Justyna Kowalczyk – Wikipedia, wolna encyklopedia

Justyna Kowalczyk

Justyna Kowalczyk w Trondheim (2009)
Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1983 Limanowa
Klub	AZS-AWF Katowice
Wzrost	173 cm
Debiut w PŚ	09.12.2001, Cogne (64. miejsce – sprint F)
Pierwsze punkty w PŚ	19.12.2001, Asiago (30. miejsce – sprint C)
Pierwsze podium w PŚ	07.01.2006, Otepää (3. miejsce – 10 km C)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	27.01.2007, Otepää (10 km C)
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska Igrzyska olimpijskie złoto Vancouver 2010 30 km s.klasyczny złoto Soczi 2014 10 km s.klasyczny srebro Vancouver 2010 Sprint s.klasyczny brąz Turyn 2006 30 km s.dowolny brąz Vancouver 2010 15 km bieg łączony Mistrzostwa świata złoto Liberec 2009 15 km bieg łączony złoto Liberec 2009 30 km s.dowolny srebro Oslo 2011 15 km bieg łączony srebro Oslo 2011 10 km s.klasyczny srebro Val di Fiemme 2013 30 km s.klasyczny brąz Liberec 2009 10 km s.klasyczny brąz Oslo 2011 30 km s.dowolny brąz Falun 2015 Sprint druż. s.dow. Mistrzostwa świata juniorów srebro Sollefteå 2003 Sprint s.dowolny Mistrzostwa świata młodzieżowców złoto Kranj 2006 10 km s.klasyczny złoto Kranj 2006 15 km bieg łączony Uniwersjada złoto Seefeld 2005 15 km s.klasyczny złoto Pragelato 2007 5 km s.dowolny złoto Pragelato 2007 Sprint s.dowolny złoto Pragelato 2007 10 km bieg łączony srebro Seefeld 2005 5 km s.dowolny brąz Pragelato 2007 Sztafeta Puchar świata Kryształowa kula 2008/2009 Kryształowa kula 2009/2010 Kryształowa kula 2010/2011 Kryształowa kula 2012/2013 2. miejsce 2011/2012 3. miejsce 2007/2008 Puchar świata (klasyfikacja dystansów) Mała kryształowa kula 2008/2009 Mała kryształowa kula 2009/2010 Mała kryształowa kula 2010/2011 Mała kryształowa kula 2012/2013 2. miejsce 2011/2012 3. miejsce 2007/2008 Puchar świata (klasyfikacja sprintów) Mała kryształowa kula 2009/2010 2. miejsce 2012/2013 Tour de Ski 1. miejsce 2009/2010 1. miejsce 2010/2011 1. miejsce 2011/2012 1. miejsce 2012/2013 Bieg Wazów 1. miejsce 2015 Bieg Piastów 1. miejsce 2017 1. miejsce 2019 Australia/New Zealand Cup 2. miejsce 2012/2013 3. miejsce 2013/2014
Inne nagrody
BMW xDrive Trophy 1. miejsce 2012/2013 Plebiscyt „Przeglądu Sportowego” 1. miejsce 2009 1. miejsce 2010 1. miejsce 2011 1. miejsce 2012 1. miejsce 2013 Superczempion 2020
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Justyna Maria Kowalczyk-Tekieli (ur. 19 stycznia 1983 w Limanowej^[1]) – polska biegaczka narciarska, mistrzyni i multimedalistka olimpijska^[2], mistrzyni i multimedalistka mistrzostw świata, czterokrotna zdobywczyni Pucharu Świata w biegach narciarskich. W latach 2018–2021 asystentka trenera głównego Narodowej Kadry Kobiet w biegach narciarskich. Od 26 marca 2021^[3] do 12 października 2022 była dyrektorem sportowym Polskiego Związku Biathlonu^[4].

Jedna z dwóch biegaczek narciarskich w historii tej dyscypliny (obok Finki Marjo Matikainen), które zdobywały Puchar Świata trzy razy z rzędu^[5]. Jako jedyna w historii zdobyła 4 Puchary Świata w ciągu pięciu lat^[6]. Jedyna zawodniczka, która 4 razy z rzędu zwyciężyła w prestiżowym cyklu Tour de Ski. Zwyciężczyni 91. Biegu Wazów (2015)^[7]. Dzięki zdobyciu w sumie 5 medali olimpijskich, jest najwybitniejszym (pod względem liczby medali) polskim sportowcem w historii zimowych igrzysk olimpijskich i drugą, po Irenie Szewińskiej, najbardziej utytułowaną Polką pod względem medalowych zdobyczy na letnich i zimowych igrzyskach olimpijskich. Ma stopień naukowy doktora nauk o kulturze fizycznej^[8].

Pierwsze pucharowe punkty zdobyła 19 grudnia 2001 w Asiago po zajęciu 30. miejsca w sprincie stylem klasycznym. Po raz pierwszy na podium Pucharu Świata stanęła 7 stycznia 2006, zajmując 3. miejsce w biegu na 10 km stylem klasycznym w Otepää. Pierwsze pucharowe zwycięstwo odniosła rok później, 27 stycznia 2007, również w Otepää w biegu na 10 km stylem klasycznym. W ramach Pucharu Świata zwyciężyła w 50 zawodach i 104 razy stawała na podium (stan na 4 lutego 2017)^[9]. Zarówno w liczbie zwycięstw, jak i miejsc na podium ustępuje jedynie jednej zawodniczce, Norweżce Marit Bjørgen, zajmując drugie miejsce w klasyfikacji wszech czasów.

Ma troje starszego rodzeństwa: siostry Ilonę i Wiolettę oraz brata Tomasza^[10].

W latach 2020–2023 jej mężem był Kacper Tekieli (wspinacz, alpinista i były mąż pisarki Małgorzaty Lebdy^[11]), który zginął 17 maja 2023 w lawinie na szczycie Jungfrau w Szwajcarii^[12]. Po ślubie przyjęła dwuczłonowe nazwisko^[13]. 2 września 2021 w Krakowie urodziła syna, Hugo^[14].

Na początku czerwca 2014 opowiedziała w wywiadzie dla „Gazety Wyborczej”, że w maju 2013 poroniła. Oznajmiła również, że zdiagnozowano u niej stany depresyjne^[15].

Dwukrotna mistrzyni olimpijska^[2], dwukrotna mistrzyni świata, pięciokrotna medalistka olimpijska, ośmiokrotna medalistka mistrzostw świata, czterokrotna zdobywczyni Pucharu Świata, czterokrotna zwyciężczyni prestiżowego Tour de Ski. Trzecia, po Irenie Szewińskiej i Otylii Jędrzejczak Polka, która zdobyła trzy medale podczas jednych igrzysk olimpijskich. Jest także pierwszą i jak do tej pory jedyną kobietą, która zdobyła olimpijskie mistrzostwo dla Polski na zimowych igrzyskach. W dniu 21 marca 2010 roku stała się pierwszą biegaczką narciarską, która przekroczyła próg 2000 punktów w sezonie Pucharu Świata.

Mistrzyni, wicemistrzyni i brązowa medalistka olimpijska z Vancouver, mistrzyni olimpijska z Soczi oraz brązowa medalistka olimpijska z Turynu^[2], podwójna mistrzyni świata i brązowa medalistka mistrzostw Świata w Libercu (2009), podwójna wicemistrzyni świata i brązowa medalistka mistrzostw świata z Oslo (2011), wicemistrzyni świata mistrzostw świata z Val di Fiemme (2013), brązowa medalistka mistrzostw świata z Falun (2015), czterokrotna zdobywczyni Pucharu Świata (2008/2009, 2009/2010, 2010/2011, 2012/2013) i czterokrotna zwyciężczyni Tour de Ski (2009/2010, 2010/2011, 2011/2012, 2012/2013), wicemistrzyni świata juniorów, dwukrotna młodzieżowa mistrzyni świata.

Absolwentka AWF im. Jerzego Kukuczki^[8]. Po uzyskaniu tytułu magistra na katowickiej AWF w 2011 rozpoczęła studia doktoranckie na Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie. Jej promotorem został profesor Szymon Krasicki^[8]. 24 września 2014 obroniła z wyróżnieniem pracę doktorską pt. „Struktura i wielkość obciążeń treningowych biegaczek narciarskich na tle ewolucji techniki biegu oraz zróżnicowanych poziomów sportowych” i otrzymała stopień doktora^[8].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 23 marca 2009 roku^[16]
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – 23 marca 2010 roku^[17]

• Sportsmenka dwudziestolecia (1994–2014) w plebiscycie Polskiego Stowarzyszenia Sportu Kobiet oraz dziennikarzy sportowych^[18]
• Wielka Honorowa Nagroda Sportowa PKOL im. Piotra Nurowskiego w kategorii Zawodnik Roku (2009, 2010, 2014)^[19]
• Nagroda na najlepszego sportowca w corocznym plebiscycie Przeglądu Sportowego i TVP (2009^[20], 2010^[21], 2011^[22], 2012^[23] i 2013^[24]). Jako jedyny sportowiec wygrała plebiscyt 5 razy z rzędu (stan na styczeń 2014)^[24]
• Superczempion za całokształt kariery w 86. Plebiscycie Przeglądu Sportowego (2020^[25]).
• Wiktor w kategorii Najpopularniejszy Sportowiec (2009^[26], 2010, 2011^[27], 2012^[28])
• Medal Świętego Brata Alberta za wspieranie osób niepełnosprawnych^[29].
• Kobieta Roku 2011 – plebiscyt „Twój Styl”^[30]
• Człowiek Roku Wprost (2010)^[31]
• Statuetka Viva! Najpiękniejsi w kategorii Najpiękniejsza Polka^[32]
• Kobieta Roku Glamour (2010)^[33]
• Honorowa Obywatelka Miasta Katowice^[34]
• Honorowy Ambasador Ziem Górskich w plebiscycie Koalicji Marek Ziem Górskich na Osobowość Ziem Górskich (2009)^[35]

W 2010 Kowalczyk została uznana za 9. najcenniejszą gwiazdę polskiego show-biznesu^[36]. W tym samym roku wzięła udział w kampanii reklamowej dla Polbanku^[37] oraz, wspólnie z Michałem Żebrowskim, w kampanii Mercedesa^[38]. W badaniu przeprowadzonym przez firmę badawczą Pentagon Research zajęła trzecie miejsce (34,5% wskazań respondentów) wśród sportowców, którzy najlepiej promowali Polskę za granicą w okresie październik 2012–październik 2013^[39].

W Pucharze Świata Justyna Kowalczyk zadebiutowała 9 grudnia 2001 (sezon 2001/2002) w Cogne, zajmując 64. miejsce w kwalifikacjach sprintu stylem dowolnym na 1,5 km^[40], zaś swe pierwsze punkty w zawodach tej rangi zdobyła 10 dni później. 19 grudnia 2001 w Asiago uplasowała się bowiem na 30. pozycji sprintu techniką klasyczną na 1,5 km^[41]. W następnych sezonach kilkunastokrotnie zajmowała w nich miejsca tuż za pierwszą dziesiątką, co zapewniło jej w sezonie 2004/2005 zakwalifikowanie się do grona czołowych zawodniczek tego cyklu (tzw. „grupy czerwonej”). Ponadto zdobywała medale mistrzostw świata juniorów, uniwersjady oraz kilkakrotnie tytuł mistrzyni Polski.

Jej wyniki podczas Mistrzostw Świata 2005 w Oberstdorfie (m.in. 4. miejsce na 30 km stylem klasycznym) były najlepszymi w historii startów polskich biegaczek narciarskich w imprezach tej rangi (Bernadetta Bocek zajęła 7. miejsce w MŚ 1993), zostały jednak anulowane po ogłoszeniu wyników testów antydopingowych, które w jej wypadku dały wynik pozytywny. 15 czerwca 2005 zdyskwalifikowano ją na 2 lata. Dyskwalifikacja była efektem wzięcia przez nią w dniu zawodów deksametazonu, niedozwolonego medykamentu z grupy glikokortykosteroidów, którym, jak twierdziła, leczyła kontuzjowane ścięgno Achillesa^[42]. Po kolejnych apelacjach zakaz startów został skrócony do 6 miesięcy i ostatecznie do sportowej rywalizacji powróciła już w grudniu 2005.

7 stycznia 2006 po raz pierwszy znalazła się na podium Pucharu Świata^[43], zajmując 3. miejsce w biegu na 10 km techniką klasyczną w Otepää^[44]. Na miesiąc przed igrzyskami olimpijskimi, 22 stycznia w Oberstdorf zajęła 4. miejsce^[45].

Reprezentowała Polskę na igrzyskach olimpijskich w Turynie^[46].

W piątek 24 lutego 2006 roku, w ostatnim swoim występie na tych igrzyskach w Pragelato zdobyła swój pierwszy olimpijski medal, wywalczając brąz w biegu na 30 km techniką dowolną ze startu wspólnego. Pierwsze miejsce zajęła Czeszka Kateřina Neumannová, a drugie miejsce wywalczyła Rosjanka Julija Czepałowa^[47][48].

Po igrzyskach, 8 marca przystąpiła do rywalizacji w Falun, gdzie odbył się bieg łączony 2x5 km, który ukończyła na 4. miejscu, tracąc do zwyciężczyni niespełna pięć sekund^[49].

Dzień później przystąpiła do rywalizacji w norweskim Drammen, w którym rozegrano sprint na dystansie 1 km^[50]. Po biegu ćwierćfinałowym i półfinałowym, w których nie ustąpiła żadnej rywalce, w finale zajęła 4. pozycję^[50]. 11 marca w kolejnej norweskiej miejscowości – Oslo, została sklasyfikowana na mecie na 13. miejscu w biegu na 30. km techniką dowolną^[51].

W przedostatnich zawodach pucharu świata rozegranych w Czangchun odpadła w biegu ćwierćfinałowym z dalszej rywalizacji i zajęła ostatecznie 18. pozycję w całych zawodach^[52]. Zwieńczenie sezonu miało miejsce w kolejnej azjatyckiej miejscowości – Sapporo, w której odbył się bieg łączony na dystansie 2x7,5 km, który ukończyła na 10. miejscu^[53].

Łącznie w owym sezonie zdobyła 392 punkty, zajmując 13. miejsce w klasyfikacji generalnej^[53].

W ostatnim dniu roku 2006 przystąpiła do rywalizacji w Tour de Ski, którą rozpoczęła od zajęcia 53. miejsca w sprincie stylem dowolnym^[54]. W dwóch kolejnych zawodach rozgrywanych w Niemczech uplasowała się na 19^[55]. i 12. pozycji^[56].

27 stycznia 2007 w Otepää osiągnęła historyczny sukces, wygrywając po raz pierwszy zawody narciarskiego Pucharu Świata^[57], jako pierwsza Polka w historii. Tego dnia okazała się najlepsza na dystansie 10 km stylem klasycznym, deklasując wszystkie rywalki na swej ulubionej trasie^[57][58]. Dzień później uplasowała się na 7. miejscu w sprincie^[57][59].

Podczas mistrzostw Polski wygrała bieg sprinterski^[60] oraz sztafetowy w składzie z Kornelią Marek, Aleksandrą Prekurat i Sylwią Jaśkowiec^[61].

Poza tym osiągnięciem raz zajęła 4. i raz 5. miejsce. W łącznej klasyfikacji Pucharu Świata za sezon 2006/2007 zajęła 8. miejsce zdobywając 484 punkty.

Podczas mistrzostw świata w Sapporo najwyższym miejscem Kowalczyk okazała się 9. pozycja w biegu łączonym na 15 km na dochodzenie, rozegranym 25 lutego 2007^[62]. Zajęła również 17. miejsce w sprincie i 18. miejsce na 10 km stylem dowolnym. Porażką natomiast zakończył się start na głównym dystansie 30 km stylem klasycznym – Kowalczyk nie ukończyła tego biegu.

W sobotę 1 grudnia 2007 roku w fińskiej Ruce, Justyna Kowalczyk wzięła udział w sprincie stylem klasycznym, w którym zajęła 7. miejsce, a dzień później w niedzielę 2 grudnia 2007 roku w biegu na 10 km techniką klasyczną zajęła 3. pozycję^[63].

W kolejnych zawodach, które odbyły się w sobotę 8 grudnia 2007 roku w szwajcarskim Davos odbył się bieg na 10 km stylem klasycznym. Polka zajęła w nim 11. miejsce^[64].

Zajęła 3. pozycję w biegu narciarskim techniką klasyczną na 3,3 km, inaugurującym cykl Tour de Ski^[65]. W kolejnych zawodach przybyła na metę na 15. miejscu^[66]. W trzecim dniu rywalizacji do przystąpiono w Pradze, podczas której uplasowała się na 6. pozycji^[67]. Dnia następnego w biegu na 10 km stylem dowolnym przybyła na metę na 9. miejscu^[68]. Ostatnie zawody na terenie Czech zakończyła na 8. pozycji^[69].

We wtorek 22 stycznia 2008 roku w kanadyjskim Canmore, Justyna Kowalczyk wygrała drugie zawody w Pucharze Świata^[70]. Był to bieg łączony (skiathlon) na dochodzenie (7,5 km stylem klasycznym i 7,5 km stylem dowolnym). W kolejnym dniu w środę 23 stycznia 2008 roku, Polka stanęła na trzecim stopniu podium w biegu sprinterskim stylem klasycznym na 1,2 km^[71]. W piątek 25 stycznia 2008 roku w biegu na 10 km techniką dowolną Kowalczyk zajęła 3. miejsce^[72].

W sumie Justyna Kowalczyk w całym sezonie raz zwyciężyła, dwa razy zajęła 2. i trzy razy 3. miejsce. W klasyfikacji Pucharu Świata w biegach narciarskich za sezon 2007/2008 zdobyła 1096 punktów i zajęła 3. miejsce, jako pierwsza zawodniczka w historii polskiego narciarstwa stając na podium łącznej klasyfikacji.

W biegu na 2,8 km techniką dowolną w Oberhofie, który rozpoczynał Tour de Ski zajęła 3. pozycję^[73]. W kolejnym biegu również stanęła na 3. miejscu podium^[74]. Trzecie zawody zakończyła tuż za pierwszą dziesiątką, na 11. miejscu^[75]. W czwartym etapie uplasowała się na 4. pozycji^[76]. Noworoczne zawody zakończyła na 26. miejscu^[77], a kolejne na 15. pozycji^[78]. W ostatnim etapie zajęła 4. miejsce^[79], ostatecznie zajmując 4. pozycję w całym cyklu Tour de Ski^[80].

Po Tour de Ski wzięła udział w zawodach rozgrywanych w Whistler, podczas których odbyły się dwa biegi: 16 stycznia sprint na 1,3 km techniką klasyczną, a dzień później bieg łączony (7,5 km techniką klasyczną i 7,5 km techniką dowolną)^[81]. W kwalifikacjach w pierwszym dniu rywalizacji zajęła 2. miejsce^[82], na którym również zakończyła bieg finałowy, ustępując jedynie Alenie Prochazkovej^[81]. Podczas biegu łączonego triumfowała, po raz trzeci w sezonie^[81].

Wyścig po kryształową kulę przeniósł się do Europy, na ziemie estońskie, na których przystąpiono do współzawodnictwa w: biegu na 10 km techniką klasyczną i sprincie na 1,2 km techniką klasyczną^[83][84]. Pierwsza konkurencja zakończyła się kolejnym, drugim z rzędu zwycięstwem Polki^[83]. Następnego dnia, 25 stycznia podczas sprintu finału B uplasowała się na 1. pozycji, co ostatecznie dało 7. lokatę w zawodach^[84].

Do kolejnych zawodów przystąpiono w Rybińsku, w którym w dniach 30 i 31 stycznia rozegrano bieg: na 10 km ze startu wspólnego i sprinterski na 1,2 km techniką klasyczną^[85][86]. W pierwszym wyścigu zajęła 12. miejsce^[85]. W kolejnym dniu rywalizacji wygrała kwalifikacje i ćwierćfinał, a w finale A znalazła się, jako „szczęśliwa przegrana”^[87]. Konkurencję zakończyła na 5. lokacie^[87]. 1 lutego miał odbyć się bieg łączony, lecz ze względu na zbyt niską temperaturę zawody zostały odwołane^[88].

Wykorzystując przerwę między zawodami wzięła udział w zgrupowaniu w Livigno, podczas którego przygotowywała się do mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym^[89]. Wkrótce prezes Polskiego Związku Narciarskiego, Apoloniusz Tajner ogłosił kadrę na mistrzostwa świata, w której znalazła się biegaczka^[90].

Dalsza część sezonu miała miejsce w Valdidentro, w którym 13 lutego przystąpiono do rywalizacji w biegu sprinterskim^[91]. Z kwalifikacji przebrnęła do ćwierćfinału z czwartym czasem^[91]. Swój bieg ćwierćfinałowy zakończyła na 5. lokacie^[91], zajmując 21. miejsce w zawodach^[92][93]. Następny dzień rywalizacji we włoskiej miejscowości przyniósł kolejne zwycięstwo w karierze biegaczki^[92]. Odniosła je w biegu na 10 km stylem klasycznym^[92].

19 lutego 2009 w biegu na 10 km techniką klasyczną Kowalczyk zajęła 3. miejsce na mistrzostwach świata w Libercu^[94]. Tym samym zdobyła pierwszy medal mistrzostw świata w historii polskich kobiecych biegów narciarskich^[95]. 21 lutego 2009 Kowalczyk osiągnęła jeszcze większy sukces, zdobywając złoty medal w biegu na 15 kilometrów (7,5 kilometra techniką klasyczną i 7,5 kilometra techniką dowolną)^[96]. Pięć dni później polska sztafeta biegaczek w składzie Justyna Kowalczyk, Kornelia Marek, Sylwia Jaśkowiec, Paulina Maciuszek zajęła szóste miejsce^[97], które było największym sukcesem polskich biegów od 20 lat^[98]. 28 lutego 2009 Kowalczyk zdobyła drugi złoty medal na MŚ w Libercu, w biegu na 30 kilometrów techniką dowolną^[99]. Było to jej trzecie podium na tych mistrzostwach^[99]. Zarazem mistrzostwa w Libercu zapisały się za sprawą Kowalczyk jako najlepsze spośród dotychczasowych występów reprezentacji Polski (w 1978 w Lahti Józef Łuszczek wywalczył dwa medale – złoty i brązowy, potem Adam Małysz w 2001 zdobył złoto i srebro, a w 2003 – dwa złote medale).

Po mistrzostwach świata przyszła kolej na dalszą część sezonu, którego kontynuacja nastąpiła 7 marca w Lahti^[100]. W pierwszych zawodach podczas biegu sprinterskiego na 1,2 km w kwalifikacjach zajęła 7. miejsce, a w ćwierćfinale przybiegła na metę z czasem pozwalającym na awans do półfinału, jako „szczęśliwa przegrana”^[100]. Swój bieg półfinałowy zakończyła na 5. lokacie, co dało jej ostatecznie 11^[100]. lub 10^[101]. pozycję w wyścigu. W następnym dniu zmagań w Finlandii odniosła kolejny, czwarty triumf w sezonie^[102]. Bieg na 10 km stylem dowolnym zakończyła z ponad 10-sekundową przewagą nad drugą Charlotte Kallą^[102].

Kolejne miejsce na podium przypadło w kolejnych zawodach, rozegranych 12 marca w Trondheim^[103]. W półfinale biegu sprinterskiego zameldowała się na mecie z czasem pozwalającym jej na start w finale, w którym finiszowała na 3. miejscu^[103]. Dzień później zostały rozegrane zawody wg nowych zasad zgodnie, z którymi zaczęto przyznawać premie punktowe: na 9,9 km, 18,2 km i 26,5 km^[104]. Dodatkowe punkty: 15, 10 i 5 zaczęto przyznawać dla odpowiednio pierwszej, drugiej i trzeciej zawodniczki, która zameldowała się na premiowanym dystansie^[104]. Wskutek nowych przepisów zwycięstwo nie było równoznaczne z otrzymaniem największej liczby punktów przez triumfatora biegu, co można było zaobserwować podczas tego biegu^[104]. Polka odnotowała kolejne w swojej karierze miejsce na podium^[104]. Zmagania w biegu na 30 km techniką klasyczną zakończyła na 2. lokacie, ale uzyskała 20 pkt więcej od zwyciężczyni dzięki bonifikatom punktowym zdobytym za zajęcie trzykrotnie pierwszego miejsca na punktach pomiarowych^[104].

Zawody w Sztokholmie stanowiły część wielkiego finału Pucharu Świata rozgrywanego od 18 marca^[105]. W biegu kwalifikacyjnym zajęła 4. pozycję, a w półfinale 2. miejsce, które umożliwiło jej start w półfinale^[105]. Rywalizacja w tej części zawodów skutkowała występem w finale B, w którym zajęła miejsce dające jej 10. lokatę w pierwszym dniu współzawodnictwa w Szwecji^[105]. W kolejnym dniu zmagań przystąpiono do biegu na dystansie 2,5 km, który był prologiem ostatnich w tym sezonie zawodów Pucharu Świata w Falun^[106]. Po raz kolejny stanęła na podium, na 3. stopniu^[106], które powtórzyła dzień później w biegu łączonym^[107]. 22 marca rozegrano ostatnią konkurencję sezonu – bieg pościgowy, w którym jako pierwsza minęła linię mety, co wiązało się z triumfem w wielkim finale, jak i klasyfikacji generalnej Pucharu Świata^[108]. Podczas całego sezonu, ani razu nie biegła w żółtym plastronie liderki^[108].

Zdobyła Puchar Świata za sezon 2008/2009, wygrywając łącznie w pięciu zawodach w tym sezonie i zajmując czterokrotnie niższe miejsca na podium. Została tym samym pierwszą w historii narciarką klasyczną, która wygrała klasyfikację łączną Pucharu Świata, pochodzącą z kraju, który nigdy nie organizował zawodów Pucharu Świata w biegach narciarskich. Przy okazji zdobyła najwięcej w historii punktów w jednym sezonie Pucharu Świata w biegach narciarskich – 1810.

Pierwszego dnia rywalizacji w mistrzostwach Polski przystąpiono do biegu na 15 km stylem klasycznym, w którym triumfowała^[109]. Kolejnego dnia, 27 marca odbył się sprint, w którym zdobyła kolejny złoty medal^[110]. Do następnego współzawodnictwa z pozostałymi zawodniczkami doszło podczas biegu na 5 km techniką dowolną, który ukończyła na 1. pozycji^[111]. Czwartą konkurencją, w której wzięła udział był bieg w sztafetach, gdzie wraz Agnieszką Szymańczyk, Aleksandrą Prekurat i Kornelią Marek uplasowała się na 1. miejscu^[112]. Pierwszego dnia kwietnia przystąpiła do rywalizacji w biegu na 30. km, w którym okazała się najlepsza^[113].

Podczas mistrzostw Polski uzyskała wszystkich pięć tytułów^[113].

Przygotowania do sezonu rozpoczęła 12 maja 2009 od obozu w Sierra Nevada^[114], który zakończyła 5 czerwca^[115]. Następnie trenowała w Alpach w Austrii^[115]. Kolejna część przygotowań do sezonu odbywała się w białoruskiej miejscowości Raubiczy^[116].

14 i 15 sierpnia wzięła udział w zawodach nartorolkowych w Otepää, w których odbyły się biegi na dystansach 3,75 km (prolog) i 12 km (3x4 km) na dochodzenie^[117]. Obie konkurencje okazały się dla niej zwycięskie^[117].

Justyna Kowalczyk rozpoczęła sezon 21 listopada 2009 roku w norweskim Beitostølen od biegu na 10 km techniką dowolną, w którym zajęła 12. miejsce^[118].

W dniu 28 listopada 2009 roku w fińskim w Ruce, odbył się sprint stylem klasycznym na dystansie 1,2 km. Po dobrym biegu ćwierćfinałowym i wygranym biegu półfinałowym, Justyna zakwalifikowała się do biegu finałowego. W finale sprintu zajęła 1. miejsce pokonując Słowenkę Petrę Majdič. Były to pierwsze zawody Pucharu Świata w tej specjalności, które Polka wygrała^[119].

19 grudnia 2009 roku w słoweńskiej Rogli zdobyła 2. miejsce w sprincie stylem klasycznym za Norweżką Marit Bjørgen^[120], natomiast dzień później Justyna Kowalczyk wygrała bieg na 15 km stylem klasycznym ze startu wspólnego. Było to drugie zwycięstwo Polki w sezonie^[121].

1 stycznia 2010 jako faworytka wystartowała w czwartej edycji Tour de Ski, kończąc 2,8-kilometrowy prolog w Oberhofie na trzecim miejscu^[122]. W następnym biegu zawodów zaliczanych do klasyfikacji Pucharu Świata uplasowała się na pierwszym miejscu^[123]. 3 stycznia po raz kolejny stanęła na podium, w sprincie na 1,6 km techniką klasyczną w Oberhofie zajęła drugie miejsce^[124]. W kolejnych zawodach w Pradze w sprincie na 1,2 km techniką dowolną zajęła 19. pozycję^[125]. Dwa dni później stanęła na najniższym miejscu podium w biegu na dochodzenie na dystansie 16 km techniką dowolną^[126]. 7 stycznia triumfowała w bieg na 5 km techniką klasyczną^[127]. Podczas kolejnego biegu na 10 km ze startu wspólnego uczestniczyła w kraksie, przez co ukończyła zawody w trzeciej dziesiątce, na 23. miejscu^[128]. Przed finałowym startem we włoskim Val di Fiemme znajdowała się na drugim miejscu za Słowenką Petrę Majdič, do której miała 31,4 s straty^[129]. 10 stycznia, na ostatnim dziewięciokilometrowym odcinku zdecydowanie pokonała Słowenkę, wypracowując na mecie przewagę 19,6 sek^[130]. Oprócz prestiżowego zwycięstwa zainkasowała 400 pkt do klasyfikacji Pucharu Świata i 150 tysięcy franków szwajcarskich^[130].

W sobotę 16 stycznia 2010 roku w estońskim Otepää Polka wygrała bieg na 10 km stylem klasycznym, pokonując Marit Bjørgen i Aino-Kaisę Saarinen^[131].

23 stycznia 2010 roku w rosyjskim Rybińsku, wygrała bieg łączony (skiathlon), czyli 7,5 km stylem klasycznym i 7,5 km stylem dowolnym^[132].

12 lutego 2010 roku jako ostatnia reprezentantka Polski złożyła ślubowanie olimpijskie^[133].

Jako liderka klasyfikacji Pucharu Świata uczestniczyła w igrzyskach olimpijskich. W pierwszej konkurencji, 15 lutego w biegu na 10 km techniką dowolną zajęła 5. miejsce, nieznacznie przegrywając czwartą lokatę ze Szwedką Anną Haag^[134]. Dwa dni później, w sprincie indywidualnym stylem klasycznym zdobyła srebrny medal, przegrywając jedynie z późniejszą trzykrotną mistrzynią tych igrzysk Marit Bjørgen, a pokonując Słowenkę Petrę Majdič^[135], która startowała, jak się później okazało, z żebrami złamanymi wskutek upadku przed eliminacjami^[136]. W kolejnym biegu, łączonym 2x7,5 km stylem klasycznym i dowolnym, wywalczyła brązowy medal, wygrywając na finiszu o pół stopy z Norweżką Kristin Størmer Steirą^[137]. Nie startowała w sprincie drużynowym, a w sztafecie 4x5 km, biegnąc na drugiej zmianie techniką klasyczną, osiągnęła najlepszy czas wśród zawodniczek startujących tą techniką. Przejmując zmianę od Kornelii Marek zniwelowała dużą stratę i wyprowadziła polską sztafetę na prowadzenie na półmetku zawodów. Wynik ten został później anulowany z uwagi na wykrycie zabronionych środków dopingowych w organizmie Kornelii Marek^[138]. W ostatnim biegu igrzysk, 27 lutego wystartowała na dystansie 30 km techniką klasyczną. Zawody te wygrała, pokonując Bjørgen na finiszu o 0,3 s^[139]. Był to drugi złoty medal reprezentanta Polski w historii zimowych igrzysk olimpijskich, po sukcesie Wojciecha Fortuny na igrzyskach w Sapporo w 1972^[139].

Justyna Kowalczyk wywalczyła drugą Kryształową Kulę^[140], Małą Kryształową Kulę w biegach dystansowych^[141] i Małą Kryształową Kulę w sprintach^[142]. Jako pierwsza w historii zdobyła ponad 2000 punktów w Pucharze Świata^[143].

Sezon 2010/2011 rozpoczęła od 7. miejsca w biegu na 10 km rozegranym w Gaellivare^[144]. Podczas inauguracyjnego konkursu minitouru Ruka Triple 2010 rozgrywanego w sprincie stylem klasycznym, Kowalczyk zajęła 11. pozycję ze względu na przesunięcie za zrobienie kilku kroków stylem łyżwowym^[145]. W kolejnym biegu na 5 km stylem klasycznym, o ponad 2 sekundy przegrała z Marit Bjørgen^[146]. W biegu na 10 km stylem dowolnym zajęła 2. miejsce i takie same w cały cyklu Ruka Triple 2010^[147].

Kowalczyk nie wystartowała w Düsseldorfie^[148]. Pojawiła się dopiero w Davos, gdzie w pierwszym biegu rozgrywanym na 10 km stylem dowolnym, zajęła 2. miejsce przegrywając o prawie 30 sekund z Marit Bjørgen^[149]. Dzień później w sprincie stylem dowolnym, Polka zajęłaby 3. pozycję, lecz została cofnięta na miejsce 6. z powodu blokowania na finiszu Amerykanki Kikkan Randall^[150]. 18 grudnia we francuskim La Clusaz zajęła 2. miejsce w biegu na 15 km stylem dowolnym, przegrywając z Marit Bjørgen o 1 sekundę^[151].

W ramach Tour de Ski wygrała 31 grudnia prolog w Oberhofie, pokonując o 1,5 sekundy Szwedkę Charlotte Kallę^[152]. Dzień później zwyciężyła w biegu na dochodzenie na 10 kilometrów stylem klasycznym^[153]. 2 stycznia w Oberstdorfie zajęła 2. miejsce w sprincie techniką klasyczną na dystansie 1,2 km przegrywając ze Słowenką Petrą Majdič^[154], dzień później zaś zajęła 5. miejsce w biegu łączonym na 10 km^[155]. Najgorszy start w zawodach zanotowała w sprincie techniką dowolną, w którym odpadła w ćwierćfinale, zajmując ostatecznie 22. pozycję^[156]. Dużo lepszy występ zanotowała w biegu pościgowym na 15 km techniką dowolną, w którym zmagania zakończyła na 1. pozycji^[157], jednak rywalki zmniejszyły stratę w klasyfikacji generalnej cyklu. W kolejnym biegu na 10 km stylem klasycznym w Val di Fiemme, biegnąc przez dłuższy czas z Norweżką Therese Johaug pokonała wyraźnie pozostałe rywalki, zwyciężając powiększyła przewagę do ponad dwóch minut nad drugą w klasyfikacji Włoszką Marianną Longą^[158]. 9 stycznia 2011 roku w ostatnim biegu Tour de Ski Polka obroniła wypracowaną dzień wcześniej przewagę zwyciężając po raz drugi z rzędu w Tour de Ski^[159]. Finałowy etap z morderczą wspinaczką na Alpe Cermis zakończyła na 4. pozycji^[159].

Po Tour de Ski odpuściła starty w Libercu^[160]. Pojawiła się dopiero w Otepää, gdzie na 10 km techniką klasyczną musiała uznać wyższość Marit Bjørgen^[161]. Dzień później zajęła 4. miejsce w sprincie na 1,2 km techniką klasyczną^[162]. Po dwóch tygodniach przerwy puchar świata zawitał do Rybińska. Tam Kowalczyk podczas nieobecności Bjørgen wygrała pierwszy bieg łączony 5+5 km, przed Marianną Longą i Aino Kaisą Saarinen^[163]. Dzień później była trzecia w wyścigu sprinterskim stylem dowolnym^[164]. Podczas ostatniego sprawdzianu przed mistrzostwami świata, Polka była 2. w biegu na 10 km techniką klasyczną w norweskim Drammen^[165]. Zapewniła sobie dzięki temu trzeci triumf w karierze w klasyfikacji dystansów. Dzień później odpadła w ćwierćfinale sprintu (złamała kijek na podbiegu) i została sklasyfikowana w trzeciej dziesiątce. Mimo 28. pozycji w sprincie Kowalczyk zapewniła sobie trzeci z rzędu triumf w PŚ, co wcześniej w historii udało się tylko Fince Marjo Matikainen w latach 1985–1988.

W pierwszej konkurencji mistrzostw Justyna Kowalczyk zajęła 5. miejsce w sprincie indywidualnym techniką dowolną^[166]. Był to najlepszy występ polskiej zawodniczki w tej konkurencji w historii mistrzostw świata^{[potrzebny przypis]}. Zwyciężyła Marit Bjørgen^[166]. Drugą konkurencją był bieg łączony, w którym Kowalczyk broniła mistrzowskiego tytułu z Liberca^{[potrzebny przypis]}. Jednak i tu faworytka gospodarzy Bjørgen okazała się być najlepsza, a Polce przypadł medal srebrny^[167]. Był to jej czwarty krążek wywalczony podczas mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym i ósmy w karierze seniorskiej, uwzględniając igrzyska olimpijskie. W biegu na 10 km stylem klasycznym Justyna Kowalczyk ponownie zajęła 2. miejsce i zdobyła swój dziewiąty medal w karierze na imprezie najwyższej rangi. Polska zawodniczka prowadziła przez większą część trasy, jednak w końcówce osłabła, co wykorzystała Marit Bjørgen, zdobywając swoje trzecie złoto w tych mistrzostwach^[168]. Kolejny start Justyna Kowalczyk zanotowała w sztafecie 4 × 5 km. Kowalczyk pobiegła na drugiej zmianie (styl klasyczny), wyprowadzając polską reprezentację z 13. na 4. pozycję. Biegnące po niej Paulina Maciuszek i Agnieszka Szymańczak nie zdołały utrzymać tak wysokiego miejsca. Ostatecznie Polki przybiegły jako ósme. Partnerką Kowalczyk (na pierwszej zmianie) była także Ewelina Marcisz^[169]. 5 marca Polka zdobyła brązowy medal w biegu na 30 km stylem dowolnym. Do mety dobiegła za Therese Johaug i Marit Bjørgen^[170]. Był to dziesiąty medal Kowalczyk w imprezie najwyższej rangi. Polska biegaczka tym samym zrównała się w liczbie medali z Adamem Małyszem.

Sezon 2011/2012 rozpoczęła od 10. miejsca w biegu na 10 km stylem dowolnym rozegranym w Sjusjoen^[171]. W pierwszym dniu zmagań cyklu Ruka Triple 2011 uplasowała się na 13. miejscu, po odpadnięciu w ćwierćfinale w biegu sprinterskim techniką klasyczną^[172]. W drugim dniu zmagań w Ruce w biegu na pięć kilometrów techniką dowolną zajęła 5. miejsce^[173]. W ostatnim etapie fińskiego cyklu zajęła 9. pozycję^[174], plasując się w końcowej klasyfikacji Ruka Triple 2011 na 5. miejscu^[175]. W kolejnych zawodach w Düsseldorf nie wzięła udziału^[176]. 10 grudnia w Davos w biegu na 15 km techniką dowolną zajęła 5. pozycję^[177]. Kolejnego dnia w biegu sprinterskim na dystansie 1,5 km techniką dowolną uplasowała się na 8. miejscu^[178]. Jednak podczas kolejnego PŚ w Rogli odniosła pierwsze w tym sezonie zwycięstwo w biegu ze startu wspólnego na 10 km techniką klasyczną^[179].

Następnymi biegami były te wchodzące w skład elitarnego cyklu Tour de Ski. Wygrała 29 grudnia prolog 3,1 km stylem dowolnym w Oberhofie, pokonując o 0,4 sekundy Marit Bjørgen^[180]. Fakt ten przepowiadał, że między tymi zawodniczkami odbędzie się zacięta rywalizacja. Dzień później zwyciężyła w biegu na dochodzenie na 10 kilometrów stylem klasycznym^[181]. 31 grudnia w Oberstdorfie zajęła 1. miejsce w sprincie stylem klasycznym^[182]. W noworocznych zmaganiach zajęła 2. miejsce w biegu łączonym 5 km + 5 km, przegrywając tylko z Bjørgen^[183]. W kolejnym biegu na 3,3 km techniką klasyczną w Dobiacco zajęła 2. miejsce, ponownie przegrywając jedynie z główną rywalką^[184]. 4 stycznia w sprincie na 1,2 km techniką dowolną zajęła 3. pozycję^[185]. Kolejnego dnia w biegu na 15 km techniką dowolną po raz kolejny stanęła na podium, na 2. miejscu^[186]. Ósmy etap cyklu, bieg na 10 km ze startu wspólnego techniką klasyczną okazał się zwycięski dla niej^[187]. 8 stycznia morderczy bieg pod Alpe Cermis zakończyła na 2. miejscu i tym samym 6. edycję Tour de Ski^[188]. Było to jej trzecie zwycięstwo z rzędu w Tour de Ski, poprawiając rekord w liczbie zwycięstw w cyklu^[188].

W kolejnych zawodach w Mediolanie nie wzięła udziału^[189]. 21 stycznia przyszło jej rywalizować w estońskim Otepää, gdzie zwyciężyła w sprincie na 1,2 km stylem klasycznym^[190]. Było to jej 40. podium w karierze^[191]. W następnym dniu zwyciężyła w biegu na 10 km techniką klasyczną^[192]. W Moskwie, po raz pierwszy w historii swoich startów w Pucharze Świata, wygrała sprint stylem dowolnym i jednocześnie odebrała nieobecnej Bjørgen żółtą koszulkę liderki Pucharu Świata^[193]. W Rybińsku 4 lutego Kowalczyk zajęła 7. miejsce w biegu na 10 km stylem dowolnym i jednocześnie straciła koszulkę liderki pucharu świata na rzecz Bjørgen, która wygrała bieg^[194]. Następnego dnia w biegu łączonym zajęła 2. miejsce i dzięki świetnym postawom na lotnych premiach (15 i 12 pkt.) odebrała prowadzenie w pucharze świata Bjørgen, która była trzecia. Natomiast bieg wygrała Therese Johaug z przewagą 26,9 s przewagi nad Kowalczyk i 52,9 s nad Marit Bjørgen. Tydzień później w Novym Měscie, mistrzyni olimpijska z Vancouver zajęła 2. miejsce w biegu na 15 km stylem klasycznym (start masowy), który wygrała Marit. Polka ponownie straciła żółtą koszulkę liderki Pucharu Świata. 17 lutego 2012 roku zawody odbyły się w Polsce w Szklarskiej Porębie, był to sprint techniką dowolną na 1,4 km. Polka zajęła tam 16. miejsce. Kowalczyk odrobiła 6 punktów w pucharze świata do Bjørgen, która była 22. Dzień później 18 lutego odbył się bieg na 10 km stylem klasycznym. Polka zajęła w nim 1. miejsce z przewagą 36,1 s nad Bjørgen i 50,4 s nad Johaug. Odebrała Norweżce koszulkę liderki pucharu świata, wyprzedzając ją o 14 punktów. 3 marca 2012 roku w biegu łączonym na 15 km zajęła 8. miejsce w Lahti, gdzie zwyciężyła Therese Johaug, a druga była Bjørgen. Przez to Polka straciła koszulkę liderki PŚ. Następnego dnia w sprincie techniką klasyczną, który wygrała Bjørgen, Kowalczyk była trzecia. W rezultacie strata Polki do Norweżki urosła do 78 punktów. Również w sprincie w norweskiej miejscowości Drammen Polka zajęła 3. miejsce, po pechowym upadku w finale. Przewaga Bjørgen wzrosła do 118 punktów. 11 marca w biegu na 30 km stylem klasycznym Kowalczyk zajęła 2. miejsce i tym samym przewaga Bjørgen wzrosła do 138 punktów.

Szwedzki cykl finałowy wygrała Norweżka. Kowalczyk w Falun (na koniec tego finału) ostatecznie była piąta i tym samym pozostała na drugim miejscu w końcowej klasyfikacji Pucharu Świata.

20 marca 2012 roku, tuż po zakończeniu sezonu, przeszła zabieg artroskopii kolana^[195].

Początek sezonu rozpoczęła od 27. miejsca w biegu na 10 km stylem dowolnym, rozegranym 24 listopada 2012 w Gällivare^[196]. Dzień później został rozegrany bieg w sztafecie, w którym Polska reprezentacja w składzie: Justyna Kowalczyk, Sylwia Jaśkowiec, Kornelia Kubińska i Paulina Maciuszek zajęła 12. pozycję^[197].

30 listopada doszło do kolejnych zmagań, tym razem w ramach Ruka Triple, które rozpoczęła od wygranej w kwalifikacjach i ćwierćfinale pierwszych zawodów w fińskiej miejscowości Ruka^[198]. W półfinale, w którym przyszło jej się mierzyć m.in. z Marit Bjørgen, Evgenią Shapovalovą i Kikkan Randall, zajęła 3. miejsce^[198]. Ze względu, że drugi półfinał okazał się jeszcze szybszy, nie została „lucky looser-em” i ostatecznie uplasowała się na 7. pozycji w sprincie stylem klasycznym^[198]. W kolejnym dniu zmagań przystąpiono do biegu na 5 km stylem dowolnym, w którym zajęła 11. miejsce, co pozwoliło jej na przesunięcie się w klasyfikacji generalnej cyklu na 4. pozycję^[199]. Ostatniego dnia zmagań doszło do rywalizacji w biegu pościgowym na 10 km techniką klasyczną^[200]. Ruszyła z 4. miejsca, za Marit Bjørgen, Kikkan Randall i Kristą Lahteenmaki^[200]. Szybko wyprzedziła Amerykankę i Finkę, co podobnie postąpiły dwie Norweżki Heidi Weng i Therese Johaug, które wraz z Polką goniły Marit Bjørgen^[200]. Ostatecznie Kowalczyk przybiegła na metę na 2. miejscu, ze stratą 1:21.4 s do zwyciężczyni, Marit Bjørgen^[200]. Zajęcie 2. pozycji na mecie wiązało się z zakończeniem cyklu Ruka Triple na 2. stopniu podium^[200], po dwuletniej przerwie oraz z przesunięciem się na 3. miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata^[201].

13 grudnia 2012 Justyna Kowalczyk odniosła pierwsze zwycięstwo w tym sezonie w biegu na 10 km techniką klasyczną w kanadyjskim Canmore i jednocześnie znalazła się na 2. miejscu w klasyfikacji generalnej, ze stratą 75 punktów do Bjøergen^[202]. 15 grudnia 2012 r. w Canmore zajęła dopiero 21. miejsce w sprincie techniką dowolną, odpadając już w ćwierćfinale. W klasyfikacji generalnej spadła na 3. pozycję, tracąc do Kikkan Randall i Marit Bjørgen 65 punktów. Dnia 16 grudnia 2012 roku zajęła pierwsze miejsce w biegu łączonym 7,5 km + 7,5 km, pokonując drugą na mecie Finkę Anne Kyllönen i trzecią Norweżkę Vibeke Skofterud. Wygrała również obie lotne premie i objęła prowadzenie w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, a także umocniła się na prowadzeniu w klasyfikacji biegów długodystansowych.

29 grudnia w niemieckim Oberhofie w ramach siódmej edycji Tour de Ski Justyna Kowalczyk zajęła 3. miejsce w biegu na 3,1 km stylem dowolnym przegrywając nieznacznie z drugą Charlotte Kallą o 0,3 s i zwyciężczynią biegu Kikkan Randall o 4,7 s. Następnego dnia Polka zajęła 1. miejsce w biegu pościgowym na 9 km. stylem klasycznym z przewagą nad drugą Therese Johaug o 41,4 s stając się liderką cyklu. Po dniu przerwy, 1 stycznia narciarka zajęła 7. pozycję w sprincie stylem dowolnym w szwajcarskim Val Müstair. 3 stycznia wystartowała z przewagą 50,3 s nad drugą Therese Johaug zajęła 1. miejsce w biegu na dochodzenie na dystansie 15 km stylem dowolnym wygrywając z drugą Charlotte Kallą o 18,3 s. Jej przewaga w klasyfikacji generalnej stopniała. Następnego dnia we włoskim Toblach-Dobiacco, nie dała szans nikomu i wygrała bieg na 3,3 km stylem klasycznym. 5 stycznia wygrała kolejny bieg na 10 km stylem klasycznym ogromnie powiększając przewagę do 2:08:0 nad drugą Therese Johaug i wyruszy na ostatni etap jako zdecydowana liderka i kandydatka do zwycięstwa w Tour de Ski. 6 stycznia wygrała ostatni, siódmy etap Tour de Ski, zachowując część przewagi wypracowanej nad Johaug w poprzednich etapach. Ostateczny łączny czas Kowalczyk to 2:25.21,6. Druga na mecie Therese Johaug miała czas o 27,9 s gorszy. Tym samym Kowalczyk odniosła czwarte z rzędu zwycięstwo w całym cyklu.

Po udanym występie w Tour de Ski, zajęła drugie miejsce w biegu sprinterskim stylem klasycznym w czeskim Libercu za Finką Moną–Liisą Malvalehto. Następnie Puchar Świata przeniósł się do francuskiej miejscowości La Clusaz. W dniu swoich 30 urodzin Polka zajęła 3. miejsce w biegu na 10 km stylem klasycznym przegrywając z Therese Johaug i Marit Bjørgen. 1 lutego odbył się sprint techniką dowolną w próbie przedolimpijskiej w Soczi, gdzie Justyna Kowalczyk po raz pierwszy od pięciu lat nie zdołała zakwalifikować się do finałów. Następnego dnia z powodu złego wyboru nart zeszła z trasy z biegu łączonego. Po dwóch tygodniach przerwy Puchar Świata zagościł do szwajcarskiego Davos, Kowalczyk pokazała tam świetną formę. Najpierw 16 lutego wygrała sprint techniką klasyczną, a dzień później zajęła 2. miejsce w biegu interwałowym na 10 km stylem dowolnym przegrywając o 8,9 s z Therese Johaug.

W pierwszej konkurencji mistrzostw – sprincie indywidualnym techniką klasyczną – zajęła 6. miejsce^[203]. W finale konkurencji Polka wywróciła się na podbiegu. Zwyciężyła Marit Bjørgen, obrończyni tytułu. Drugą konkurencją był bieg łączony, w którym Kowalczyk zajęła 5. miejsce przegrywając z czterema Norweżkami. Także tu najlepsza okazała się Bjørgen^[204]. Po nieudanych dwóch występach biegaczka wspólnie z trenerem podjęli decyzję o wycofaniu się z biegu na 10 km techniką dowolną, aby oszczędzić więcej sił na sztafetę 4x5 km i bieg na 30 km stylem klasycznym, który od początku sezonu był celem Kowalczyk. 28 lutego zajęła 9. miejsce w biegu sztafetowym 4x5 km wspólnie z Agnieszką Szymańczak, Pauliną Maciuszek i Kornelią Kubińską^[205]. 2 marca zdobyła srebrny medal w biegu na 30 km stylem klasycznym przegrywając z Marit Bjøergen na finiszu o 3,7 s^[206]. Po zdobyciu tego medalu została najbardziej utytułowanym polskim narciarzem klasycznym, pod względem liczby zdobytych medali na IO i MŚ.

9 marca zajęła 10. lokatę w biegu sprinterskim stylem dowolnym w fińskim Lahti. W swoim półfinale zajęła piąte miejsce, co nie dało jej awansu do finału. Dzień później wygrała bieg na 10 km stylem klasycznym pokonując drugą na mecie Bjøergen o 23,1 s. 3 dni później 13 marca, zapewniła sobie czwartą kryształową kulę w Pucharze Świata, co wcześniej udało się tylko Norweżce Bente Skari i Rosjance Jelenie Välbe, zdobywając 1. miejsce w biegu sprinterskim stylem klasycznym po raz pierwszy w Norwegii w miejscowości Drammen. 17 marca Justyna zajęła 2 lokatę w biegu na 30 km stylem dowolnym w norweskim Holmenkollen przegrywając z Therese Johaug o 46,6 s.

20 marca rozpoczął się ostatni cykl Pucharu Świata. W szwedzkim Sztokholmie zdeklasowała rywalki w sprincie stylem klasycznym obejmując prowadzenie w cyklu. 22 marca zajęła 5. miejsce w biegu na 2,5 km stylem dowolnym w szwedzkim Falun tracąc do zwyciężczyni Marit Bjøergen 10,8 s. Następnego dnia uplasowała się na 4. pozycji w biegu na 10 km techniką klasyczną. W ostatnim biegu sezonu 24 marca na 10 km techniką dowolną Polka nie wystartowała kończąc sezon z dorobkiem 2017 punktów.

Justyna Kowalczyk wywalczyła czwartą Kryształową Kulę, Małą Kryształową Kulę w biegach dystansowych i drugie miejsce w sprintach.

Sezon olimpijski zaczął się inaczej niż poprzednie. W fińskiej miejscowości Ruka, na inaugurację Pucharu Świata wygrała sprint stylem klasycznym. Było to najlepsze rozpoczęcie w karierze przez Polkę. Dzień później również wygrała w biegu na 5 km stylem klasycznym ze startu indywidualnego o 3 sekundy z Marit Bjøergen. 30 listopada wyruszyła na trasę biegu pościgowego na 10 km stylem dowolnym jako liderka cyklu Ruka Triple 2013. Jednak nie zdołała utrzymać przewagi i ostatecznie dobiegła na metę zajmując 4. miejsce. 7 grudnia wygrała na norweskiej ziemi w Lillehammer bieg na 10 km stylem klasycznym przed Szwedką Charlotte Kallą (12 sekund straty) i Marit Bjøergen (25 sekund straty). W zawodach w szwajcarskim Davos, zajęła 11. i 25. miejsce odpowiednio w biegu na 15 km i sprincie stylem dowolnym. Po zawodach w Szwajcarii zawody Pucharu Świata zagościły po kilkuletniej przerwie do włoskiego Asiago. Zajęła w eliminacjach drugie miejsce, lecz we wszystkich kolejnych biegach Justyna triumfowała wygrywając całe zawody.

Kolejnym punktem było Tour de Ski, lecz wycofała się z niego z powodu niekorzystnych dla niej zmian w układzie biegów (5 stylem dowolnym i 2 stylem klasycznym).

5 stycznia 2014 roku pobiegła w amatorskim biegu narciarskim Rampa con i Campioni na Alpe Cermis, którego trasa była identyczna jak finałowy etap Tour de Ski. Zajęła 4. miejsce wśród wszystkich zawodników, a 1. miejsce wśród kobiet. Wygrał Maciej Kreczmer sparingpartner Justyny. Bieg odbywał się przed finałowym etapem Tour de Ski^[207].

11 stycznia w czeskim Novym Měscie, zajęła 34. lokatę w biegu sprinterskim stylem dowolnym nie zdobywając punktów Pucharu Świata. Dzień później wystąpiła, po raz pierwszy w swojej karierze, w drużynowym sprincie stylem klasycznym z Agnieszką Szymańczak. Zawodniczki zajęły 8. miejsce w swoim półfinale i odpadły z dalszej rywalizacji^[208].

Kolejne zawody odbyły się w Polsce w Szklarskiej Porębie na Polanie Jakuszyckiej. W sobotę 18 stycznia 2014 w sprincie stylem dowolnym zajęła 17. miejsce, natomiast w niedzielę 19 stycznia 2014 roku w biegu na 10 km stylem klasyczny ze startu wspólnego zajęła 1. miejsce wyprzedzając reprezentantki Rosji, Juliję Czekalową (41,8 sekund straty) i Juliję Iwanową (75,2 sekund straty). Tego dnia Justyna Kowalczyk obchodziła swoje 31 urodziny. Od organizatorów zawodów otrzymała tort i kwiaty, 30 czerwonych róż i jedną pomarańczową, a zgromadzeni na trybunach stadionu kibice zaśpiewali tradycyjne 100 LAT^[209]. Po igrzyskach w Sochi w jednym z wywiadów oznajmiła, że to podczas imprezy urodzinowej doznała kontuzji stopy, gdyż przez nieuwagę uderzyła nią o nogę stołu^[210].

1 lutego 2014 roku we włoskim Toblach (Dobbiaco) zajęła 5. miejsce w biegu na 10 km stylem klasycznym ze startu indywidualnego. Justyna biegła z kontuzją lewej stopy, którą odniosła po zawodach w Szklarskiej Porębie^[211]. Po biegu Justyna wyruszyła do wioski olimpijskiej w Soczi.

W czwartek 6 lutego 2014 roku w wiosce olimpijskiej złożyła ślubowanie olimpijskie^[212].

Pierwszy bieg narciarski na igrzyskach olimpijskich odbył się 8 lutego 2014 roku^[213]. Był to bieg łączony (skiathlon), czyli 7,5 km stylem klasycznym i 7,5 km stylem dowolnym, w którym zajęła 6. miejsce^[213][214]. Wygrała Norweżka Marit Bjørgen, drugie miejsce zajęła Szwedka Charlotte Kalla, a trzecie miejsce wywalczyła Norweżka Heidi Weng^[213][214].

Następnego dnia poinformowała, że przeprowadzone po biegu łączonym prześwietlenie RTG kontuzjowanej lewej stopy wykazało wielowarstwowe złamanie piątej kości śródstopia^[215]. Jednocześnie zapewniła, że nadal będzie walczyć o medale^[215].

W kolejnym tygodniu, 13 lutego 2014 roku, w biegu na 10 km stylem klasycznym ze startu indywidualnego, nie oddała ani przez chwilę pierwszej pozycji i wywalczyła złoty medal olimpijski^[216][217]. Drugie miejsce zajęła Szwedka Charlotte Kalla, a trzecie miejsce wywalczyła Norweżka Therese Johaug^[216][217]. Był to drugi złoty medal olimpijski zawodniczki, a w sumie piąty z pozostałymi medalami^[217]. Dzięki temu osiągnięciu Kowalczyk stała się najbardziej utytułowanym polskim sportowcem w historii zimowych igrzysk olimpijskich (stan na 2 lutego 2015)^[218].

Dwa dni później odbył się bieg sztafetowy 2x5 km stylem klasycznym i 2x5 km stylem dowolnym^[219]. Polska reprezentacja w składzie: pierwsza zmiana Kornelia Kubińska (styl klasyczny), druga zmiana Justyna Kowalczyk (styl klasyczny), trzecia zmiana Sylwia Jaśkowiec (styl dowolny), czwarta zmiana Paulina Maciuszek (styl dowolny) zajęła 7. miejsce^[219][220]. Bieg wygrała drużyna Szwecji, drugie miejsce zajęła drużyna Finlandii, a trzecie drużyna Niemiec^[219][220].

Do kolejnej konfrontacji zespołowej doszło 19 lutego 2014 roku kiedy to odbył się sprint drużynowy stylem klasycznym (6x1,25 km), w którym polska drużyna zajęła 5. miejsce^[221][222]. Polki biegły w składzie: pierwsza, trzecia i piąta zmiana Sylwia Jaśkowiec, druga, czwarta i szósta zmiana Justyna Kowalczyk^[221]. Bieg wygrała drużyna Norwegii, drugie miejsce zajęła drużyna Finlandii, a trzecie drużyna Szwecji^[221][222].

W sobotę 22 lutego 2014 roku po około 12,5 km zeszła utykając z trasy biegu na 30 km techniką dowolną ze startu wspólnego^[223]. Podczas biegu uderzyła się w kontuzjowaną stopę, co uniemożliwiło jej kontynuowanie rywalizacji^[223].

Przed godziną 4 rano, 25 lutego 2014 roku wróciła z Soczi do Polski^[224].

Po powrocie do Polski poddała szczegółowym badaniom swoją kontuzjowaną lewą stopę. Mimo optymistycznej diagnozy dotyczącej gojenia się kontuzji, 27 lutego 2014 roku podjęła decyzję o zakończeniu występów w Pucharze Świata 2013/2014 w biegach narciarskich i skupieniu się na rehabilitacji^[225].

Justyna Kowalczyk zakończyła sezon na 12. miejscu z 618 punktami.

W dniu 9 kwietnia 2014 roku, do drużyny Justyny Kowalczyk, dołączyła Sylwia Jaśkowiec^[226].

Sezon rozpoczął się w sobotę 29 listopada 2014 roku w fińskiej miejscowości Ruka. Pierwszymi zawodami był sprint stylem klasycznym. Justyna Kowalczyk po dobrym biegu ćwierćfinałowym, w półfinale prowadząc pod koniec biegu potknęła się i zakończyła rywalizację na trzecim miejscu nie kwalifikując się do biegu finałowego. Całe zawody Justyna Kowalczyk zakończyła na 7. miejscu^[227]. Dzień później, w niedzielę 30 listopada 2014 roku w biegu na 10 km stylem klasycznym ze startu indywidualnego zajęła 4. miejsce.

W piątek 5 grudnia 2014 roku wystartował norweski minicykl Lillehammer Tour. W pierwszym dniu zawodów nie zakwalifikowała się do ćwierćfinałów sprintu stylem dowolnym. W kwalifikacjach zajęła 37. miejsce. W sobotę 6 grudnia 2014 roku w biegu na 5 km stylem dowolnym ze startu indywidualnego zajęła 28. miejsce. W niedzielę 7 grudnia 2014 roku w ostatnim dniu zawodów w Lillehammer w biegu pościgowym na 10 km stylem klasycznym, wystartowała z 30. pozycji, a na metę przybiegła na 10. miejscu.

W sobotę 13 grudnia 2014 roku w szwajcarskim Davos, w kolejnym biegu na 10 km stylem klasycznym ze startu indywidualnego zajęła 7. miejsce. Natomiast w niedzielę 14 grudnia 2014 roku nie zakwalifikowała się do ćwierćfinałów sprintu stylem dowolnym. W kwalifikacjach zajęła 53. miejsce. Jeszcze przed kwalifikacjami podjęła decyzję, że do końca 2014 roku nie będzie startowała w kolejnych zawodach Pucharu Świata 2014/2015 i skupi się na treningu. Wystartuje dopiero w sobotę 3 stycznia 2015 roku w niemieckim Oberstdorf, biegu który rozpoczyna Tour de Ski 2015^[228].

W ramach treningu wystartowała w trzydniowych zawodach Pucharu Kontynentalnego w austriackim Hochfilzen. W piątek 19 grudnia 2014 roku w pierwszym dniu zawodów wygrała sprint stylem klasycznym. W sobotę 20 grudnia 2014 roku zajęła 1. miejsce w biegu na 5 km stylem klasycznym. Natomiast w niedzielę 21 grudnia 2014 roku zajęła 4. miejsce w biegu na 5 km stylem dowolnym.

W sobotę 3 stycznia 2015 roku w niemieckim Oberstdorf, od prologu na dystansie 3,2 km techniką dowolną ze startu indywidualnego, rozpoczął się 9. Tour de Ski. Zajęła w tym biegu 10. miejsce. W niedzielę 4 stycznia 2015 roku, w drugim dniu zawodów w Oberstdorf w biegu pościgowym na 10 km stylem klasycznym, Justyna Kowalczyk wystartowała z 10. pozycji, a na metę przybiegła na 6. miejscu. We wtorek 6 stycznia 2015 roku w szwajcarskim Val Müstair, w kwalifikacjach sprintu stylem dowolnym zajęła 30. miejsce i zakwalifikowała się do ćwierćfinałów. W swoim biegu ćwierćfinałowym zajęła 3. miejsce i do szóstego biegu ćwierćfinałowego była tak zwaną „szczęśliwą przegraną (lucky loser)”. W piątym biegu wyprzedziła ją Amerykanka Kikkan Randall przez co Justyna nie zakwalifikowała się do półfinałów. Całe zawody zakończyła na 15. miejscu. W środę 7 stycznia 2015 roku Tour de Ski przeniósł się do włoskiego Toblach (Dobbiaco), gdzie odbył się bieg na 5 km stylem klasycznym ze startu indywidualnego, w którym zajęła 5. miejsce. W czwartek 8 stycznia 2015 roku w kolejnym dniu zawodów w Toblach (Dobbiaco) odbył się bieg pościgowy na 15 km stylem dowolnym. Wystartowała z 4. pozycji, a na metę przybiegła na 6. miejscu. W sobotę 10 stycznia 2015 roku w przedostatnim dniu Tour de Ski we włoskim Val di Fiemme, odbył się bieg na 10 km stylem klasycznym ze startu wspólnego, w którym zajęła 7. miejsce. W niedzielę 11 stycznia 2015 roku w ostatnim dniu zawodów Tour de Ski, rozegrany został bieg pościgowy na 9 km stylem dowolnym, zakończony tradycyjnie „wspinaczką” na Alpe Cermis. Wystartowała z 5. pozycji, ale po przebiegnięciu około 8 km Justyna zemdlała na trasie biegu i została przewieziona do punktu medycznego, a następnie do szpitala na badania^[229]. Po kilku godzinach badań została wypisana^[230]. Nieukończenie ostatniego biegu spowodowało, że nie została uwzględniona w klasyfikacji generalnej Tour de Ski 2015.

W sobotę 17 stycznia 2015 roku w estońskiej Otepää odbył się sprint stylem klasycznym, który był pierwszym biegiem Pucharu Świata po Tour de Ski 2015. W kwalifikacjach sprintu zajęła 12. miejsce i zakwalifikowała się do ćwierćfinałów. W swoim biegu ćwierćfinałowym zajęła 4. miejsce i nie pobiegła w półfinale. Ostatecznie zajęła 16. miejsce. W niedzielę 18 stycznia 2015 roku w drugim dniu zawodów w Otepää odbył się sprint drużynowy stylem dowolnym (6x1,20 km). Biegła na pierwszej, trzeciej i piątej zmianie, natomiast Sylwia Jaśkowiec na drugiej, czwartej i szóstej zmianie. Polki wygrały swój bieg półfinałowy i zakwalifikowały się do finału, w którym zajęły 3. miejsce. Sprint wygrała reprezentacja Szwecji, natomiast 2. miejsce zajęła reprezentacja Norwegii. Było to pierwsze w historii biegów narciarskich miejsce na podium w Pucharze Świata dla polskiej drużyny.

W piątek 23 stycznia 2015 roku w rosyjskim Rybińsku, odbyły się kolejne zawody Pucharu Świata. Był to bieg na 10 km stylem dowolnym ze startu indywidualnego, w którym zajęła 36. miejsce. W sobotę 24 stycznia 2015 roku w kolejnym dniu zawodów w Rybińsku odbył się sprint stylem dowolnym. Polka zrezygnowała ze startu w tym biegu^[231]. W ostatnim dniu zawodów w Rosji, odbył się pierwszy w tym sezonie Pucharu Świata bieg łączony (skiathlon), czyli 7,5 km stylem klasycznym i 7,5 km stylem dowolnym, w którym Justyna Kowalczyk również nie pobiegła^[232].

Po zawodach w Rosji, Justyna Kowalczyk udała się na treningi do włoskiej Santa Caterina di Valfurva, gdzie przygotowywała decydującą fazę BPS (bezpośrednie przygotowanie startowe) przed Mistrzostwami Świata w Narciarstwie Klasycznym 2015 w szwedzkim Falun^[233]. Podjęła również decyzję, że nie wystąpi w kolejnych zawodach Pucharu Świata 2014/2015 w szwedzkim Östersund i od razu po treningu we Włoszech pojedzie przygotowywać się na trasach w Falun^[234].

W czwartek 19 lutego 2015 roku odbył się pierwszy bieg narciarski na mistrzostwach świata. Był to sprint stylem klasycznym. W kwalifikacjach sprintu zajęła 1. miejsce i zakwalifikowała się do ćwierćfinałów. Wygrała swój ćwierćfinał i półfinał. W finale sprintu zajęła 4. miejsce.

W niedzielę 22 stycznia 2015 roku odbył się sprint drużynowy stylem dowolnym (6x1,20 km). Justyna Kowalczyk biegła na pierwszej, trzeciej i piątej zmianie, natomiast Sylwia Jaśkowiec na drugiej, czwartej i szóstej zmianie. Polki zajęły drugie miejsce w swoim biegu półfinałowym i zakwalifikowały się do finału, w którym wywalczyły brązowy medal mistrzostw świata. Jest to pierwszy medal polskiej drużyny w historii polskich biegów narciarskich^[235].

We wtorek 24 lutego 2015 roku rozegrany został bieg na 10 km stylem dowolnym ze startu indywidualnego, w którym Justyna Kowalczyk wystąpiła w roli komentatora dla TVP Sport wraz z Przemysławem Babiarzem i Markiem Jóźwikiem^[236].

W czwartek 26 lutego 2015 roku odbył się bieg sztafetowy 2x5 km stylem klasycznym i 2x5 km stylem dowolnym. Polki biegły w składzie: pierwsza zmiana Kornelia Kubińska (styl klasyczny), druga zmiana Justyna Kowalczyk (styl klasyczny), trzecia zmiana Ewelina Marcisz (styl dowolny), czwarta zmiana Sylwia Jaśkowiec (styl dowolny). Polska drużyna zajęła 5. miejsce.

W sobotę 28 lutego 2015 roku rozegrany został bieg na dystansie 30 km stylem klasycznym ze startu wspólnego, w którym Justyna Kowalczyk zajęła 17. miejsce.

W niedzielę 1 marca 2015 roku rozegrany został bieg na 50 km stylem klasycznym ze startu wspólnego mężczyzn, w którym Justyna Kowalczyk ponownie wystąpiła w roli komentatora dla TVP Sport wraz z Przemysławem Babiarzem i Markiem Jóźwikiem.

Jeszcze przed mistrzostwami świata zapowiedziała, że po mistrzostwach nie wystartuje w zawodach Pucharu Świata 2014/2015 rozgrywanych w fińskim Lahti. Zamiast tego pobiegnie w niedzielę 8 marca 2015 roku w maratonie narciarskim Bieg Wazów^[237]. W Pucharze Świata wystąpi dopiero w środę 11 marca 2015 roku w norweskim Drammen.

W niedzielę 8 marca 2015 roku po raz pierwszy wystartowała i wygrała 91. edycję Biegu Wazów, który jest najdłuższym i najstarszym maratonem narciarskim na świecie rozgrywanym w Szwecji od 1922 roku. Polka maraton wygrała jako pierwsza w historii zawodniczka z Polski. Bieg odbywał się na dystansie 90 kilometrów i był rozgrywany stylem klasycznym. Wystartowała z numerem 513 w drużynie Russian Marathon Team. Do biegu zgłosiło się 15 800 zawodników, w tym około 2000 kobiet^[7]. Justyna Kowalczyk w klasyfikacji generalnej biegu zajęła 71. miejsce. Jest to najwyższe miejsce jakie do tej pory zajęła kobieta. Najlepsza pozycja, jaką biegaczka w Biegu Wazów uzyskała przed Polką, to 91. miejsce^[238].

W środę 11 marca 2015 roku w norweskiej miejscowości Drammen odbył się sprint stylem klasycznym. Justyna Kowalczyk zajęła 31. miejsce w kwalifikacjach i nie dostała się do ćwierćfinałów sprintu. Był to ostatni występ Polki w zawodach Pucharu Świata w sezonie 2014/2015.

Zakończyła sezon na 13. miejscu z 411 punktami.

W dniu 19 marca 2015 roku przeszła zabieg artroskopowy prawego kolana. Podobny zabieg Justyna przeszła trzy lata wcześniej^[239][240].

W dniu 29 kwietnia 2015 roku drużynę Justyny Kowalczyk opuściła Sylwia Jaśkowiec, która wróciła do kadry A-mix^[241].

W maju 2015 roku w Zakopanem rozpoczęła przygotowania do nowego sezonu w biegach narciarskich^[242].

W sobotę 8 sierpnia wystartowała i wygrała maraton Ushuaia Loppet w Argentynie^[243]. Bieg był rozgrywany stylem dowolnym na dystansie 42. kilometrów^[243]. W klasyfikacji generalnej biegu zajęła 2. miejsce^[243].

Poinformowała o jej absencji na 40. Biegu Piastów ze względu na odbywające się w ten sam dzień zawody Pucharu Świata – Ski Tour Kanada, których był to debiut w kalendarzu biegów^[244][245].

Zgrupowanie we włoskiej miejscowości Val Senales było zwieńczeniem przygotowań, które odbywały się w Zakopanem, Sierra Nevada, Sankt Moritz, Otepää, Ameryce Południowej, Raubicze i Cetniewie^[246].

W piątek 30 października 2015 roku oficjalnie potwierdziła, że przystąpiła do profesjonalnej międzynarodowej drużyny narciarstwa biegowego Team Santander, specjalizującej się w biegach długodystansowych. W barwach drużyny Team Santander, Polka będzie biegała maratony narciarskie^[247].

Sezon rozpoczął się w piątek 27 listopada 2015 roku w fińskiej miejscowości Ruka^[245]. Pierwszymi zawodami był sprint stylem klasycznym, który był również pierwszym biegiem cyklu Ruka Triple 2015^[248]. W kwalifikacjach zajęła 21. miejsce i zakwalifikowała się do ćwierćfinałów^[249]. W swoim biegu ćwierćfinałowym zajęła 6. miejsce i nie pobiegła w półfinale^[249]. Ostatecznie zajęła 29. miejsce^[249]. Dzień później odbył się bieg na 5 km stylem dowolnym ze startu indywidualnego, w którym zajęła tę samą pozycję, co dzień wcześniej^[250]. 29 listopada 2015 roku w ostatnim dniu zawodów cyklu w biegu pościgowym na 10 km stylem klasycznym, na metę przybiegła na 8. miejscu, co ostatecznie pozwoliło jej na zajęcie 11. pozycji w klasyfikacji generalnej Ruka Triple^[251].

W sobotę 5 grudnia 2015 roku w norweskim Lillehammer odbył się bieg łączony (skiathlon), czyli 7,5 km stylem klasycznym i 7,5 km stylem dowolnym, w którym Polka zajęła 32. miejsce^[252].

6 grudnia 2015 roku po raz pierwszy w sezonie 2015/2016 wystartowała w maratonie narciarskim – La Sgambeda^[253]. Bieg odbywał się stylem klasycznym i wyjątkowo na dystansie 24 kilometrów^[253]. Powodem skrócenia 35 kilometrowej trasy był brak wystarczającej ilości śniegu^[253]. Zajęła 3. miejsce za stratą 0,8 sekundy do pierwszego miejsca^[253]. Bieg wygrała Czeszka Kateřina Smutná również z tego samego zespołu, co Polka^[253].

Nie startowała 12 i 13 grudnia 2015 roku w szwajcarskim Davos, ponieważ zaplanowano tam na te dni wyłącznie biegi stylem dowolnym^[254].

Po krótkiej przerwie 20 grudnia 2015 roku wróciła na trasy Pucharu Świata 2015/2016^[255]. Tego dnia we włoskim Toblach (Dobbiaco) odbył się bieg na 10 km stylem klasycznym^[256]. Polka w tym biegu zajęła 8. miejsce^[256]. Dzień wcześniej odbył się sprint stylem dowolnym, w którym nie biegła^[257].

Pod koniec grudnia poinformowano, że ze względu na niekorzystne warunki atmosferyczne etapy Tour de Ski zaplanowane na 5 i 6 stycznia 2016 roku dojdą do skutku, lecz w programie zawodów wprowadzono zmiany, które były korzystne Polki – biegi zostaną rozegrane techniką klasyczną^[258]. W piątek 1 stycznia 2016 roku w szwajcarskim Lenzerheide rozpoczęła się 10. edycja Tour de Ski^[259]. Pierwszym etapem był sprint stylem dowolnym^[259]. W kwalifikacjach sprintu zajęła 59. miejsce i nie zakwalifikowała się do ćwierćfinałów^[260]. Następnego dnia odbył się kolejny etap, ponownie w Lenzerheide^[261]. Był to bieg na 15 kilometrów stylem klasycznym ze startu wspólnego^[261]. Polka wystartowała w szóstej dziesiątce, a przybiegła na metę na 19. miejscu^[261][262]. Trzeci etap odbył się w 3 stycznia 2016 roku, ostatni raz w szwajcarskim Lenzerheide^[263]. Rozgrywany był tego dnia bieg na 5 kilometrów stylem dowolnym na dochodzenie^[263]. Do rywalizacji z powodów zdrowotnych nie przystąpiła Astrid Jacobsen, która była przed Polką w klasyfikacji Tour de Ski, dzięki czemu zawodniczka z Limanowej wystartowała z 20. miejsca, a na metę przybiegła na 21. pozycji^[264]. Czwarty etap odbył się we wtorek 5 stycznia 2016 roku niemieckim Oberstdorf^[265]. Był to sprint stylem klasycznym^[265]. W biegu kwalifikacyjnym zajęła 17. miejsce i zakwalifikowała się do ćwierćfinałów^[266]. W swoim biegu ćwierćfinałowym zajęła 3. miejsce i nie dostała się do półfinałów^[267]. Ostatecznie została sklasyfikowana na 14. pozycji^[265]. Piąty etap odbył się 6 stycznia 2016 roku, ponownie w Oberstdorf i był to bieg na 10 kilometrów stylem klasycznym ze startu wspólnego^[268]. Przybiegła na metę na 17. miejscu^[269]. Po dniu przerwy w piątek 8 stycznia 2016 roku, we włoskim Toblach (Dobbiaco) odbył się szósty etap^[270]. Był to bieg na 5 kilometrów stylem dowolnym^[270]. Polka zajęła w tym biegu 18. miejsce^[270]. 9 stycznia 2016 roku we włoskim Val di Fiemme, odbył się bieg na 10 kilometrów stylem klasycznym ze startu wspólnego, który był siódmym etapem. Na metę przybiegła na 23. miejscu^[271][272]. W niedzielę 10 stycznia 2016 roku do rywalizacji w cyklu przystąpiono ponownie we włoskim Val di Fiemme, gdzie odbył się ostatni, ósmy etap Tour de Ski 2016^[273]. Był to bieg pościgowy na 9 km stylem dowolnym, zakończony tradycyjnie „wspinaczką” na Alpe Cermis^[274]. Tour de Ski 2016 ukończyła na 23. miejscu^[273]. Po zakończonej imprezie w biegach narciarskich zapowiedziała, że był to jej ostatni występ w Tour de Ski^[275].

Zgodnie z zapowiedziami przedsezonowymi nie wzięła udziału w zawodach odbywających się w Planicy i Nowym Mieście na Morawach^[276].

W sobotę 23 stycznia 2016 roku po raz drugi w sezonie 2015/2016 wystartowała w maratonie narciarskim – La Diagonela^[277]. Był to bieg stylem klasycznym na dystansie 55 kilometrów^[278]. Trasa maratonu uległa skróceniu^[278]. Powodem skrócenia 65 kilometrowej trasy był brak wystarczającej ilości śniegu^[278]. Zajęła 9. miejsce ze stratą 7:13,4 do pierwszej zawodniczki^[279].

31 stycznia 2016 roku po raz trzeci wystartowała w maratonie narciarskim^[280]. Był to włoski maraton Marcialonga^[280]. Bieg odbył się stylem klasycznym na dystansie 70 kilometrów^[280]. Przybiegła na 6. miejscu ze stratą 7:42,5 do pierwszego miejsca^[280].

Na trasy Pucharu Świata 2015/2016 wróciła 3 lutego 2016 roku^[281]. Pierwszym biegiem po przerwie był sprint stylem klasycznym w norweskim Drammen^[281]. W kwalifikacjach zajęła 48. pozycję i nie zakwalifikowała się do ćwierćfinałów^[282].

Następne zawody miały miejsce 7 lutego 2016 roku w norweskim Oslo, gdzie odbył się bieg na 30 kilometrów stylem klasycznym, w którym zajęła 10. miejsce^[283].

W czwartek 11 lutego 2016 roku ponownie odbył się sprint stylem klasycznym, tym razem w stolicy Szwecji w Sztokholmie^[283]. Zajęła 34. pozycję w kwalifikacjach przez co nie przebrnęła do ćwierćfinałów^[284]. Do kwalifikacji zabrakło 0.57 sekundy^[284].

Kolejna walka o punkty w klasyfikacji generalnej pucharu świata odbyła 13 lutego 2016 roku w szwedzkim Falun, w którym rozegrano bieg na 5 kilometrów stylem klasycznym^[285]. Do tego wyścigu była jedyną reprezentantką Polski w pucharze świata w sezonie 2015/2016, Martyna Galewicz i Marcela Marcisz stanęły również starcie^[286]. Na metę przybiegła na 6. miejscu^[287]. Dzień później odbył się bieg na 10 km stylem dowolnym, z którego zrezygnowała^[288].

Ostatnie zawody przed Ski Tour Kanada odbyły się 20 i 21 lutego 2016 roku w fińskim Lahti^[289][290]. Pierwszego dnia rozegrano sprint stylem dowolnym, do którego nie przystąpiła zgodnie ze swoimi zapowiedziami przedsezonowymi^[289]. W dniu kolejnym odbył się bieg łączony^[290]. Po części klasycznej biegu, zajmowała 4. miejsce, całe zawody ukończyła na 14. pozycji^[290].

We wtorek 1 marca 2016 roku w kanadyjskim Gatineau rozpoczęła się 1. edycja Ski Tour Kanada^[291]. Pierwszym etapem cyklu był sprint stylem dowolnym^[292]. W kwalifikacjach sprintu zajęła 51. miejsce i nie zakwalifikowała się do ćwierćfinałów^[292]. Następnego dnia w Montrealu odbył się drugi etap, którym był bieg na 10,5 kilometra stylem klasyczny ze startu wspólnego. Zajęła w tym biegu 5. miejsce, najlepsze w sezonie Pucharu Świata 2015/2016^[293]. Trzeci etap został rozegrany w 4 marca 2016 roku w mieście Quebec. Był to ponownie sprint stylem dowolnym. W kwalifikacjach sprintu zajęła 31. miejsce i nie zakwalifikowała się do ćwierćfinałów. Polce zabrakło 0,14 sekundy, aby wejść do ćwierćfinałów^[294]. Czwarty etap odbył się 5 marca 2016 roku ponownie w mieście Quebec. Tym razem był to bieg pościgowy na 10 kilometrów stylem dowolnym. Wystartowała z 13. miejsca, a na metę przybiegła na 17. miejscu^[295]. Po dwóch dniach przerwy, piąty etap odbył się 8 marca 2016 roku w Canmore. Był to sprint stylem klasycznym. W kwalifikacjach sprintu zajęła 21. miejsce i zakwalifikowała się do ćwierćfinałów. Wygrała swój bieg ćwierćfinałowy, natomiast w półfinale zajęła 3. miejsce ale czas jaki uzyskała nie dał jej awansu do półfinału jako „szczęśliwej przegranej (lucky loser)”. Całe zawody zakończyła na 7. miejscu^[296]. Szósty etap odbył się 9 marca 2016 roku ponownie w Canmore. Był to bieg łączony (skiathlon), czyli 7,5 km stylem klasycznym i 7,5 km stylem dowolnym. Po części klasycznej biegu, zajmowała 11. miejsce, cały bieg ukończyła na 13. miejscu^[297]. Po jednym dniu przerwy, siódmy etap odbył się 11 marca 2016 roku kolejny raz w Canmore. Był to bieg na 10 kilometrów stylem dowolnym, w którym zajęła 15. miejsce. Był to również 300. bieg Justyny Kowalczyk w Pucharze Świata^[298].

Wystartowała w piątek 11 listopada 2016 roku w fińskim Muonio w sprincie stylem klasycznym, w którym zajęła 1. miejsce^[299]. Natomiast 12 listopada 2016 roku wygrała bieg na 5 km stylem klasycznym^[300]. Zawody odbyły się w ramach Pucharu FIS.

Puchar Świata rozpoczął się w sobotę 26 listopada 2016 roku w fińskiej miejscowości Ruka (Ruka International Ski Stadium). Pierwszymi zawodami w sezonie był sprint stylem klasycznym. W kwalifikacjach zajęła 5. miejsce i zakwalifikowała się do ćwierćfinałów. Pobiegła w pierwszym biegu ćwierćfinałowym, w którym uplasowała się na 4. miejscu i do piątego biegu ćwierćfinałowego była tak zwaną „szczęśliwą przegraną (lucky loser)”, ale czas jaki uzyskała nie dał jej ostatecznie awansu do półfinału. Została sklasyfikowana na 16. pozycji^[301]. Następnego dnia ponownie w Ruce odbył się bieg na 10 kilometrów stylem klasycznym ze startu indywidualnego, w którym zajęła 9. miejsce^[302].

W piątek 2 grudnia 2016 roku w norweskim Lillehammer odbył się sprint stylem klasycznym, który był pierwszym etapem Lillehammer Tour 2016. W kwalifikacjach sprintu zajęła 19. miejsce i zakwalifikowała się do ćwierćfinałów. W swoim biegu ćwierćfinałowym na metę przybiegła na 3. pozycji i nie przystąpiła do rywalizacji w półfinale. Ostatecznie zajęła 16. miejsce^[303]. Kolejnego dnia odbył się drugi etap. Był to bieg na 5 kilometrów stylem dowolnym ze startu indywidualnego. Została sklasyfikowana na 53. pozycji^[304]. W niedzielę odbył się trzeci etap, bieg pościgowy na 10 kilometrów stylem klasycznym. Justyna Kowalczyk wystartowała z 45. pozycji, a na metę przybiegła na 19. miejscu, uzyskując dziewiąty czas netto. Był to również ostatni występ Polki w Pucharze Świata w 2016 roku^[305].

W tym sezonie Justyna Kowalczyk nie wzięła udziału w Tour de Ski^[306][307].

W piątek 3 lutego 2017 roku, zgodnie z przedsezonowymi zapowiedziami, po dwumiesięcznej przerwie w startach w Pucharze Świata, Justyna Kowalczyk wystartowała w sprincie stylem klasycznym w południowokoreańskim Pjongczangu. Zawody te to tak zwana „próba przedolimpijska” przed Zimowymi Igrzyskami Olimpijskimi 2018 w Pjongczangu, na starcie zabrakło czołowych zawodniczek świata^[308]. Polka w kwalifikacjach zajęła 2. miejsce i zakwalifikowała się do ćwierćfinałów. Polka biegła w piątym biegu ćwierćfinałowym, który wygrała. W drugim biegu półfinałowym zajęła 2. miejsce i awansowała do finału. W finale zajęła 4. miejsce^[309]. W kolejnym dniu, w sobotę 4 lutego 2017 roku odbył się bieg łączony (skiathlon), czyli (7,5 km stylem klasycznym i 7,5 km stylem dowolnym), który Justyna Kowalczyk wygrała. Było to 50. zwycięstwo Polki w Pucharze Świata^[310].

W niedzielę 19 lutego 2017 roku w estońskim Otepää odbył się bieg na 10 km stylem klasycznym ze startu indywidualnego, w którym Polka zajęła 5. miejsce^[311].

W niedzielę 26 lutego 2017 roku odbył się sprint drużynowy stylem klasycznym (6x1,30 km). Na pierwszej, trzeciej i piątej zmianie biegła Ewelina Marcisz, natomiast Justyna Kowalczyk na drugiej, czwartej i szóstej zmianie. Polki zajęły 5. miejsce w swoim biegu półfinałowym i zakwalifikowały się do finału jako „szczęśliwe przegrane (lucky loser)”, w którym zajęły 9. miejsce^[312]. Był to pierwszy bieg Justyny Kowalczyk na mistrzostwach świata w Lahti.

We wtorek 28 lutego 2017 roku odbył się bieg na 10 km stylem klasycznym ze startu indywidualnego, w którym Justyna Kowalczyk zajęła 8. miejsce^[313].

W czwartek 2 marca 2017 roku odbył się bieg sztafetowy 2x5 km stylem klasycznym i 2x5 km stylem dowolnym. Polki biegły w składzie: pierwsza zmiana Justyna Kowalczyk (styl klasyczny), druga zmiana Ewelina Marcisz (styl klasyczny), trzecia zmiana Kornelia Kubińska (styl dowolny), czwarta zmiana Martyna Galewicz (styl dowolny). Polska drużyna zajęła 8. miejsce^[314].

Jeszcze przed mistrzostwami świata Polka zapowiedziała, że w sobotę 4 marca 2017 roku wystartuje w 41. maratonie narciarskim Bieg Piastów w Szklarskiej Porębie na Polanie Jakuszyckiej. Justyna Kowalczyk wystartowała w tym biegu po raz pierwszy i wygrała go w kategorii kobiet. Bieg odbywał się na dystansie 50 kilometrów i był rozgrywany stylem klasycznym. Do biegu zgłosiło się 1600 zawodników z 26 krajów. Justyna Kowalczyk w klasyfikacji generalnej biegu zajęła 6. miejsce^[315]. Maraton zaliczany jest do cyklu Worldloppet.

W niedzielę 12 marca 2017 roku, odbyły się kolejne zawody Pucharu Świata w norweskim Oslo. Był to bieg na 30 kilometrów stylem klasycznym, w którym Justyna Kowalczyk zajęła 6. miejsce. Był to również ostatni bieg Polki w Pucharze Świata 2016/2017^[316].

W sobotę 18 marca 2017 roku Polka wystartowała w norweskim maratonie narciarskim Birkebeinerrennet, w którym zajęła 1. miejsce. Bieg odbył się stylem klasycznym na dystansie 54 kilometrów. Maraton zaliczany jest do cyklów Worldloppet i Visma Ski Classics^[317].

Justyna Kowalczyk zakończyła sezon na 21. miejscu z 404 punktami.

W sobotę 25 marca 2017 roku Justyna Kowalczyk wystartowała w szwedzkim maratonie narciarskim Årefjällsloppet. Bieg odbył się stylem klasycznym na dystansie 55 kilometrów. Polka zajęła w nim 4. miejsce. Maraton zaliczany jest do cyklu Visma Ski Classics^[318].

W sobotę 1 kwietnia 2017 roku Justyna Kowalczyk wystartowała w kolejnym norweski maratonie narciarskim Reistadløpet, w którym zajęła 1. miejsce. Bieg odbył się stylem klasycznym na dystansie 50 kilometrów. Maraton również zaliczany jest do cyklu Visma Ski Classics^[319].

W sobotę 8 kwietnia 2017 roku Polka wystartowała w fińskim maratonie narciarskim Ylläs-Levi, w którym zajęła 3. miejsce. Bieg odbył się stylem klasycznym na dystansie 67 kilometrów. Maraton również zaliczany jest do cyklu Visma Ski Classics. Był to ostatni bieg Justyny Kowalczyk w sezonie 2016/2017^[320].

W sierpniu 2017 roku Justyna Kowalczyk oficjalnie potwierdziła, że zmieniła profesjonalną międzynarodową drużynę narciarstwa biegowego Team Santander specjalizującą się w biegach długodystansowych na Team Trentino Robinson Trainer. W barwach nowej drużyny, Polka będzie biegała maratony narciarskie^[321].

Puchar Świata w sezonie 2017/2018 rozpoczął się w piątek 24 listopada 2017 roku w fińskiej miejscowości Ruka (Ruka International Ski Stadium) zawodami Ruka Triple. Pierwszym biegiem w sezonie był sprint stylem klasycznym. Justyna Kowalczyk w kwalifikacjach zajęła 27. miejsce i zakwalifikowała się do ćwierćfinałów. Pobiegła w piątym biegu ćwierćfinałowym, w którym uplasowała się na 4. miejscu i nie pobiegła w półfinale. Cały sprint zakończyła na 20. miejscu^[322]. Następnego dnia, w sobotę 25 listopada 2017 roku, ponownie w Ruce odbył się bieg na 10 kilometrów stylem klasycznym ze startu indywidualnego. Polka zajęła w nim 18. miejsce^[323]. Natomiast w niedzielę 26 listopada 2017 roku, ostatnią konkurencją Rukka Triple 2017 był bieg pościgowy na 10 km stylem dowolnym. Justyna Kowalczyk wystartowała z 22. pozycji, a na metę przybiegła na 24. miejscu. Takie też miejsce zajęła w Ruka Triple 2017^[324].

W sobotę 2 grudnia 2017 roku w norweskim Lillehammer odbył się sprint stylem klasycznym. Justyna Kowalczyk w kwalifikacjach sprintu zajęła 14. miejsce i zakwalifikowała się do ćwierćfinałów. Pobiegła w piątym biegu ćwierćfinałowym, w którym uplasowała się na 2. miejscu i zakwalifikowała się do półfinałów. Pobiegła w drugim biegu półfinałowym, w którym uplasowała się na 3. miejscu, jednak czas jaki uzyskała nie pozwolił na bieg w finale sprintu. Ostatecznie Polka została sklasyfikowana na 7. miejscu^[325]. W kolejnym dniu, w niedzielę 3 grudnia 2017 roku odbył się bieg łączony (skiathlon), czyli (7,5 km stylem klasycznym i 7,5 km stylem dowolnym). Po pierwszej części Polka zajmowała 14. miejsce, jednak w okolicach 13. kilometra zeszła z trasy i nie ukończyła biegu^[326].

Kolejne zawody w których wzięła udział Justyna Kowalczyk, odbyły się w sobotę 16 grudnia 2017 roku we włoskim Toblach (Dobbiaco). Był to bieg na 10 kilometrów stylem dowolnym ze startu indywidualnego, w którym zajęła 50. miejsce^[327]. W niedzielę 17 grudnia 2017 roku odbył się bieg pościgowy na 10 kilometrów stylem klasycznym. Zawodniczki startowały z opóźnieniem z jakim przybiegły na metę w sobotę. Polka wystartowała z 49. pozycji, a na metę przybiegła na 37. miejscu^[328].

W tym sezonie Justyna Kowalczyk nie wzięła udziału w Tour de Ski^[329].

W sobotę 20 stycznia 2018 roku, Justyna Kowalczyk zgodnie z przedsezonowymi zapowiedziami, po miesięcznej przerwie w startach w Pucharze Świata, wystartowała w sprincie stylem klasycznym w słoweńskiej Planicy. Polka w kwalifikacjach zajęła 35. miejsce i nie zakwalifikowała się do ćwierćfinałów^[330]. Następnego dnia, w niedzielę 21 stycznia 2018 roku, w Planicy odbył się bieg na 10 kilometrów stylem klasycznym ze startu indywidualnego. Justyna Kowalczyk zajęła 8. miejsce^[331].

W czwartek 8 lutego 2018 roku w wiosce olimpijskiej Justyna Kowalczyk złożyła ślubowanie olimpijskie^[332].

W sobotę 10 lutego 2018 roku odbył się pierwszy bieg narciarski na igrzyskach olimpijskich. Był to bieg łączony (skiathlon), czyli 7,5 km stylem klasycznym i 7,5 km stylem dowolnym, w którym Polka zajęła 17. miejsce. Wygrała Szwedka Charlotte Kalla, drugie miejsce zajęła Norweżka Marit Bjørgen, a trzecie miejsce wywalczyła Finka Krista Pärmäkoski^[333].

W kolejnym tygodniu, 13 lutego 2018 roku, Justyna Kowalczyk wystartowała w sprincie stylem klasycznym. W eliminacjach biegu zajęła 22. miejsce i zakwalifikowała się do ćwierćfinałów. Podczas losowania biegów ćwierćfinałowych Polka wybrała 5. ćwierćfinał, w którym uplasowała się na 5. miejscu i nie zakwalifikowała się do półfinałów. Justyna Kowalczyk ostatecznie zajęła 22. miejsce^[334]. Sprint wygrała Szwedka Stina Nilsson, drugie miejsce zajęła Norweżka Maiken Caspersen Falla, a trzecie miejsce wywalczyła Rosjanka Julija Biełorukowa startująca jako olimpijka z Rosji (OAR).

W sobotę 17 lutego 2018 roku odbył się bieg sztafetowy 2x5 km stylem klasycznym i 2x5 km stylem dowolnym. Polki biegły w składzie: pierwsza zmiana Ewelina Marcisz (styl klasyczny), druga zmiana Justyna Kowalczyk (styl klasyczny), trzecia zmiana Martyna Galewicz (styl dowolny), czwarta zmiana Sylwia Jaśkowiec (styl dowolny). Polska drużyna zajęła 10. miejsce. Bieg wygrała drużyna Norwegii, drugie miejsce zajęła drużyna Szwecji, a trzecie drużyna olimpijek z Rosji (OAR)^[335].

W środę 21 lutego 2018 roku odbył się sprint drużynowy stylem dowolnym. Justyna Kowalczyk biegła na pierwszej, trzeciej i piątej zmianie, natomiast Sylwia Jaśkowiec na drugiej, czwartej i szóstej zmianie. Polki biegły w drugim biegu półfinałowym, w którym zajęły piąte miejsce i zakwalifikowały się do finału jako „szczęśliwe przegrane (lucky loser)”^[336]. W biegu finałowym polska drużyna zajęła 7. miejsce, a bieg wygrała drużyna USA, drugie miejsce zajęła drużyna Szwecji, a trzecie drużyna Norwegii^[337].

W niedzielę 25 lutego 2018 roku, w ostatnim dniu igrzysk olimpijskich, odbył się bieg na 30 kilometrów stylem klasycznym. Justyna Kowalczyk zajęła 14. miejsce. Wygrała Norweżka Marit Bjørgen, drugie miejsce zajęła Finka Krista Pärmäkoski, a trzecie miejsce wywalczyła Szwedka Stina Nilsson^[338].

W sobotę 17 marca 2018 roku Justyna Kowalczyk wystartowała w 80. edycji norweskiego maratonu narciarskiego Birkebeinerrennet, w którym zajęła 1. miejsce. Bieg odbył się stylem klasycznym na dystansie 54 kilometrów. Maraton zaliczany jest do cyklów Worldloppet i Visma Ski Classics^[339].

Justyna Kowalczyk zakończyła sezon na 54. miejscu ze 106 punktami.

W piątek 23 marca 2018 roku Justyna Kowalczyk wystartowała w Mistrzostwach Polski w Szklarskiej Porębie na Polanie Jakuszyckiej. Był to bieg stylem klasycznym na dystansie 15 kilometrów, w którym Polka zajęła 1. miejsce^[340].

W sobotę 24 marca 2018 roku odbył się sprint drużynowy stylem dowolnym. Justyna Kowalczyk biegła na pierwszej, trzeciej i piątej zmianie, natomiast Katarzyna Stokfisz na drugiej, czwartej i szóstej zmianie. Obie reprezentowały klub AZS-AWF Katowice. Zawodniczki zajęły 2. miejsce, a bieg wygrała drużyna LKS Markam Wiśniowa Osieczany, natomiast trzecie miejsce zajęła drużyna MKS Istebna^[341].

W niedzielę 25 marca 2018 roku odbył się bieg sztafetowy 2x5 km stylem klasycznym i 2x5 km stylem dowolnym. Zawodniczki AZS-AWF Katowice biegły w składzie: pierwsza zmiana Magdalena Czusz (styl klasyczny), druga zmiana Justyna Kowalczyk (styl klasyczny), trzecia zmiana Katarzyna Stokfisz (styl dowolny), czwarta zmiana Martyna Galewicz (styl dowolny). Drużyna AZS-AWF Katowice wygrała sztafetę, drugie miejsce zajęła drużyna LKS Markam Wiśniowa Osieczany, a trzecie drużyna Halicz Ustrzyki Dolne^[342].

W piątek 23 marca 2018 roku Justyna Kowalczyk poinformowała kibiców, że prawdopodobnie nie wystartuje już indywidualnie w Pucharze Świata, oraz że nie wyklucza występu w Mistrzostwach Świata „jeśli będzie potrzebna sztafecie”^[343].

W czwartek 29 marca 2018 roku Polski Związek Narciarski poinformował, że Aleksander Wierietielny będzie głównym trenerem Kadry Narodowej Kobiet w biegach narciarskich, a Justyna Kowalczyk będzie pełniła funkcję asystenta głównego trenera^[344][345].

W sobotę 7 kwietnia 2018 roku Justyna Kowalczyk wystartowała w Norwegii w kolejnym maratonie narciarskim Reistadløpet. Zajęła w nim 2. miejsce. Bieg odbył się stylem klasycznym na dystansie 50 kilometrów. Maraton również zaliczany jest do cyklu Visma Ski Classics^[346].

W sobotę 14 kwietnia 2018 roku Polka wystartowała w fińskim maratonie narciarskim Ylläs-Levi, w którym zajęła 4. miejsce. Bieg odbył się stylem klasycznym na dystansie 70 kilometrów. Był to ostatni maraton zaliczany do cyklu Visma Ski Classics w sezonie 2017/2018 oraz ostatni bieg Justyny Kowalczyk w sezonie 2017/2018^[347].

W poniedziałek 25 czerwca 2018 roku Justyna Kowalczyk zdobyła najwyższą górę Afryki – Kilimandżaro^[348].

Jest to pierwszy sezon, w którym Justyna Kowalczyk nie wzięła udziału w Pucharze Świata.

W niedzielę 2 grudnia 2018 roku Justyna Kowalczyk wystartowała w maratonie narciarskim we włoskim Livigno należącym do serii maratonów Ski Classics. Był to bieg na 28 kilometrów stylem klasycznym. Polka przybiegła na metę na 3. miejscu^[349].

W sobotę 12 stycznia 2019 roku Polka wzięła udział w kolejnym maratonie cyklu Ski Classics w austriackim Seefeld. Był to Bieg Cesarza Maksymiliana (Kaiser Maximilian Lauf) na dystansie 40 km stylem klasycznym. Justyna Kowalczyk przybiegła na metę na 3. miejscu^[350]. Bieg planowo liczy 60 kilometrów, ale w 2019 roku z powodu dużych opadów śniegu został skrócony^[351].

W niedzielę dnia 27 stycznia 2019 roku Justyna Kowalczyk wystartowała we włoskim maratonie Marcialonga należącym do cyklu Ski Classics. Bieg odbył się na dystansie 70 kilometrów stylem klasycznym. Polka maraton zakończyła na 5. miejscu^[352].

W sobotę 16 lutego 2019 roku Polka wystartowała w kolejnym włoskim maratonie narciarskim Gsieser Tal-Lauf, w którym zajęła 1. miejsce. Bieg odbył się na dystansie 42 kilometrów stylem klasycznym. Maraton jest drugim po maratonie Marcialonga największym biegiem narciarskim we Włoszech.

W niedzielę 24 lutego 2019 roku odbył się sprint drużynowy stylem klasycznym (6x1,30 km). Na pierwszej, trzeciej i piątej zmianie biegła Justyna Kowalczyk, natomiast Monika Skinder na drugiej, czwartej i szóstej zmianie. Polki zajęły w swoim biegu półfinałowym 5. miejsce i zakwalifikowały się do finału^[353], w którym zajęły 10. miejsce^[354]. Był to pierwszy bieg Justyny Kowalczyk na mistrzostwach świata w Seefeld. Wzięły w nim również udział: trenerka Justyna Kowalczyk i zawodniczka Monika Sinder^[355].

W czwartek 28 lutego 2019 roku odbył się bieg sztafetowy 2x5 km stylem klasycznym i 2x5 km stylem dowolnym. Polki biegły w składzie: pierwsza zmiana Monika Skinder (styl klasyczny), druga zmiana Justyna Kowalczyk (styl klasyczny), trzecia zmiana Izabela Marcisz (styl dowolny), czwarta zmiana Urszula Łętocha (styl dowolny). Polska drużyna zajęła 13. miejsce^[356].

Jeszcze przed mistrzostwami świata w Seefeld, Justyna Kowalczyk zapowiedziała, że w sobotę 2 marca 2019 roku wystartuje w 43. maratonie narciarskim Bieg Piastów w Szklarskiej Porębie na Polanie Jakuszyckiej. Polka wystartowała w tym biegu po raz drugi i wygrała go w kategorii kobiet. Bieg odbywał się na dystansie 50 kilometrów i był rozgrywany stylem klasycznym. Maraton zaliczany jest do cyklu Worldloppet.

W sobotę 16 marca 2019 roku Justyna Kowalczyk wystartowała w 81. edycji norweskiego maratonu narciarskiego Birkebeinerrennet. Polka po raz trzeci zajęła 1. miejsce^[357]. Bieg odbył się stylem klasycznym na dystansie 54 kilometrów z plecakiem o wadze 3,5 kilograma. Maraton zaliczany jest do cyklów Worldloppet i Visma Ski Classics^[358].

W niedzielę 31 marca 2019 roku Justyna Kowalczyk wystartowała w Mistrzostwach Polski w Szklarskiej Porębie na Polanie Jakuszyckiej w biegu stylem klasycznym na dystansie 15 kilometrów, w którym zajęła 1. miejsce^[359].

W sobotę 13 kwietnia 2019 roku Polka wzięła udział w fińskim maratonie narciarskim Ylläs-Levi, w którym zajęła 8. miejsce. Bieg odbył się na dystansie 70 km stylem klasycznym. Był to ostatni bieg cyklu Ski Classics w sezonie 2018/2019^[360].

W poniedziałek 29 kwietnia 2019 roku Polski Związek Narciarski poinformował, że pracę trenera Kadry Narodowej Kobiet w biegach narciarskich będzie kontynuował Aleksander Wierietielny, a Justyna Kowalczyk będzie nadal pełniła funkcję asystenta głównego trenera^[361]. Polka pełniła tę funkcję do marca 2021 roku^[362].

26 marca 2021 roku biegaczka została wybrana na funkcję dyrektora sportowego Polskiego Związku Biathlonu^[362]

Justyna Kowalczyk-Tekieli w rywalizacji kobiet została zwycięzcą 47. Biegu Piastów. Dystans 25 kilometrów pokonała w czasie 1:17.17. O blisko 6,5 minuty wyprzedziła drugą na mecie Czeszkę Terezę Tuzilovą^[363].

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
8.	12 lutego	2006	Pragelato	15 km bieg łączony	42:48,7	+36,9	Kristina Šmigun
DNF	16 lutego	2006	Pragelato	10 km stylem klasycznym	27:51,4	—	Kristina Šmigun
44.	22 lutego	2006	Pragelato	Sprint stylem dowolnym	2:12,3	—	Chandra Crawford
3.	24 lutego	2006	Pragelato	30 km stylem dowolnym (start masowy)	1:22:25,4	+2,1	Kateřina Neumannová
5.	15 lutego	2010	Whistler	10 km stylem dowolnym	24:58,4	+21,7	Charlotte Kalla
2.	17 lutego	2010	Whistler	Sprint stylem klasycznym	3:39,2	+1,1	Marit Bjørgen
3.	19 lutego	2010	Whistler	15 km bieg łączony	39:58,1	+9,3	Marit Bjørgen
—	25 lutego	2010	Whistler	bieg sztafetowy 4×5 km[a]	DSQ[b]	—	Norwegia
1.	27 lutego	2010	Whistler	30 km stylem klasycznym (start masowy)	1:30:33,7	—
6.	8 lutego	2014	Krasnaja Polana	15 km bieg łączony	38:33,6	+56,1	Marit Bjørgen
1.	13 lutego	2014	Krasnaja Polana	10 km stylem klasycznym	28:17,8	—
6.	15 lutego	2014	Krasnaja Polana	bieg sztafetowy 4×5 km[c]	53:02,7	+1:36,2	Szwecja
5.	19 lutego	2014	Krasnaja Polana	Sprint drużynowy stylem klasycznym[d]	16:04,05	+31,49	Norwegia
DNF	22 lutego	2014	Krasnaja Polana	30 km stylem dowolnym (start masowy)	1:11:05,2	—	Marit Bjørgen
17.	10 lutego	2018	Pjongczang	15 km bieg łączony	40:44,9	+1:45,9	Charlotte Kalla
22.	13 lutego	2018	Pjongczang	Sprint stylem klasycznym	3:03,84	—	Stina Nilsson
10.	17 lutego	2018	Pjongczang	bieg sztafetowy 4×5 km[e]	51:24,3	+3:06,6	Norwegia
7.	21 lutego	2018	Pjongczang	Sprint drużynowy stylem dowolnym[f]	15:56,47	+36,01	Stany Zjednoczone
14.	25 lutego	2018	Pjongczang	30 km stylem klasycznym (start masowy)	1:22:17,6	+5:04,2	Marit Bjørgen

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwyciężczyni
48.	20 lutego	2003	Val di Fiemme	10 km stylem klasycznym	25:47,0	+4:25,0	Bente Skari
31.	26 lutego	2003	Val di Fiemme	Sprint stylem dowolnym	3:28,8	—	Marit Bjørgen
9.[g]	17 lutego	2005	Oberstdorf	10 km stylem dowolnym	26:27,6	—	Kateřina Neumannová
13[g].	19 lutego	2005	Oberstdorf	15 km bieg łączony	42:16,8	—	Julija Czepałowa
12[g].	22 lutego	2005	Oberstdorf	Sprint stylem klasycznym	2:15,5	—	Emelie Öhrstig
4.[g]	26 lutego	2005	Oberstdorf	30 km stylem klasycznym (start masowy)	1:27:05,8	—	Marit Bjørgen
17.	22 lutego	2007	Sapporo	Sprint stylem klasycznym	2:50,9	—	Astrid Jacobsen
9.	25 lutego	2007	Sapporo	15 km bieg łączony	41:27,5	+42,0	Olga Zawjałowa
18.	27 lutego	2007	Sapporo	10 km stylem dowolnym	23:58,4	+1:34,1	Kateřina Neumannová
DNF	3 marca	2007	Sapporo	30 km stylem klasycznym (start masowy)	1:29:47,1	—	Virpi Kuitunen
3.	19 lutego	2009	Liberec	10 km stylem klasycznym	28:12,8	+11,5	Aino-Kaisa Saarinen
1.	21 lutego	2009	Liberec	15 km bieg łączony	40:55,3	—
6.	26 lutego	2009	Liberec	bieg sztafetowy 4×5 km[h]	54:24,3	+1:12,1	Finlandia
1.	28 lutego	2009	Liberec	30 km stylem dowolnym (start masowy)	1:16:10,6	—
5.	24 lutego	2011	Oslo	Sprint stylem dowolnym	3:03,9	+1,8	Marit Bjørgen
2.	26 lutego	2011	Oslo	15 km bieg łączony	38:08,6	+7,5	Marit Bjørgen
2.	28 lutego	2011	Oslo	10 km stylem klasycznym	27:39,3	+4,1	Marit Bjørgen
8.	3 marca	2011	Oslo	bieg sztafetowy 4×5 km[i]	53:30,0	+2:49,2	Norwegia
3.	5 marca	2011	Oslo	30 km stylem dowolnym (start masowy)	1:23:45,1	+1:34,0	Therese Johaug
6.	21 lutego	2013	Val di Fiemme	Sprint stylem klasycznym	3:16,6	+6,3	Marit Bjørgen
5.	23 lutego	2013	Val di Fiemme	15 km bieg łączony	39:04,4	+27,1	Marit Bjørgen
9.	28 lutego	2013	Val di Fiemme	bieg sztafetowy 4×5 km[j]	1:00:36,5	+3:35,0	Norwegia
2.	2 marca	2013	Val di Fiemme	30 km stylem klasycznym (start masowy)	1:27:19,9	+3,7	Marit Bjørgen
4.	19 lutego	2015	Falun	Sprint stylem klasycznym	3:26,63	+1,43	Marit Bjørgen
3.	22 lutego	2015	Falun	Sprint drużynowy stylem dowolnym[k]	14:29,57	+8,48	Norwegia
5.	26 lutego	2015	Falun	bieg sztafetowy 4×5 km[l]	49:04,7	+1:52,3	Norwegia
17.	28 lutego	2015	Falun	30 km stylem klasycznym (start masowy)	1:24:47,0	+3:56,0	Therese Johaug
9.	26 lutego	2017	Lahti	Sprint drużynowy stylem klasycznym[m]	20:20,56	+48,99	Norwegia
8.	28 lutego	2017	Lahti	10 km stylem klasycznym	25:24,9	+1:34,5	Marit Bjørgen
8.	2 marca	2017	Lahti	bieg sztafetowy 4×5 km[n]	52:21,5	+3:22,0	Norwegia
10.	24 lutego	2019	Seefeld	Sprint drużynowy stylem klasycznym[o]	15:14,93	+46,06	Szwecja
13.	28 lutego	2019	Seefeld	bieg sztafetowy 4×5 km[p]	1:00:25,7	+5:04,7	Szwecja

Sezon	Miejsce
2001/2002	103.
2002/2003	80.
2003/2004	46.
2004/2005	44.
2005/2006	13.
2006/2007	8.
2007/2008	3.
2008/2009	1.
2009/2010	1.
2010/2011	1.
2011/2012	2.
2012/2013	1.
2013/2014	12.
2014/2015	13.
2015/2016	16.
2016/2017	21.
2017/2018	54.

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Przypisy
1.	27 stycznia	2007	Otepää	10 km stylem klasycznym	30:54,2	—
2.	22 stycznia	2008	Canmore	15 km bieg łączony	42:30,3	—
3.	17 stycznia	2009	Whistler	15 km bieg łączony	40:41,3	—
4.	24 stycznia	2009	Otepää	10 km stylem klasycznym	26:25,6	—
5.	14 lutego	2009	Valdidentro	10 km stylem klasycznym	29:37,4	—
6.	8 marca	2009	Lahti	10 km stylem dowolnym	24:38,6	—
7.	18–22 marca	2009	Sztokholm, Falun	25 km	1:06:06,8	Finał PŚ
8.	28 listopada	2009	Ruka	Sprint stylem klasycznym	3:00,5	—
9.	20 grudnia	2009	Rogla	15 km stylem klasycznym (start masowy)	45:01,9	—
10.	1-10 stycznia	2010	// Tour de Ski	60 km	2:37:49,5	Tour de Ski 2010
11.	16 stycznia	2010	Otepää	10 km stylem klasycznym	26:52,7	—
12.	23 stycznia	2010	Rybińsk	15 km bieg łączony	41:50,8	—
13.	6 lutego	2010	Canmore	Sprint stylem klasycznym	3:28,7	—
14.	31 grudnia–9 stycznia	2011	/ Tour de Ski	60 km	2:47:31,0	Tour de Ski 2010/2011
15.	4 lutego	2011	Rybińsk	10 km bieg łączony	27:04,2	—
16.	17 grudnia	2011	Rogla	10 km stylem klasycznym (start masowy)	32:49,7	—
17.	29 grudnia–8 stycznia	2012	/ Tour de Ski	63 km	2:52:45,0	Tour de Ski 2011/2012
18.	21 stycznia	2012	Otepää	Sprint stylem klasycznym	3:18,4	—
19.	22 stycznia	2012	Otepää	10 km stylem klasycznym	29:44,8	—
20.	2 lutego	2012	Moskwa	Sprint stylem dowolnym	3:39,9	—
21.	18 lutego	2012	Szklarska Poręba	10 km stylem klasycznym	28:43,9	—
22.	13 grudnia	2012	Canmore	10 km stylem klasycznym (start masowy)	28:58,4	—
23.	16 grudnia	2012	Canmore	15 km bieg łączony	42:51,5	—
24.	29 grudnia–6 stycznia	2013	// Tour de Ski	50,4 km	2:25,21,6	Tour de Ski 2012/2013
25.	16 lutego	2013	Davos	Sprint stylem klasycznym	3:56,1	—
26.	10 marca	2013	Lahti	10 km stylem klasycznym	25:38,9	—
27.	13 marca	2013	Drammen	Sprint stylem klasycznym	3:14,3	—
28.	7 grudnia	2013	Lillehammer	10 km stylem klasycznym	24:59,4	—
29.	21 grudnia	2013	Asiago	Sprint stylem klasycznym	3:14,03	—
30.	19 stycznia	2014	Szklarska Poręba	10 km stylem klasycznym (start masowy)	34:34,2	—
31.	4 lutego	2017	Pjongczang	15 km bieg łączony	43:54,7	—

Zawody PŚ

Etapy zawodów PŚ

Łącznie

Sezon PŚ

1. miejsce

2. miejsce

3. miejsce

Razem

1. miejsce

2. miejsce

3. miejsce

Razem

1. miejsce

2. miejsce

3. miejsce

Razem

2001/2002

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

2002/2003

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

2003/2004

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

2004/2005

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

2005/2006

–

–

1

1

–

–

–

–

–

–

1

1

2006/2007

1

–

–

1

–

–

–

–

1

–

–

1

2007/2008

1

2

3

6

–

–

2

2

1

2

5

8

2008/2009

5

2

2

9

–

–

4

4

5

2

6

13

2009/2010

6

4

1

11

3

2

2

7

9

6

3

18

2010/2011

2

7

1

10

4

4

1

9

6

11

2

19

2011/2012

6

3

2

11

5

4

1

10

11

7

3

21

2012/2013

6

4

1

11

5

–

1

6

11

4

2

17

2013/2014

3

–

–

3

2

–

–

2

5

–

–

5

2014/2015

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

2015/2016

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

2016/2017

1

–

–

1

–

–

–

–

1

–

–

1

2017/2018

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

–

Suma

31

22

11

64

19

10

11

40

50

32

22

104

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Miejsce	Zwyciężczyni
1.	7 stycznia	2006	Otepää	10 km stylem klasycznym	27:09,4	+19,1	3.	Hilde Gjermundshaug Pedersen
2.	27 stycznia	2007	Otepää	10 km stylem klasycznym	30:54,2	—	1.	—
3.	2 grudnia	2007	Ruka	10 km stylem klasycznym	28:32,8	+23,6	3.	Marit Bjørgen
4.	22 stycznia	2008	Canmore	15 km bieg łączony	42:30,3	—	1.	—
5.	23 stycznia	2008	Canmore	Sprint stylem klasycznym	3:09,7	+1,8	3.	Petra Majdič
6.	25 stycznia	2008	Canmore	10 km stylem dowolnym	26:46,7	+33,3	3.	Wałentyna Szewczenko
7.	16 lutego	2008	Liberec	7,6 km stylem dowolnym	20:54,6	+0,4	2.	Astrid Jacobsen
8.	14–16 marca	2008	Bormio	Finał PŚ (22,5 km)	1:08:49,9	+0,3	2.	Virpi Kuitunen
9.	29 listopada	2008	Ruka	Sprint stylem klasycznym	2:55,5	+0,8	3.	Petra Majdič
10.	16 stycznia	2009	Whistler	Sprint stylem klasycznym	3:14,1	+0,2	2.	Alena Procházková
11.	17 stycznia	2009	Whistler	15 km bieg łączony	40:41,3	—	1.	—
12.	24 stycznia	2009	Otepää	10 km stylem klasycznym	26:25,6	—	1.	—
13.	14 lutego	2009	Valdidentro	10 km stylem klasycznym	29:37,4	—	1.	—
14.	8 marca	2009	Lahti	10 km stylem dowolnym	24:38,6	—	1.	—
15.	12 marca	2009	Trondheim	Sprint stylem klasycznym	3:09,1	+0,7	3.	Petra Majdič
16.	14 marca	2009	Trondheim	30 km stylem klasycznym (start masowy)	1:25:22,2	+11,7	2.	Petra Majdič
17.	18-22 marca	2009	Sztokholm, Falun	Finał PŚ (25 km)	1:06:06,8	—	1.	—
18.	28 listopada	2009	Ruka	Sprint stylem klasycznym	3:00,5	—	1.	—
19.	19 grudnia	2009	Rogla	Sprint stylem klasycznym	4:28,8	+0,4	2.	Marit Bjørgen
20.	20 grudnia	2009	Rogla	15 km stylem klasycznym (start masowy)	45:01,9	—	1.	—
21.	1–10 stycznia	2010	// Tour de Ski	60 km	2:37:49,5	—	1.	—
22.	16 stycznia	2010	Otepää	10 km stylem klasycznym	26:52,7	—	1.	—
23.	22 stycznia	2010	Rybińsk	Sprint stylem dowolnym	2:54,3	+1,4	3.	Vesna Fabjan
24.	23 stycznia	2010	Rybińsk	15 km bieg łączony	41:50,8	—	1.	—
25.	5 lutego	2010	Canmore	10 km stylem dowolnym	25:00,6	+9,7	2.	Charlotte Kalla
26.	6 lutego	2010	Canmore	Sprint stylem klasycznym	3:28,7	—	1.	—
27.	6 marca	2010	Lahti	15 km bieg łączony	40:10,8	+11,1	2.	Marit Bjørgen
28.	17–21 marca	2010	Sztokholm, Falun	Finał PŚ (25 km)	1:13:17,9	+51,9	2.	Marit Bjørgen
29.	26–28 listopada	2010	Ruka	Ruka Triple (16 km)	44:34,3	+33,6	2.	Marit Bjørgen
30.	11 grudnia	2010	Davos	10 km stylem klasycznym	29:31,6	+29,3	2.	Marit Bjørgen
31.	18 grudnia	2010	La Clusaz	15 km stylem dowolnym (start masowy)	42:29,6	+1,0	2.	Marit Bjørgen
32.	31 grudnia–9 stycznia	2011	/ Tour de Ski	60 km	2:47,31,0	—	1.	—
33.	22 stycznia	2011	Otepää	10 km stylem klasycznym	27:02,1	+32,0	2.	Marit Bjørgen
34.	4 lutego	2011	Rybińsk	10 km bieg łączony	27:04,2	—	1.	—
35.	5 lutego	2011	Rybińsk	Sprint stylem dowolnym	2:54,3	+0,7	3.	Vesna Fabjan
36.	19 lutego	2011	Drammen	10 km stylem klasycznym	27:31,9	+17,3	2.	Marit Bjørgen
37.	12 marca	2011	Lahti	10 km bieg łączony	25:43,9	+0,1	2.	Therese Johaug
38.	17–20 marca	2011	Sztokholm, Falun	Finał PŚ (25 km)	1:08:48,7	+1:58,0	2.	Marit Bjørgen
39.	17 grudnia	2011	Rogla	10 km stylem klasycznym (start masowy)	32:49,7	—	1.	—
40.	29 grudnia-8 stycznia	2012	/ Tour de Ski	63 km	2:52,45,0	—	1.	—
41.	21 stycznia	2012	Otepää	Sprint stylem klasycznym	3:18,4	—	1.	—
42.	22 stycznia	2012	Otepää	10 km stylem klasycznym	29:44,8	—	1.	—
43.	2 lutego	2012	Moskwa	Sprint stylem dowolnym	3:39,9	—	1.	—
44.	5 lutego	2012	Rybińsk	15 km bieg łączony	42:41,4	+26,9	2.	Therese Johaug
45.	11 lutego	2012	Nové Město na Moravě	15 km stylem klasyczny (start masowy)	39:20,3	+4,0	2.	Marit Bjørgen
46.	18 lutego	2012	Szklarska Poręba	10 km stylem klasycznym	28:43,9	—	1.	—
47.	4 marca	2012	Lahti	Sprint stylem klasycznym	3:38,5	+5,3	3.	Marit Bjørgen
48.	7 marca	2012	Drammen	Sprint stylem klasycznym	3:32,9	+7,5	3.	Marit Bjørgen
49.	11 marca	2012	Oslo	30 km stylem klasycznym (start masowy)	1:26:09,8	+51,9	2.	Marit Bjørgen
50.	30 listopada–2 grudnia	2012	Ruka	Ruka Triple (16 km)	45:35,1	+1:21,4	2.	Marit Bjørgen
51.	13 grudnia	2012	Canmore	10 km stylem klasycznym (start masowy)	28:58,4	—	1.	—
52.	16 grudnia	2012	Canmore	15 km bieg łączony	42:51,5	—	1.	—
53.	29 grudnia–6 stycznia	2013	// Tour de Ski	50,4 km	2:25,21,6	—	1.	—
54.	12 stycznia	2013	Liberec	Sprint stylem klasycznym	2:03,8	+1,7	2.	Mona-Liisa Malvalehto
55.	19 stycznia	2013	La Clusaz	10 km stylem klasycznym (start masowy)	27:04,6	+18,0	3.	Marit Bjørgen
56.	16 lutego	2013	Davos	Sprint stylem klasycznym	3:56,1	—	1.	—
57.	17 lutego	2013	Davos	10 km stylem dowolnym	26:16,7	+8,9	2.	Therese Johaug
58.	10 marca	2013	Lahti	10 km stylem klasycznym	25:38,9	—	1.	—
59.	13 marca	2013	Drammen	Sprint stylem klasycznym	3:14,3	—	1.	—
60.	17 marca	2013	Oslo	30 km stylem dowolnym (start masowy)	1:21:17,7	+46,6	2.	Therese Johaug
61.	7 grudnia	2013	Lillehammer	10 km stylem klasycznym	24:59,4	—	1.	—
62.	21 grudnia	2013	Asiago	Sprint stylem klasycznym	3:14,03	—	1.	—
63.	19 stycznia	2014	Szklarska Poręba	10 km stylem klasycznym (start masowy)	34:34,2	—	1.	—
64.	4 lutego	2017	Pjongczang	15 km bieg łączony	43:54,7	—	1.	—

Nr	Dzień	Rok	Miejscowość	Zawody	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Miejsce	Zwyciężczyni
1.	28 grudnia	2007	Nové Město na Moravě	Tour de Ski	3,3 km stylem klasycznym	9:22,8	+1,9	3.	Virpi Kuitunen
2.	4 stycznia	2008	Asiago	Tour de Ski	Sprint stylem dowolnym	2:51,0	+1,2	3.	Charlotte Kalla
3.	27 grudnia	2008	Oberhof	Tour de Ski	2,8 km stylem dowolnym	6:17,2	+2,3	3.	Claudia Nystad
4.	28 grudnia	2008	Oberhof	Tour de Ski	10 km stylem klasycznym (bieg pościgowy)	30:22,7	+6,2	3.	Virpi Kuitunen
5.	20 marca	2009	Falun	Finał Pucharu Świata	2,5 km stylem dowolnym	7:12,5	+3,0	3.	Claudia Nystad
6.	21 marca	2009	Falun	Finał Pucharu Świata	10 km bieg łączony	29:24,7	+4,2	3.	Riitta-Liisa Roponen
7.	1 stycznia	2010	Oberhof	Tour de Ski	2,8 km stylem dowolnym	6:35,3	+6,3	3.	Petra Majdič
8.	2 stycznia	2010	Oberhof	Tour de Ski	10 km stylem klasycznym (bieg pościgowy)	34:30,0	—	1.	—
9.	3 stycznia	2010	Oberhof	Tour de Ski	Sprint stylem klasycznym	4:18,8	+2,1	2.	Petra Majdič
10.	6 stycznia	2010	Toblach	Tour de Ski	16 km stylem dowolnym (bieg pościgowy)	34:34,8	+4,1	3.	Arianna Follis
11.	7 stycznia	2010	Toblach	Tour de Ski	5 km stylem klasycznym	12:37,6	—	1.	—
12.	17 marca	2010	Sztokholm	Finał Pucharu Świata	Sprint stylem klasycznym	2:37,7	+0,1	2.	Anna Olsson
13.	19 marca	2010