Jaskinia lodowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jaskinia lodowa – jaskinia, w której (w całej jaskini lub przynajmniej jej części) przez cały rok utrzymują się trwałe skupiska lodu lub nacieki lodowe. Z reguły wiąże się to z utrzymywaniem się w jaskini (lub w jej części) przez cały rok temperatur ujemnych lub nieznacznie tylko powyżej zera w ciepłym półroczu.

Jaskinie takie mają zawsze rozwinięcie pionowe, są z reguły jaskiniami ślepymi, a przynajmniej jeden z korytarzy jest ślepy. Nie posiadają aktywnych cieków wodnych, gdyż dopływająca woda o temperaturze zawsze powyżej zera ogrzewa jaskinię. W chłodnym półroczu w wyniku konwekcji swobodnej napływa do jaskini zimne powietrze (o większej od ciepłego gęstości), utrzymując w niej temperaturę poniżej zera w skali Celsjusza. Pozwala to na tworzenie się i utrzymywanie się w jaskini trwałych skupisk lodu z nawiewanego zimą śniegu (dość płytkie jaskinie, również we fliszu), z wody przeciekającej do wnętrza jaskini (pokrywy i nacieki lodowe) lub z wykraplającej się z powietrza pary wodnej.

Przykłady jaskiń lodowych:

Bibliografia

WojciechW. Jaroszewski WojciechW., LeszekL. Marks LeszekL., AndrzejA. Radomski AndrzejA., Słownik geologii dynamicznej, Warszawa: Wydawnictwa geologiczne, 1985, ISBN 83-220-0196-7, OCLC 830183626 .