Jerzy Kornacki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerzy Kornacki
Ilustracja
ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego
Data i miejsce urodzenia

22 lipca 1908
Mińsk Mazowiecki

Data i miejsce śmierci

11 listopada 1981
Warszawa

Zawód, zajęcie

prozaik

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Jerzy Kornacki (ur. 22 lipca 1908 w Mińsku Mazowieckim, zm. 11 listopada 1981 w Warszawie) – polski prozaik.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył Gimnazjum im. Władysława IV w Warszawie. Debiutował jako prozaik na łamach czasopisma „Kobieta Współczesna” w 1931 roku. W latach 1932–1933 był redaktorem tygodnika „Epoka”. W latach 1933–1937 był współzałożycielem i członkiem zespołu prozaików Przedmieście. W latach 1944–1945 przebywał w Lublinie. W tym okresie był posłem do KRN. Od 1945 roku mieszkał w Warszawie. Jest pochowany na cmentarzu reformowanym przy ul. Żytniej w Warszawie (kwatera O-1-2a)[1].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • Oczy i ręce (opowiadanie)
  • Rozsada (opowiadania)
  • Kręgle i kule (powieść)

Jerzy Kornacki jest też autorem nieopublikowanych dzienników z okresu wojny i lat powojennych „Kamieniołomy”[2].

Z Heleną Boguszewską
  • Ludzie wśród ludzi (szkice)
  • Polonez (cykl powieści)
  • Jadą wozy z cegłą (powieść)
  • Wisła (powieść)
  • Zielone lato 1834 (powieść)

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]