Jerzy Płatowicz-Płachta – Wikipedia, wolna encyklopedia

Jerzy Jan Płatowicz-Płachta

Jerzy Płatowicz-Płachta w 1926 r.
pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1893 Sadkowa Góra
Data i miejsce śmierci	18 września 1939 Janów
Przebieg służby
Lata służby	1914–1939
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	97 Pułk Piechoty
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Jerzy Jan Płatowicz-Płachta (ur. 10 kwietnia 1893 w Sadkowej Górze, zm. 18 września 1939 pod Janowem) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 10 kwietnia 1893 w Sadkowej Górze, w ówczesnym powiecie mieleckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Ludwika i Marii z Chlebowskich. W latach 1905–1908 był uczniem Gimnazjum Państwowego w Podgórzu^[1] .

W czasie wojny z bolszewikami wyróżnił się dowodząc batalionem pod Hnilicami oraz 5 września 1920 jako adiutant XXVI Brygady Piechoty w walce pod Werbkowicami^[2]. 14 lipca 1921 dowódca brygady pułkownik Józef Becker sporządził wniosek o odznaczenie go Orderem Virtuti Militari^[3].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 402. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 45 pp^[4]. Później został przeniesiony do 60 Pułku Piechoty Wielkopolskiej w Ostrowie Wielkopolskim na stanowisko pełniącego obowiązki dowódcy I batalionu^[5]. 31 marca 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 116. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[6]. 1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1924–1926^[7]. 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie^[8]. W czerwcu 1927 został przydzielony do 23 Dywizji Piechoty w Katowicach na stanowisko szefa sztabu^[9][10]. W grudniu 1929 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko szefa oddziału^[11]. We wrześniu 1930 został przeniesiony do 16 Pułku Piechoty w Tarnowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[12][13]. 4 lipca 1932 został przydzielony do składu osobowego inspektora armii gen. dyw. Mieczysława Norwid-Neugebauera w Toruniu^[14] na stanowisko II oficera sztabu^[15]. 17 stycznia 1933 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 i 2. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[16]. W 1934 został przesunięty na stanowisko I oficera sztabu^[15][17]. W kwietniu 1936 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy Pułku KOP „Czortków” w Czortkowie. Z dniem 1 lutego 1937 został mianowany dowódcą Pułku KOP „Sarny”. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[18][19]. Na początku września 1939 objął dowództwo rezerwowego 97 Pułku Piechoty. Na jego czele walczył w kampanii wrześniowej^[20]. Poległ 18 września 1939 pod Janowem. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera 8 woj.-narożnik płd.-zach.)^[21].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4564^[22]
• Krzyż Niepodległości – 13 kwietnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[23][24]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1934 „za zasługi w służbie wojskowej”^[25][26]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie^[27]
• Złoty Krzyż Zasługi po raz drugi – 11 listopada 1938 „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”^[28]
• Złoty Krzyż Zasługi po raz pierwszy – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”^[29][27]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936
• francuski Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny^[30][31]
• Medal Zwycięstwa^[30][31]

• Płatowicz-Płachta Jerzy Jan. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.74-6871 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-09].
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Jerzy Kirchmayer: Pamiętniki. Warszawa: Książka i Wiedza, 1975.
• Kazimierz Sosnkowski: Cieniom września. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1988. ISBN 83-11-07627-8.
• Jerzy Płachta-Płatowicz. Jerzy Płachta-Płatowicz był pułkownikiem. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 2 (156), 1996. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny. ISSN 0043-7182. 
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Tomasz Kośmider: Toruński Inspektorat Armii w systemie obronnym państwa polskiego w latach 1921–1939. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2009. ISBN 978-83-7543-082-0.
• Żołnierze Niepodległości. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-08-11].