John Mayall – Wikipedia, wolna encyklopedia

John Mayall

Jonh Mayall podczas wizyty w Amsterdamie (1968)
Data i miejsce urodzenia	29 listopada 1933 Macclesfield
Data i miejsce śmierci	22 lipca 2024 Kalifornia
Instrumenty	gitara, instrumenty klawiszowe, harmonijka ustna
Gatunki	blues, rock, blues brytyjski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

John Mayall (ur. 29 listopada 1933 w Macclesfield, zm. 22 lipca 2024 w Kalifornii^[1]) – brytyjski multiinstrumentalista (grał na gitarze, instrumentach klawiszowych, harmonijce), kompozytor, bluesman, pionier muzyki rockowej. W 2024 wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame^[2]. Po raz pierwszy wystąpił w Polsce w 1979 r. Jego utwór Blues from Laurel Canyon brzmiał w czołówce audycji Radiokurier.

John Mayall urodził się w rodzinie Murraya Mayalla – gitarzysty i entuzjasty jazzu. Od najmłodszych lat słuchał amerykańskich bluesmanów takich jak Leadbelly, Albert Ammons, Pinetop Smith czy Eddie Lang i sam uczył się gry na fortepianie, gitarze i harmonijce.

Po ukończeniu college’u Mayall odsłużył trzy lata w armii brytyjskiej w Korei. W 1956 zaczął grać bluesa w półprofesjonalnej grupie The Powerhouse Four, a następnie w The Blues Syndicate. Pod wpływem Alexisa Kornera przeniósł się do Londynu i utworzył tam John Mayall’s Bluesbreakers.

Mayall był przeciętnie o dziesięć lat starszy niż pierwsze pokolenie muzyków brytyjskiego rock and rolla i rocka i w momencie, gdy ten się narodził miał już wieloletnie doświadczenie muzyczne. Nic zatem dziwnego, że stał się nestorem sceny rockowej w pierwszej połowie lat sześćdziesiątych. Mayall był też pierwszym, który sięgnął do korzeni muzyki rockowej – bluesa i zainicjował styl blues rock. W jego grupie John Mayall & the Bluesbreakers, która była swoistą wylęgarnią i szkołą talentów, występowali tacy muzycy jak Eric Clapton i Jack Bruce (później w Cream), Peter Green, John McVie i Mick Fleetwood (później założyciele Fleetwood Mac), Mick Taylor (później zastąpił Briana Jonesa w The Rolling Stones), Jon Hiseman (później założyciel grupy Colosseum), Jon Mark i Johnny Almond założyciele grupy Mark-Almond i wielu innych. Większość uczniów Mayalla później znacznie przewyższyła go popularnością.

Pod koniec lat sześćdziesiątych, po komercyjnym sukcesie odniesionym w Stanach Zjednoczonych, Mayall przeprowadził się do Laurel Canyon w Los Angeles wtapiając się w lokalną scenę blues rocka i jazz-rocka.

W roku 2005 został uhonorowany Orderem Imperium Brytyjskiego.

• 1965 John Mayall Plays John Mayall
• 1966 Blues Breakers with Eric Clapton
• 1967 A Hard Road
• 1967 Crusade
• 1967 The Blues Alone
• 1968 Bare Wires
• 1968 Blues Giant
• 1968 Blues from Laurel Canyon
• 1969 Looking Back
• 1969 Thru The Years
• 1969 Primal Solos
• 1969 The Turning Point
• 1969 Empty Rooms
• 1970 USA Union
• 1971 Back to the Roots
• 1971 Memories
• 1972 Jazz Blues Fusion (live)
• 1973 Moving On
• 1973 Ten Years Are Gone
• 1974 Latest Edition
• 1975 New Year, New Band, New Company
• 1975 Notice to Appear
• 1976 A Banquet in Blues
• 1977 Lots of People
• 1977 A Hard Core Package
• 1978 Last of the British Blues
• 1979 The Bottom Line
• 1980 No More Interviews
• 1982 Road Show Blues
• 1982 Return of the Bluesbreakers
• 1985 Behind the Iron Curtain
• 1988 Chicago Line
• 1988 The Power of the Blues
• 1988 Archives to Eighties
• 1990 A Sense of Place
• 1992 1982 Reunion Concert
• 1992 Cross Country Blues
• 1993 Wake Up Call
• 1995 Spinning Coin
• 1997 Blues for the Lost Days
• 1999 Padlock on the Blues
• 1999 Rock the Blues Tonight
• 1999 Live at the Marquee 1969
• 2001 Along for the Ride
• 2002 Stories
• 2003 Rolling With The Blues
• 2003 70th Birthday Concert CD & DVD
• 2004 The Godfather of British Blues/Turning Point DVD
• 2004 The Turning Point Soundtrack
• 2005 Road Dogs
• 2007 In the Palace of the King
• 2009 Tough
• 2014 A Special Life
• 2015 Live in 1967
• 2015 Find A Way To Care
• 2017 Talk About That
• 2018 Three For The Road
• 2019 Nobody Told Me
• 2022 The Sun Is Shining Down

• Oficjalna strona Johna Mayalla