Kąt świecenia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kąt świecenia światła – wyrażona w stopniach szerokość wiązki emitowanej przez źródło światła. Oblicza się ją poprzez wyznaczenie na osi rozsyłu światła dwóch przeciwległych punktów o wartości 50% maksymalnej światłości lampy wyrażonej w kandelach tzw. lmax^[1]. W przypadku, gdy rozsył lampy nie jest równomierny mierzy się go w dwóch płaszczyznach położonych 90% względem siebie, będących najczęściej wartością minimalną i maksymalną kąta świecenia^[2]. Nazywa się go również kątem rozwarcia wiązki ${\displaystyle \beta }$^[3].

Zgodnie z nowymi przepisami Unii Europejskiej, zależnie od kąta świecenia lampy dzieli się na „kierunkowe źródła światła” (DLS) i „bezkierunkowe źródła światła” (NDLS). Zgodnie z obowiązującymi przepisami, jeśli 80% strumienia światła zawiera się w stożku 120 stopni, to lampa jest źródłem kierunkowym^[4].

Źródła z szerokim kątem, dające światło rozproszone świetnie nadają się jako główne oświetlenie pomieszczeń i tło dla dodatkowego oświetlenia punktowego^[5]. Oświetlenie tego typu nie daje ostrych cieni i jest bardziej miękkie w odbiorze.

Oświetlenie punktowe skupia światło na wąskiej przestrzeni. Dzięki temu mamy większą kontrolę nad wiązką światła^[5]. Stosuje się je głównie jako oświetlenie akcentujące. Skupionego światła używa się również przy wysokich pomieszczeniach jako oświetlenia głównego, doświetlającego powierzchnię z wyższej wysokości^[4].