Kępa Parnicka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kępa Parnicka
Ilustracja
Kępa Parnicka (widok od strony północnej)
Kontynent

Europa

Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Akwen

rzeka Odra (Międzyodrze)

Powierzchnia

0,25 km²

Położenie na mapie Szczecina
Mapa konturowa Szczecina, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kępa Parnicka”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się punkt z opisem „Kępa Parnicka”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kępa Parnicka”
Ziemia53°24′58″N 14°33′20″E/53,416111 14,555556
Kępa Parnicka
część miasta Szczecina
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Miasto

Szczecin

Dzielnica

Międzyodrze-Wyspa Pucka

SIMC

0978208

Strefa numeracyjna

91

Tablice rejestracyjne

ZS

Kępa Parnicka
Kępa Parnicka (widok od strony wschodniej)
Widok od strony południowej
Most Kolejowy nad Odrą Zachodnią. Łączy Kępę Parnicką z lewobrzeżną częścią Szczecina
Most kolejowy nad Parnicą. Łączy Kępę Parnicką z Zaleskimi Łęgami; widok z Łasztowni
Wojewódzka Stacja Sanepidu w Szczecinie, ul. Spedytorska
Pozostałości Mostu Dworcowego (przyczółek wschodni, wieżyczka południowa)
Pozostałości Mostu Dworcowego (przyczółek wschodni, wieżyczka północna)

Kępa Parnicka (niem. Silberwiese) – wyspa rzeczna na Międzyodrzu w Szczecinie oraz część miasta w granicach osiedla Międzyodrze-Wyspa Pucka.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Jej powierzchnia wynosi ok. 25 ha. Od zachodu opływa ją na Odra Zachodnia. Na północy oddzielona jest od Łasztowni Kanałem Zielonym, natomiast w południowej części jest połączona z Wyspą Zieloną groblą usypaną przez stare koryto płynącej obecnie po jej wschodniej stronie Parnicy.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Od 1243 stanowiła własność Szczecina, używana jako miejsce wypasu bydła i pozyskiwania drewna. W XVII wieku, podczas panowania szwedzkiego, zabudowana fortyfikacjami. W XVIII wieku fortyfikacje na wyspie zostały rozebrane. Rozpoczęto osuszanie terenu i wznoszenie magazynów. Niemiecka nazwa wyspy oznacza dosłownie srebrną łąkę z uwagi na istniejącą tu swego czasu hutę srebra[1].

W 1841 wyspę kupiło Towarzystwo Budowy Kolei. W 1846 w północnej części zbudowano przecinający wyspę nasyp kolejowy (pomiędzy współczesnym dworcem Szczecin Główny i stacją Szczecin Port Centralny), zaś jej południową część przeznaczono pod zabudowę mieszkalną. W 1850 powstał drogowy Most Zielony łączący wyspę z Łasztownią ponad Kanałem Zielonym, a w 1854 Most Dworcowy, łączący ją z lewobrzeżną częścią Szczecina. W 1868 wzdłuż linii kolejowej przecinającej północną część wyspy wybudowano blaszany tunel w celu ochrony przeciwpożarowej pobliskich składów od iskier sypiących się z kominów przejeżdżających lokomotyw. Tunel został zdemontowany w 1924[2].

W czasie II wojny światowej na Kępie Parnickiej mieścił się obóz pracy przymusowej. W 1944 większa część zabudowań została zniszczona w wyniku nalotu alianckiego.

Po 1945 nie odbudowano wysadzonego przez Niemców Mostu Dworcowego, zaś zabudowę mieszkalną zastąpiono składowo-magazynową. Do początków XXI wieku przetrwało jedynie 8 budynków o charakterze mieszkalnym stanowiących część osiedla Międzyodrze-Wyspa Pucka. Główną ulicą jest Leona Heyki, przy której znajduje się m.in. baza autobusowa PKS Szczecin, a także baza Szczecińskiego WOPR. Na Kępie Parnickiej znajduje się też siedziba Sanepidu.

Na przełomie lat 2021 i 2022 rozpoczęto na Kępie Parnickiej realizację dwóch osiedli mieszkaniowych: „Nowa Przystań” – firmy Siemaszko i osiedla „Sedina Apartamenty” firmy Budnex[3].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Przewodnik po Szczecinie. [dostęp 2009-11-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-23)].
  2. Stary Szczecin na fotografiach: Kanał Zielony, Kępa Parnicka i Łasztownia
  3. Krajobraz nad Odrą się zmienia [online], 24kurier.pl [dostęp 2022-02-06].