Fortyfikacja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Fortyfikacje na ilustracji z początku XX w
Bastion (Zamek św. Marka w St. Augustine na Florydzie)
Fort (Fort 31 w Krakowie)
Twierdza (Twierdza Mehrangarh w Dźodhpur)
Twierdza gwiazda (Bourtange w Holandii)
Podziemna część fortyfikacji – tunele
Mury obronne (Mury obronne twierdzy w Chocimiu)
Wzniesione z kamienia polnego i rudy darniowej żelaza średniowieczne mury obronne i basteje w Szprotawie
Schron (Ruda Śląska, Obszar Warowny Śląsk)
Okop (Zdjęcie z 1916)

Fortyfikacja (z łac. fortificatio – umocnienie, od fors dpn. fortis siła i ficatio od facere robić, czynić, działać) – zespół obiektów wojskowych w postaci odpowiednich budowli i urządzeń, przeznaczonych do prowadzenia działań obronnych.

Ponadto jest to dziedzina inżynierii wojskowej, która zajmuje się przygotowywaniem terenu do walki przez opracowanie, zaprojektowanie i zorganizowanie prac mających na celu wykonanie obiektów i zespołów fortyfikacyjnych służących do osłony wojsk i obszaru terytorium podczas działań bojowych.

Jest to także nauka wojskowo-techniczna (dziedzina inżynierii wojskowej), opracowująca podstawy teoretyczne i sposoby praktyczne ochrony i obrony wojsk, ludności, obiektów tyłowych wojsk i gospodarki od działania środków napadu środkami rażenia, metodą budowy lub wykorzystania umocnień.

Podział fortyfikacji

[edytuj | edytuj kod]

Obiekty fortyfikacyjne dzieli się na:

Typy fortyfikacji

[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnia się następujące typy fortyfikacji:

Elementy fortyfikacji

[edytuj | edytuj kod]

Elementami obiektów fortyfikacyjnych są:

Znani twórcy fortyfikacji

[edytuj | edytuj kod]

Do znanych twórców specjalizujących się w budowaniu obiektów fortyfikacyjnych należą:

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]