Obiekt liniowy – Wikipedia, wolna encyklopedia

Obiekty liniowe

Ten artykuł należy dopracować:
przedstawiono sytuację tylko z polskiej perspektywy – artykuł powinien być przekrojowy.
Pomóż go poprawić. Na stronie dyskusji mogą znajdywać się pomocne komentarze.

Obiekt liniowy – obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość^[1].

Pojęcie obiektu budowlanego zostało zdefiniowane w Prawie budowlanym^[1]. Wyodrębnienie tej grupy obiektów budowlanych jako odrębnego pojęcia zostało dokonane celem sprecyzowania pewnych specyficznych zapisów w przepisach prawa dotyczących tylko tej grupy, np. w kwestii pewnych procedur prawno–administracyjnych^[a], braku obowiązku umieszczenia tablicy informacyjnej^[b] itp. Zaliczenie obiektu liniowego do grupy obiektów budowlanych dokonane jest w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego^[c], a jego definicja znajduje się w art. 3 pkt 3a tej ustawy. Definicja ta oprócz zwartego wyżej określenia, że jest to obiekt, którego charakterystycznym parametrem jest długość, zawiera także wyliczenie podstawowych obiektów liniowych. Są to^[1][2]:

• droga wraz ze zjazdami,
• linia kolejowa,
• wodociąg,
• kanał,
• gazociąg,
• ciepłociąg,
• rurociąg,
• linia i trakcja elektroenergetyczna,
• linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna,
• wał przeciwpowodziowy,
• kanalizacja kablowa^[d].

Pojęcie obiektu liniowego stosowane jest nie tylko w samej ustawie Prawo budowlane, ale również w przepisach wykonawczych wydanych z odpowiedniej delegacji ustawowej zawartej w tymże prawie^[1]. Przykładowo rozporządzenie Ministra Rozwoju w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego, posługując się tym pojęciem, odnosi pewne specyficzne wymogi co do zakresu i formy projektu budowlanego dla obiektu liniowego, wynikające z jego specyfiki^[3].

Obiekty liniowe mogą stać się barierą ekologiczną, powodując fragmentację siedlisk^[4]