Elektroenergetyczna linia kablowa – Wikipedia, wolna encyklopedia

Elektroenergetyczna linia kablowa – kabel wielożyłowy, wiązka kabli jednożyłowych w układzie wielofazowym lub kilka kabli jedno- lub wielożyłowych połączonych równolegle wraz z osprzętem kablowym, ułożone na wspólnej trasie i łączących zaciski tych samych dwóch urządzeń elektrycznych jedno- lub wielofazowych albo jedno- lub wielobiegunowych. Linie takie buduje się zarówno dla prądu stałego, jak i przemiennego.

Z określeniem kabel kojarzy się przewód ułożony w ziemi. Takie było przeznaczenie kabli, ale ze względu na ich zalety zastosowanie ich zostało rozszerzone na inne przypadki. Można je układać w kanałach kablowych, na ścianie, na konstrukcjach, w rurach, zawieszać na linkach nośnych itp.

Linie kablowe stosuje się przede wszystkim tam, gdzie prowadzenie linii napowietrznych jest kłopotliwe oraz niewskazane ze względu na gęstą zabudowę i wysokie uprzemysłowienie. Dotyczy to szczególnie zakładów przemysłowych oraz obszarów miejskich. A także ze względu na projekty modernizacji dotychczasowych linii elektroenergetycznych, prowadzonych napowietrznie.

Linie kablowe są droższe od linii napowietrznych i zazwyczaj stosuje się je w przypadkach, gdy:

• występująca strefa zabrudzeniowa uniemożliwia eksploatację linii napowietrznych (np. pyły, gazy żrące itp.),
• istnieje konieczność przekraczania dużych zbiorników wodnych – np. kanały, zatoki morskie czy morza,
• planowana jest rozbudowa i zwiększony w przyszłości pobór energii – dołożenie kabla jest łatwiejsze, niż przebudowa linii napowietrznej na wielotorową lub jej modernizacja na wyższe obciążenia,
• linie napowietrzne kolidują z obszarami zamieszkanymi – ze względów estetycznych i urbanistycznych,
• wymagana jest wysoka niezawodność zasilania,
• zwisające przewody narażają ludzi na niebezpieczeństwo przy przemieszczaniu wysokich elementów lub pojazdów,
• przecinają się linie energetyczne o różnych napięciach.

• wyższe koszty projektu i ułożenia kabli w stosunku do budowy analogicznej linii napowietrznej,
• utrudniona budowa – konieczność prac ziemnych niemal na całej długości, kolizje z istniejącą infrastrukturą podziemną,
• linie kablowe są trudniejsze w eksploatacji, naprawy, budowy przyłączy, wymiana są bardzo utrudnione i kosztowne,
• większa niezawodność linii kablowych – mniejsze narażenie na warunki atmosferyczne, lepsza tłumienność przepięć i zwarć,
• mniejsze zagrożenie porażeniowe niż w przypadku linii napowietrznej,
• narażenie na agresywne warunki glebowe – kwaśne lub kamieniste podłoże może wzmagać efekt starzeniowy,
• w przypadku linii kablowych prądu stałego występują w ziemi prądy błądzące przyspieszające korozję, np. metalowych rur,
• istnieją kable do przesyłu wielkich mocy (choć najbardziej popularne są linie kablowe dla napięć niskich i średnich),
• linie kablowe są mniej uciążliwe dla otoczenia (hałas, pole elektryczne, estetyka krajobrazu itd.).

• Trasa kablowa

• Wójcikowska A.: Linie Kablowe – zasady budowy, Elektroinfo, Nr 1/2001, s. 30–34.
• Wójcikowska A.: Linie Kablowe – dobór osprzętu kablowego, Elektroinfo, Nr 2/2001, s. 60–63.
• PN-93/E-90400 „Kable elektroenergetyczne i sygnalizacyjne o izolacji i powłoce polwinitowej na napięcie znamionowe nie przekraczające 6/6 kV. Ogólne wymagania i badania”.
• PN-76/E-05125 „Elektroenergetyczne i sygnalizacyjne linie kablowe. Projektowanie i budowa”.
• Wytyczne technologii budowy linii kablowych nn oraz dobór osprzętu do wy¿ej wymienionych linii kablowych w aglomeracjach miejskich. COBR „Elektromontaż” 1995.