Mur obronny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Mur obronny – ciągła konstrukcja warowna w postaci muru wykonanego z kamienia lub cegły. Podstawowa część każdej murowanej fortyfikacji.

Mur obronny może stanowić zarówno samodzielną budowlę (np. Wielki Mur Chiński) lub stanowić zamkniętą zaporę fortyfikacyjną otaczającą miasto, zamek lub fort. Obronność muru zwiększały usytuowane w jego linii baszty i wieże oraz poprzedzające go od zewnątrz przedmurze i fosa, a także bramy, mosty zwodzone i barbakany.

Mury obronne zaczęły powstawać w starożytności, lecz szczególnie rozpowszechniły się w średniowieczu (były zwieńczone blankami oraz wyposażone w ganek dla obrońców).

Style murów obronnych:

mur mezopotamski
mur grecki
mur perski
mur rzymski
mur bizantyjski
mur frankoński
mur normański
mur włoski
mur hiszpański

Przykłady murów wolnostojących:

Następcą muru obronnego były stałe linie fortyfikacji (Wał Pomorski, Linia Maginota, Linia Gustawa, Linia Zygfryda, MRU, Linia Mannerheima).

Zobacz też

Bibliografia

Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 102. ISBN 83-85001-89-1.