Kaiserschlacht – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kaiserschlacht

I wojna światowa, front zachodni
Czas	21 marca – 18 lipca 1918
Terytorium	północna Francja, Zachodnia Flandria, Belgia
Przyczyna	ofensywa niemiecka
Wynik	taktyczne zwycięstwo niemieckie
Strony konfliktu
Francja  Imperium brytyjskie  Australia  Kanada  Indie Brytyjskie  Nowa Fundlandia  Nowa Zelandia  Południowa Afryka  Wielka Brytania  Włochy  Portugalia  Cesarstwo Niemieckie
Dowódcy
Ferdinand Foch Douglas Haig Philippe Pétain John Pershing Alberico Albricci Fernando Abreu Erich Ludendorff
Straty
polegli+ranni: 433 000[1] 418 374[1] 5000[2] 7000 polegli+ranni: 688 341[1]
Położenie na mapie Francji miejsce bitwy
50°00′10″N 2°39′10″E/50,002778 2,652778
Multimedia w Wikimedia Commons

Kaiserschlacht (z niem. Bitwa Cesarza), inne nazwy: ofensywa wiosenna 1918 oraz ofensywa Ludendorffa – seria ataków wojsk niemieckich na zachodnim froncie I wojny światowej, rozpoczynająca się 21 marca 1918 roku. Celem ofensywy było przełamanie frontu i pokonanie aliantów przed przybyciem wojsk amerykańskich.

Kaiserschlacht podzielony został na cztery operacje o kryptonimach Michael, Georgette, Gneisenau oraz Blücher-Yorck, które miały być wprowadzane w takiej kolejności. Główną operacją był Michael – miał on na celu okrążenie i zniszczenie sił Brytyjczyków, w wyniku czego front od Sommy do kanału La Manche zostałby właściwie pozbawiony obrońców, co umożliwiłoby wdarcie się wojsk niemieckich w głąb terytorium Francji, omijając trzon wojsk francuskich, zajęcie Paryża i zmuszenie Francji do podpisania pokoju. Pozostałe operacje miały na celu odwrócenie uwagi od tej głównej.

Ofensywa rozpoczęła się 21 marca 1918 roku uderzeniem około 750-tysięcznej armii z 6 tysiącami dział na długości 60 kilometrów frontu zachodniego (Operacja Michael)^[3]. Początkowo wojska niemieckie odnosiły sukcesy. Posuwano się na zachód dość szybko, brano jeńców i zdobywano dobra materialne^[3]. Niektóre oddziały zdobywały nawet 40 kilometrów dziennie. Wyniki podobne do tych zdarzyły się tylko w 1914, na początku wojny. Mimo sukcesów, ofensywa nie osiągnęła żadnego celu^[3]. Pod koniec maja Niemcy przystąpiły do ofensywy na froncie francuskim (operacja Blücher-Yorck). I tutaj były sukcesy militarne, ale nie przełożyły się one na konsekwencje polityczne^[3]. Ostatnia próba przerwania frontu miała miejsce 15 lipca nad Marną (bitwa nad rzeką Marną). Wstrzymano ją już 17 lipca, a dzień później kontrofensywę rozpoczęły armie pod dowództwem francuskim i amerykańskim^[4]. 14 sierpnia 1918 roku dowódca generał Erich Ludendorff doniósł o porażce^[4].

Ofensywa skończyła się formalnym sukcesem Niemców, jednak z powodów logistycznych (braki w zaopatrzeniu przez rozciągnięcie linii transportowych) nie zostały zrealizowane cele ostateczne. W sierpniu nastąpiła aliancka kontrofensywa (ofensywa stu dni) przy wsparciu wojsk amerykańskich, co ostatecznie zmusiło Niemcy do rokowań pokojowych.

• Golo Mann: Niemieckie dzieje w XIX i XX wieku. tłum. Andrzej Kopacki. Olsztyn: Borussia, 2007. ISBN 978-83-89233-34-9.
• Churchill: The World Crisis, tom 2.Sprawdź autora:1.