Kamień nazębny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2014-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kamień nazębny (łac. calculus dentalis) – zmineralizowana (zwapniała) płytka nazębna. Powstawanie kamienia nazębnego z płytki nazębnej rozpoczyna się po kilkudziesięciu godzinach od ostatniego czyszczenia zębów^[1].

Kamień nazębny składa się głównie z substancji zawartych w ślinie, bakterii próchnicotwórczych i ich produktów przemiany materii, złuszczonych komórek nabłonka, związków wapnia, fosforu i resztek pożywienia.

Kamień nazębny jest dużo twardszy niż płytka nazębna. Dlatego też nie może być usunięty przy użyciu typowych narzędzi higieny jamy ustnej jak szczoteczka do zębów czy też nić dentystyczna. Usunięcie kamienia nazębnego może zostać wykonane poprzez piaskowanie lub za pomocą piezoelektrycznych i magnetostrykcyjnych metod ultradźwiękowych.

W zależności od innych substancji dostających się do jamy ustnej, kamień nazębny może przybierać różne odcienie. Zazwyczaj posiada on barwę znacznie ciemniejszą od koloru zębów, która pogłębia się jeszcze przy spożywaniu np. kawy i herbaty lub też wdychaniu dymu papierosowego.

Zarówno płytka nazębna jak i kamień nazębny występują również u zwierząt: psów, koni, itd.

Zobacz hasło kamień w Wikisłowniku