Kamienica Landauów w Krakowie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kamienica Landauów

nr rej. A-656 z dnia 2 lipca 1984[1]
Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Miejscowość	Kraków
Adres	pl. Szczepański 7
Położenie na mapie Starego Miasta w Krakowie Kamienica Landauów
Położenie na mapie Polski Kamienica Landauów
Położenie na mapie województwa małopolskiego Kamienica Landauów
Położenie na mapie Krakowa Kamienica Landauów
50°03′50,90″N 19°56′10,64″E/50,064139 19,936289

Kamienica Landauów (znana także jako Kamienica Leffarowska) – zabytkowa kamienica znajdująca się w Krakowie, w dzielnicy I przy placu Szczepańskim 7, na Starym Mieście.

Kamienica została wzniesiona na przełomie XIV i XV wieku. W XVI wieku została pogłębiona o trakt tylny z drewnianą elewacją. Od II połowy XVI wieku do XVIII wieku była własnością mieszczańskiej rodziny Lefferów. W I połowie XVII wieku i w XVIII wieku przebudowywano wnętrza budynku. Przed 1771 kamienica przeszła generalny remont, a między 1771 a 1778 na fragmencie posesji urządzono ogródek. W latach 1881–1882 budynek przebudowano w stylu klasycystycznym, a w miejscu ogródka wzniesiono oficynę tylną. W latach 1890–1892 kamienica została przebudowana w stylu neobarokowym na zlecenie Łukasza Landaua. W trakcie przebudowy połączono ją z sąsiadującą od wschodu klasycystyczną Kamienicą Rurmistrzowską. Znaczną część murów wzniesiono od nowa, utrzymując układ wnętrz z wyjątkiem poszerzenia klatki schodowej. Następnie wyrównano poziomy pięter i założono nowy dach. W 1932 dokonano zmian w parterze fasady. Do końca lat 80. XX wieku w budynku funkcjonowała „Restauracja Myśliwska”^[2].

2 lipca 1984 kamienica została wpisana do rejestru zabytków^[1]. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków^[3].