Karl Anderson – Wikipedia, wolna encyklopedia

Karl Anderson

Anderson w lutym 2016
Imię i nazwisko	Chad Allegra[1][2]
Data i miejsce urodzenia	20 stycznia 1980[3] Asheville[1][3]
Współmałżonek	Taylor Matheny (2008-)[4]
Dzieci	3
Kariera profesjonalnego wrestlera
Pseudonimy ringowe	Chad 2 Badd[5] Chad Allegra[5] Karl Anderson[1][2] Killshot[2][6]
Wzrost	1,84 m[3][7]
Masa ciała	98 kg[3][7]
Zapowiadany z	Pipestone, Minnesota[1] Tokio, Japonia[8]
Trenerzy	Les Thatcher[2] Roger Ruffen[1][2]
Debiut	10 maja 2002[1]

Chad Allegra (ur. 20 stycznia 1980 w Asheville) – amerykański wrestler występujący w federacji WWE w brandzie Raw pod pseudonimem ringowym Karl Anderson.

Anderson jest najbardziej znany z pracy w tag teamach, zwłaszcza w japońskich federacjach Pro Wrestling Noah i New Japan Pro-Wrestling, w którym jest byłym czterokrotnym posiadaczem IWGP Tag Team Championship. Posiada rekord najdłuższego panowania i największej ilości obron tytułu, ustanowiony podczas jego pierwszego panowania z byłym partnerem Giant Bernardem. Anderson jest również trzykrotnym zwycięzcą turnieju NJPW G1/World Tag League, wygrywając edycje z 2009 z Bernardem, 2012 z Hirookim Goto i 2013 z Dokiem Gallowsem. Wraz z Gallowsem dołączyli do WWE w 2016, gdzie rok później zdołali zdobyć WWE Raw Tag Team Championship.

Allegra wychowywał się w Asheville w Karolinie północnej z młodszym bratem i matką. Otrzymał stypendium w Mars Hill College w celu kreowania kariery w baseballu, lecz zrezygnował na rzecz kariery we wrestlingu. Po przeprowadzce do Cincinnati w Ohio rozpoczął treningi w szkole Lesa Thatchera „Main Event Pro Wrestling Camp” powiązanej z federacją Heartland Wrestling Association^[9]. Krótko potem przeniósł się do szkółki Rogera Ruffena, The Northern Wrestling Federation.

Krótko po rozpoczęciu treningów u Lesa Thatchera w 2000, Allegra odniósł kontuzję przy sparingu z Derekiem Neikirkiem, przez co musiał pauzować ponad rok. Kiedy w końcu mógł powrócić do treningów, skontaktował się z Kirkiem Sheppardem pracującym dla Northern Wrestling Federation w Cincinnati i rozpoczął treningi pod skrzydłem Rogera Ruffena^[1]. Allegra trenował przez wiele miesięcy, po czym odbył swoją pierwszą profesjonalną walkę 10 maja 2002 przegrywając z The Zodiaciem^[1]. Drugi pojedynek stoczył z Princem Justicem, który jest znany z występów w Total Nonstop Action Wrestling jako Abyss. Walczył również z takimi wrestlerami jak Jimmy Valiant, Chris Harris, Shark Boy i Jerry Lawler^[1]. W federacji NWF, Allegra był częścią ugrupowania The Young Lions, czteroosobowej grupy żółtodziobów, którzy dołączyli do promocji mniej-więcej w tym samym czasie. Pierwszym członkiem, który opuścił grupę był Matt Parks. Allegra ostatecznie dołączył do niego w charakterze antagonisty i rozpoczął rywalizację z Ryanem Stone'em i Jayem Donaldsonem^[1]. Latem 2005, NWF i Heartland Wrestling Association zaczęło rywalizację pomiędzy federacjami, a kulminacją był pojedynek title vs. title match pomiędzy Allegrą (NWF Championem) i Codym Hawkiem (HWA Championem)^[1].

W październiku 2005, Allegra otrzymał szansę wzięcia udziału w corocznym zjeździe National Wrestling Alliance, gdzie został zauważony przez Dave’a Marqueza pracującego w dojo należącym do New Japan Pro-Wrestling^[2]. Allegra został zaproszony na treningi do dojo, lecz w międzyczasie 1 stycznia 2006 stracił tytuł NWF na rzecz 1 stycznia 2006^[2]. Na Zachodnim Przybrzeżu, Allegra zmienił swój pseudonim na „Machine Gun” Karl Anderson, stając się (według scenariusza) członkiem wrestlerskiej rodziny Anderson i adaptując ich tradycyjny ruch spinebuster jako ruch kończący^[1]. W kolejnych latach, jego przynależność była coraz bardziej porzucana^[10]. Zdołał zdobyć NWA British Commonwealth Championship, po czym stracił na rzecz Alexa Koslova. Anderson okazjonalnie pojawiał się na galach NWA w środkowo-zachodniej części USA^[1].

W 2007 utworzył drużynę z Joeyem Ryanem, występując wspólnie w kartach walk NWA promowanych przez Davida Marqueza. Drużyna próbowała zdobyć AWS Tag Team Championship od The Young Bucks (Matta i Nicka Jacksona), lecz przegrali walkę^[11]. W kwietniu, Anderson zdobył EWF American Championship od Human Tornado^[12]. 8 lipca 2007, on i Ryan zdobyli zwakowane NWA World Tag Team Championship w 3-way tag team matchu^[1]. Anderson stracił EWF American Championship na rzecz Mikeya Nichollsa 7 września 2007, w 30-minutowym Iron Man matchu, w którym brał również udział Ryan Taylor^[13]. Anderson i Ryan, znani już jako „Real American Heroes”, stracili tytuły na rzecz Los Luchas (Pheonix Stra i Zokre) 10 lutego 2008^[14].

Na początku 2007, Anderson zadebiutował w federacji Pro Wrestling Guerrilla (PWG), odnosząc wielkie zwycięstwa nad topowymi zawodnikami promocji jak Frankie Kazarian czy Colt Cabana^[1]. Przez cały rok pojawiał się federacji, okazjonalnie współpracując z grupą Joey Ryan’s Dynasty^[15][16][17]. 24 lutego 2008 wziął udział w turnieju o PWG World Championship, gdzie pokonał Kazariana w pierwszej rundzie^[18], zaś ostatecznie odpadł w finałach będąc pokonanym przez Human Tornado^[18]. Po prawie rocznej przerwie od PWG, Anderson wrócił 21 lutego 2009, ponownie dołączając do The Dynasty^[19]. 28 sierpnia^[19]. 28 sierpnia, on i Joey Ryan nie zdołali zdobyć PWG World Tag Team Championship od The Young Bucks^[20]. Anderson po raz ostatni pojawił się w PWG 4 września 2009, gdzie został pokonany w pojedynku z Roderickiem Strongiem^[21]. W wywiadzie z 2013, Allegra stwierdził: „właściwie niekoniecznie dobrze spędzałem czas w Los Angeles. Są to dobre wspomnienia, ale jak tak teraz patrzę, to nie byłem tam do końca szczęśliwy”^[2]. Dodał również, że nie miał nic do zarzucenia PWG, gdyż traktowali go dobrze i często dawali mu możliwości pokazania siebie w ringu^[10].

19 października 2007, Anderson zadebiutował w Ring of Honor (ROH) przegrywając z Chrisem Hero w kwalifikującym meczu do turnieju Survival of the Fittest^[22]. Dwa dni później, Anderson został pokonany przez Adama Pearce’a w zwykłym pojedynku^[23]. Anderson ponownie zagościł w ROH sześć lat później na gali Supercard of Honor VII, pokonując Rodericka Stronga^[24]. Następnego dnia na nagraniach tygodniówek Ring of Honor Wrestling, Anderson odniósł kolejne zwycięstwo nad Michaelem Elginem^[25]. 27 lipca wziął udział w turnieju o ROH World Championship, gdzie w pierwszej rundzie pokonał ACH^[26], lecz 17 sierpnia w ćwierćfinale został wyeliminowany przez Michaela Elgina^[27].

Jako część nowej wymiany talentów pomiędzy NWA i New Japan Pro-Wrestling, Anderson zastąpił Yujiego Nagatę 23 marca 2008 podczas pierwszego turnieju New Japan Cup. Jego pierwszym oponentem był Koji Kanemoto, z którym przegrał przez submission^[28]. Na podstawie jego występu, NJPW podpisało z Andersonem roczny kontrakt^[2]. Anderson dołączył do największej heelowej stajni Great Bash Heel (GBH) i spędził resztę roku walcząc w środkowej części karty walk na galach NJPW^[29]. Po przeniesieniu się z Great Bash Heel do grupy Chaos, Anderson uformował tag team Bad Intentions z Giant Bernardem. 20 czerwca otrzymali szansę na walkę o IWGP Tag Team Championship, lecz nie zdołali pokonać broniących tytułów Team 3D (Brother Raya i Brother Devona)^[29]. Anderson i Bernard wzięli udział w turnieju 2009 G1 Tag League i zdołali pokonać Apollo 55 (Prince’a Devitta i Ryusuke Taguchiego) w finale turnieju, zdobywając kolejną szansę na walkę o tytuły należące do Team 3D^[29][30]. 8 listopada na gali Destruction '09, drugi pojedynek pomiędzy Bad Intentions i Team 3D zakończył się podwójnym wyliczeniem poza-ringowym^[31]. 4 kwietnia 2010 członkowie grupy Chaos Toru Yano i Takashi Iizuka odwrócili się od Andersona i wyrzucili z grupy, gdzie Tetsuya Naito i Yujiro Takahashi dołączyli do ugrupowania za jego miejsce^[32]. Giant Bernard, który nie wystąpił wtedy na gali, ostatecznie opuścił Chaos i utrzymał współpracę z Andersonem^[33]. 19 czerwca 2010 na gali Dominion 6.19 Anderson i Bernard pokonali drużyny Seigigun (Yujiego Nagatę i Wataru Inoue) oraz No Limit (Tetsuyę Naito i Yujiro Takahashiego) w three-way elimination matchu zdobywając IWGP Tag Team Championship^[34].

Bad Intentions po raz pierwszy obronili tytuły IWGP Tag Team Championship 19 lipca, pokonując Seigigun i No Limit w walce nazwanej „Dogfight”^[35]. Pod koniec października Bad Intentions wzięli udział w turnieju 2010 G1 Tag League, w którym odnieśli trzy zwycięstwa i dwie porażki, kończąc na drugim miejscu w ich grupie i przechodząc do półfinałów. 7 listopada zostali pokonani przez ostatecznych zwycięzców turnieju, Yujiego Nagatę i Wataru Inoue^[36][37]. 4 stycznia 2011 na gali Wrestle Kingdom V in Tokyo Dome, Bad Intentions obronili swoje IWGP Tag Team Championship w three-way matchu przeciwko Beer Money, Inc. (Jamesowi Stormowi i Robertowi Roode’owi) oraz Muscle Orchestra (Manabu Nakanishim i Strong Manowi)^[38][39]. 3 maja, Bad Intentions pokonało No Limit, po raz siódmy broniąc swoich tytułów i tym samym wyrównując rekord największej ilości obron ustanowionych przez Hiroyoshiego Tenzana i Masahiro Chono^[40]. Zdołali pobić ten rekord broniąc tytułów po raz ósmy 18 czerwca na gali Dominion 6.18 przeciwko Takumie Sano i Yoshihiro Takayamie, stając się również nowymi posiadaczami GHC Tag Team Championship^[41][42].

Dziewiąta obrona tytułów nastąpiła 3 lipca, kiedy to pokonali Hirookiego Goto i IWGP Heavyweight Championa Hiroshiego Tanahashiego^[43]. 23 lipca, Bad Intentions wystąpiło w federacji Pro Wrestling Noah, broniąc tam swoich GHC Tag Team Championship w pojedynku z Tekshim Morishimą i Yutaką Yoshiem^[44]. 9 września, Ban Intentions stali się najdłużej panującymi IWGP Tag Team Championami w historii, bijąc poprzedni rekord 446 dni należący do Hiroyoshiego Tenzana i Masahiro Chono z 2003. Bad Intentions po raz drugi obronili GHC Tag Team Championship 31 października, pokonując Go Shiozaki i Shuhei Taniguchiego na gali promocji Pro Wrestling Noah^[45]. Podczas turnieju 2011 G1 Tag League, Bad Intentions odnieśli swoją pierwszą porażkę jako tag team od ponad roku, gdzie zostali pokonani przez Complete Players (Masato Tanakę i Yujiro Takahashiego)^[46], lecz zdołali wygrać cztery kolejne walki i przejść do półfinałów turnieju^[47]. 6 listopada, tuż po pokonaniu Billion Powers (Hirookiego Goto i Hiroshiego Tanahashiego) w półfinale, Bad Intentions zostali pokonani w finale 2011 G1 Climax przez Suzuki-gun (Minoru Suzukiego i Lance’a Archera)^[48]. 12 listopada na gali Power Struggle, Bad Intentions po raz dziesiąty obroniło tytuły w walce z Archerem i Suzukim^[49]. 4 stycznia 2012 na gali Wrestle Kingdom VI in Tokyo Dome, Bad Intentions straciło IWGP Tag Team Championship na rzecz Tencozy (Hiroyoshiego Tenzana i Satoshiego Kojimy), kończąc ich panowanie z rekordową ilością 564 dni^[50]. 22 stycznia stracili GHC Tag Team Championship na rzecz Akitoshiego Saito i Juna Akiyamy^[51]. W marcu, Bad Intentions zostało rozwiązane, gdyż Bernard opuścił New Japan na rzecz powrotu do WWE^[52].

Po rozpoczęciu swojej singlowej kariery, Anderson wziął udział w turnieju 2012 New Japan Cup z 1 kwietnia. Po pokonaniu Hiroyoshiego Tenzana i wielokrotnego IWGP Heavyweight Championa Shinsuke Nakamury, Anderson został wyeliminowany z turnieju w półfinale przez Hiroshiego Tanahashiego^[53][54][55]. 3 maja na gali Wrestling Dontaku 2012, Nakamura pokonał Andersona w ich rewanżu^[56]. W sierpniu Anderson wziął udział w turnieju 2012 G1 Climax, gdzie wygrał cztery z siedmiu pojedynków, a także zdobył zaskakujące zwycięstwo nad IWGP Heavyweight Championem Hiroshim Tanahashim w walce z 12 sierpnia (ostatni dzień turnieju), awansując do finałów^[57]. W finale został pokonany przez Kazuchika Okadę^[57]. Przez kolejne miesiące Anderson kontynuował rywalizację z Okadą, przegrywając z nim 8 października na gali King of Pro-Wrestling, gdzie na szali był tytuł pretendenta do głównego mistrzostwa federacji^[58][59]. 11 listopada na gali Power Struggle, Anderson przegrał pojedynek z Shinsuke Nakamurą o IWGP Intercontinental Championship należący do Nakamury^[60][61]. 15 listopada Anderson dołączył do turnieju wyłaniającego pierwszego posiadacza NEVER Openweight Championship. Po wygranej z Yujiro Takahashim^[62], Shiori Asahim i Kengo Mashimo, Anderson został pokonany w finale z 19 listopada przez Masato Tanakę^[63]. W dniach od 20 listopada do 1 grudnia, Anderson brał udział w turnieju 2012 World Tag League, formując tag team z Hirookim Goto jako „Sword & Guns”^[64]. Drużyna odniosła cztery zwycięstwa i dwie porażki, kończąc na drugim miejscu w grupie i przechodząc do półfinałów turnieju^[65][66]. 2 grudnia, Sword & Guns pokonali drużynę Tencozy i przeszli do finału, w którym (tego samego dnia) pokonali panujących IWGP Tag Team Championów K.E.S. (Daveya Boya Smitha Jr. i Lance’a Archera), wygrywając cały turniej^[67]. Sword & Guns otrzymali szansę na pojedynek z K.E.S. o IWGP Tag Team Championship na gali Wrestle Kingdom 7 in Tokyo Dome, lecz zostali pokonani przez panujących mistrzów^[68][69]. 10 lutego 2013 na gali The New Beginning, Anderson zawalczył z Hiroshim Tanahashim o IWGP Heavyweight Championship, lecz poniósł porażkę^[70]. W celu pozyskania kolejnego miana pretendenta do tytułu Tanahashiego, Anderson wziął udział w turnieju 2013 New Japan Cup z 11 marca i pokonał Hiroyoshiego Tenzana w pierwszej rundzie^[71][72] Six days later, Anderson was eliminated from the tournament in the second round by Kazuchika Okada^[73].

3 maja na gali Wrestling Dontaku 2013 zawalczył z Hiroshim Tanahashim w kolejnym wysoko ocenianej przez krytyków walce, lecz ponownie został pokonany. Po walce Anderson przeszedł heelturn i zawiązał sojusz z Princem Devittem, Bad Luck Falem i Tama Tongą wspólnie atakując Tanahashiego^[74]. Wspólnie założyli grupę o nazwie „Bullet Club”^[75][76]. Od 1 do 11 sierpnia, Anderson wziął udział w turnieju 2013 G1 Climax^[77], który zakończył z pięcioma zwycięstwami i czterema porażkami, gdzie przez przegraną z Tetsuya Naito nie przeszedł do finałów turnieju^[78][79]. W październiku Anderson skupił się na tytule IWGP Heavyweight Championship, który był w posiadaniu Kazuchiki Okady, na którym chciał się zemścić za przegraną z nim podczas turnieju 2012 G1 Climax^[80]. Ich walka odbyła się 9 listopada na gali Power Struggle, lecz Okada zdołał obronić tytułu^[81]. Od 24 listopada do 8 grudnia on i nowy członek Bullet Clubu Doc Gallows wzięli udział w turnieju 2013 World Tag League^[82]. Po wygraniu czterech z sześciu pojedynków^[83], Anderson i Gallows pokonali drużynę GBH (Togi Makabe i Tomoaki Honma) w półfinale, a następnie zespół Tencozy w finale i wygrali turniej. Oznaczało to trzecie zwycięstwo Andersona w G1/World Tag League oraz drugie z rzędu^[84][85]. Anderosn i Gallows zawalczyli o tytuły tag team 4 stycznia 2014 na gali Wrestle Kingdom 8, gdzie pokonali K.E.S. i stali się nowymi posiadaczami IWGP Tag Team Championship^[86][87]. Anderson i Gallows obronili tytułów na gali The New Beginning in Hiroshima z 9 lutego pokonując K.E.S. w rewanżu^[88][89]. Dwa miesiące później na glai Invasion Attack 2014 pokonali Hirookiego Goto i Katsuyoriego Shibatę ze swoimi tytułami na sali^[90][91].

Po kwietniowej kali Invasion Attack, Devitt opuścił New Japan Pro Wrestling, wskutek czego Anderson został wybrany nowym liderem Bullet Clubu^[92]. Anderson i Gallows po raz trzeci obronili tytułów przeciwko Hirookiemu Goto i Captainowi Taiwan^[93]. Czwarta sukcesywna obrona nastąpiła 17 maja, gdzie pokonali The Briscoes (Jaya i Marka) na gali współ-produkowanej przez NJPW i RoH^[94]. 21 czerwca na gali Dominion 6.21 po raz piątu obronili tytułów w walce z Ace to King (Hiroshim Tanahashim i Togim Makabe)^[95][96]. W dniach 21 lipca do 8 sierpnia, Anderson wziął udział w turnieju 2014 G1 Climax, w którym uzyskał pięć zwycięstw i pięć porażek i nie przeszedł do dalszej fazy turnieju^[97][98]. 21 września na gali Destruction in Kobe, Anderson i Gallows szósty raz obronili tytułów IWGP Tag Team Championship tym razem pokonując członków grupy Chaos – Kazuchiki Okadę i Yoshi-Hashiego^[99][100]. Dwa dni później na gali Destruction in Okayama, Anderson nie zdołał pokonać Okady o miano pretendenta do tytułu IWGP Heavyweight Championship^[101]. W grudniu, Anderson i Gallows dotarli do finału turnieju 2014 World Tag League wygrywając pięć z siedmiu pojedynków^[102]. 7 grudnia przegrali w finale z Hirookim Goto i Katsuyorim Shibatą^[103]. Roczne panowanie Andersona i Gallowsa jako mistrzowie dobiegło końca 4 stycznia 2015 na gali Wrestle Kingdom 9 in Tokyo Dome, gdzie stracili tytuły na rzecz Goto i Shibaty^[104][105].

Anderson i Gallows odzyskali tytuły od Goto i Shibaty 11 lutego na gali The New Beginning in Osaka^[106][107], lecz stracili na rzecz The Kingdom (Matta Tavena i Michaela Bennetta) półtora miesiąca później na gali Invasion Attack 2015^[108][109]. Po raz kolejny udało im się zdobyć tytuły od The Kingdom 5 lipca na gali Dominion 7.5 in Osaka-jo Hall^[110][111]. Od 23 lipca do 15 sierpnia, Anderson wziął udział w kolejnym turnieju G1 Climax^[112]. Ze stanem sześciu zwycięstw i trzech porażek nie udało mu się przejść do dalszej części turnieju^[113]. Podczas wydarzenia zdołał pokonać Shinsuke Nakamurę^[114], wskutek czego otrzymał szansę na pojedynek z nim o IWGP Intercontinental Championship w dniu 7 listopada na gali Power Struggle^[115], lecz przegrał walkę. 4 stycznia 2016 na gali Wrestle Kingdom 10 in Tokyo Dome, Anderson i Gallows stracili IWGP Tag Team Championship na rzecz Togiego Makabe i Tomoakiego Honmy^[116]. Tuż przed emisją gali pojawiły się informacje, że Anderson i Gallows opuszczą NJPW i wspólnie dołączą do WWE^[117][118]. Po gali Anderson pozostał pod kontraktem NJPW i zgodził się wystąpienie na zaplanowanych galach przed odejściem z federacji^[119][120]. 14 lutego na gali The New Beginning in Niigata, Anderson i Gallows otrzymali rewanż o tytuły tag team, jednakże Makabe i Honma wyszli zwycięsko z pojedynku^[121]. 19 lutego Anderson potwierdził w wywiadzie z Tokyo Sports, że opuści NJPW dzień po gali Honor Rising: Japan 2016^[122]. W jego ostatniej walce dla NJPW, Anderson połączył siły z Bad Luck Falem, Dokiem Gallowsem i Tama Tongą, gdzie przegrali z Bobbym Fishem, Hirookim Goto, Katsuyorim Shibatą i Kylem O’Reillym w ośmioosobowym tag team matchu^[123].

6 maja 2015 Global Force Wrestling (GFW) ogłosiło Andersona jako część swojego rosteru wrestlerów^[124]. Anderson i Doc Gallows wzięli udział w walce wieczoru pierwszej gali wyprodukowanej przez GFW z 12 czerwca, gdzie pokonali New Heavenly Bodies (Dustina i Justina) w tag team matchu^[125].

11 kwietnia na odcinku tygodniówki Raw, Anderson i Gallows zadebiutowali w federacji atakując The Usos po ich zwycięstwie z The Social Outcasts. Tydzień później na Raw zaatakowali WWE World Heavyweight Championa Romana Reignsa, który rywalizował z ich byłym przyjacielem z NJPW AJ Stylesem. 25 kwietnia na Raw pokonali The Usos w ich pierwszej walce dla federacji. Pomimo odmów ze strony Stylesa, duo starało się jemu pomagać w starciach z Reignsem i Usos. 2 maja na odcinku Raw, Styles, Anderson i Gallows zaczęli być określani przez komentatorów jako The Club (nawiązanie do Bullet Clubu z NJPW). Na gali Extreme Rules, Anderson i Gallows zainterweniowali w walce wieczoru pomiędzy Reignsem i Stylesem o WWE World Heavyweight Championship i zaatakowali Reignsa, lecz na jego pomoc przybiegli The Usos i przepędzili dwójkę z ringu; ostatecznie pojedynek wygrał Reigns przypinając Stylesa w ringu. Następnej nocy na tygodniówce Raw Styles opuścił The Club twierdząc, że WWE „nie jest federacją z Japonii”, lecz ostatecznie to Anderson i Gallows opuścili Stylesa podczas jego walki z Kevinem Owensem w walce kwalifikującej do Money in the Bank ladder matchu.

30 maja na odcinku Raw, AJ Styles skonfrontował się w ringu z powracającym Johnem Ceną, który chciał „skonfrontować się z gwiazdami nowej ery WWE”, po czym uściskał dłoń Stylesa. Na arenę wkroczyli Anderosn i Gallows, który początkowo mieli zamiar zawalczyć z dwójką w ringu. Po chwili Styles zaatakował Cenę, gdzie ostatecznie trójka odnowiła współpracę jako The Club. Podczas WWE Draftu z 2016, Anderson i Gallows zostali przydzieleni do brandu Raw, zaś Styles do brandu SmackDown, tym samym rozdzielając The Club.

Gallows i Anderson skupili się na zdobyciu tytułów WWE Raw Tag Team Championship od The New Day, gdzie między innymi kontuzjowali pachwinę Big E trafiając o słupek ringu. Przez kilka tygodni występowali w segmentach wyśmiewających New Day oraz kontuzję odniesioną przez Big E. Na gali SummerSlam, Gallows i Anderson pokonali Kofiego Kingstona i Xaviera Woodsa (członków New Day) przez dyskwalifikację, gdzie podczas pojedynku zainterweniował powracający Big E. Na wrześniowej gali Clash of Champions ponownie nie zdołali zdobyć tytułów od New Day. 7 listopada na odcinku Raw, Gallows i Anderson zostali ogłoszeni członkami tag teamowej drużyny Raw przeciwko drużynie SmackDown na galę Survivor Series. Duo zostało wyeliminowane z pojedynku przez Heatha Slatera i Rhyno, lecz ostatecznie ich drużyna odniosła zwycięstwo. 18 stycznia 2017 na odcinku Raw, Gallows i Anderson zawalczyli z Cesaro i Sheamusem o Raw Tag Team Championship, gdzie zwycięski rezultat został wycofany z powodu przypadkowego ataku Sheamusa na sędziego^[126]. Podczas pre-show gali Royal Rumble odbył się rewanż, w którym Gallows i Andreson pokonali mistrzów i stali się nowymi posiadaczami tytułów^[127]. Na marcowej gali Fastlane zdołali obronić tytuły w walce z Enzo Amore i Big Cassem^[128]. Na WrestleManii 33 wzięli udział w Fatal 4-way tag team ladder matchu, lecz stracili tytuły na rzecz powracających The Hardy Boyz (Jeffa i Matta Hardy’ego)^[129].

Allegra jest żonaty i ma trzech synów^[130]. Jego rodzina żyje w Cincinnati w stanie Ohio^[2]. Allegra jest bliskim przyjacielem Finna Bálora i Shinsuke Nakamury, których poznał w szkółce New Japan Pro-Wrestling w Los Angeles^[2].

• Finishery
  • Jako Karl Anderson
    • Gun Stun (Stunner – 2008^[132] lub Jumping cutter – 2009–2016)^[3][34]
    • Rocket Kick (Running single leg front dropkick)^[133] – od 2016; wcześniej używany jako zwykły ruch
    • Spinning spinebuster^[1][3] – 2006–2008; od 2008 używany jako zwykły ruch
    • Swivel Gun Stun (Fireman’s carry cutter)^[134]
  • Jako Chad 2 Badd
    • Baddest Kick in the World (Running big boot)^[5]
    • Too Badd (Diving neckbreaker)^[5]
• Inne ruchy
  • Backbreaker^[134]
  • Bernard Driver (Reverse piledriver)^{[134][134][135][136]} – 2012–2016; adaptowane od Giant Bernarda
  • Boston crab^[1]
  • Brainbuster^[134]
  • Death Valley bomb^[3]
  • Leg lariat^[134]
  • Neckbreaker^[134]
  • Running jumping powerbomb^[134]
  • Senton^{[137][138][139][140]}
  • Superkick^[134]
• Z Dokiem Gallowsem/Lukiem Gallowsem
  • Drużynowe finishery
    • Magic Killer (Aided snap swinging neckbreaker)^{[141][142][143][144]}
  • Drużynowe inne ruchy
    • Boot of Doom (Kombinacja fireman’s carry flapjack (Gallows) / running single leg front dropkick (Anderson))^{[145][146][147][148]}
• Z Giant Bernardem
  • Drużynowe finishery
    • Giant Gun Stun (Kombinacja Flapjack (Bernard) / Gun Stun (Anderson))^[49]
    • Magic Killer (Aided snap swinging neckbreaker)^[44]
• Przydomki
  • „2 Badd”^[5]
  • „The Machine Gun”^[3]
• Motywy muzyczne
  • „The Machine Gun” ~ Yonosuke Kitamura^[149]
  • „Devil’s Dance” ~ Metallica^[3][150] (NJPW / PWG / RoH)
  • „The Machine Gun Ver. 2" ~ Yonosuke Kitamura^[151]
  • „Solace” ~ Triphon^[150] (RoH)
  • „Last Chance Saloon” ~ Deviant and Naive Ted^[152] (NJPW; używane jako część grupy Bullet Club)
  • „Shot’Em” ~ [Q]Brick^[153] (NJPW; używane jako część grupy Bullet Club)
  • „Machingun (Bullet Club Mix)” ~ Yonosuke Kitamura^[154] (NJPW)
  • „Omen in the Sky” ~ CFO$^[155] (WWE; od 25 kwietnia 2016; używane podczas współpracy z Lukiem Gallowsem)

• Empire Wrestling Federation
  • EWF American Championship (1 raz)^[156]
• National Wrestling Alliance
  • NWA World Tag Team Championship (1 raz) – z Joeyem Ryanem^[1][157]
• NWA Midwest
  • NWA Heartland States Heavyweight Championship (1 raz)^[1][158]
• NWA United Kingdom
  • NWA British Commonwealth Heavyweight Championship (1 raz)^[159]
• New Japan Pro-Wrestling
  • IWGP Tag Team Championship (4 razy) – z Giant Bernardem (1) i Dokiem Gallowsem (3)^{[34][86][106][110][160]}
  • G1 Tag League (2009) – z Giant Bernardem^[30]
  • World Tag League (2012) – z Hirookim Goto^[67]
  • World Tag League (2013) – z Dokiem Gallowsem^[84]
• Northern Wrestling Federation
  • NWF Heavyweight Championship (2 razy)^[1]
• Pro Wrestling Illustrated
  • PWI umieściło go na 64. miejscu top 500 wrestlerów rankingu PWI 500 w 2012^[161]
• Pro Wrestling Noah
  • GHC Tag Team Championship (1 raz) – z Giant Bernardem^[41]
• Stampede Wrestling
  • Stampede British Commonwealth Heavyweight Championship (1 raz)^[162]
• Wrestling Observer Newsletter
  • Najlepszy tag team (2011)^[163] – z Giant Bernardem
• WWE
  • WWE Raw Tag Team Championship (1 raz) – z Lukiem Gallowsem^[164]

• Profil Karla Andersona na WWE.com
• Karl Anderson w bazie IMDb (ang.)
• Profile Karla Andersona w serwisach Cagematch.net, Wrestlingdata.com i Internet Wrestling Database.