Randy Orton – Wikipedia, wolna encyklopedia

Randy Orton
Ilustracja
Orton w maju 2014
Imię i nazwisko

Randal Keith Orton

Data i miejsce urodzenia

1 kwietnia 1980
Knoxville, Tennessee, Stany Zjednoczone

Współmałżonek

Samantha Speno (2007–2013)
Kiberly Kessler (od 2015)

Dzieci

2

Rodzina

Bob Orton Jr. (ojciec)

Kariera profesjonalnego wrestlera
Pseudonimy
ringowe

Randy Orton

Wzrost

1,96 m[1]

Masa ciała

131,5 kg[1]

Zapowiadany z

Saint Louis, Missouri[1]

Trenerzy

Bob Orton Jr.
Dave Finlay
Mid Missouri Wrestling Alliance
Ohio Valley Wrestling[2]
South Broadway Athletic Club[2]

Debiut

18 marca 2000[3]

Multimedia w Wikimedia Commons

Randal Keith „Randy” Orton (ur. 1 kwietnia 1980 w Knoxville w Tennessee) – amerykański wrestler i aktor[4][5][6]. Obecnie występuje w federacji WWE w brandzie SmackDown[1].

Orton był w posiadaniu WWE Championship czternaście razy (ósme panowanie jako WWE World Heavyweight Championship). Jest czterokrotnym zdobywcą World Heavyweight Championship, a także jego ostatnim posiadaczem, unifikując mistrzostwo z WWE Championship[7]. Orton reprezentuje trzecie pokolenie w rodzinie skupiającej się na wrestlingu; jego dziadek Bob Orton Sr., ojciec „Cowboy” Bob Orton i wujek Barry Orton byli częścią tego biznesu[5]. Przed dostaniem się do głównego rosteru World Wrestling Federation (WWF, obecne WWE), Orton trenował i występował dla Mid-Missouri Wrestling Association-Southern Illinois Conference Wrestling. Następnie został przeniesiony do Ohio Valley Wrestling (OVW), w którym dwa razy zdobył OVW Hardcore Championship[8].

W 2003 stał się członkiem ugrupowania Evolution, dzięki czemu niedługo potem zdobył swój pierwszy tytuł w WWE, Intercontinental Championship[9]. Przyswoił sobie przydomek „The Legend Killer” (pol. zabójca legend), gdzie prowokował i atakował weteranów wrestlingu oraz członków WWE Hall of Fame[1]. W wieku 24 lat stał się najmłodszym posiadaczem World Heavyweight Championship[10]. Po zdobyciu pasa opuścił szeregi Evolution i rozpoczął rywalizację z członkami grupy. W 2006 połączył siły z Edgem i w drużynie Rated-RKO zdobyli World Tag Team Championship[11]. Po rozwiązaniu drużyny w 2007, Orton jednej nocy dwa razy zdobył WWE Championship[12][13]. W 2008 był liderem grupy The Legacy, do której należeli Cody Rhodes i Ted DiBiase. Od 2013 do 2015 należał do stajni The Authority, której członkowie określali go „twarzą WWE”. Pod koniec 2016 dołączył do The Wyatt Family, w którym wraz z Brayem Wyattem i Lukiem Harperem zdobyli WWE SmackDown Tag Team Championship.

W swojej karierze, Orton panował jako mistrz szesnaście razy. Jest również zdobywcą walizki Money in the Bank z 2013, a także dwukrotnym zwycięzcą Royal Rumble matchu[14] (2009 i 2017). Przepracował wiele walk wieczoru najważniejszych gal federacji, w tym WrestleManii XXV i WrestleManii XXX[15].

Wczesne życie

[edytuj | edytuj kod]

Orton urodził się w Knoxville w stanie Tennessee[5][6]. Jest synem Elaine i Boba Ortona Juniora, wnukiem Boba Ortona Seniora i bratankiem Barry’ego Ortona. Ma młodszego brata Nate’a, który jest komikiem, a także młodszą siostrę Rebeccę[16]. Wiedząc jak trudno jest prowadzić życie i karierę wrestlingową, rodzice Ortona próbowali go przekonać by nie szedł w ich ślady[5]. Orton uczęszczał do Hazelwood Central High School, w którym był amatorskim zapaśnikiem[1][5].

Po zdaniu liceum w 1998[17], Orton został zwerbowany do United States Marine Corps. W 1999 samowolnie uchylił się od obowiązków wojskowych[18], przez co został wydalony z wojska i trafił na 38 dni do wojskowego więzienia w Camp Pendleton[18].

Kariera profesjonalnego wrestlera

[edytuj | edytuj kod]

Treningi i wczesna kariera (2000–2001)

[edytuj | edytuj kod]

Orton zadebiutował w ringu w 2000 dla promocji Mid-Missouri Wrestling Association-Southern Illinois Conference Wrestling (MMWA-SICW) utworzonej przez Sama Muchnicka[3]. Był tam trenowany przez miejscowych trenerów oraz jego ojca, Boba Ortona Juniora. Występował dla promocji przez około miesiąc[3][19][19]. Pracował również jako sędzia w federacji World Organized Wrestling, w której pracował jego wujek Barry Orton[2].

World Wrestling Federation/Entertainment/WWE

[edytuj | edytuj kod]

Ohio Valley Wrestling (2001–2002)

[edytuj | edytuj kod]

W 2001, Orton podpisał kontrakt z World Wrestling Federation (WWF) i został przydzielony do szkółki Ohio Valley Wrestling (OVW), w której kontynuował treningi. Występował tam z przyszłymi gwiazdami takimi jak Rico Constantino czy też The Prototype (John Cena), a także wraz z Bobbym Eatonem tworzył drużynę. Dwukrotnie zdobył OVW Hardcore Championship – raz pokonując Mr. Blacka 14 lutego 2001, a także Flasha Flanagana 5 maja 2001[8]. W tym samym roku występował na wielu galach typu house show, między innymi 1 maja przegrywając z Billym Gunnem[20]. Pod koniec roku zaczął częściej występować w dark matchach produkowanych przed emisją tygodniówek federacji, gdzie walczył między innymi z Chuckiem Palumbo, Stevenem Richardsem oraz Shawnem Stasiakiem.

Evolution (2002–2004)

[edytuj | edytuj kod]
Orton stał się najmłodszym World Heavyweight Championem w historii WWE w 2004

Pierwszy występ Ortona dla WWF odbył się 16 marca 2002 podczas WrestleMania X8 Fan Axxess, gdzie został pokonany przez Tommy’ego Dreamera. Zadebiutował w programach WWF 25 kwietnia 2002 podczas tygodniówki SmackDown![21]. W kolejnych tygodniach w roli protagonisty walczył z Hardcore Hollym[22][23][24][25]. We wrześniu 2002 został przeniesiony do brandu Raw, gdzie w debiucie został pokonany przez Steviego Richardsa[26][27]. Jesienią odniósł kontuzję ramienia[28], co wymagało przerwy od występów[29][30]. W międzyczasie federacja puszczała filmiki, na których Orton co tydzień informował fanów o stanie zdrowia[29][31]. Podczas tych segmentów powoli zmieniano jego charakter w narcystycznego antagonistę[32].

Po powrocie do ringu w 2003, Orton dołączył do grupy Evolution, do której należeli również Ric Flair, Triple H oraz Batista. Grupa była mocno promowana na tygodniówkach Raw w 2003 i 2004, gdzie pod koniec 2003 wszyscy członkowie grupy posiadali tytuły mistrzowskie[33]. Przez większość 2003, Orton pomagał Triple H podczas obron jego World Heavyweight Championship[34][35][36]. Orton i Triple H byli częścią sześcioosobowego Elimination Chamber matchu o World Heavyweight Championship na gali SummerSlam, gdzie Ortonowi zależało na obronie tytułu przez jego przyjaciela z grupy[37].

Jesienią 2003, Orton zaczął określać siebie mianem „The Legend Killera” (pol. zabójcy legend), gdzie przedstawiał się fanom jako przyszłość profesjonalnego wrestlingu. Prowokował wielu wrestlingowych weteranów oraz członków WWE Hall of Fame. Z pomocą jego mentora Rica Flaira, Orton pokonał Shawna Michaelsa na gali Unforgiven; walka miała przydomek „Legend versus Legend Killer”[38]. W międzyczasie zaczął korzystać z ruchu RKO (jumping cutter), z którego do dzisiaj słynie[39]. Na grudniowej gali Armageddon, Orton pokonał Roba Van Dama i zdobył WWE Intercontinental Championship, które było jego pierwszym tytułem w federacji[40]. Był mistrzem przez siedem miesięcy, gdzie jako najdłużej panujący mistrz od siedmiu lat zawalczył z pół-emerytowanym wrestlerem Mickiem Foleyem. Na kwietniowej gali Backlash, Orton pokonał Foleya w hardcore matchu, w którym użyto pinezek, drutów kolczastych oraz innych przyrządów[41]. Dwa miesiące później na gali Bad Blood obronił pas w walce z Sheltonem Benjaminem. Utrata tytułu nastąpiła w lipcu na Vengeance, gdzie przegrał z Edgem[42].

Rywalizacje o mistrzostwa (2004–2006)

[edytuj | edytuj kod]

Po utracie Intercontinental Championship, Orton stał się pretendentem do tytułu World Heavyweight Championship po tym jak wygrał 20-osobowy Battle Royal z 26 lipca[43]. Na gali SummerSlam, Orton pokonał Chrisa Benoit i w wieku 24 lat stał się najmłodszym mistrzem w historii[44]. Po walce uścisnęli sobie dłoń[45]. Dobę później obronił tytuł w walce, po czym do ringu wkroczyła grupa Evolution, która po fałszywej celebracji zaatakowała Ortona[46]. Flair, Batista i Triple H nakazali Ortonowi oddać mistrzostwo dla Triple H, lecz ten napluł mu na twarz i zaatakował pasem, tym samym stając się facem i rozpoczynając nową rywalizację[47]. Miesiąc później na gali Unforgiven, Orton stracił mistrzostwo na rzecz Triple H[48]. Szukając zemsty, przez kolejne tygodnie Orton atakował poszczególnych zawodników grupy[49]. Na gali Taboo Tuesday, Orton pokonał Rica Flaira w Steel Cage matchu. W listopadzie na Survivor Series poprowadził swoją drużynę do zwycięstwa w 4-on-4 Survivor Series matchu, gdzie zwycięzcy byli generalnymi menedżerami tygodniówki Raw na jeden odcinek[50]. Orton otrzymał kolejną szansę na mistrzostwo w styczniu 2005, lecz przegrał w sześcioosobowym Elimination Chamber matchu na gali New Year’s Revolution[51]. 10 stycznia na Raw, Orton pokonał Batistę[52] i ponownie mógł zawalczyć z Triple H, lecz przegrał z mistrzem na gali Royal Rumble[53].

Orton wykonujący swoją charakterystyczną pozę.

W lutym 2005, Orton zaczął flirtować ze Stacy Keibler oraz rywalizować z Christianem[54]. 28 lutego na Raw pojawił się Superstar Billy Graham, który dał Ortonowi radę, aby „zrobił coś, czego nie zrobił jeszcze żaden inny wrestler”[55]. Orton wyprodukował kopię magazynu SmackDown!, na okładce której znalazł się The Undertaker[56]. Poszedł za radą Grahama i zdecydował, że będzie pierwszym zawodnikiem, który przerwie słynne pasmo zwycięstw Undertakera na WrestleManii[57]. W marcu 2005, Orton ponownie zaczął ukazywać cechy heela, gdzie między innymi wymierzył ruch RKO na bezbronnej Stacy Keibler[58]. Orton ponownie zaczął zadzierać z legendami WWE, przykładowo gdy Jake Roberts zalecał Ortonowi by nie przedrzeźniał 'Takera, Orton wykonał mu RKO[59]. Na WrestleManii 21 pomimo interwencji ze strony „Cowboya” Boba Ortona, Randy przegrał walkę z Undertakerem[53].

Orton na gali typu house show w 2005

Następnej nocy na Raw, Orton zawalczył z Batistą, który dzień wcześniej zdobył World Heavyweight Championship; twierdził w telewizji, że ponownie kontuzjował swoje ramię[60][61]. Orton został przeniesiony do brandu SmackDown jako drugi wybór w drafcie[62]. Ponowił rywalizację z The Undertakerem, którego pokonał na gali SummerSlam[63]. Dwa miesiące później, Orton i jego ojciec pokonali Undertakera w handicap Casket matchu, gdzie po walce podpalili trumnę 'Takera[64]. W następnym miesiącu, Orton zastąpił zmarłego Eddiego Guerrero jako członka drużyny SmackDown w walce z drużyną Raw na gali Survivor Series; wygrał pojedynek jako jedyny ocalały[65]. Na tej samej gali powrócił The Undertaker, który zaatakował celebrujące gwiazdy SmackDown[65]. Rywalizacja zakończyła się Hell in a Cell matchem na gali Armageddon, gdzie Undertaker pokonał Ortona w półgodzinnym pojedynku[66].

Po gali Armageddon, Orton wziął udział w 2006 Royal Rumble matchu jako trzydziesty i ostatni zawodnik, lecz został wyeliminowany przez Reya Mysterio[66]. Walkę wygrał Mysterio, który otrzymał szansę na walkę o World Heavyweight Championship na WrestleManii 22. W kolejnych tygodniach, Orton próbował przekonać Mysterio do walki na gali No Way Out, gdzie stawką miało być miano pretendenta – prócz tego, Orton kontrowersyjnie wypowiadał się na temat zmarłego Guerrero (przyjaciela Mysterio)[67]. Wielu fanów twierdziło, że komentarze Ortona – nawet by wzbudzić negatywne reakcje odgrywanej postaci – były nie na miejscu[68][69][70]. Orton pokonał Mysterio na gali No Way Out, tym samym stając się pretendentem[71]. Generalny menedżer Theodore Long przywrócił Mysterio jako drugiego pretendenta, wskutek czego na WrestleManii odbył się pojedynek pomiędzy Ortonem, Mysterio i mistrzem Kurtem Anglem[72]. Pojedynek i mistrzostwo wygrał Mysterio[73].

Rated-RKO (2006–2007)

[edytuj | edytuj kod]

4 kwietnia 2006, Orton został zawieszony na sześćdziesiąt dni za „nieprofesjonalne zachowanie”[74]. W wywiadzie Orton powiedział, że po powrocie skupi się na byciu raz jeszcze mistrzem[75]. W celu ukrycia tego faktu w programach WWE zdecydowano się na scenariusz, w którym Kurt Angle złamał kostkę Ortona[76]. Orton powrócił w czerwcu i dołączono go do brandu Raw[77][78], gdzie rozpoczął rywalizację z Anglem. Zawalczył z nim na gali One Night Stand i Vengeance, po czym rozpoczął feud z Hulkiem Hoganem. W celu podsycenia rywalizacji zaczął flirtować z jego córką Brooke[79][80]. Na gali SummerSlam zawalczyli ze sobą w „Legend vs. Legend Killer” matchu, który wygrał Hogan[81][82].

Edge i Orton jako Rated-RKO

Po przekształceniach D-Generation X (DX) (tag-teamu Triple H i Shawna Michaelsa) i po tym jak powodowali przegrane Edge’a o WWE Championship, Edge namówił Ortona do połączenia sił i uformowania drużyny. Z powodu jego przeszłości z Triple H, Orton zgodził się na to i wspólnie utworzyli Rated-RKO. Duo szybko zdominowało dywizję tag-team i wspólnie zdobyli World Tag Team Championship[83][84]. W celu rozognienia rywalizacji, Rated-RKO zaatakowało Rica Flaira stalowym krzesełkiem[85]. Na gali New Year’s Revolution, Rated-RKO obroniło tytuły w walce z DX, kiedy to Triple H odniósł prawdziwą kontuzję[86]. Z powodu braku partnera, Shawn Michaels wybrał Johna Cenę jako nowego partnera – wspólnie pokonali Rated-RKO i zdobyli tytuły tag team[87]. Po utracie tytułów, Edge i Orton zaczęli skupiać się na zdobyciu WWE Championship. Wzięli udział w triple threat matchu z Michaelsem, który to wygrał pojedynek i stał się pretendentem do tytułu na WrestleManię 23. Na gali, Orton i Edge wzięli udział w Money in the Bank ladder matchu, który wygrał Mr. Kennedy. Zawalczyli o WWE Championship w fatal four-way matchu na gali Backlash, lecz Cena obronił mistrzostwo[88]. Współpraca Edge’a i Ortona dobiegła końca, gdy Edge został przeniesiony do brandu SmackDown. Orton kontynuował występy jako „Legend Killer”, między innymi pokonując Michaelsa na majowej gali Judgment Day[82]. W kolejnych rywalizacjach, Orton walczył z Robem Van Damem[89], Rikiem Flairem[90], Dustym Rhodesem[91] i Sgt. Slaughterem[92]. W międzyczasie komentatorzy zaczęli określać Ortona jako „The Viper” (pol. żmija).

WWE Champion (2007–2011)

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz też: The Legacy (wrestling).
Orton podczas pierwszego panowania jako WWE Champion

23 lipca na Raw, Orton został wybrany pretendentem do WWE Championship, które było w posiadaniu Johna Ceny[91]. Trzy tygodnie przed ich walką na SummerSlam, Orton brutalnie zaatakował Cenę wykonując mu RKO[91][93][94]. Ostatecznie Orton przegrał walkę z Ceną[95]. Następnej nocy na tygodniówce Raw, Orton zażądał rewanżu, lecz generalny menedżer Raw William Regal nie przyznał mu go, wskutek czego Orton zainterweniował w walce Ceny i kopnął w głowę jego ojca[96]. Mr. McMahon przyznał Ortonowi rewanż na galę Unforgiven, lecz Cena obronił mistrzostwo przez dyskwalifikację[97]. Po walce, ojciec Ceny odwdzięczył się kopnięciem w głowę Ortona. Przed październikową galą No Mercy, Cena odniósł kontuzję podczas jednej z walk na Raw, po której Orton ponownie go zaatakował.

Na start gali No Mercy, Mr. McMahon podarował Ortonowi WWE Championship, które Cena musiał zawiesić z powodu kontuzji[98]. Orton stracił tytuł tej samej nocy na rzecz Triple H[99], lecz dwie godziny później wykorzystał klauzulę rewanżową i odzyskał mistrzostwo w Last Man Standing matchu[100]. Orton ponowił rywalizację z Shawnem Michaelsem, który powrócił 8 października na odcinku Raw i wykonał mu ruch superkick[101]. Na gali Cyber Sunday, Michaels został wybrany przez fanów rywalem Ortona[102], lecz ten zdołał obronić tytuł[103]. Orton wygrał w rewanżu na gali Survivor Series[104]. Pod koniec roku rozpoczął rywalizację z Jeffem Hardym, którego na początku roku pokonał na gali Royal Rumble[105]. Na tej samej gali powrócił Cena, który wygrał 2008 Royal Rumble match[105]. Zamiast walki z Ortonem na WrestleManii XXIV, Cena zadecydował by zawalczyć z nim miesiąc wcześniej na gali No Way Out. Orton specjalnie zdyskwalifikował się podczas walki i obronił mistrzostwo[106]. Na WrestleManii, Orton obronił WWE Championship w walce z Ceną i Triple H[107].

Randy Orton (pośrodku) z Codym Rhodesem i Tedem DiBiasem jako grupa The Legacy

W następnym miesiącu na gali Backlash, Orton stracił tytuł na rzecz Triple H, gdzie w walce wystąpili również Cena i JBL[108]. Po nieudanym odzyskaniu pasa na Judgment Day[109], Orton ponownie przegrał z Triple H w Last Man Standing matchu z gali One Night Stand, podczas której złamał obojczyk[110].

Po umożliwionym powrotu do ringu, Orton ponownie kontuzjował obojczyk w wypadku motocyklowym[111][112]. Powrócił 1 września na tygodniówce Raw, gdzie skrytykował wszystkich panujących mistrzów, w tym posiadaczy World Tag Team Championship Cody’ego Rhodesa i Teda DiBiasego. Zainspirowało ich to, by zdobyć szacunek ze strony Ortona[113]. Na gali Unforgiven, cała trójka oraz Manu zaatakowali posiadacza World Heavyweight Championship CM Punka, przez co ten musiał zawiesić mistrzostwo[114]. Orton powrócił do ringu 3 listopada na Raw, gdzie przegrał z Punkiem przez dyskwalifikację gdy zainterweniował DiBiase[115]. W rezultacie Orton kopnął DiBiasego w głowę[115]. 1 grudnia na Raw, Orton zaproponował Rhodesowi i Manu współpracę[116][117]. Znani już jako The Legacy, Orton, Manu i Rhodes pokonali Batistę i Triple H w three-on-two handicap matchu[118].

Orton po wygranej 2009 Royal Rumble matchu

Orton rozpoczął rywalizację z rodziną McMahonów. 19 stycznia 2009 na odcinku Raw skonfrontował się z Mr. McMahonem i Stephanie McMahon twierdząc, że jest więcej wart od nich wszystkich. Po nazwaniu Stephanie bezwartościową, Mr. McMahon chciał zwolnić Ortona, lecz ten zdążył wykonać właścicielowi federacji kopnięcie w głowę. Tego samego miesiąca na gali Royal Rumble, Orton wygrał tegoroczny Royal Rumble match eliminując jako ostatniego Triple H[14]. Następnej nocy na Raw wyjaśnił swój atak cierpieniem na zaburzenie eksplozywne przerywane. Dodał, że przez to nie może zostać zwolniony przez WWE. Stephanie znalazła inny plan i ogłosiła powrót Shane’a McMahona, który zaatakował Ortona. Orton zdołał pokonać Shane’a w No Holds Barred matchu na gali No Way Out. Dobę później na Raw ponownie zawalczył z Shane’em w walce bez zasad, która zakończyła się bez rezultatu gdy kopnął swojego przeciwnika w głowę. Stephanie przybiegła na pomoc swojemu bratu, lecz sama otrzymała RKO. Ze względu na to do rywalizacji przyłączył się Triple H, który chciał się zemścić za atak na jego żonie (w scenariuszu i w rzeczywistości). Orton stwierdził, że całość to zemsta za wyrzucenie go z grupy Evolution pięć lat wcześniej, przez co Triple H „zrujnował jego życie” i tym samym chciał się odwdzięczyć. Zawalczył z nim o WWE Championship w walce wieczoru WrestleManii XXV, lecz przegrał pojedynek[119]. Odzyskał mistrzostwo w następnym miesiącu na gali Backlash, gdzie przypiął Triple H w sześcioosobowym tag-team matchu pomiędzy The Legacy, Triple H, Batistą i Shane’em McMahonem[120]. Na gali Extreme Rules stracił tytuł na rzecz Batisty w Steel Cage matchu[121]. Następnej nocy na Raw, Orton i Legacy złamało rękę Batisty, wskutek czego ten musiał zawiesić tytuł[122].

15 czerwca na Raw, Orton po raz czwarty zdobył tytuł w fatal 4-way matchu, w którym pokonał Triple H, Johna Cenę i Big Showa[123]. We wrześniu na gali Breaking Point stracił tytuł na rzecz Ceny przegrywając z nim w „I Quit” matchu[124]. Odzyskał tytuł od Ceny w Hell in a Cell matchu na tytułowej gali[125]. Na gali Bragging Rights, Cena przezwyciężył Ortona w godzinnym Iron Man matchu[126].

Po zwycięskiej rywalizacji z Kofim Kingstonem, 11 stycznia 2010 na Raw, Orton wygrał triple threat match o miano pretendenta do tytułu należącego przez Sheamusa na galę Royal Rumble[127]. Przegrał pojedynek przez dyskwalifikację z powodu interwencji Rhodesa; po walce zaatakował Rhodesa i DiBiasego[128]. 15 lutego na Raw, Orton ponownie został zdyskwalifikowany w rewanżu[129]. Orton i DiBiase wzięli udział w Elimination Chamber matchu o mistrzostwo na tytułowej gali, gdzie DiBiase wyeliminował Ortona po ataku stalową rurką, którą dał mu Rhodes[130]. Następnej nocy na Raw, Orton oficjalnie stał się facem po raz pierwszy od 2005, kiedy to zaatakował ich obu podczas sześcioosobowego tag-team matchu[131]. Na WrestleManii XXVI, Orton pokonał Rhodesa i DiBiasego w triple threat matchu[132].

Po rozwiązaniu The Legacy, Orton zawalczył z Jackiem Swaggerem o World Heavyweight Championship na kwietniowej gali Extreme Rules, lecz przegrał pojedynek[133]. Rozpoczął rywalizację z Edgem, który spowodował jego porażkę w walce o miano pretendenta na galę Over the Limit[134]; w pojedynku na tej gali, Orton kontuzjował swoje prawe ramię, zaś sama walka zakończyła się podwójnym wyliczeniem pozaringowym[135]. W czerwcu na gali Fatal 4-Way, Orton przegrał w fatal 4-way matchu o WWE Championship, który odzyskał Sheamus[136]. 19 lipca na Raw wygrał walkę o miano pretendenta, dzięki czemu zmierzył się z Sheamusem na gali SummerSlam[137]. Sheamus został zdyskwalifikowany, dzięki czemu obronił tytuł[138].

Orton na gali Tribute to the Troops w 2010

Na gali Night of Champions Orton pokonał Johna Cenę, Chrisa Jericho, Wade’a Barretta, Edge’a i Sheamusa w Six-pack challenge elimination matchu stając się posiadaczem WWE Championship po raz szósty[139]. Po skutecznej obronie tytułu w walce z Sheamusem na gali Hell in a Cell[140], Orton rozpoczął rywalizację z Barrettem, który szantażował Cenę by pomógł mu zdobyć tytuł od Ortona. Mistrz pokonał Barretta na galach Bragging Rights i Survivor Series[141][142], a także 22 listopada na odcinku Raw. Po trzeciej walce, The Miz wykorzystał swój kontrakt Money in the Bank i szybko pokonał Ortona zagarniając tytuł[143]. Orton przegrał z Mizem w tables matchu na gali TLC: Tables, Ladders & Chairs[144], a także w styczniu na Royal Rumble. W drugiej walce zainterweniował lider grupy The New Nexus CM Punk, z którym Orton rozpoczął rywalizację[145].

W lutym na gali Elimination Chamber, Orton stracił miano pretendenta do WWE Championship na rzecz Johna Ceny[146]. Przez kolejne trzy tygodnie kontuzjował wszystkich członków New Nexusa: Husky’ego Harrisa, Michaela McGillicutty’ego, Davida Otungę i Masona Ryana[147][148][149]. Na WrestleManii XXVII, Orton przypiął Punka po wykonaniu RKO w powietrzu[150]. 11 kwietnia na Raw, McGillicutty, Otunga i Ryan powrócili, by spowodować porażkę Ortona o miano pretendenta do WWE Championship[151]. Dwa tygodnie później podczas draftu, Orton został przeniesiony do brandu SmackDown, zaś na gali Extreme Rules zdołał pokonać Punka w Last Man Standing matchu[152].

World Heavyweight Champion (2011–2012)

[edytuj | edytuj kod]

6 maja podczas odcinka SmackDown, Orton otrzymał szansę na walkę o World Heavyweight Championship z Christianem. Pokonał go w walce wieczoru tygodniówki i drugi raz w karierze stał się posiadaczem tego tytułu[153]. Panowanie Christiana trwało jedynie dwa dni. Na galach Over the Limit i Capitol Punishment, Orton skutecznie obronił tytuł w walkach z Christianem[154][155]. W lipcu na gali Money in the Bank, Orton zawalczył z Christianem w walce, w której gdyby Orton został zdyskwalifikowany, Christian zdobyłby tytuł. Podczas walki Christian na tyle sprowokował Ortona, że ten kopnął swojego rywala w krocze powodując dyskwalifikację i tracąc tytuł[156][157]. Jednakże miesiąc później na gali SummerSlam, Orton odzyskał tytuł od Christiana w No Holds Barred matchu[158]. Obaj zakończyli swoją rywalizację w Steel Cage matchu, który Orton wygrał 30 sierpnia na SmackDown[159]. Pretendentem do tytułu Ortona stał się Mark Henry[160], który przez kolejne tygodnie regularnie obijał mistrza[161][162][163][164]. Na wrześniowej gali Night of Champions, Orton stracił swój tytuł na rzecz Henry’ego[165], po czym w październiku na Hell in a Cell nie zdołał odzyskać tytułu[166]. 14 października na odcinku SmackDown, Orton wygrał 41-osobowy największy Battle Royal w historii federacji o miano pretendenta, ale przegrał walkę z Henrym z powodu interwencji Cody’ego Rhodesa. Orton zdołał pokonać Rhodesa na gali Vengeance[167], a także w Street Fighcie z edycji SmackDown z 4 listopada[168].

Orton ponowił rywalizację z Wadem Barrettem, kiedy to obaj zostali wybrani kapitanami swoich drużyn w 5-on-5 Survivor Series elimination matchu. 11 listopada na SmackDown, Orton przegrał walkę z Barrettem, lecz trzy dni później na Raw zdołał wygrać w rewanżu[169][170]. Drużyna Ortona została pokonana na gali Survivor Series, gdzie Barrett i Cody Rhodes byli jedynymi ocalałymi[171]. Barrett kontynuował ataki na Ortonie podczas i po jego walkach[172]. Na gali Tables, Ladders and Chairs, Orton pokonał Barretta w tables matchu[173]. Barrett i Orton kontynuowali rywalizację do końca roku[174]. 30 grudnia na SmackDown podczas ich Falls Count Anywhere matchu, Barrett zepchnął Ortona ze schodów[175], przez co Orton został kontuzjowany i nie występował przez miesiąc[176]. 3 lutego na SmackDown, Orton pokonał Barretta w No Disqualification matchu kończącym ich rywalizację[177].

13 lutego na tygodniówce Raw SuperShow, Orton odniósł wstrząśnienie mózgu po ataku ze strony World Heavyweight Championa Daniela Bryana. Kontuzja uniemożliwiła mu występ w Elimination Chamber matchu na tytułowej gali i został zastąpiony przez Santino Marellę[178]. Orton powrócił 2 marca na SmackDown i przegrał z Bryanem ze względu na interwencję ze strony Kane’a[179]. Trzy dni później na Raw SuperShow, Orton wykonał Kane’owi RKO po jego walce z R-Truthem[180]. Na WrestleManii XXVIII, Orton został pokonany przez Kane’a w singlowym pojedynku[181]. Orton zrewanżował mu się na najbliższym SmackDown w No Disqualification matchu[182], a także na gali Extreme Rules w Falls Count Anywhere matchu[183].

30 kwietnia na Raw, Orton był częścią Beat the Clock challenge, w którym wyłoniono pretendenta do WWE Championship na galę Over the Limit; pokonał Jacka Swaggera w 4:16[184] przebijając czas The Miza o dwie sekundy[185], lecz jego czas pobił Daniel Bryan[186]. Na najbliższej tygodniówce Raw SuperShow, Orton przypadkowo otrzymał Brogue Kick od jego tag team partnera Sheamusa, po czym Orton i ich przeciwnicy Chris Jericho i Alberto Del Rio zażądali walki o tytuł Sheamusa[187]. W czteroosobowej walce na gali Over the Limit, World Heavyweight Championship pozostało w rękach Sheamusa[188]. 30 maja, WWE zawiesiło Ortona na 60 dni za drugie złamanie przepisów antydopingowych[189][190].

Różne współprace i rywalizacje (2012–2013)

[edytuj | edytuj kod]

Orton powrócił 30 lipca na Raw, gdzie pokonał Heatha Slatera[191]. Orton rozpoczął rywalizację z posiadaczem walizki Money in the Bank Dolphem Zigglerem po tym, jak wymierzył mu RKO gdy ten chciał wykorzystać swój kontrakt 24 sierpnia na SmackDown[192]. Tydzień później zawalczyli w walce, którą wygrał Orton[193]. Trzy dni później na Raw, Ziggler zrewanżował mu się i odniósł nieczyste zwycięstwo[194]. Ostatnia walka odbyła się na gali Night of Champions, którą wygrał Orton[195]. 28 września na SmackDown, Orton miał zawalczyć z Big Showem o miano pretendenta do World Heavyweight Championship, lecz przed walką zaatakował go Alberto Del Rio[196]. Orton pokonał Del Rio w singlowej walce na gali Hell in a Cell[197]. 6 listopada na SmackDown, Orton pokonał go ponownie w Falls Count Anywhere matchu wykonując RKO na stalowe schodki[198]. Na gali Survivor Series, drużyna Zigglera (do której należał również Del Rio) pokonała drużynę Micka Foleya, do której należał Orton[199]. Rywalizacja z Del Rio zakończyła się zwycięstwem Ortona następnej nocy w two-out-of-three falls matchu[200].

3 grudnia na Raw, Orton rozpoczął rywalizację z grupą The Shield, która go zaatakowała po jego walce z Bradem Maddoxem[201]. 14 grudnia na SmackDown ponownie został przez nich zaatakowany i „kontuzjowany”[202]; w zamierzeniu Orton miał wyleczyć kontuzję ramienia[203]. Powrócił na początku 2013, gdzie pomógł Sheamusowi i Rybackowi przezwyciężyć Shield[204]. 1 lutego na SmackDown, Orton pokonał byłego rywala Wade’a Barretta i zakwalifikował się do Elimination Chamber matchu o World Heavyweight Championship[205]. Na tytułowej gali, Orton wyeliminował Marka Henry’ego i Chrisa Jericho, lecz sam został wyeliminowany przez zwycięzcę, Jacka Swaggera[206]. W lutym, Orton sprzymierzył się z Sheamusem by przeciwstawić się grupie The Shield i Big Showowi[207][208][209]. 15 marca na SmackDown, Orton i Sheamus wybrali Rybacka jako ich partnera w sześcioosobowej walce na WrestleManii 29[210]. Ostatecznie Ryback został wykluczony, gdyż zawalczył w solowej walce, wskutek czego ich partnerem stał się Big Show, który już nie współpracował z grupą Shield[211][212]. 7 kwietnia na Wrestleanii, Orton, Sheamus i Show zostali pokonani przez The Shield, gdyż Show zdradził swój zespół i wykonał Ortonowi cios pięścią[213]. W ramach zemsty, Orton pokonał Showa w Extreme Rules matchu na gali Extreme Rules[214]. Rozpoczął współpracę z Danielem Bryanem by powstrzymać The Shield[215][216]. 14 czerwca na tygodniówce SmackDown, Orton, Bryan i Kane jako pierwsza drużyna pokonała The Shield na telewizyjnej gali[217][218]. Trzy dni później na gali Payback, Orton i Bryan nie zdołali pokonać Romana Reignsa i Setha Rollinsa o WWE Tag Team Championship[219]. Następnej nocy na Raw, Orton i Bryan zmierzyli się w no disqualification matchu, który wygrał Orton po zatrzymaniu walki przez sędziego, gdyż Bryan odniósł kontuzję[220]. Cztery dni później na SmackDown został pokonany przez Bryana[221]. Na kolejnym odcinku Raw po uzyskaniu braku rezultatu z ich trzeciej walki[222], Bryan pokonał Ortona w Street Fight matchu[223].

The Authority (2013–2015)

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz też: The Authority.
Orton jako WWE Champion w listopadzie 2013

14 lipca na gali Money in the Bank, Orton pokonał Christiana, CM Punka, Daniela Bryana, Roba Van Dama i Sheamusa zdobywając walizkę Money in the Bank używanej na tytuł WWE Championship[224]. 18 sierpnia na gali SummerSlam, Orton stał się heelem po raz pierwszy od 2010, kiedy to wykorzystał kontrakt na nowym WWE Championie Danielu Bryanu; nowy mistrz został zaatakowany przez sędziego specjalnego Triple H, który pomógł Ortonowi wykorzystać walizkę i zdobyć tytuł po raz siódmy[225]. Następnej nocy na tygodniówce Raw, Triple H i Stephanie McMahon utworzyli frakcję The Authority, gdzie Orton był jego członkiem jako „twarz federacji”[226].

Na wrześniowym Night of Champions, Orton stracił tytuł z powrotem na rzecz Bryana[227], lecz Triple H pozbawił go tytułu dobę później na Raw, gdyż sędzia pojedynku Scott Armstrong za szybko wykonał odliczenie przypięcia[228]. Orton i Bryan zawalczyli ze sobą 6 października na gali Battleground, lecz pojedynek o zawieszone mistrzostwo zakończył się bez rezultatu, gdyż Big Show znokautował obu uczestników[229]. Kolejny ich pojedynek odbył się w Hell in a Cell matchu na tytułowej gali, gdzie Orton odzyskał mistrzostwo po tym jak sędzia specjalny Shawn Michaels wykonał Bryanowi Sweet Chin Music za atak na Triple H[230].

24 listopada na Survivor Series, po skuteczniej obronie tytułu w pojedynku z Big Showem, Orton skonfrontował się z World Heavyweight Championem i wieloletnim rywalem Johnem Ceną[231]. Następnej nocy na Raw, Cena zasugerował, że w federacji powinien być jeden światowy mistrz, wskutek czego Triple H wyznaczył walkę unifikującą oba tytuły na grudniową galę TLC. 15 grudnia, Orton pokonał Cenę w Tables, Ladders, and Chairs matchu, gdzie zunifikował oba tytuły w WWE World Heavyweight Championship (kontynuacja WWE Championship) i był ostatnim World Heavyweight Championem[232]. W styczniu na gali Royal Rumble obronił tytuł w rewanżu z Ceną[233]. 23 lutego na gali Elimination Chamber pokonał Cesaro, Christiana, Daniela Bryana, Johna Cenę i Sheamusa broniąc swojego WWE World Heavyweight Championship[234]. Wystąpił w walce wieczoru WrestleManii XXX, gdzie bronił tytułu w walce z Batistą (zwycięzca Royal Rumble matchu) i Bryanem (pokonał Triple H w walce otwierającej galę i tym samym dołączył do walki). Pojedynek wygrał Daniel Bryan, który zakończył 161-dniowe panowanie Ortona[235].

Orton i Batista na tygodniówce Raw

Dobę później po WrestleManii, Orton i Batista wspólnie zażądali rewanżu o WWE World Heavyweight Championship, lecz ostatecznie obaj zawalczyli z The Usos, którzy byli w posiadaniu WWE Tag Team Championship. Przegrali walkę z mistrzami, lecz po walce wspólnie ich zaatakowali[236]. Tej samej nocy, Batista, Orton i Kane zaatakowali Bryana, który miał bronić tytułu w walce z Triple H. Na jego ratunek przybyła grupa The Shield[237]. 14 kwietnia na Raw, Batista, Triple H i Orton wkroczyli do ringu przy grafikach i motywie muzycznym grupy Evolution, po czym zaatakowali Ambrose’a, Rollinsa i Reignsa[238]. Na galach Extreme Rules i Payback, Evolution przegrało z The Shield[239][240]. 9 czerwca na Raw, The Authority przyznało Ortonowi miejsce w 2014 Money in the Bank ladder matchu o zwakowane WWE World Heavyweight Championship, lecz pojedynek wygrał Cena. 21 lipca na Raw, Roman Reigns zaatakował Ortona, co było motywem ich rywalizacji prowadzącej do walki na SummerSlam, którą wygrał Reigns. Na wrześniowym Night of Champions, Orton pokonał Chrisa Jericho[241].

Orton celebrujący po pokonaniu Setha Rollinsa na WrestleManii 31 w marcu 2015

20 października podczas odcinka Raw, Orton otrzymał zgodę od The Authority na walkę z przegranym pomiędzy Johnem Ceną i Deanem Ambrosem. Ambrose wygrał walkę, wskutek czego Orton i Cena po raz kolejny zmierzyli się ze sobą, tym razem w Hell in a Cell matchu. Tydzień przed galą, Seth Rollins zaatakował Ortona wykonując mu Curb Stomp. Na gali Hell in a Cell, Cena pokonał Ortona i stał się pretendentem do WWE World Heavyweight Championship. Dobę później na Raw, Orton zaatakował Rollinsa i bronił się przed The Authority, że to Rollins jest słabym ogniwem grupy; tym samym rozpoczął przemianę charakteru w face’a. 3 listopada na Raw, Orton ponownie zaatakował Rollinsa podczas jego walki z Dolphem Zigglerem o Intercontinental Championship, po czym wyzwał Rollinsa do walki. Walkę wygrał Rollins, zaś po niej Orton został zaatakowany przez członków Authority, gdzie Rollins wykonał Ortonowi Curb Stomb w stalowe schodki.

Na lutowej gali Fastlane po tym, jak The Authority (Big Show, Rollins i Kane) pokonali Zigglera, Ericka Rowana i Rybacka, Orton powrócił i uratował drugą drużynę, po czym wymierzył Jamiemu Noble’owi i Joeyovi Mercury’owi i Kane’owi RKO[242]. Następnej nocy na Raw, Authority próbowało przekonać Ortona do powrotu do „rodziny”, lecz ten nie dawał jednoznacznej odpowiedzi. 9 marca na Raw, podczas 2-on-1 handicap matchu z Rollinsem przeciwko Reignsowi, Orton opuścił swojego partnera powodując ich przegraną. Na WrestleManii 31, Orton pokonał Rollinsa, lecz ten w walce wieczoru wykorzystał swoją walizkę Money in the Bank i zdobył od Brocka Lesnara WWE World Heavyweight Championship. 6 kwietnia na Raw, Orton pokonał Reignsa i Rybacka w triple threat matchu stając się pretendentem do tytułu Rollinsa[243][244]. Zmierzyli się w Steel Cage matchu, gdzie ruch RKO był zbanowany, zaś Kane był „strażnikiem klatki” i spowodował porażkę Ortona[245]. Na majowej gali Payback odbył się fatal 4-way match, w którym zmierzyli się Orton, Rollins, Dean Ambrose i Reigns; z pojedynku zwycięsko wyszedł Rollins[246].

Wyatt Familly i United States Champion (2015-2018)

[edytuj | edytuj kod]
 Zobacz też: The Wyatt Family.

Na gali Money in the Bank, Orton nie zdołał zdobyć walizki Money in the Bank na WWE World Heavyweight Championship, którą ostatecznie zdobył Sheamus[247]. Przez wakacje 2015, Orton rywalizował z Sheamusem, którego pokonał na gali Battleground, lecz przegrał z nim na SummerSlam[248][249]. 7 września na Raw, Orton pokonał Sheamusa w singles matchu, lecz po walce został zaatakowany przez The Wyatt Family. Dwa tygodnie później na Raw, Orton uratował Deana Ambrose’a i Romana Reignsa przed atakiem ze strony Wyatt Family. Walka Ambrose’a i Ortona przeciwko Luke’owi Harperowi i Braunowi Strowmanowi została ogłoszona na galę Hell in a Cell[250], lecz została anulowana przez odniesienie kontuzji ramienia przez Ortona[251][252].

7 lipca 2016 na odcinku SmackDown, Orton został wybrany przeciwnikiem Brocka Lesnara na galę SummerSlam[253]. 19 lipca podczas draftu, Orton został przypisany do brandu SmackDown, zaś Lesnar do brandu Raw[254]. 24 lipca na gali Battleground, Orton powrócił do telewizji jako gość segmentu Highlight Reel prowadzonego przez Chrisa Jericho, gdzie powiedział, że chce pokazać, iż wciąż należy do czołówki, po czym wymierzył prowadzącemu RKO[255]. 26 lipca na tygodniówce SmackDown Live, Orton pokonał Intercontinental Championa The Miza w non-title matchu[256]. 1 sierpnia na Raw podczas wygłaszania przemowy przez Lesnara, Orton pojawił się na arenie i wymierzył swojemu przeciwnikowi RKO[257]. Lesnar odwdzięczył się atakiem na Ortonie dobę później na SmackDown Live[258]. Na gali SummerSlam, Lesnar pokonał Ortona przez techniczny nokaut, pozostawiając zakrwawionego Ortona w ringu[259].

Orton z Lukiem Harperem i Brayem Wyattem w posiadaniu WWE SmackDown Tag Team Championship

23 sierpnia na odcinku SmackDown Live, Orton skonfrontował się z Brayem Wyattem, co wznowiło ich rywalizację[260]. W następnym tygodniu zaakceptował wyzwanie Wyatta do walki z nim na gali Backlash[261]. Przed rozpoczęciem walki, Orton został zaatakowany przez Wyatta na zapleczu, wskutek czego Wyatt wygrał przez poddanie walki. Zostało ujawnione, że przyczyną takiego rozpisania scenariusza była prawdziwa kontuzja odniesiona miesiąc wcześniej na SummerSlam[262]. Ostatecznie zawalczyli ze sobą w walce wieczoru październikowej gali No Mercy, lecz Orton przegrał z powodu interwencji powracającego Luke’a Harpera[263]. 11 października na SmackDown Live, Orton i Kane zawalczyli z Wyattem i Harperem, lecz przegrali pojedynek[264]. Dwa tygodnie później, Kane zawalczył z Wyattem w singles matchu, podczas którego Orton zdradził Kane’a i przyłączył się do grupy The Wyatt Family[265]. 1 listopada na SmackDown Live, Wyatt i Harper pomogli Ortonowi wygrać z Kanem, co potwierdziło ich sojusz.

Tej samej nocy, Orton i Wyatt zostali ujawnieni jako członkowie męskiej drużyny SmackDown na galę Survivor Series[266]. Drużyna SmackDown pokonała drużynę Raw, gdzie Orton i Wyatt byli jedynymi niewyeliminowanymi wrestlerami w pojedynku. Na grudniowej gali TLC: Tables, Ladders & Chairs, Orton i Wyatt pokonali Heatha Slatera i Rhyno zdobywając WWE SmackDown Tag Team Championship, co było pierwszym tag-teamowym mistrzostwem Ortona od ponad dekady. Następnego dnia ogłoszono, że Luke Harper również jest uznawany za mistrza dzięki zasadzie Freebird Rule. 27 grudnia na tygodniówce SmackDown Live, The Wyatt Family straciło tytuły na rzecz American Alpha (Chada Gable’a i Jasona Jordana), gdyż Harper przypadkowo trafił Ortona podczas pojedynku[267]. 29 stycznia na gali Royal Rumble, Orton po raz drugi w karierze wygrał Royal Rumble match poprzez eliminację jako ostatniego Romana Reignsa[268]. Pomimo tego, 14 lutego na SmackDown Live, Orton zadecydował, że dopóki WWE Championship jest w posiadaniu Braya Wyatta, to rezygnuje z walki z nim na WrestleManii 33. 28 lutego na SmackDown Live, Orton zdradził Wyatta i spalił jego charakterystyczną chatkę na bagnach, tym samym ponawiając rywalizację[269]. 7 marca na SmackDown Live, Orton obronił miano pretendenta pokonując AJ Stylesa. Na WrestleManii 33, Orton pokonał Wyatta i zdobył WWE Championship po raz dziewiąty w karierze[270][271]. Orton przegrał z Wyattem w House of Horrors matchu ze względu na interwencję ze strony Jindera Mahala i The Singh Brothers (Sunila i Samira Singha)[272]. Podczas majowej gali Backlash, Orton utracił mistrzostwo na rzecz Mahala[273]. Rozpoczął feud z Jinderem. Na Money in the Bank przegrał rewanż o pas z Mahalem. 23 lipca na gali Battleground ponownie przegrał z „Maharadżą Smackdown” w Punjabi Prison Matchu ze względu na interwencję w walkę rodaka Mahala – The Great Khaliego. Orton zakończył tym samym feud z hinduskim zapaśnikiem. Na Summerslam pokonał Ruseva. 29 sierpnia na SmackDown LIVE połączył siły z Shinsuke Nakamurą i wspólnie z nim pokonał Ruseva i Mahala. Tydzień później, na SmackDown LIVE przegrał z Nakamurą walkę, w której wygrany miał prawo walczyć o WWE Title. Podczas Survivor Series dołączył do drużyny SmackDown LIVE, wyeliminował Finna Bálora finisherem RKO. Sam został jednak wyeliminowany przez Brauna Strowmana. 28 listopada na SmackDown LIVE przegrał z Kevinem Owensem w No Disqualification Matchu, ponieważ podczas walki zaatakował go Sami Zayn. Viper postanowił się zemścić i na następnej tygodniówce niebieskiego brandu pokonał Zayna. Po walce został zaatakowany przez Owensa. W porę jednak zainterweniował Shinsuke Nakamura, a Randy wykonał na Samim RKO. 19 grudnia na SmackDown razem z AJ Stylesem i Nakamurą pokonał Mahala, Owensa i Zayna.

Różne rywalizacje i powrót Legend Killer'a (2018-obecnie)

Po krótkiej przerwie, Orton powrócił na Extreme Rules i zaatakował Jeffa Hardy'ego po meczu z Shinsuke Nakamurą o mistrzostwo Stanów Zjednoczonych[274]. Dwie noce później na SmackDown, Orton ingerował w rewanż Jeffa i ponownie go zaatakował[275]. 21 sierpnia na odcinku SmackDown Live, Orton i Hardy zmierzyli się w meczu, który zakończył się dyskwalifikacją[276]. Na Hell in a Cell, Orton pokonał Hardy'ego w tytułowym meczu[277]. 9 października na SmackDown Live, Orton pokonał powracającego Big Show'a, kwalifikując się tym samym do WWE World Cup na Crown Jewel[278], a na samym evencie przegrał z Rey Mysterio w pierwszej rundzie[279]. Następnie rozpoczął feud z Mysterio, kradnąc jego maskę w odcinku SmackDown Live z 21 listopada i nosząc ją ze sobą przez kilka tygodni[280]. Na TLC, Orton przegrał z Mysterio w meczu krzesłami[281]. Na Royal Rumble 2019, Orton wszedł do meczu pod numerem 29, eliminując Mysterio, ale później sam został wyeliminowany przez Andrade[282]. Orton wziął udział meczu Elimination Chamber na evencie o tej samej nazwie, gdzie wyeliminował AJ Stylesa, a później sam został wyeliminowany przez Kofiego Kingstona[283]. Następnie rozpoczął feud z AJ Stylesem, w którym obaj oskarżali się o swoją przeszłość w biznesie. Na WrestleManii 35, Orton przegrał ze AJ Stylesem[284]. W lipcu Orton feudował z Kingstonem o WWE Championship, który doprowadził go na SummerSlam i Clash of Champions, ale ostatecznie nie zdobył tytułu[285]. Na Crown Jewel i Survivor Series, Orton brał udział w meczach tag teamowych, ale jego drużyna żadnego z nich nie wygrała[286][287]. Podczas draftu w 2019 został przeniesiony na Raw.[288] Na Royal Rumble 2020, Orton wszedł do tytułowego meczu z numerem 25 i wyeliminował Karla Andersona, ale później sam został wyeliminowany przez swojego byłego tag team partnera z Rated-RKO, Edge'a, który powrócił do akcji od czasu przejścia na emeryturę z powodu kończącego karierę urazu szyi w 2011 roku[289]. Orton i Edge rozpoczęli feud, walcząc ze sobą w meczu Last Man Standing na WrestleManii 36, który Orton przegrał. Ich drugi mecz na Backlash wygrał Orton[290]. Następnej nocy na Raw, przyjaciel Edge'a i były tag partner, Christian, wyzwał Ortona na niesankcjonowany mecz, który Orton wygrał z pomocą Ricka Flaira[291]. W ciągu następnych kilku tygodni Orton wrócił do swojego starego gimmicku Legend Killer i zaczął "zabijać" legendy, takie jak Flair czy Shawn Michaels, jednocześnie stając się coraz bardziej szalonym i zachłannym. Oświadczył, że chce wygrać mistrzostwo WWE od Drew McIntyre'a, ale ostatecznie przegrał mecz o mistrzostwo na SummerSlam. Następnej nocy na Raw przerwał mu debiutujący Keith Lee.

Kariera aktorska

[edytuj | edytuj kod]

Jako były żołnierz Marines[18], Orton miał być postacią pierwszoplanową filmu W cywilu 2 (2009), lecz ze względu na odniesienie kontuzji został zastąpiony przez Teda DiBiasego[292]. Grał postać ojca szkolnego chuligana w komedio-dramacie That’s What I Am (2011)[293]. Ponownie zaproponowano mu udział w filmie W cywilu 3[294], lecz został zastąpiony przez The Miza[295][296][297]. W 2013 wystąpił w głównej roli filmu 12 rund 2[298]. Orton wystąpił jako gość specjalny serialu Shooter[299].

Inne media

[edytuj | edytuj kod]

W 2004, Orton pojawił się w talk-show Jimmy Kimmel Live! w celu promocji gali Taboo Tuesday[300]. W marcu 2007 wraz z Edgem, Johnem Ceną i Bobbym Lashleyem wystąpił w teleturnieju Grasz czy nie grasz[301].

W październiku 2014 stały się popularne krótkie 6-sekundowe filmy (tzw. Vine’y), na których umieszczano animację Ortona wykonującego ruch RKO w śmiesznych sytuacjach, w których ktoś upadał przodem na ziemię[302].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Orton mieszka w St. Charles w Missouri[303]. 21 września 2007, Orton poślubił Samanthę Speno[304][305][306]. Doczekali się pierwszej córeczki, Alanny Marie Orton, która urodziła się 12 lipca 2008[307][308][309]. Orton i Speno rozwiedli się w czerwcu 2013, ówcześnie będąc w separacji od końca 2012[310]. 14 listopada 2015 wziął za żonę Kimberly Kessler[311][312][313]. Druga córka Ortona (i czwarte dziecko Kessler), Brooklyn Rose Orton, urodziła się 22 listopada 2016[314].

19 marca 2007, magazyn Sports Illustrated umieścił artykuł na swojej stronie, w którym kontynuowano tematykę używania sterydów przez profesjonalnych atletów w różnych sportach. Wymieniono między innymi obecne i byłe gwiazdy WWE, w tym Ortona, którego podejrzewano o korzystanie z anastrozolu, klomifenu, nandrolonu, oxandrolonu, stanozololu oraz testosteronu[315]. WWE odparło zarzuty twierdząc, że od czasu wprowadzenia zasad antydopingowych w lutym 2006 nie wykryto niepożądanych substancji[316].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola Reżyser
2011 To cały ja (That’s What I Am) Ed Freel Michael Pavone
2013 12 rund 2 (12 Rounds 2: Reloaded) Nick Malloy Roel Reiné
2015 The Condemned 2: Desert Prey (The Condemned 2) Will Tanner
2016 Countdown w roli samego siebie John Stockwell
2017 Changeland Martin Seth Green
2019 Long Shot TBA Jonathan Levine

Seriale TV

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola
2007 Grasz czy nie grasz (Deal or No Deal) w roli samego siebie
2016 Shooter James Richards
2018 Grzmotomocni (The Thundermans) Nick Thunderman

Styl walki

[edytuj | edytuj kod]
Orton wykonujący RKO na Dolphie Zigglerze
Orton wykonujący RKO na Sethie Rollinsie
Orton wykonujący inverted headlock backbreaker na Sheamusie
Orton przygotowujący się do wykonania elevated DDT na Sheamusie
  • Finishery
    • Full nelson slam – OVW; w WWE używany jako zwykły ruch
    • O-Zone (Overdrive)[2] – 2002–2003
    • RKO[1][2][317] (Jumping cutter, często wykonywany jako kontra) – od 2003
    • Running punt kick w czaszkę przeciwnika[2], najczęściej powodując kontuzje (według scenariusza) – od 2020 używany ponownie
  • Inne ruchy
    • Corner clothesline[318]
    • Diving crossbody[2]
    • Dropkick[2]
    • Elevated DDT, najczęściej wykonywany z nogami przeciwnika podpartymi o środkową linę[319]
    • European uppercut[2]
    • Gutwrench elevated neckbreaker[320]
    • Inverted headlock backbreaker[2][319]
    • Leaping knee drop[321][322]
    • Lou Thesz press z dodaniem wielu ciosówref name=„OWOW”/>[319]
    • Wiele wariacji suplexów
    • Olympic slam[322][327]
    • Snap scoop powerslam[328][329]
    • Swinging neckbreaker[321]
  • Z Batistą
    • Drużynowe finishery
      • Kombinacja powerbomb (Batista) / jumping neckbreaker (Orton)[330][331]
  • Z Edgem
    • Drużynowe finishery
      • Con-chair-to
      • Double RKO (Double jumping cutter)[332]
    • Inne ruchy drużynowe
      • Double dropkick
  • Menedżerowie
  • Przydomki
    • „The Apex Predator”[333]
    • „The Legend Killer”[334]
    • „Mr. Money in the Bank”
    • „The Viper”[335]
  • Motywy muzyczne
    • World Wrestling Entertainment/WWE
      • „Blasting” ~ Jim Johnston (25 kwietnia 2002 – 3 lutego 2003)
      • „Evolve” ~ Jim Johnston (10 lutego 2003 – 16 czerwca 2003)
      • „Line in the Sand” ~ Motörhead[336] (14 lipca 2003 – 23 sierpnia 2004; 14 kwietnia 2014 – 2 czerwca 2014; używany jako członek grupy Evolution)
      • „Burn in My Light” ~ Mercy Drive (30 sierpnia 2004 – 5 maja 2008)
      • „This Fire Burns” ~ Killswitch Engage (3 marca 2006 – 10 marca 2006)
      • „Voices” ~ Rev Theory (od 12 maja 2008)[337]
      • „Live in Fear” ~ Mark Crozer[338] (8 listopada 2016 – 28 lutego 2017; używany jako członek grupy The Wyatt Family)

Mistrzostwa i osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Orton jako ośmiokrotny WWE Champion (prawy pas) i czterokrotny World Heavyweight Champion (lewy pas), będąc dwunastokrotnym światowym mistrzem w WWE

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g Randy Orton bio. WWE. [dostęp 2011-04-26].
  2. ↑ a b c d e f g h i j Randy Orton bio. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 września 2012)].
  3. ↑ a b c MMWA-SICW Archive – March 18, 2000 results. Mid-Missouri Wrestling Association-Southern Illinois Conference Wrestling. [dostęp 2007-08-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 lutego 2008)].
  4. ↑ How old is WWE star Randy Orton?. 1 kwietnia 2015. s. ProWrestling.net. [dostęp 2016-11-19].
  5. ↑ a b c d e Greg Oliver: The Pro Wrestling Hall of Fame: The Heels. ECW Press, 2007, s. 205. ISBN 1-55022-759-9.
  6. ↑ a b John Milner, Richard Kamchen: Slam! Sports biography. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 7 października 2004. [dostęp 2007-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 kwietnia 2015)].
  7. ↑ WWE.com: Retired Championships. wwe.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-12)]..
  8. ↑ a b c OVW Hardcore Championship (retired). Ohio Valley Wrestling. [dostęp 2011-04-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 grudnia 2015)].
  9. ↑ W.W.F./W.W.E. Intercontinental Heavyweight Title. Wrestling-Titles.com. [dostęp 2007-10-08].
  10. ↑ World Heavyweight Title (W.W.E. Smackdown!). Wrestling-Titles.com. [dostęp 2007-10-08].
  11. ↑ W.W.W.F./W.W.F./W.W.E. World Tag Team Title. Wrestling-Titles.com. [dostęp 2007-10-08].
  12. ↑ a b History of the WWE Championship. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2007-08-10].
  13. ↑ 5 youngest WWE World Heavyweight Champions: 5 Things.
  14. ↑ a b Dale Plummer, Tylwalk, Nick: Orton triumphs, Cena survives, Hardy falls at Royal Rumble. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 26 stycznia 2009. [dostęp 2009-01-26].
  15. ↑ John Clapp: WWE World Heavyweight Champion Randy Orton vs. Batista. WWE. [dostęp 2014-03-08].
  16. ↑ Randy Orton basic facts. Randy-Orton.com. [dostęp 2009-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (31 grudnia 2009)].
  17. ↑ Superstar of the Year. Sky Sports, 9 grudnia 2011. [dostęp 2016-11-19].
  18. ↑ a b c Zack Zeigler: Orton’s tattoo secrets. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2007-10-11].
  19. ↑ a b MMWA-SICW archives – April 22, 2000. Mid-Missouri Wrestling Association-Southern Illinois Conference Wrestling, 22 kwietnia 2000. [dostęp 2008-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (28 września 2007)].
  20. ↑ The history of WWE.
  21. ↑ SmackDown! results – April 25, 2002. PWWEW.net, 25 kwietnia 2002. [dostęp 2008-03-01].
  22. ↑ SmackDown! results – May 2, 2002. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-22].
  23. ↑ SmackDown! results – May 9, 2002. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-22].
  24. ↑ SmackDown! results – May 16, 2002. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-22].
  25. ↑ SmackDown! results – September 9, 2002. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-22].
  26. ↑ Raw results – September 23, 2002. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-23].
  27. ↑ Raw results – September 23, 2002. PWWEW.net, 23 września 2002. [dostęp 2008-03-23].
  28. ↑ Raw results – October 14, 2002. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-12].
  29. ↑ a b Patrice Oppliger: Wrestling and hypermasculinity. Jefferson, North Carolina: McFarland & Company, Inc., Publishers, 2004, s. 112. ISBN 978-0-7864-8136-1.
  30. ↑ Raw results – January 20, 2003. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-12].
  31. ↑ Raw results – October 28, 2002. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-12].
  32. ↑ Michael McAvennie, WWE The Yearbook: 2003 Edition, Pocket Books, 2003, s. 305–306, 314.
  33. ↑ Nick Tywalk, Dale Plummer: WWE Armageddon a flop. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 14 grudnia 2003. [dostęp 2009-08-26].
  34. ↑ Brad Jennette: 411's WWE Raw Report 01.20.03. 411mania.com, 20 stycznia 2003. [dostęp 2008-03-12].
  35. ↑ Ryan Droste: Full WWE No Way Out PPV Results – 2/23/03 – Montreal, Quebec. WrestleView, 23 lutego 2003. [dostęp 2009-08-26].
  36. ↑ Adam Martin: Full WWE Survivor Series PPV Results –11/16/03 – Dallas, Texas. WrestleView, 16 listopada 2003. [dostęp 2009-08-26].
  37. ↑ 2007 Wrestling Almanac & Book of Facts. „Wrestling’s Historical Cards”, s. 113–114, 2007. Kappa Publishing. 
  38. ↑ Martin, Finn. Power Slam Magazine, issue 112. „Goldberg grabs gold (Unforgiven 2003)”, s. 22–23, October 22, 2003. SW Publishing. 
  39. ↑ Craig Tello: RK-Ode. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (12 stycznia 2010)].
  40. ↑ a b Inside WWE Title History Intercontinental 20031214 – Randy Orton. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2007-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 marca 2008)].
  41. ↑ John Powell: Feature bouts save Backlash. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 18 kwietnia 2004. [dostęp 2009-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 kwietnia 2015)].
  42. ↑ 2007 Wrestling Almanac & Book of Facts. „Wrestling’s Historical Cards”, s. 116, 2007. Kappa Publishing. 
  43. ↑ Raw results – July 26, 2004. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-07-11].
  44. ↑ a b History Of The World Heavyweight Championship – Randy Orton. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2007-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 czerwca 2007)].
  45. ↑ Jason Clevett: Orton-Benoit, Guerrero-Angle save SummerSlam. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 16 sierpnia 2004. [dostęp 2009-11-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 kwietnia 2015)]. Cytat: Benoit left the ring and then returned and extended his hand saying, „Be a man.” The two shook hands
  46. ↑ Raw results – August 16, 2004. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-07-11].
  47. ↑ Raw results – August 23, 2004. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-23].
  48. ↑ Martin, Finn. Power Slam Magazine, issue 123. „Panic Stations! (Unforgiven 2004)”, s. 24–25, September 22, 2004. SW Publishing. 
  49. ↑ Raw results – September 19, 2004. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-07-11].
  50. ↑ Chris Sokol: Orton survives at Series. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 15 listopada 2004. [dostęp 2009-08-26].
  51. ↑ Evans, Anthony. Power Slam Magazine, issue 127. „Tripper strikes back (New Years Revolution 2005)”, s. 30–31, January 21, 2005. SW Publishing. 
  52. ↑ Raw results –January 10, 2005. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-07-11].
  53. ↑ a b 2007 Wrestling Almanac & Book of Facts. „Wrestling’s Historical Cards”, s. 117, 2007. Kappa Publishing. 
  54. ↑ Raw results – February 14, 2005. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-23].
  55. ↑ Raw results – February 28, 2005. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-04-02].
  56. ↑ Raw results – February 28, 2005. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-06].
  57. ↑ SmackDown results – March 17, 2005. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-23].
  58. ↑ Ryan Wade. Inside the Squared Circle. „Bartlesville Examiner-Enterprise”, March 28, 2005. Cytat: Randy Orton ... stated on Monday that he had a simple message for anyone who doubted his ability to bring the Undertaker’s 13–0 record at WrestleMania to a crashing halt. After having to drag the answer he wanted out of his female companion, Stacy Keibler, Orton clearly knew that Keibler didn’t like his chances in the big match. Orton sent his message to all the people who doubted him by way of a RKO to Keibler.. 
  59. ↑ Raw results – March 14, 2005. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-23].
  60. ↑ Profile on Online World of Wrestling. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-23]. Cytat: April 2005: Randy Orton has shoulder surgery under Dr. James Andrews and will be out of action for six months.
  61. ↑ Rennie Detore, Smackdown still has life, [w:] Pittsburgh Tribune-Review [online], 26 czerwca 2005 [dostęp 2009-08-26] [zarchiwizowane z adresu 2009-09-24].
  62. ↑ SmackDown results – June 16, 2005. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-06].
  63. ↑ Adam Martin: SummerSlam PPV Results – 8/21/05 –Washington, DC (Hogan/HBK). WrestleView, 21 sierpnia 2005. [dostęp 2009-08-26].
  64. ↑ Chris Sokol: Latest WWE PPV unmerciful. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 9 października 2005. [dostęp 2009-08-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 kwietnia 2015)].
  65. ↑ a b Team SmackDown def. Team Raw in a Classic Survivor Series Match. World Wrestling Entertainment, 27 listopada 2005. [dostęp 2009-08-26].
  66. ↑ a b 2007 Wrestling Almanac & Book of Facts. „Wrestling’s Historical Cards”, s. 119, 2007. Kappa Publishing. 
  67. ↑ Mark Serrels, WWE and Kayfabe: Retaining the Real, PopMatters, 4 maja 2006 [dostęp 2009-08-26] [zarchiwizowane z adresu 2009-09-24].
  68. ↑ SmackDown results – February 3, 2006. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-24].
  69. ↑ SmackDown results – February 10, 2006. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-24].
  70. ↑ SmackDown results – February 24, 2006. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-24].
  71. ↑ Chris Sokol: Main events salvage No Way Out. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 20 lutego 2006. [dostęp 2008-05-12].
  72. ↑ SmackDown results – February 24, 2006. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-23].
  73. ↑ Hurley, Oliver. Power Slam Magazine, issue 142. „WrestleMania In Person (WrestleMania 22)”, s. 16–19, April 20, 2006. SW Publishing. 
  74. ↑ Blackjack Brown. More Triple H, ECW on tap. „Chicago Sun-Times”, s. A65, April 9, 2006. 
  75. ↑ Timothy Brown: Randy Orton Speaks Out On His Suspension. Headline Planet, 6 kwietnia 2006. [dostęp 2007-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 marca 2007)].
  76. ↑ Alex Marvez. McMahons Getting Ready For A Blasphemous Bout. „South Florida Sun-Sentinel”, s. 31, April 14, 2006. 
  77. ↑ Raw results – June 5, 2006. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-24].
  78. ↑ WWE vs ECW Head-to-Heat results – June 7, 2006. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-24].
  79. ↑ Raw results – July 3, 2006. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-24].
  80. ↑ Saturday Night’s Main Event results – July 15, 2006. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-23].
  81. ↑ 2007 Wrestling Almanac & Book of Facts. „Wrestling’s Historical Cards”, s. 121–122, 2007. Kappa Publishing. 
  82. ↑ a b Adam Martin: Judgment Day PPV Results – 5/20/07– St. Louis, MO (Cena vs. Khali). WrestleView, 20 maja 2007. [dostęp 2009-08-26].
  83. ↑ Brian Elliott: K-Fed costs Cena at Cyber Sunday. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 6 listopada 2006. [dostęp 2008-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 kwietnia 2015)].
  84. ↑ a b History Of The World Tag Team Title – Edge & Randy Orton. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2007-07-10].
  85. ↑ Raw results –November 27, 2006. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-23].
  86. ↑ Dale Plummer and Nick Tylwalk: Cena retains, Triple H injured at Revolution. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 8 stycznia 2007. [dostęp 2008-05-12].
  87. ↑ Pro Wrestling Illustrated. „Arena Reports”, s. 134, May 2007. Kappa Publishing. 
  88. ↑ Brian Elliott: No filler makes for a consistent Backlash. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 29 kwietnia 2007. [dostęp 2008-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 kwietnia 2015)].
  89. ↑ Bryan Robinson: An ECW legend killed at One Night Stand?. World Wrestling Entertainment, 3 czerwca 2007. [dostęp 2009-08-26].
  90. ↑ Raw results – June 4, 2007. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-07-10].
  91. ↑ a b c Raw results – July 23, 2007. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-07-24].
  92. ↑ Raw results – July 30, 2007. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-08].
  93. ↑ Corey Clayton: Legend Killer strikes on Saturday Night. World Wrestling Entertainment, 18 lipca 2007. [dostęp 2007-11-13].
  94. ↑ Raw results – August 20, 2007. Online World of Wrestling. [dostęp 2007-08-29].
  95. ↑ Bryan Robinson: Champ’s legend lives on. World Wrestling Entertainment, 26 sierpnia 2007. [dostęp 2007-11-17].
  96. ↑ Mike McAvennie: Should Cena step up... or step down. World Wrestling Entertainment, 29 sierpnia 2007. [dostęp 2007-11-07].
  97. ↑ Adam Martin: Unforgiven PPV Results– 9/16 – Memphis, TN (Return of Undertaker). WrestleView, 16 września 2007. [dostęp 2009-08-26].
  98. ↑ ECW results – October 2, 2007. Online World of Wrestling. [dostęp 2008-03-19].
  99. ↑ Bryan Robinson: Kings of Kings reigns supreme again. World Wrestling Entertainment, 7 października 2007. [dostęp 2007-10-08].
  100. ↑ Bryan Robinson: Championship hot potato: Legend Killer’s time comes after all. World Wrestling Entertainment, 7 października 2007. [dostęp 2007-10-08].
  101. ↑ Bryan Robinson: HBK shows Orton his 'appreciation'. World Wrestling Entertainment, 8 października 2007. [dostęp 2008-03-19].
  102. ↑ WWE Championship Match: Fans’ Choice. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2008-03-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 grudnia 2007)].
  103. ↑ Adam Martin: Cyber Sunday PPV Results – 10/28 – Washington, DC (Batista/Taker). WrestleView, 28 października 2007. [dostęp 2009-08-26].
  104. ↑ Bryan Robinson: The music is silenced. World Wrestling Entertainment, 7 listopada 2007. [dostęp 2008-02-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (20 grudnia 2008)].
  105. ↑ a b Bryan Robinson: Fate on the Legend Killer’s side. World Wrestling Entertainment, 28 stycznia 2008. [dostęp 2009-08-26].
  106. ↑ Adam Martin: No Way Out PPV Results – 2/17 – Las Vegas (Two Chambers, & more). WrestleView, 17 lutego 2008. [dostęp 2008-04-01].
  107. ↑ Kevin Eck, WrestleMania XXIV thoughts, [w:] The Baltimore Sun [online], 31 marca 2008 [dostęp 2009-04-06].
  108. ↑ Wade Keller: Keller’s WWE Backlash PPV Report 4/27: Ongoing „virtual time” coverage of live PPV event. PW Torch, 27 kwietnia 2008. [dostęp 2009-08-26].
  109. ↑ Bob Kapur: Judgment Day spoils streak of good shows. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 18 maja 2008. [dostęp 2009-08-26].
  110. ↑ First time using Voices by Rev Theory. World Wrestling Entertainment, 12 maja 2008. [dostęp 2008-05-14].
  111. ↑ Keith Robinson: Orton involved in motorcycle accident. World Wrestling Entertainment, 11 sierpnia 2008. [dostęp 2008-08-11].
  112. ↑ Tim Baines: Maturity arrives for Randy Orton. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 22 listopada 2008. [dostęp 2008-11-25].
  113. ↑ Aubrey Sitterson: Forgive, don’t forget. World Wrestling Entertainment, 1 września 2008. [dostęp 2009-04-19].
  114. ↑ Matt Bishop: Scramble matches make for wild Unforgiven. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 8 września 2008. [dostęp 2009-04-19].
  115. ↑ a b Hunter Golden, Raw Results – 11/3/08 – Tampa, FL, WrestleView, 3 listopada 2008 [dostęp 2009-01-05].
  116. ↑ Hunter Golden, Raw Results – 12/1/08 – Washington, DC, WrestleView, 1 grudnia 2008 [dostęp 2009-01-05].
  117. ↑ Raw results – December 1, 2008, Online World of Wrestling, 1 grudnia 2008 [dostęp 2009-01-05] [zarchiwizowane z adresu 2008-12-11].
  118. ↑ Hunter Golden, Raw Results – 12/8/08 – Philadelphia, PA, WrestleView, 8 grudnia 2008 [dostęp 2009-01-05].
  119. ↑ Dave Plummer: Wrestlemania 25: HBK steals the show. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 6 kwietnia 2009. [dostęp 2009-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 października 2014)].
  120. ↑ Aubrey Sitterson: Punter’s quarry. World Wrestling Entertainment, 26 kwietnia 2009. [dostęp 2009-04-26].
  121. ↑ Craig Tello: Steel of fortune. World Wrestling Entertainment, 7 czerwca 2009. [dostęp 2010-08-07].
  122. ↑ Wounded Animal. World Wrestling Entertainment, 9 czerwca 2009. [dostęp 2009-06-16].
  123. ↑ Dale Plummer: Raw: Vince strikes a deal; Orton strikes gold. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 15 czerwca 2009. [dostęp 2009-06-16].
  124. ↑ Aubrey Sitterson: Results: Quitting time. World Wrestling Entertainment, 13 września 2009. [dostęp 2009-08-14].
  125. ↑ Craig Tello: Results: Serpent’s Structure. World Wrestling Entertainment, 4 października 2009. [dostęp 2010-09-29].
  126. ↑ Craig Tello: Results: Iron will in the Steel City. World Wrestling Entertainment, 25 października 2009. [dostęp 2010-10-18].
  127. ↑ Dale Plummer: Raw: Iron Mike and DX reunite. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 11 stycznia 2010. [dostęp 2010-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 grudnia 2012)].
  128. ↑ Dale Plummer, Tylwalk, Nick: The 2010 Royal Rumble is Rated R in Atlanta. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 1 lutego 2010. [dostęp 2010-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 listopada 2014)].
  129. ↑ Dale Plummer: Raw: Springing into the Elimination Chamber. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 15 lutego 2010. [dostęp 2010-03-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (29 listopada 2014)].
  130. ↑ Dale Plummer, Tylwalk, Nick: Batista, Jericho and Michaels capitalize on Elimination Chamber opportunities. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 22 lutego 2010. [dostęp 2010-03-03].
  131. ↑ Dale Plummer: Raw: Finding a Jewel on the Road to Wrestlemania. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 22 lutego 2010. [dostęp 2010-03-03].
  132. ↑ Adam Martin: Wrestlemania 26 Results – 3/28/10. WrestleView, 28 marca 2010. [dostęp 2010-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 kwietnia 2010)].
  133. ↑ Results: All-American victory. World Wrestling Entertainment, 25 kwietnia 2010. [dostęp 2010-04-26].
  134. ↑ Dale Plummer: Raw: Feeling a draft. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 26 kwietnia 2010. [dostęp 2010-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (25 lutego 2012)].
  135. ↑ Kevin Eck, Ring Posts: Over the Limit thoughts, [w:] The Baltimore Sun [online], 24 maja 2010 [dostęp 2010-05-27].
  136. ↑ Kevin Eck: Fatal Fourway thoughts. [w:] The Baltimore Sun [on-line]. 21 czerwca 2010. [dostęp 2010-06-21].
  137. ↑ Matt Bishop: Raw: Hart returns as Cena leads team to face Nexus. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 19 lipca 2010. [dostęp 2010-08-23].
  138. ↑ Dale Plummer, Nick Tylwalk: Rumored return helps Team WWE fend off Nexus at SummerSlam. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 15 sierpnia 2010. [dostęp 2010-08-23].
  139. ↑ Nick Tylwalk: Few gimmicks, more title changes at Night of Champions. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 20 września 2010. [dostęp 2010-09-20].
  140. ↑ Dave Hillhouse: Hell in a Cell: Betrayal, fan interference, and flying shoes. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 4 października 2010. [dostęp 2010-11-23].
  141. ↑ Bryan Sokol: Cena central to Bragging Rights; Smackdown wins again. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 25 października 2010. [dostęp 2010-11-23].
  142. ↑ Dale Plummer, Tylwalk, Nick: The fate of Cena is finally decided at so-so Survivor Series. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 22 listopada 2010. [dostęp 2010-11-23].
  143. ↑ Dale Plummer: RAW: The Miz cashes in as Nexus costs Orton WWE title. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 22 listopada 2010. [dostęp 2010-11-23].
  144. ↑ James Wortman: Results: Stalking in a splinter wonderland. World Wrestling Entertainment, 19 grudnia 2010. [dostęp 2010-12-21].
  145. ↑ Dale Plummer, Nick Tylwalk: Super-size Royal Rumble saves biggest surprise for last. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 31 stycznia 2011. [dostęp 2011-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (12 lipca 2012)].
  146. ↑ Dave Hillhouse: Elimination Chamber mostly eliminates dramatic intrigue. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 20 lutego 2011. [dostęp 2011-02-21].
  147. ↑ Dale Plummer: Raw: Triple H talks Wrestlemania; The Miz loses an ally. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 28 lutego 2011. [dostęp 2011-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (18 lipca 2012)].
  148. ↑ Dale Plummer: Raw: Stone Cold stuns Cole’s Wrestlemania plans. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 7 marca 2011. [dostęp 2011-09-12].
  149. ↑ Dale Plummer: Raw: Cena wrecked on the Road to Wrestlemania. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 14 marca 2011. [dostęp 2011-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 lipca 2014)].
  150. ↑ Matt Bishop: The Rock costs Cena as The Miz retains at WrestleMania XXVII. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 3 kwietnia 2011. [dostęp 2011-09-12].
  151. ↑ Dale Plummer: Raw: Edge calls it a career. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 11 kwietnia 2011. [dostęp 2011-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 października 2014)].
  152. ↑ Dale Plummer: Raw: Draft tries to shock WWE Universe. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 25 kwietnia 2011. [dostęp 2011-04-26].
  153. ↑ Mitch Pasero: Smackdown Results: Christian’s dream crushed. World Wrestling Entertainment, 6 maja 2011. [dostęp 2011-06-11].
  154. ↑ Dave Hillhouse: Over the Limit: Unpredictability makes for a good show. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 22 maja 2011. [dostęp 2011-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (14 lipca 2012)].
  155. ↑ Bob Kapur: Cena, Orton retain titles at Capitol Punishment. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 19 czerwca 2011. [dostęp 2011-09-12].
  156. ↑ Dave Hillhouse: Money in the Bank: The WWE gets Punk’d. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 18 lipca 2011. [dostęp 2011-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (22 października 2012)].
  157. ↑ Michael Burdick: SmackDown results: ‘Money’ breeds mayhem. World Wrestling Entertainment, 8 lipca 2011. [dostęp 2011-09-12].
  158. ↑ Dale Plummer, Nick Tylwalk: Punk-Cena feud comes to a head, but not without some wrinkles at SummerSlam. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 15 sierpnia 2011. [dostęp 2011-09-10].
  159. ↑ Mitch Passero: SuperSmackDown results: Mark Henry crashes the cage. World Wrestling Entertainment, 30 sierpnia 2011. [dostęp 2011-09-10].
  160. ↑ Dave Hillhouse: Smackdown: Turning the page. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 20 sierpnia 2011. [dostęp 2011-09-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 grudnia 2014)].
  161. ↑ Matt Bishop: Super Smackdown: Orton left laying after title defense. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 31 sierpnia 2011. [dostęp 2011-09-19].
  162. ↑ Dave Hillhouse: Smackdown: Friday night in Toledo, Ohio. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 10 września 2011. [dostęp 2011-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-08)].
  163. ↑ Jon Waldman: Raw: More strong mics from Phil and Paul. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 12 września 2011. [dostęp 2011-09-19].
  164. ↑ Dave Hillhouse: Smackdown: Rated „R” for „Retirement”. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 17 września 2011. [dostęp 2011-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-10)].
  165. ↑ Michael Burdick: Mark Henry def. Randy Orton (New World Heavyweight Champion). World Wrestling Entertainment, 19 września 2011. [dostęp 2011-09-19].
  166. ↑ WWE World Heavyweight Championship Hell in a Cell Match. WWE. [dostęp 2011-09-20].
  167. ↑ Joey Styles: Rhodes’ defeated at Vengeance.
  168. ↑ Michael Burdick: Orton def. Rhodes.
  169. ↑ Michael Burdick: Barrett Barrage hits Orton.
  170. ↑ Ryan Murphy: DQ win for Orton.
  171. ↑ James Caldwell: Caldwell’s WWE Survivor Series PPV Results 11/20: Complete „virtual time” coverage of live PPV – The Rock returns, Punk vs. Del Rio, Henry vs. Show. Pro Wrestling Torch, 20 listopada 2011. [dostęp 2011-11-21].
  172. ↑ Ryan Murphy: WWE Raw SuperShow results: CM Punk sets the table for WWE TLC. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2011-12-06].
  173. ↑ Kevin Powers: Randy Orton def. Wade Barrett (Tables Match). WWE, 18 grudnia 2011. [dostęp 2011-12-19].
  174. ↑ PARKS’ WWE SMACKDOWN REPORT 12/23: Ongoing „virtual time” coverage of the show, including Daniel Bryan’s first Smackdown as World Champion.
  175. ↑ PARKS’ WWE SMACKDOWN REPORT 12/30: Complete coverage of the Friday night show, including Randy Orton vs. Wade Barrett, Falls Count Anywhere.
  176. ↑ Injury update on Randy Orton.
  177. ↑ Michael Burdick: SmackDown results: Wade Barrett feels the sting of The Viper; Mark Henry suspended. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2012-02-06].
  178. ↑ Randy Orton Suffers Concussion 2/14/12.
  179. ↑ WWE Smackdown Spoilers 3/2/12.
  180. ↑ WWE Monday Night Raw (3/5/12) Results: Live Blog, Coverage and Analysis.
  181. ↑ Randy Orton vs. Kane. WWE. [dostęp 2012-03-17].
  182. ↑ PARKS’ WWE SMACKDOWN REPORT 4/6: Ongoing „virtual time” coverage of the show, including Sheamus vs. Alberto Del Rio.
  183. ↑ Alex Giannini: Randy Orton vs. Kane – Falls Count Anywhere Match. WWE. [dostęp 2012-04-21].
  184. ↑ Tom Herrera: Raw Results. WWE, 30 kwietnia 2012. [dostęp 2012-05-01].
  185. ↑ Tom Herrera: Raw Results. WWE, 30 kwietnia 2012. [dostęp 2012-05-01].
  186. ↑ Tom Herrera: Raw results. WWE, 30 kwietnia 2012. [dostęp 2012-05-01].
  187. ↑ CALDWELL’S WWE RAW RESULTS 5/7: Ongoing „virtual-time” coverage of live Raw – broken bones follow-up, Over the Limit hype.
  188. ↑ Dave Meltzer: WWE Over the Limit live coverage from Raleigh. [w:] Wrestling Observer Newsletter [on-line]. 20 maja 2012. [dostęp 2012-05-21].
  189. ↑ Randy Orton suspended. WWE, 30 maja 2012. [dostęp 2012-05-30].
  190. ↑ TOP WWE STAR SUSPENDED FOR 60 DAYS. PWInsider.com. [dostęp 2012-06-01].
  191. ↑ James Caldwell: CALDWELL’S WWE RAW RESULTS 7/30: Complete „virtual-time” coverage of live Raw #1,000 – Punk explains heel turn, #1 contender match main event, Orton returns, Summerslam hype. 30 lipca 2012.
  192. ↑ PARKS’ WWE SMACKDOWN REPORT 8/24: Ongoing „virtual time” coverage of Friday night show, including Orton vs. Del Rio in a #1 Contender match.
  193. ↑ PARKS’ WWE SMACKDOWN REPORT 8/31: Complete coverage of the Friday night show, including Dolph Ziggler vs. Orton.
  194. ↑ CALDWELL’S WWE RAW RESULTS 9/3: Ongoing „virtual-time” coverage of live Raw – Punk returns home, Anger Management.
  195. ↑ Randy Orton def. Dolph Ziggler. [w:] WWE [on-line]. 16 września 2012. [dostęp 2012-09-23].
  196. ↑ Greg Parks: Parks’ WWE SmackDown report 9/28: Ongoing „virtual time” coverage of Friday night show, including Randy Orton vs. The Big Show. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. 28 września 2012. [dostęp 2012-09-28].
  197. ↑ James Caldwell: Caldwell’s WWE Hell in a Cell PPV report 10/28: Ongoing „virtual time” coverage of live PPV – Will WWE pull the trigger on Ryback as top champ?. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. 28 października 2012. [dostęp 2012-10-28].
  198. ↑ Greg Parks: Parks’ WWE SmackDown report 11/6: Complete „virtual time” coverage of the Tuesday Super Smackdown special, including Orton vs. Del Rio in a Street Fight. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. 6 listopada 2012. [dostęp 2012-11-07].
  199. ↑ CALDWELL’S WWE SURVIVOR SERIES PPV REPORT 11/18: Complete „virtual time” coverage of live PPV – Punk-Cena-Ryback.
  200. ↑ CALDWELL’S WWE RAW RESULTS 11/19: Complete „virtual-time” coverage of live Raw – Survivor Series fall-out.
  201. ↑ Raw results: The Shield runs rampant, Brad Maddox returns, and Punk takes a lie detector test on „Miz TV”. [w:] WWE [on-line]. 3 grudnia 2012. [dostęp 2013-01-12].
  202. ↑ SmackDown results: Cesaro def. Sheamus by Count-out, thanks to the strategic ruthlessness of Big Show. [w:] WWE [on-line]. 14 grudnia 2012. [dostęp 2013-01-12].
  203. ↑ Mike Johnson: RANDY ORTON INJURY UPDATE. 15 grudnia 2012. [dostęp 2013-01-12].
  204. ↑ Raw results: Cena rings in the New Year and Wade Barrett wins his second Intercontinental Title. [w:] WWE [on-line]. 31 grudnia 2012. [dostęp 2013-01-12].
  205. ↑ PARKS’S WWE SMACKDOWN REPORT 2/1: Complete „virtual time” coverage of Friday night show, including a major World Title announcement, Del Rio-Ziggler (updated w/Box Score).
  206. ↑ James Caldwell: WWE NEWS: Chamber PPV results & notes – WM29 main event set, World Title match set, Shield big win, more. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2013-02-18].
  207. ↑ CALDWELL’S WWE RAW RESULTS 2/25: Complete „virtual-time” coverage of live & loaded Raw – Cena vs. Punk Instant Classic, Heyman-McMahon „fight,” big returns, but did Taker return.
  208. ↑ PARKS’ WWE SMACKDOWN REPORT 3/1: Complete coverage of Friday night show, including Social Media Smackdown and Big Show vs. Randy Orton.
  209. ↑ PARKS’ WWE SMACKDOWN REPORT ⅜: Not-quite-live, ongoing coverage of Friday show, including Ziggler vs. Del Rio.
  210. ↑ PARKS’ WWE SMACKDOWN REPORT 3/15: Ongoing „virtual time” coverage of the Friday night show, including Henry vs. Ryback.
  211. ↑ CALDWELL’S WWE RAW RESULTS 3/18: Complete „virtual-time” coverage of live Raw – Hunter signs WM29 contract, IC Title match, more WM29 developments.
  212. ↑ PARKS’ WWE SMACKDOWN REPORT 3/22: Ongoing „virtual time” coverage of the Friday night show, including Chris Jericho vs. Jack Swagger in a rematch from last week.
  213. ↑ CALDWELL’S WWE WRESTLEMANIA 29 PPV RESULTS: Complete „virtual-time” coverage of live PPV from MetLife Stadium – Rock-Cena II, Taker-Punk, Lesnar-Hunter, more.
  214. ↑ WWE Extreme Rules results and reactions from last night (May 19): Believe in Gold.
  215. ↑ Michael Cupach: CUPACH’S WWE SMACKDOWN BLOG 5/31: Thoughts on Shield vs. D-Bryan collision course, Sandow the Carny, plus Mike’s Reax. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2013-06-09].
  216. ↑ Greg Parks: PARKS’ WWE SMACKDOWN REPORT 6/7: Ongoing „virtual time” coverage of Friday show, including Randy Orton, Kane, Daniel Bryan on Miz TV setting up the TV main event. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2013-06-09].
  217. ↑ WWE NEWS: Significant Smackdown SPOILER for Friday’s episode (w/Analysis of potential fall-out scenarios). [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2013-06-15].
  218. ↑ Dale Plummer: Smackdown!: The Shield handed their first loss heading into Payback. [w:] SLAM! Wrestling [on-line]. [dostęp 2013-06-15].
  219. ↑ James Caldwell: CALDWELL’S WWE PAYBACK PPV RESULTS 6/16 (Hour 3): Cena vs. Ryback main event, Tag Title match. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2013-06-21].
  220. ↑ CALDWELL’S WWE RAW RESULTS 6/17 (Hour 2): Ongoing „virtual-time” coverage of live Raw –Orton vs. Bryan, A.J. Lee-Stephanie McMahon promo exchange, U.S. Title match.
  221. ↑ PARKS’ WWE SMACKDOWN REPORT 6/21: Complete coverage of Friday night show, including Bryan vs. Orton main event.
  222. ↑ CALDWELL’S WWE RAW RESULTS 6/24 (Hour 1): Bryan vs. Orton Take One, Jericho vs. World champ, World Title match announced for MITB PPV.
  223. ↑ CALDWELL’S WWE RAW RESULTS 6/24 (Hour 3): Punk in singles action, MITB match participants announced, Bryan vs. Orton main event represents major career moment for Bryan.
  224. ↑ CALDWELL’S WWE MITB PPV RESULTS 7/14 (Hour 3): Ongoing „virtual-time” coverage of live PPV – Cena vs. Henry, MITB All-Stars.
  225. ↑ CALDWELL’S WWE SSLAM PPV RESULTS 8/18 (Hour 3): Cena vs. Bryan WWE Title main event, did Orton cash in?.
  226. ↑ CALDWELL’S WWE RAW RESULTS 8/19 (Hour 3): Orton’s Coronation in Main Event segment, Punk responds to Heyman.
  227. ↑ WWE NEWS: New WWE champion at Night of Champions, but for how long?, plus Heyman’s new associate, title match results, TNA stars spotlighted, more. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2013-09-17].
  228. ↑ RAW NEWS: Bryan stripped of WWE Title & title held up, Dusty returns & gets KO’ed, locker room revolt, Ryback/Heyman, new #1 contenders, more post-PPV developments. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2013-09-17].
  229. ↑ BATTLEGROUND PPV RESULTS 10/6 (Hour 3): WWE Title match, power outage situation, Punk vs. Ryback.
  230. ↑ Jon Waldman: Hell in a Cell: The usual suspects end up on top. [w:] SLAM! Wrestling [on-line]. [dostęp 2013-11-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (28 października 2013)].
  231. ↑ WWE S. SERIES PPV RESULTS 11/24 (Hour 3): Orton vs. Big Show main event, Bryan & Punk, PPV-closing face-off.
  232. ↑ CALDWELL’S WWE TLC PPV RESULTS 12/15: Live, in-person coverage of Cena vs. Orton unification match from Houston.
  233. ↑ WWE ROYAL RUMBLE PPV RESULTS 1/26 (Hour 2): Orton vs. Cena WWE Title match with significant run-in.
  234. ↑ WWE E. CHAMBER PPV RESULTS 2/23 (Hour 3): Elimination Chamber WWE Title main event.
  235. ↑ WrestleMania 30 | WWE [online], wwe.com [dostęp 2017-11-26] (ang.).
  236. ↑ CALDWELL’S WWE RAW RESULTS 4/7: Complete „virtual-time” coverage of live Raw – WM30 fall-out, WWE Title match teaser, Bryan’s first night as champ, Warrior, more.
  237. ↑ Raw results: Triple H def WWE World Heavyweight Champion Daniel Bryan via Disqualification. WWE.com. [dostęp 2014-04-15].
  238. ↑ Raw results: Evolution reforms to break The Shield; The Shield vs. Alberto Del Rio, Jack Swagger, Bad News Barrett, Alexander Rusev, Fandango, Rybaxel, Titus O’Neil went to a No Contest. WWE.com. [dostęp 2014-04-15].
  239. ↑ John Clapp: The Shield vs. Evolution. WWE. [dostęp 2014-05-04].
  240. ↑ Matthew Asher: Shield gets suicidal and Cena looks for some Payback against Wyatt. SLAM! Wrestling. s. slam.canoe.ca. [dostęp 2014-06-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 czerwca 2014)].
  241. ↑ Caldwell’s WWE SummerSlam PPV Results 8/17: Complete „virtual-time” coverage of Cena vs. Lesnar. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. 17 sierpnia 2014. [dostęp 2014-08-18].
  242. ↑ Seth Rollins, Kane & Big Show def. Dolph Ziggler, Erick Rowan & Ryback. WWE. [dostęp 2015-02-23].
  243. ↑ Bobby Melok, Randy Orton def. Seth Rollins, [w:] WWE [online], 29 marca 2015 [dostęp 2015-04-25].
  244. ↑ Marc Middleton, WWE Monday Night RAW Results 4/6/15, [w:] LordsofPain [online], 6 kwietnia 2015 [dostęp 2015-04-25] [zarchiwizowane z adresu 2015-04-16].
  245. ↑ John Clapp: WWE World Heavyweight Champion Seth Rollins def. Randy Orton (Cage Match, with the RKO banned). WWE. [dostęp 2015-04-26].
  246. ↑ Ryan Murphy: WWE World Heavyweight Champion Seth Rollins won a Fatal 4-Way Match. WWE. [dostęp 2015-05-17].
  247. ↑ Michael Burdick: Sheamus wins the Money in the Bank Contract Ladder Match. WWE. [dostęp 2015-06-14].
  248. ↑ Kevin Powers: Randy Orton def. Sheamus. WWE. [dostęp 2015-07-19].
  249. ↑ Michael Burdick: Sheamus def. Randy Orton. WWE. [dostęp 2015-08-23].
  250. ↑ Mike Tedesco: WWE RAW Results – 10/12/15 (Seth Rollins vs. Demon Kane). s. wrestleview.com. [dostęp 2015-10-12].
  251. ↑ Mike Tedesco: WWE RAW Results – 10/19/15 (Austin and Undertaker appear). s. wrestleview.com. [dostęp 2015-10-19].
  252. ↑ Randy Orton shoulder injury. WWE, 2 listopada 2015. [dostęp 2017-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-06)].
  253. ↑ John Clapp: Randy Orton vs. Brock Lesnar. WWE. [dostęp 2016-07-07].
  254. ↑ 2016 WWE Draft results: WWE officially ushers in New Era. WWE. [dostęp 2016-07-19].
  255. ↑ James Caldwell: 7/24 WWE Battleground Results – CALDWELL’S Complete Report. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. 24 lipca 2016. [dostęp 2016-07-25].
  256. ↑ SmackDown Live results: July 26, 2016. WWE. [dostęp 2016-07-27].
  257. ↑ James Caldwell: 8/1 WWE Raw Results – CALDWELL’S Complete Live TV Report. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2016-08-01].
  258. ↑ Greg Parks: 8/2 WWE Smackdown LIVE –Parks’s Complete Live Report. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2016-08-02].
  259. ↑ James Caldwell: 8/21 WWE Summerslam Results – CALDWELL’S Complete Live Report. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2016-08-21].
  260. ↑ Greg Parks: 8/23 WWE Smackdown LIVE – Parks’s Complete, Real-Time Report. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2016-08-23].
  261. ↑ James Caldwell: 8/30 WWE Smackdown Live Results – CALDWELL’S Complete Live TV Report & Talking Smack-cap. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2016-08-30].
  262. ↑ Josh Nason, Randy Orton Out of WWE Backlash Match Against Bray Wyatt, [w:] Wrestling Observer [online], 11 września 2016 [dostęp 2016-09-16].
  263. ↑ Bobby Melok: Bray Wyatt def. Randy Orton. WWE, 9 października 2016.
  264. ↑ Greg Parks: 810/11 WWE Smackdown LIVE – Parks’s Complete, Real-Time Reportt. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. 11 października 2016.
  265. ↑ SmackDown LIVE: Oct. 25, 2016. WWE. [dostęp 2016-10-26].
  266. ↑ http://www.pwmania.com/randy-orton-poses-with-the-wyatt-family-at-wwe-live-event-photos.
  267. ↑ Greg Parks: 12/27 WWE Smackdown LIVE – Parks’s Ongoing, Real-Time Report, including three title matches, John Cena’s return. [w:] Pro Wrestling Torch [on-line]. [dostęp 2016-12-27].
  268. ↑ Randy Orton wins the 2017 WWE Royal Rumble | Wrestling News [online], wrestlingnews.co [dostęp 2017-11-26] (ang.).
  269. ↑ Randy Orton tells Bray Wyatt: „I’m coming for your title at WrestleMania” | Wrestling News [online], wrestlingnews.co [dostęp 2017-11-26] (ang.).
  270. ↑ Scott Taylor: Randy Orton def. Bray Wyatt to win WWE Championship. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2017-04-02].
  271. ↑ Jason Powell: Powell’s WrestleMania 33 live review: Undertaker vs. Roman Reigns, Goldberg vs. Brock Lesnar for the WWE Universal Championship, AJ Styles vs. Shane McMahon, Seth Rollins vs. Triple H in an unsanctioned match. [w:] Pro Wreslting Dot Net [on-line]. [dostęp 2017-04-02].
  272. ↑ Jason Powell: 4/30 Powell’s WWE Payback Live Review: Roman Reigns vs. Braun Strowman, Kevin Owens vs. Chris Jericho for the U.S. Championship, Samoa Joe vs. Seth Rollins, Randy Orton vs. Bray Wyatt in a House of Horrors match. [w:] Pro Wreslting Dot Net [on-line]. [dostęp 2017-04-30].
  273. ↑ Jason Powell: 5/21 Powell’s WWE Backlash Live Review: Randy Orton vs. Jinder Mahal for the WWE Championship, Kevin Owens vs. AJ Styles for the U.S. Championship, Shinsuke Nakamura vs. Dolph Ziggler. [w:] Pro Wrestling Dot Net [on-line]. [dostęp 2017-05-21].
  274. ↑ Powell's WWE Extreme Rules live review: Roman Reigns vs. Bobby Lashley, AJ Styles vs. Rusev vs. for the WWE Championship, Dolph Ziggler vs. Seth Rollins in a 30-minute Iron [online], prowrestling.net [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  275. ↑ Jeff Hardy def. United States Champion Shinsuke Nakamura by disqualification | WWE [online], wwe.com [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  276. ↑ 8/21 Barnett's WWE Smackdown Live TV Review: Bludgeon Brothers vs. New Day in a No DQ match for the Smackdown Tag Titles, Randy Orton vs. Jeff Hardy, Becky Lynch explains her [online], prowrestling.net [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  277. ↑ Powell's WWE Hell in a Cell 2018 live review: Roman Reigns vs. Braun Strowman in an HIAC for the WWE Universal Championship with Mick Foley as referee, AJ Styles vs. Samoa Joe [online], prowrestling.net [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  278. ↑ WWE Smackdown Results - 10/9/18 (WWE World Cup, Smackdown Women's Title) - WWE News, WWE Results, AEW News, AEW Results [online], wrestleview.com [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  279. ↑ Powell's WWE Crown Jewel live review: Brock Lesnar vs. Braun Strowman for the vacant WWE Universal Championship, AJ Styles vs. Samoa Joe for the WWE Championship, Undertaker [online], prowrestling.net [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  280. ↑ WWE Smackdown Results - 11/27/18 (Styles and Lynch return, The Bar vs. The Usos) - WWE News, WWE Results, AEW News, AEW Results [online], wrestleview.com [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  281. ↑ Rey Mysterio def. Randy Orton (Chairs Match) | WWE [online], wwe.com [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  282. ↑ Powell's WWE Royal Rumble 2019 live review: Men's and Women's Royal Rumble matches, Brock Lesnar vs. Finn Balor for the WWE Universal Championship, Daniel Bryan vs. AJ Styles [online], prowrestling.net [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  283. ↑ Powell's WWE Elimination Chamber 2019 live review: Daniel Bryan vs. AJ Styles vs. Jeff Hardy vs. Kofi Kingston vs. Randy Orton vs. Samoa Joe in an Elimination Chamber match [online], prowrestling.net [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  284. ↑ AJ Styles def. Randy Orton | WWE [online], wwe.com [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  285. ↑ WWE SummerSlam results: Powell's live review of Brock Lesnar vs. Seth Rollins for the WWE Universal Championship, Kofi Kingston vs. Randy Orton for the WWE Championship, Kevin [online], prowrestling.net [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  286. ↑ Team SmackDown def. Team Raw & Team NXT (Men’s Survivor Series Elimination Triple Threat Match) | WWE [online], wwe.com [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  287. ↑ WWE Crown Jewel results: Powell's live review of Brock Lesnar vs. Cain Velasquez for the WWE Championship, Seth Rollins vs. Bray Wyatt in a Falls Count Anywhere match for the [online], prowrestling.net [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  288. ↑ See all the results from the 2019 WWE Draft | WWE [online], wwe.com [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  289. ↑ WWE Royal Rumble results: Powell's live review of the Royal Rumble matches, "The Fiend" Bray Wyatt vs. Daniel Bryan in a strap match for the WWE Universal Championship, Becky [online], prowrestling.net [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  290. ↑ 5/25 WWE Raw Results: Powell's live review of WWE Champion Drew McIntyre on MVP's VIP Lounge, Nia Jax vs. Charlotte Flair vs. Natalya for a Raw Women's Championship match at [online], prowrestling.net [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  291. ↑ WWE RAW: Christian cae derrotado ante Randy Orton en su primer combate individual desde febrero del 2014 | Solowrestling [online], mundodeportivo.com [dostęp 2024-04-25] (hiszp.).
  292. ↑ Adam Martin, Note on casting for „The Marine 2", WrestleView, 25 czerwca 2009 [dostęp 2009-08-31].
  293. ↑ Lael Loewenstein, That’s What I Am, [w:] Variety [online], 16 lutego 2011 [dostęp 2011-02-21].
  294. ↑ Zach Linder: Orton in Marine 3. WWE, 28 marca 2012. [dostęp 2012-03-28].
  295. ↑ The Miz starring Marine 3. WWE, 30 kwietnia 2012. [dostęp 2012-05-01].
  296. ↑ SCRAPPED from ‘Marine’ Flick Over Military Past. 2 kwietnia 2012. s. TMZ.com. Cytat: A rep for WWE tells us, „WWE demonstrated poor judgment in signing Randy Orton for the 3rd installment of the film.” The rep adds, „Despite Randy’s popularity, the fact that he was dishonorably discharged from the USMC made it inappropriate for him to be cast in this film.”
  297. ↑ Mike Johnson: Randy dropped from marine 3. PWInsider, 3 kwietnia 2012. [dostęp 2012-03-18]. Cytat: WWE has dropped Randy Orton from „The Marine: Homefront” .. following complaints that Orton, who went AWOL from the Marines and was dishonorably discharged.
  298. ↑ Orton starring in 12 Rounds: Reloaded. PWInsider, 3 sierpnia 2012. [dostęp 2012-08-04].
  299. ↑ Randy Orton to guest star in USA Network’s 'Shooter'. s. WWE.com. [dostęp 2016-10-25].
  300. ↑ Jimmy Kimmel Live!. ABC. 14 października 2004. 60 minuta.
  301. ↑ Zack Zeigler: Sign-ing a Deal?. World Wrestling Entertainment, 1 marca 2007. [dostęp 2007-05-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 marca 2007)].
  302. ↑ Randy Orton RKO Vines Are Destroying The Internet Today [online], mashable.com [dostęp 2017-11-26].
  303. ↑ Santiago C. Ayulo, St. Louis son Randy Orton on life in (and out of) the ring, [w:] St. Louis Post-Dispatch [online], 14 sierpnia 2009 [dostęp 2009-08-26] [zarchiwizowane z adresu 2009-08-31].
  304. ↑ Randy Orton Interview. New Zealand Wide Pro Wrestling, 4 listopada 2005. [dostęp 2007-08-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (24 września 2009)].
  305. ↑ Randy Orton news. Sescoops. [dostęp 2007-09-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 października 2007)].
  306. ↑ Nui Te Koha, Wrestling the truth, [w:] Herald Sun, Australia, 4 stycznia 2008 [dostęp 2009-04-01] [zarchiwizowane z adresu 2009-09-24].
  307. ↑ Randy Orton’s wife gives birth. World Wrestling Entertainment, 17 lipca 2008. [dostęp 2008-07-18].
  308. ↑ Randy Orton and his wife expecting first child. World Wrestling Entertainment, 10 kwietnia 2008. [dostęp 2008-04-12].
  309. ↑ Kevin Eck: Orton taps bad side to raise up. [w:] The Baltimore Sun [on-line]. 27 kwietnia 2008. [dostęp 2008-04-28].
  310. ↑ WWE Star Randy Orton Divorced. TMZ, 10 lipca 2013. [dostęp 2013-07-11].
  311. ↑ Randy Orton Gets Engaged. sescoops, 18 września 2015. [dostęp 2015-07-05].
  312. ↑ Johnson, Mike: TOP WWE STAR GETS MARRIED. 15 listopada 2015. s. PWInsider. [dostęp 2015-11-15].
  313. ↑ Davis, Brad: Randy Orton Married On Saturday (Photo). sescoops, 15 listopada 2015. [dostęp 2015-11-15].
  314. ↑ Randy Orton welcomes daughter into the world | WWE [online], wwe.com [dostęp 2017-11-26] (ang.).
  315. ↑ Wrestlers allegedly tied to drug ring. [w:] Sports Illustrated [on-line]. 18 marca 2007. [dostęp 2007-03-22].
  316. ↑ A Statement From World Wrestling Entertainment, Inc.. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2007-03-22].
  317. ↑ Daniel Pena: Hornswoggle Wins Pro Wrestling Illustrated’s Rookie Of The Year Award; More 2007 Awards Results Revealed. [dostęp 2008-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 października 2009)].
  318. ↑ Mike Tedesco: Smackdown Results 8/3/12. Wrestleview.com. [dostęp 2012-08-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 sierpnia 2012)].
  319. ↑ a b c James Caldwell: Caldwell’s WWE Judgment Day PPV Report 5/17: Ongoing „virtual time” coverage of Orton vs. Batista, Edge vs. Jeff Hardy. Pro Wrestling Torch, 17 maja 2007. [dostęp 2009-08-08].
  320. ↑ a b c Todd Martin: WWE Capitol Punishment live coverage. [w:] Wrestling Observer [on-line]. [dostęp 2011-08-31].
  321. ↑ a b Richard Trionfo: WWE RAW. PWInsider. [dostęp 2012-08-20].
  322. ↑ a b Adam Martin: TLC PPV Results –12/19/10. WrestleView, 19 grudnia 2010. [dostęp 2010-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 lutego 2012)].
  323. ↑ a b Richard Trionfo: WWE SMACKDOWN REPORT: WHO IS THE NUMBER ONE CONTENDER?; VIVA ZAPATOS; WILL WWE FINALLY CARE ABOUT THE TAG TEAM DIVISION; COME BACK SOON JOSH MATHEWS. PWInsider. [dostęp 2012-08-25].
  324. ↑ Alex Giannini: WWE Smackdown Randy Orton & Sheamus def. Team Rhodes Scholars. Wwe.com, 15 marca 2013. [dostęp 2013-05-25].
  325. ↑ Richard Triofo: COMPLETE OLD SCHOOL WWE RAW REPORT: WHO GETS TO TRY TO END THE STREAK?; DOES BROCK LESNAR PLAY THE GAME?; ROCK AND CENA GET IN THEIR FIRST SHOTS; A LOT OF LEGENDS; AND EVEN SOME WRESTLING. [dostęp 2013-03-11].
  326. ↑ Richard Trionfo: COMPLETE WWE RAW REPORT: THE WWE TITLE MATCH IS OFFICIAL NOW; A MOVE YOU NEVER EXPECTED TO SEE IN THE MAIN EVENT; CAN A TEAM BEAT OPPONENTS WHO ARE BLINDFOLDED AND HAVE AN ARM TIED BEHIND THEIR BACK?; MIZTV GOES CROSSFIRE; THERE WILL BE BLOOD; AND MORE. [dostęp 2013-03-11]. Cytat: Orton with a back elbow to Cesaro followed by an Exploder suplex for a near fall
  327. ↑ Mike Tedesco: WWE Tribute to the Troops Results – 12/18/10. WrestleView, 19 grudnia 2010. [dostęp 2010-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 lutego 2012)].
  328. ↑ James Caldwell: Caldwell’s WWE Raw Results 7/19: Ongoing „virtual time” coverage of live Raw following Money in the Bank PPV. Pro Wrestling Torch, 19 lipca 2010. [dostęp 2010-10-17].
  329. ↑ Wade Keller: WWE Raw Results 7/19: Keller’s complete coverage of live Money in the Bank fallout. Pro Wrestling Torch, 19 lipca 2010. [dostęp 2010-10-17].
  330. ↑ COMPLETE WRESTLEMANIA XXX REPORT. PWInsider. [dostęp 2014-04-15]. Cytat: Batista puts Bryan on the announce table for a Batista Bomb into an inverted RKO through the Spanish Announce Table.
  331. ↑ WWE RAW REPORT. PWInsider. [dostęp 2014-04-15]. Cytat: Batista and Orton hit a combination Batista Bomb reverse RKO.
  332. ↑ Hunter Golden: Raw Results – 12/18/06 – Washington, D.C. (K-Fed, Sly & WWE Title). WrestleView, 19 grudnia 2006. [dostęp 2010-01-14].
  333. ↑ Wade Keller: Keller’s WWE Raw Results 2/15: Jerry Springer, Final Elimination Chamber hype, Orton vs. Sheamus, Bret Hart, Batista. Pro Wrestling Torch, 15 lutego 2010. [dostęp 2010-04-01]. Cytat: At 8:00 Orton pounded the mat with his fists as Cole called him „WWE’s Apex Predator.”
  334. ↑ Prelude to a final curtain call?. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2008-02-04].
  335. ↑ Rough Draft. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-04-13]. Cytat: „The Viper’s” enemies will be able to get their hands on him.
  336. ↑ WWE: Line In The Sand (Evolution) – Single. ITunes. [dostęp 2014-05-19].
  337. ↑ WWE: Voices (Randy Orton) [feat.Rich Luzzi of Rev Theory -Single]. ITunes. [dostęp 2011-05-25].
  338. ↑ WWE: Live in Fear (Bray Wyatt) – Single. Apple Inc.. [dostęp 2013-06-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 grudnia 2014)].
  339. ↑ a b c d e f PWI Awards. [w:] Pro Wrestling Illustrated [on-line]. Kappa Publishing Group. [dostęp 2016-11-19].
  340. ↑ Abreu, Donnie: Tough talent choices lay ahead for WWF. [w:] Slam! Sports [on-line]. Canadian Online Explorer, 13 marca 2002. [dostęp 2009-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 stycznia 2015)].
  341. ↑ Pro Wrestling Illustrated (PWI) 500 for 2008. The Internet Wrestling Database. [dostęp 2015-01-17].
  342. ↑ World Heavyweight Championship – Randy Orton. WWE, 6 maja 2011. [dostęp 2011-05-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (6 stycznia 2012)].
  343. ↑ History Of The WWE Championship – Randy Orton. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2007-08-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 października 2007)].
  344. ↑ Randy Orton’s third WWE Championship reign. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (30 kwietnia 2009)].
  345. ↑ Randy Orton’s fourth WWE Championship reign. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-06-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (19 czerwca 2009)].
  346. ↑ Dave Meltzer. Jan 27 2014 Wrestling Observer Newsletter: 2013 Annual awards issue, best in the world in numerous categories, plus all the news in pro-wrestling and MMA over the past week and more. „Wrestling Observer Newsletter”, s. 11, January 27, 2014. Campbell, Kalifornia. ISSN 1083-9593. 
  347. ↑ Dave Meltzer. Jan 27 2014 Wrestling Observer Newsletter: 2013 Annual awards issue, best in the world in numerous categories, plus all the news in pro-wrestling and MMA over the past week and more. „Wrestling Observer Newsletter”, s. 1–37, January 27, 2014. Campbell, Kalifornia. ISSN 1083-9593. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Personel WWE
Raw
Zawodnicy
Zawodniczki
Stajnie i tag teamy
Inni pojawiający się na wizji
Sędziowie
SmackDown
Zawodnicy
Zawodniczki
Stajnie i tag teamy
Inni pojawiający się na wizji
Sędziowie
Niewyłączni
Zawodnicy
Zawodniczki
NXT
Zawodnicy
Zawodniczki
Stajnie i tag teamy
Inni pojawiający się na wizji
Sędziowie
  • Adrian Butler
  • Chip Danning
  • Dallas Irvin
  • Derek Sanders
  • Felix Fernandez
  • Jeremy Marcus
  • Joey Gonzalez
  • Victoria D'Errico
Performance Center
Zawodnicy
  • Anthony Luke
  • BJ Ray
  • Coy Wanner
  • Cutler James
  • Drake Morreaux
  • Drake Stewart
  • Harlem Lewis
  • Hayden Pittman
  • Hunter Smallback
  • Jasper Troy
  • Josh Black
  • Kale Dixon
  • Keanu Carver
  • Niko Vance
  • Saquon Shugars
  • Shiloh Hill
  • Troy Yearwood
  • Uriah Connors
Zawodniczki
  • Ajiea Lee Hargrave
  • Dani Raye
  • Derrian Gobourne
  • Kali Armstrong
  • Lainey Reid
  • Layla Diggs
  • Leigh Laurel
  • Penina Tuilaepa
  • Tyra Mae Steele
  • Zena Sterling
Zespół
Osobistości telewizyjne
Ambasadorzy
Scenarzyści
  • Alex Williams
  • Andrea Concepcion
  • Brian Parise
  • Christian Scovell
  • Christine Lubrano
  • Drake Maverick
  • Ed Koskey
  • Eric Watts
  • Gabe Sapolsky
  • George Carroll
  • Jeremy Borash
  • Jim Smallman
  • John Swikata
  • Johnny Russo
  • Jonathan Baeckstrom
  • Patrick Scott
  • Ryan Ward
Producenci
Personel wykonawczy
Posiadacze Grand Slam i Triple Crown Championship
Grand Slam
Championship
WWE
mężczyźni
kobiety
TNA
ROH
NJPW
FCW
Triple Crown
Championship
WWE
mężczyźni
kobiety
tag teamy
NXT
NXT UK
AEW
WCW
TNA
mężczyźni
kobiety
ROH
ECW
OVW
CZW
FIP
AAW
Posiadacze WWE Championship
1963–1970
1970–1979
1980–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029
Posiadacze World Heavyweight Championship (2002–2013)
2002–2009
2010–2013
Posiadacze WWE Intercontinental Championship
1979
1980–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029
Posiadacze WWE Tag Team Championship
2016–2019
2020–2029
Posiadacze World Tag Team Championship (1971–2010)
1970-1979
1980-1989
1990-1999
2000-2009
2010
Zwycięzcy Royal Rumble
Męski Royal Rumble
Żeński Royal Rumble
The Authority
Obecni członkowie
Byli członkowie
Powiązane grupy
Zobacz też
The Wyatt Family
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Randy_Orton&oldid=75162899”