Karol Piórecki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Karol Piórecki

Bończa

major dyplomowany piechoty
Pełne imię i nazwisko	Karol Franciszek Piórecki
Data i miejsce urodzenia	4 grudnia 1884 Stanisławów
Data i miejsce śmierci	28 lutego 1942 KL Auschwitz
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	Dowództwo Okręgu Korpusu Nr III
Stanowiska	szef oddziału
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Karol Franciszek Piórecki, ps. Bończa^[1] (ur. 4 grudnia 1884 w Stanisławowie, zm. 28 lutego 1942 w KL Auschwitz) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 4 grudnia 1884 w Stanisławowie, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jana i Karoliny z domu Truka^[2][3][4]. 6 lipca 1907 zakończył naukę w klasie VIIIa c. k. Gimnazjum Wyższego w Brzeżanach ze zdanym egzaminem dojrzałości^[5]. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, lecz po dwóch latach z powodu braków środków finansowych, zmuszony był je przerwać^[2]. Ukończył prywatnie kurs księgowości i buchalterii, odbył praktykę w Kasie zaliczkowej w Złoczowie i podjął pracę urzędnika bankowego^[2]. Do sierpnia 1914 był zatrudniony w Związku Ziemian we Lwowie^[2]. Należał do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego^[2][3].

18 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich^[2]. Został przydzielony jako sierżant do 2. kompanii I batalionu 1 pułku piechoty^[3]. 18 lutego 1915 został awansowany do stopnia sierżanta^[3]. Pełnił obowiązki sekcyjnego, następnie sierżanta liniowego, podoficera ordynansowego i dowódcy plutonu w 3. kompanii I baonu 1 pp^[3]. 1 stycznia 1917 został mianowany chorążym piechoty^[6]. 31 marca 1917 był odnotowany w 3. kompanii I baonu 1 pp i przedstawiony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola^[3]. Po odezwie Tymczasowej Rady Stanu z 18 maja 1917 wystąpił 20 czerwca tego roku do cesarza Karola I o zwolnienie z obywatelstwa austriackiego oraz do TRS o przyznanie obywatelstwa Królestwa Polskiego^[3]. Był ostatnim adiutantem pułku przed jego rozwiązaniem (do 18 września 1917)^[3]. Później został wcielony do austriackiego 100 pułku piechoty i wysłany na front włoski. 18 grudnia 1917 w walkach nad Piawą, ciężko ranny i kontuzjowany, dostał się do niewoli włoskiej^[2]. W czerwcu 1918 jako inwalida wojenny został zwolniony z niewoli i wrócił do Galicji Zachodniej^[2]. Leczył się w szpitalu wojskowym w Krakowie^[2].

W listopadzie 1918 oddał się do dyspozycji Polskiej Komendy Wojskowej w Krakowie^[2]. 18 listopada 1918 generał Bolesław Roja mianował go z dniem 1 grudnia 1918 porucznikiem ze starszeństwem od 1 maja 1917 oraz przydzielił do Oddziału II Polskiej Komendy Wojskowej^[7]. 8 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 15 listopada 1918 z tymczasowym zatwierdzeniem stopnia porucznika nadanego przez gen. Roję^[8]. Następnie został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa, gdzie wziął udział w organizacji 1 i 3 Dywizji Legionów^[2]. Od kwietnia 1919 brał udział w walkach 1 Dywizja Legionów^[2]. 9 grudnia 1919 został warunkowo mianowany kapitanem w piechocie z dniem 1 grudnia 1919^[9].

2 stycznia 1920 rozpoczął naukę na II Kursie Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie^[10]. W połowie kwietnia został przydzielony do 4 Dywizji Piechoty i wziął udział w wyprawie kijowskiej^[11]. Pierwszego dnia odwrotu z Kijowa (10 czerwca 1920) został przeniesiony do 1 Dywizji Legionów na stanowisko szefa sztabu^[2]. Wziął udział w walkach odwrotowych dywizji, a następnie w kontruderzeniu znad Wieprza i bitwie nad Niemnem^[2].

W początku styczniu 1921 wrócił do Warszawy i kontynuował naukę na kursie^[2]. Od 1 czerwca tego roku jego oddziałem macierzystym był 1 pułk piechoty Legionów^[12]. W październiku 1921, po ukończeniu kursu i otrzymaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” został przydzielony do 20 Dywizji Piechoty w Słonimie na stanowisko szefa sztabu^[13][14]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 499. lokatą w korpusie oficerów piechoty^{[15][16][17][18]}. Później został przeniesiony macierzyście do 79 pułku piechoty w Słonimie z pozostawieniem na stanowisku szefa sztabu 20 DP^[19]. Z dniem 15 października 1923 został przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego na stanowisko szefa Wydziału Wychowania Fizycznego^{[2][20][21][22][23]}. W lipcu 1926 został przeniesiony do 85 pułku piechoty w Nowej Wilejce, w celu odbycia stażu na stanowisku dowódcy batalionu^[2]. W listopadzie 1927 został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko szefa Oddziału Wyszkolenia^[24][25]. W listopadzie 1928 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III, a z dniem 31 sierpnia 1929 przeniesiony w stan spoczynku^[26][27]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Słonim. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IX. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[28]. W tym czasie był zatrudniony w Składnicy Materiału Intendenckiego nr 3 w Grodnie-Łosośni, w charakterze urzędnika^[1].

W styczniu 1938 leczył się w Oddziale Nerwowym Szpitala Obszaru Warownego „Wilno” na Antokolu^[2]. 24 czerwca 1938 wyrokiem Sądu Okręgowego w Wilnie został skazany za znieważenie słowne funkcjonariuszy Policji Państwowej w dniach 14 listopada 1937 i 3 marca 1938 w Wilnie na karę łączną dwóch miesięcy aresztu^[2]. Powyższy wyrok został 25 listopada 1938 zatwierdzony w Wydziale Odwoławczym Karnym Sądu Okręgowego w Wilnie^[2].

29 maja 1941 przybył do obozu koncentracyjnego Auschwitz, gdzie zginął 28 lutego 1942^[29].

Był żonaty z Ireną z Odyńców (zm. 1978), z którą miał dwóch synów: Andrzeja (1920–2004) i Leona (ur. 1921)^[2][30]. Żona Irena i syn Andrzej zostali pochowani na cmentarzu rzymskokatolickim w Radomiu (kwatera 4B, grób 2135)^[31].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 3591 – 6 grudnia 1921^[32][2][33]
• Krzyż Niepodległości – 22 grudnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[34][1][35]
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[2]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]
• Odznaka „Za wierną służbę”^[2]

• Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Wyższego w Brzeżanach za rok szkolny 1907. Brzeżany: Nakładem Funduszu Naukowego, 1907.
• Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
• Andrzej Wszendyrówny. II kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w budowaniu bezpieczeństwa państwa (1920–1921). „Bellona”. 4 (687), 2016. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej. ISSN 1897-7065.