Karol Skibiński – Wikipedia, wolna encyklopedia

Karol Skibiński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1849
Kamieniec Podolski

Data i miejsce śmierci

14 maja 1922
Lwów

Miejsce spoczynku

Cmentarz Łyczakowski we Lwowie

Narodowość

polska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry)

Karol Skibiński (ur. w 1849 w Kamieńcu Podolskim, zm. 14 maja 1922 we Lwowie) – polski inżynier budowy kolei. Syn Kazimierza Skibińskiego aktora, śpiewaka i dyrektora teatrów w Wilnie, Mińsku i Krakowie.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W okresie 1860–1866 uczył się w szkole realnej we Lwowie, kolejne dwa lata studiował na Politechnice Lwowskiej i do 1871 w Szkole Politechnicznej w Wiedniu. Po studiach, do 1879 pracował zawodowo przy projektowaniu i budowie linii kolejowych w monarchii austro-węgierskiej. Od 1879 na kolejnych stanowiskach na Politechnice Lwowskiej: najpierw jako asystent katedry geometrii wykreślnej, od 1880 – po habilitacji (praca pt. Teoria belki ciągłej o pięciu przęsłach) – jako docent prywatny statyki, od 1883 jako zastępca profesora geometrii wykreślnej, od 1888 jako profesor zwyczajny nauk inżynieryjnych, budowy dróg, kolei żelaznych i tuneli. W latach 1880–1909 był wielokrotnie dziekanem Wydziału Inżynieryjnego, a w roku 1891/1892 rektorem Politechniki Lwowskiej. W 1904 roku za współudział w międzynarodowym konkursie na żurawie kanałowe do podnoszenia statków odznaczony Orderem Korony Żelaznej III klasy[1].

W 1913 obchodził 35-lecie pracy pedagogicznej[2].

Należał do Polskiego Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie i otrzymał tytuł jego członka honorowego[3]. W 1882 był redaktorem odpowiedzialnym „Dźwigni” – organu Towarzystwa Politechnicznego we Lwowie. W 1919 przeszedł w stan spoczynku, mianowany profesorem honorowym, a w 1921 doktorem honoris causa. Był autorem kilku podręczników.

Grób Karola Skibińskiego na Cmentarzu Łyczakowskim

Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Kronika.Odznaczenia Kurier Lwowski 1904 nr 302 s.5
  2. Korespondencje. Dwa jubileusze. „Kurier Warszawski”, s. 8, Nr 338 z 8 grudnia 1913. 
  3. Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie 1877–1927. 1927: Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie, 1927, s. 86.
  4. M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 466 „za wybitne zasługi na polu nauki i wychowywania młodzieży w duchu patriotycznym, położone w latach 1905–1918”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]