Karpno (województwo dolnośląskie) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Karpno
wieś
Ilustracja
Leśna Kaplica Matki Bożej od Zagubionych w Karpnie
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

kłodzki

Gmina

Lądek-Zdrój

Sołectwo

Stójków

Wysokość

620-680[2] m n.p.m.

Liczba ludności (III 2011)

0[3]

Strefa numeracyjna

74

Kod pocztowy

57-540[4]

Tablice rejestracyjne

DKL

SIMC

0990793

Położenie na mapie gminy Lądek-Zdrój
Mapa konturowa gminy Lądek-Zdrój, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Karpno”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Karpno”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Karpno”
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego
Mapa konturowa powiatu kłodzkiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Karpno”
Ziemia50°19′27″N 16°55′03″E/50,324167 16,917500[1]
Leśniczówka w Karpnie

Karpno (niem. Karpenstein) – zanikająca wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Lądek-Zdrój w Górach Złotych nad Karpowskim Potokiem.

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Tereny dawnej wsi leżą w Górach Złotych, nad górnym biegiem Karpowskiego Potoku, pomiędzy Trojakiem, Karpiakiem i Kobylą Kopą, na wysokości około 620–680 m n.p.m.[2]

Podział administracyjny

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Od średniowiecza była to wieś służebna przy zamku Karpień, który wówczas był stolicą niewielkiego feudalnego państwa karpieńskiego[5]. W 1840 roku w Karpnie było tu 25 zagrodników i chałupników mieszkających w 19 domach[2]. We wsi mieścił się również posterunek celny przy trakcie do Czech przez Przełęcz Karpowską.

Po wymianie narodowościowej po roku 1945 wieś pozostała niezamieszkana i popadła w całkowitą ruinę[5]. Do dziś pozostał w niej tylko mały kościółek z 1872 roku – sanktuarium Matki Bożej od Zagubionych[5]. Kościółek ten w latach 80. XX wieku odbudowali i zaadaptowali na swoje sanktuarium leśnicy, ekolodzy i myśliwi[5]. Ostatnim zamieszkanym domem pozostał budynek leśniczówki przy drodze do Stójkowa. Według Narodowego Spisu Powszechnego miejscowość nie posiada stałych mieszkańców[3].

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]

Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[6]:

Inne zabytki[5]:

Szlaki turystyczne

[edytuj | edytuj kod]

Przez przysiółek prowadzą szlaki turystyczne[7]:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 50984
  2. a b c Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 17: Góry Złote. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, s. 103. ISBN 83-85773-01-0.
  3. a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  4. Stójków, [w:] Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1226 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  5. a b c d e Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak: Ziemia Kłodzka. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2010, s. 273. ISBN 978-83-89188-95-3.
  6. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 73. [dostęp 2012-08-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
  7. Mapa turystyczna. [dostęp 2018-06-07].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]