Kasper Weigel – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kasper Weigel
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 czerwca 1880
Lwów

Data i miejsce śmierci

4 lipca 1941
Lwów

profesor nauk technicznych
Specjalność: geodezja, miernictwo
Alma Mater

Politechnika Lwowska

Doktorat

1909

Habilitacja

1911

Profesura

1912

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Lwowska

Okres zatrudn.

1908-1941

Rektor Politechniki Lwowskiej
Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Kasper Weigel (ur. 10 czerwca 1880 we Lwowie, zm. 4 lipca 1941 tamże) – polski geodeta, profesor, rektor Politechniki Lwowskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu II Gimnazjum we Lwowie (1898) studiował na Wydziale Inżynierii Politechniki Lwowskiej (1898–1903). Po okresie pracy inżynierskiej (budowa kolei Lwów – Podhajce) został w 1908 wykładowcą w Katedrze Miernictwa swojej macierzystej uczelni. W 1909 obronił doktorat, w 1911 habilitował się i rozpoczął wykłady z miernictwa oraz rachunku wyrównawczego, od 1912 był profesorem nadzwyczajnym, a od 1918 zwyczajnym[1]. W czasie I wojny światowej kontynuował w Wiedniu działalność dydaktyczną dla studentów nieuczestniczących bezpośrednio w działaniach wojennych (w ramach Komitetu Techników Polskich założonego w 1915).

Po I wojnie światowej był profesorem Politechniki Lwowskiej (z tytułem profesora zwyczajnego), kierownikiem Katedry Miernictwa, dziekanem Wydziału Inżynierii Lądowej (1920), w roku akademickim 1929/1930 rektorem[2]. Prowadził także kursy fotogrametryczne dla oficerów lotnictwa. Wykonywał pionierskie w Polsce pomiary metodą fotogrametryczną. Interesował się szczególnie rachunkiem wyrównawczym, ze szczególnym uwzględnieniem sieci geodezyjnych: światowych, krajowych i lokalnych. Współorganizował państwową służbę geodezyjną w Polsce. Został członkiem założycielem powołanego w 1938 Stowarzyszenia „Towarzystwo Budowy Panoramy Plastycznej Dawnego Lwowa[3]. W połowie 1935 został mianowany członkiem Okręgowej Komisji Wyborczej nr 71 we Lwowie przed wyborami parlamentarnymi w 1935[4].

W okresie sowieckiej okupacji Lwowa nadal prowadził działalność naukową. W sierpniu 1940 był gościem Wszechzwiązkowego Komitetu ds. Nauki ZSRR w Moskwie[5]. Był kandydatem w grudniowych wyborach do rad obwodowych i miejskich sowieckiego Lwowa – 15 grudnia 1940[6]. Został zamordowany przez Niemców w grupie polskich profesorów lwowskich uczelni na Wzgórzach Wuleckich w nocy z 3 na 4 lipca 1941 wraz z jedynym, 33-letnim synem Józefem.

Jego postać jest patronem Katedry Geodezji na Wydziale Budownictwa i Inżynierii Środowiska Politechniki Rzeszowskiej.

Pełnione funkcje

[edytuj | edytuj kod]
  • kierował sekcją miernictwa w Ministerstwie Robót Publicznych (1919) oraz wchodził w skład Państwowej Rady Mierniczej,
  • prezes sekcji Komitetu Geodezyjnej PAU,
  • członek zwyczajny Akademii Nauk Technicznych i innych towarzystw naukowych,
  • współzałożyciel i pierwszy prezes Polskiego Towarzystwa Fotogrametrycznego (1930–1939)
  • członek Stałej Międzynarodowej Unii Geodezyjno-Geofizycznej, uczestnik kongresów, gdzie reprezentował środowisko polskich geodetów.

Działał również społecznie na Politechnice, sprawował funkcję kuratora chóru studentów (na potrzeby tego chóru komponował utwory) oraz kuratora Bratniej Pomocy Studentów.

Publikacje (wybór)

[edytuj | edytuj kod]

Wydał ponad 30 prac naukowych, w tym:

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jerzy Krawczyk: Lwowska Szkoła Geodezyjna. Warszawa: Zespół Historii Geodezji PAN, SGP, 1991, s. 20.
  2. Rektor Politechniki Lwowskiej. „Gazeta Lwowska”, s. 4, nr 129 z 8 czerwca 1929. 
  3. Statut Stowarzyszenia Towarzystwo Budowy Panoramy Plastycznej Dawnego Lwowa. Lwów: 1938, s. 13.
  4. Dział urzędowy. 87. Ogłoszenie. „Lwowski Dziennik Wojewódzki”. Nr 14, s. 120, 25 lipca 1934. 
  5. Dzieje najnowsze Tom 14, PAN, 1983.
  6. Eugeniusz Duraczyński, Polska 1939–1945: dzieje polityczne, wyd. Bellona. 1999 s. 83.
  7. M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 466 „za wybitne zasługi na polu nauki i wychowania młodzieży w duchu patriotycznym, położone w latach 1905–1918”.
  8. M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za zasługi na polu pracy wojskowo-geograficznej”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Zygmunt Albert Kaźń profesorów lwowskich – lipiec 1941 / studia oraz relacje i dokumenty zebrane i oprac. przez Zygmunta Alberta Wrocław 1989, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, ISBN 83-229-0351-0 wersja elektroniczna.
  • Andrzej Śródka, Uczeni Polscy XIX i XX stulecia, Tom IV S-Ż, Agencja Wydawnicza „Aries”, Warszawa 1998.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]