Kodeks 080 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Kodeks 080 (Gregory-Aland no. 080), ε 20 (von Soden)^[1] – grecki purpurowy kodeks uncjalny Nowego Testamentu na pergaminie, paleograficznie datowany na VI wiek. Jedna karta rękopisu przechowywana jest w Rosyjskiej Bibliotece Narodowej (Gr. 275, 3) w Petersburgu, druga karta przechowywana jest w Aleksandrii (Patriarchat 496)^[2][3]. Nie jest cytowany we współczesnych krytycznych wydaniach greckiego Nowego Testamentu.

Do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie dwie fragmentaryczne karty kodeksu, z tekstem Ewangelii Marka (9,14-18.20-22; 10,23-24.29). Ze względu na fragmentaryczność obu zachowanych kart nieznane są oryginalne rozmiary kart. Pergamin został nasączony purpurą, tekst pisany jest złotem. Tekst pisany jest dwoma kolumnami na stronę, 18 linijek w kolumnie^[2][3]. Litery są wielkie, kształt liter jest podobny do Purpurowego Kodeksu Petropolitańskiego (022)^[4].

Grecki tekst kodeksu jest zbyt krótki aby móc określić jego charakter tekstualny. Kurt Aland nie sporządził dlań profilu tekstualnego i nie zaklasyfikował do żadnej kategorii^[2].

Syria bywa wskazywana jako prawdopodobne miejsce powstania rękopisu^[5]. Gregory datował go na VI wiek^[4]. Obecnie INTF datuje go na VI wiek^[2].

Porfiriusz (Uspienski) widział kodeks w 1850 roku podczas jego wizyty w Aleksandrii i sporządził pierwszy jego opis^[6]. Jedną kartę kodeksu przywiózł do Petersburga. Oscar von Gebhardt skolacjonował jego tekst na potrzeby Tischendorfa Editio Octava Critica maior. W wydaniu tym został wprowadzony na listę rękopisów Nowego Testamentu, umieszczony został w grupie majuskułów. Tischendorf nadał mu siglum N^a i pod tym siglum jest cytowany w aparacie krytycznym wydania^[7]. C.R. Gregory w 1908 roku wprowadził nowy system oznaczania rękopisów Nowego Testamentu i nadał mu siglum 080^[1][8].

Kartę przechowywaną w Petersburgu badała i opisała paleografka, Eugenia E. Granstrem, w 1959 roku^[9] oraz krytyk tekstu, Kurt Treu, który opublikował jego tekst w 1966 roku^[10]. Pasquale Orsini wydał jego facsimile^[11]. We współczesnych krytycznych wydaniach greckiego Nowego Testamentu nie jest cytowany (NA28, UBS4)^[12][13].

• Lista kodeksów majuskułowych Nowego Testamentu

• K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Grand Rapids, Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
• Gerasimos G. Mazarakis, καιρον, 1883.
• Е.Э. Гранстрем. Каталог греческих рукописей ленинградских хранилищ. „Византийский временник”. Том 16, 1959. (ros.). 
• Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J. C. Hinrichs’sche Buchhandlung, 1908, s. 39.
• Caspar René Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: J.C. Hinrichs, 1900, s. 59. (niem.).
• P. Orsini: Manoscritti in maiuscola biblica. 2005. (wł.).
• Constantin von Tischendorf: Editio Octava Critica maior. Leipzig: J.C. Hinrichs’sche Buchhandlung, 1884.
• Kurt Treu. Die Griechischen Handschriften des Neuen Testaments in der USSR; eine systematische Auswertung des Texthandschriften in Leningrad, Moskau, Kiev, Odessa, Tbilisi und Erevan. „Texte und Untersuchungen zur Geschichte der altchristlichen Literatur”. 91, s. 110-111, 1966. Berlin. (niem.). 
• Pasquale Orsini: Manoscritti in maiuscola biblica. Materiali per un aggiornamento, Cassino, Edizioni dell’Università degli Studi di Cassino. Cassino: Università di Cassino, 2005, s. 297. ISBN 88-8317-025-3. (wł.).
• П. Успенский: Путешествие по Египту и в монастыри Святого Антония Великого и Преподобного Павла Фивейского, в 1850 году. Saint Petersburg: 1856. (ros.).