Koloman Halicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Koloman

Pomnik Kalmana w Gödöllő
Król Halicji
Okres	od 1215 do 1219
Poprzednik	Andrzej II węgierski
Następca	Andrzej (brat Kolomana)
Dane biograficzne
Dynastia	Arpadowie
Data urodzenia	1208
Data śmierci	1241 (33 lata)
Ojciec	Andrzej II węgierski
Matka	Gertruda z Meran
Żona	Salomea
Multimedia w Wikimedia Commons

Koloman (ur. 1208, zm. 1241) – król halicki, syn Andrzeja II węgierskiego i jego pierwszej żony – Gertrudy z Meran (siostry św. Jadwigi Śląskiej i Agnieszki, królowej Francji).

W wyniku porozumienia jakie zawarł król Węgier Andrzej II węgierski i książę Leszek Biały i wynikającej z tego wspólnej polsko-węgierskiej wyprawy zbrojnej, siedmioletni syn króla Andrzeja II w 1214 roku został przez arcybiskupa Ostrzyhomia koronowany na króla Halicza, otrzymanego w związku z zaręczynami z córką Leszka I Białego, Salomeą. Węgierskie oddziały Kolomana w 1216 zostały pobite przez księcia Mścisława II Udałego i uszedł na Węgry. W 1219 roku po zwycięstwie wojsk polsko-węgierskich Koloman ponownie został przez swojego ojca osadzony na tronie, na którym zasiadł razem z małżonką Salomeą. W 1221 Mścisław pobił go i wziął do niewoli. Odzyskał wolność za cenę zrzeczenia się przez Węgry praw do Halicza.

W 1226 objął rządy w Chorwacji. Zmarł wskutek ran, odniesionych w bitwie z Tatarami nad rzeką Sajo.