Leszek Grot – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2021-03 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Leszek Grot

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	18 stycznia 1933 Puchaczów
Data śmierci	25 grudnia 2005
Przebieg służby
Lata służby	1948–1988
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Wojskowa Akademia Polityczna, Wojskowy Instytut Historyczny
Stanowiska	redaktor naczelny Wojskowego Przeglądu Historycznego

Leszek Grot (ur. 18 stycznia 1933 w Puchaczowie, zm. 25 grudnia 2005) – polski historyk wojskowości, oficer polityczny, pułkownik, doktor nauk historycznych.

Do czternastego roku życia mieszkał w Puchaczowie koło Łęcznej, gdzie jego rodzice, Franciszka i Henryk, posiadali gospodarstwo rolne. W 1947 patrol bojowy Wolności i Niepodległości zabił – podobno w jego obecności – matkę i siostrę (wyrok podziemia wykonany przez pomyłkę na niewłaściwych osobach).

Ojciec skierował go do kompanii małoletnich w Legnicy, jednak wkrótce rozpoczął naukę w Liceum Ekonomicznym w Lublinie, a później w Szkole Oficerów Politycznych w Łodzi. Ukończył ją z wynikiem bardzo dobrym z opinią wybitnie zdolnego i wskazaniem do dalszej edukacji i pracy naukowej. Od 1952 już jako podporucznik pracował na stanowisku kierownika gabinetu – asystenta w Katedrze Geografii Wojennej oraz Wojskowej Akademii Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego, rozpoczynając jednocześnie kształcenie oraz pracę naukowo-dydaktyczną pod kierunkiem Zygmunta Paruckiego.

Ukończył studia na Akademii Wojskowo-Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego, a następnie historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę magisterską i doktorską pisał pod patronatem profesora Henryka Jabłońskiego. Następnie został kolejno: starszym asystentem, adiunktem i docentem w Katedrze Historii Polski i Polskiego Ruchu Robotniczego, kierowanej przez Emanuela Halicza. Prowadził seminarium magisterskie z zakresu najnowszych dziejów Polski. Awansował do stopnia podpułkownika. Był członkiem rady wydziału oraz kierownikiem cyklu wydawniczego Z lat wojny i okupacji.

Po 1968 jego poglądy i wypowiedzi zaczęły być uznawane za nieprawomyślne. Odsunięty ze społeczności akademickiej przez władze państwowe po tym jak w czasie transmisji telewizyjnej z obrad VI Zjazdu PZPR udał się na przyjęcie towarzyskie do restauracji.

Został skierowany do Wojskowego Instytutu Historycznego im. Wandy Wasilewskiej. Wkrótce objął stanowisko redaktora naczelnego kwartalnika Przegląd Historyczno-Wojskowy. Awansował również na stopień pułkownika. Podczas pracy Grota w czasopiśmie ukazało się w nim wiele cenionych materiałów, m.in. wspomnienia Mariana Utnika, artykuły gen. Romana Abramowa i Mieczysława Boruty-Spiechowicza dotyczące likwidacji Cmentarza Orląt oraz materiały płk. Jana Rzepeckiego dotyczące Biura Informacji i Propagandy. Ukazywały się jednak także artykuły zakłamujące obraz dziejów Polski – szczególnie w latach 1981–1983. W 1985 r., po prawie 10 latach kierowania kwartalnikiem, został usunięty z redakcji w wyniku nieporozumień z szefem Głównego Zarządu Politycznego Wojska Polskiego. Został przeniesiony na stanowisko docenta w Wojskowym Instytucie Historycznym. Przeszedł w stan spoczynku w 1988 r., po prawie 40 latach służby.

Wycofał się z działalności politycznej i naukowej, gdyż uważał, że zmiany w polskiej lewicy zachodzą zbyt wolno. Jednocześnie pogarszał się jego stan zdrowia. Po kilku latach wrócił do działalności naukowej.

Zmarł 25 grudnia 2005. Jest pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera I urnowa-5-14)^[1].

Był żonaty, miał córkę Barbarę oraz synów Tomasza i Pawła.

Tak jak jego ojciec, miał lewicowe poglądy. Pracował w instytucjach Głównego Zarządu Politycznego, w których przekonywał społeczeństwo polskie do tych poglądów. Transformację ustrojową Polski w 1989 uważał za normalną kolej rzeczy. Uważał, że w nowym ustroju politycznym lewica nadal ma możliwości rządzenia, pod warunkiem że zostanie przebudowana i się przystosuje do warunków wolnego rynku i demokracji. Popierał publicznie generała Wojciecha Jaruzelskiego.

Napisał kilka książek, kilkadziesiąt artykułów naukowych i publicystycznych. Jest także współautorem dzieł zbiorowych. Wychowawca kilku pokoleń historyków najnowszej historii Polski.

• Witold Biegański, Leszek Grot Wkład żołnierza polskiego w zwycięstwo nad faszyzmem, Warszawa, „Książka i Wiedza”, 1984
• Leszek Grot Przemiany rewolucyjne w krajach Europy Środkowej i Południowo-Wschodniej w latach 1944–1948: materiały międzynarodowego sympozjum naukowego zorganizowanego przez Polską Sekcję Wielostronnej Komisji Problemowej Akademii Nauk Krajów Socjalistycznych ds. Badania Dziejów Rewolucji Październikowej, Warszawa 1977
• Leszek Grot, Tadeusz Konecki, Edward Nalepa Pokojowe dzieje wojska polskiego, Warszawa: WIH, 1988
• Leszek Grot, List generałów: Rzecz o kłamstwie i chamstwie, Toruń 2003.
• Wojskowa działalność Komunistycznej Partii Polski: Wstępem opatrzył i do druku przygotował Leszek Grot, Wojskowy Przegląd Historyczny, Warszawa, 1988

Zobacz kolekcję cytatów Leszka Grota w Wikicytatach