Lew Kaltenbergh – Wikipedia, wolna encyklopedia

Lew Kaltenbergh (ur. 13 listopada 1910 w Szumsku, zm. 5 marca 1989 w Warszawie) – polski pisarz i tłumacz.

Po ukończeniu II Państwowego Gimnazjum im. Karola Szajnochy we Lwowie studiował historię kultury na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Lwowskiego. W 1933 zadebiutował na łamach Lwowskich Wiadomości Muzycznych i Literackich esejem „O Buninie, poecie mało znanym”. Po otrzymaniu stypendium naukowego wyjechał do Włoch, a następnie do Francji, skąd powrócił w 1935. Pracował na uczelni jako asystent prof. Juliusza Kleinera, w 1936 uzyskał tytuł doktora filologii polskiej i został członkiem Związku Literatów Polskich. Uczestniczył w pracach archeologicznych na Bliskim Wschodzie, w 1939 powrócił do kraju. Walczył w kampanii wrześniowej, po aresztowaniu przebywał od 1939 do 1943 w obozie jenieckim na Węgrzech (w Nagykanizsa^[1]), a następnie przedostał się do Jugosławii, gdzie walczył w oddziale partyzanckim. Po 1945 został tłumaczem z rosyjskiego, niemieckiego, rumuńskiego i węgierskiego, krytykiem filmowym oraz pisarzem tworzącym powieści historyczne i biograficzne. Od 1946 przez dwa lata pracował w Robotniczej Agencji Prasowej, a następnie został wykładowcą na Wydziale Dziennikarskim Akademii Nauk Politycznych. Od 1953 w Polskim Radiu, był pierwszym kierownikiem redakcji kalendarza radiowego oraz współpracownikiem redakcji literatur obcych. W 1948 zamieszkał w Milanówku, aby móc pracować stworzył w suterenie małą pracownię. Współpracował z redakcjami „Tygodnika Kulturalnego” i „Poezji”. W 1967 przeprowadził się do Warszawy, zamieszkał na Bielanach. Za przekład Tragedii człowieka Imrego Madácha otrzymał nagrodę węgierskiego PEN Clubu.

Jego żoną była Hanna Kaltenbergh z domu Bartold (ur. 6 lipca 1927, zm. 22 lutego 2001)^[2] dziennikarka Sztandaru Młodych i Magazynu Rodzinnego, działaczka na rzecz zwierząt.

Pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 21D-6-28).

• Dunaj rzeką szeroką (1957);
• Ogień strzeżony (1962);
• Dno czary (1965);
• Kopczyk zacny chwały żołnierskiej (1966);
• Ayana z delty Dunaju (1967);
• Gołe pole (1969);
• Czarne żagle czterdziestu mórz. Gawędy o piratach (1970);
• Studnia miłości (1972);
• Requiem tamtej miłości (1972);
• Szymona z Matyjaszem peregrynacja oraz innych rybałtów y dziadów przypadki (1973);
• Drugi brzeg (1974);
• Ułamki stłuczonego lustra' (1991).

• Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, Edycja 2, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989 s. 495 ISBN 83-223-2491-X.
• Monografia Cmentarz Bródnowski, praca zbiorowa, Urząd Dzielnicy Warszawa-Targówek, Warszawa 2007 s. 131, na książce ISBN 978-83-920764-0-0; ISBN 978-83-920764-0-7.
• Lew Kaltenbergh „Odłamki stłuczonego lustra” Wydawnictwo Czytelnik Warszawa 1991 ISBN 83-07-02166-9.
• Lew Kaltenbergh w leksykonie powiatu grodziskiego, Wspólny powiat