French
DeutschLucjan Kydryński – Wikipedia, wolna encyklopedia
 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
.jpg){kind=small} | |
| Odznaczenia | |
 | |
Lucjan Aleksander[1] Kydryński (ur. 6 stycznia 1929 w Grudziądzu, zm. 9 września 2006 w Warszawie) – polski dziennikarz, konferansjer, prezenter sceniczny i publicysta.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Juliusza Kydryńskiego oraz Aleksandry z domu Usarowskiej, którzy pobrali się w 1917; ojciec (zm. 1937) był profesorem filologii klasycznej i języka niemieckiego oraz pracował jaki dyrektor Gimnazium im. św. Jacka w Krakowie, a matka (zm. 1959) była nauczycielką[2]. Miał dwoje starszego rodzeństwa, brata Juliusza (1921–1994) i siostrę Marię (zm. 1997), a także dwie przyrodnie siostry, Ingeborgę i Melittę, z poprzedniego małżeństwa ojca[3]. Urodził się w Tarnobrzegu, a kiedy skończył rok, zamieszkał z rodziną w mieszkaniu przy ul. Starowiślnej w Krakowie[4]. Po śmierci ojca w maju 1937 zamieszkał z matką i rodzeństwem w kamienicy przy ul. Felicjanek 10[5]. W lipcu 1948 zdał naturę[6]. Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, po dwóch semestrach przeniósł się na anglistykę, a następnie na historię sztuki i muzykologię, jednak nie ukończył żadnego z kierunków[7]. Równolegle studiował dziennikarstwo w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Krakowie[7].
W 1951 został redaktorem w „Przekroju” i pozostał nim aż do zwolnienia go w 2002[8]. W „Przekroju” m.in. pisał reportaże, publikował felietony i recenzje muzyczne oraz prowadził dział recenzji filmowych, które podpisywał pseudonimem „Aleksandra”[9]. W 1953 został felietonistą i recenzentem muzycznym „Dziennika Polskiego”[10]. W 1955 odbył praktykę dziennikarską w redakcji „Neue Berliner Illustrierte”[11]. W 1961 otrzymał dziennikarskie stypendium i uczestniczył w międzynarodowym seminarium Uniwersytetu Harvarda[12].
W krakowskiej rozgłośni Polskiego Radia prowadził audycje: Wiolinem i basem oraz Rewia piosenek[13]. Prowadził także liczne programy (Muzyka lekka, łatwa i przyjemna), festiwale (m.in. Krajowe Festiwale Piosenki Polskiej w Opolu i Międzynarodowe Festiwale Piosenki w Sopocie) i koncerty telewizyjne, był także konferansjerem podczas koncertów polskich wykonawców w kraju i zagranicą (m.in. ok. 2 tys. recitali Haliny Kunickiej) oraz międzynarodowych gwiazd estrady w Polsce[14]. W 1994 otrzymał statuetkę Super Wiktora dla osobowości telewizyjnej, a w 1995 — statuetkę Diamentowego Mikrofonu dla zasłużonego twórcy radiowego[15].
Napisał kilkanaście książek, m.in. monografie George’a Gershwina (Gershwin, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1975) i Johanna Straussa (Jan Strauss, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979). Będąc wieloletnim konferansjerem duetu fortepianowego Marek i Wacek, napisał znaczącą monografię tego duetu pt. Marek i Wacek: historia prawdziwa (Wydawnictwo „Pomorze”, 1990). Napisał także książki: Przewodnik operetkowy: wodewil, operetka, musical (Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1977), Usta milczą, dusza śpiewa. Opowieść o życiu i twórczości Franciszka Lehára (Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1992), Przewodnik po filmach muzycznych (PWM, 1993) oraz biograficzną Przejazdem przez życie... Kroniki rodzinne (Wydawnictwo Literackie, 2005).
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
W marcu 1968, po uzyskaniu rozwodu z pierwszą żoną, poślubił piosenkarkę Halinę Kunicką w obecności świadków: Jerzego Połomskiego i Edyty Wojtczak[16]. Mają syna, Marcina (ur. 1968)[17], a ich synową została piosenkarka Anna Maria Jopek.
Od lat 90. chorował na arytmię i niedokrwistość serca, w 1994 przeszedł operację wszczepienia bypassów[18]. Zmarł 9 września 2006, został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A30-tuje-25)[19].
Filmografia[edytuj | edytuj kod]
- 1968: Przygoda z piosenką – jako on sam
- 1965–1966: Wojna domowa – jako konferansjer
Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
Laureat Diamentowego Mikrofonu
14 września 2006 Prezydent RP Lech Kaczyński, w uznaniu wybitnych zasług dla kultury polskiej oraz za działalność publicystyczną, nadał mu pośmiertnie Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[20].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 66.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 7–8, 11.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 8–9.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 9, 11.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 11, 13.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 22.
- ↑ a b Kydryński 2005 ↓, s. 25–26.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 28, 31, 323.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 28, 38, 65–67.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 34–35.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 32–33.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 61.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 34.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 43–51, 55–61, 68–78, 249.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 294–295.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 78–79, 85–86.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 88.
- ↑ Kydryński 2005 ↓, s. 282–283.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
- ↑ Prezydent RP odznaczył pośmiertnie Lucjana Kydryńskiego. prezydent.pl, 2006-09-18. [dostęp 2017-01-16].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Lucjan Kydryński: Przejazdem przez życie… Kroniii rodzinne. Wydawnictwo Literackie, 2005. ISBN 83-08-03780-1.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Lucjan Kydryński na zdjęciach w bazie Filmoteki Narodowej „Fototeka”