Ludwik Begale – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ludwik Begale

Ludwik Begale
Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1875 Rozdrażew, Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	1944 Warszawa, Generalne Gubernatorstwo
starosta poznański
Okres	od 1923 do 1939
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Ludwik Begale (ur. 20 sierpnia 1875 w Rozdrażewie^[1], zm. 1944 w Warszawie) – polski prawnik, sędzia, samorządowiec i działacz społeczny. Starosta poznański (1923-1939).

Urodził się 20 sierpnia 1875 w Rozdrażewie w rodzinie Andrzeja i Franciszki z domu Rybka^[1]. W Rozdrażewie jego ojciec miał cegielnię i dom mieszkalny oraz prowadził sklep spożywczy. Gimnazjum ukończył w Krotoszynie, a studia ekonomiczne i prawnicze na Uniwersytecie we Wrocławiu^[2].

Praktykę adwokacką odbył w Poznaniu w kancelarii Władysława Seydy i złożył w Berlinie egzamin asesorski. Prowadził w latach 1904–1919 w Ostrowie Wielkopolskim praktykę adwokacką (specjalizował się w sprawach cywilnych). Współdziałał politycznie w latach 1918–1920 z Władysławem Seydą i Wojciechem Korfantym^[2]. Członek Powiatowej Rady Ludowej w Ostrowie Wlkp., a w 1919 przeniósł się do Poznania na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego, a prezesem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu był w latach 1920–1923. Wybrany w marcu 1923 przez sejmik wojewódzki poznańskim starostą krajowym w Poznaniu, którą to godność sprawował przez 16 lat^[2]. Pełnił liczne funkcje społeczne m.in.: prezes Koła Prawników Samorządowych, prezes Towarzystwa Wyższych Urzędników Administracyjnych woj. poznańskiego, wiceprezes PCK na pozn. okręg, członek Państwowej Rady Samorządowej, członek Towarzystwa pomocy Naukowej im. K. Marcinkowskiego, wiceprezes Towarzystwa Opieki Polskiej nad Rodakami na Obczyźnie^[2].

2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski^[3].

W 1939 został ewakuowany i wraz z żoną znalazł się w Warszawie. Pracował podczas okupacji jako tłumacz języka niemieckiego w zakładach ubezpieczeniowych^[4].

Na początku powstania aresztowany i zabrany do siedziby gestapo przy AL. Szucha i następnie rozstrzelany w nieznanych okolicznościach^[4].

Żonaty z Zofią Wilczewską^[1]. Nie mieli dzieci^[4].

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 45-46. ISBN 83-01-02722-3.