Luzytanie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Luzytanie (łac. Lusitani) – starożytny lud indoeuropejski, mówiący językiem luzytańskim, żyjący w zachodniej części Półwyspu Iberyjskiego.

Po długim oporze podbity przez Rzym (139 p.n.e.), uległ romanizacji.

Najbardziej znanym przedstawicielem tego ludu jest wódz luzytański Wiriatus.

Luzytanie składali ofiary z jeńców, ich wnętrzności wykorzystywali do wróżenia. Strabon, na podstawie prac Artemidora, opisuje Luzytanów w Geographia jako lud pijący piwo, używający masła i wypiekający chleb ze zmielonych żołędzi^[1].

Zobacz też

Przypisy

↑ Peter Zralek: Portugalia dla turystów w Algavre. Wyd. I. Gdynia: Wydawnictwo Delfy, 2009, s. 16. ISBN 978-83-922200-4-6.

Bibliografia

Tadeusz Miłkowski, Paweł Machcewicz: Historia Hiszpanii. Wyd. I. Wrocław: Ossolineum, 1998, s. 19. ISBN 83-04-04403-X.
Krzysztof TomaszK.T. Witczak Krzysztof TomaszK.T., Język i religia Luzytanów. Studium historyczno-porównawcze, Łódź: Wydawnictwo UŁ, 2005, ISBN 83-7171-837-3, OCLC 69373790 .

[1] Peter Zralek: Portugalia dla turystów w Algavre. Wyd. I. Gdynia: Wydawnictwo Delfy, 2009, s. 16. ISBN 978-83-922200-4-6.

[1]