Mała Szarpana Turnia – Wikipedia, wolna encyklopedia
Po prawej kolejno: Wielka Szarpana Turnia, Pośrednia Szarpana Turnia i Mała Szarpana Turnia | |
Państwo | |
---|---|
Pasmo | |
Wysokość | 2299 m n.p.m. |
Pierwsze wejście | 9 maja 1907 r. |
Położenie na mapie Tatr | |
Położenie na mapie Karpat | |
49°10′08,7″N 20°05′50,1″E/49,169083 20,097250 |
Mała Szarpana Turnia (słow. Malý Ošarpanec, niem. Breuerturm, węg. Breuer-torony) – turnia o wysokości 2299 m[1] n.p.m., znajdująca się w południowo-wschodniej grani Wysokiej w słowackiej części Tatr Wysokich. Mała Szarpana Turnia stanowi najniższą i najbardziej wysuniętą na południe z trzech Szarpanych Turni znajdujących się w tej grani. Od Pośredniej Szarpanej Turni na północnym zachodzie oddzielona jest siodłem Niżniej Szarpanej Szczerbiny, a od południowego wschodu sąsiaduje z niewielką Rumanową Kopką. Na wierzchołek Małej Szarpanej Turni nie wiodą żadne znakowane szlaki turystyczne, jest ona dostępna jedynie dla taterników.
Polskie i słowackie nazewnictwo Małej Szarpanej Turni, podobnie jak innych Szarpanych Turni, wywodzi się od jej „poszarpanej” sylwetki. Nazwy niemiecka i węgierska upamiętniają Johanna Breuera – członka zespołu, który jako pierwszy zdobył jej wierzchołek.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pierwsze wejścia turystyczne:
- Heinrich Behn, Ernst Dubke, Johann Breuer i Johann Franz senior, 9 maja 1907 r. – letnie,
- Gyula Balla i Lajos Rokfalusy, 24 marca 1912 r. – zimowe[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online] .
- ↑ Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część IX. Waga – Szarpane Turnie. Warszawa: Sklep Podróżnika, 1992, s. 201-210.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005. ISBN 83-909352-2-8.
- Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004. ISBN 83-7104-009-1.