Marian Szeja – Wikipedia, wolna encyklopedia

Marian Szeja

Pełne imię i nazwisko	Marian Henryk Szeja
Data i miejsce urodzenia	20 sierpnia 1941 Siemianowice Śląskie
Data i miejsce śmierci	25 lutego 2015 Wałbrzych
Pozycja	bramkarz
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole Unia Kędzierzyn 1960–1967 Thorez Wałbrzych 1967–1973 Zagłębie Wałbrzych 128 (0) 1973–1974 FC Metz 4 (0) 1974–1980 AJ Auxerre 190 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1965–1973  Polska 15 (0)
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie złoto Monachium 1972 Piłka nożna
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Marian Henryk Szeja (ur. 20 sierpnia 1941 w Siemianowicach Śląskich, zm. 25 lutego 2015 w Wałbrzychu^[1]) – polski piłkarz, występujący na pozycji bramkarza.

Absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej. Zawodnik Unii Kędzierzyn, Górnika Thorez^[2] i Zagłębia Wałbrzych oraz francuskich zespołów: FC Metz (1973/74 4-0) i AJ Auxerre. W reprezentacji Polski wystąpił 15 razy.

Zadebiutował w wieku 14 lat w Unii Kędzierzyn, od początku na pozycji bramkarza; w 1963 r. trafił do III-ligowego Thoreza i wraz z tym klubem awansował do II ligi rok później. Powołany został do reprezentacji młodzieżowej na mecz z Turcją, który Polska wygrała (2:0) w Łodzi. Jako senior kadry Polski zadebiutował w Szczecinie 24 października 1965 w meczu z Finlandią (7:0).

Później grał przeciw Anglii − 5 stycznia 1966 w Liverpoolu (1:1) i w rewanżu w Chorzowie (przegrana Polski 0:1); po obu tych meczach uzyskał (pomimo utraty bramek) dobre oceny i gratulacje, także od przeciwników. W tournée reprezentacji Polski po Ameryce Południowej Brazylia wygrała na stadionie Maracanã (2:1), ale miejscowa prasa wybiła w nagłówkach fakt, że słynnemu napastnikowi Pelému nie udało się strzelić bramki Marianowi Szei.

Jego klub, przemianowany na Zagłębie Wałbrzych, awansował w 1968 do I ligi, a w sezonie 1970-1971 zajął w niej III miejsce i wystąpił w Pucharze UEFA^[3]

W roku 1974 uzyskał zgodę na kontrakt zagraniczny i wyjechał do Metzu, a potem do II-ligowego klubu Auxerre, z którym w 1979 dotarł do finału Pucharu Francji^[4], a w 1980 awansował do francuskiej I ligi.

W reprezentacji, w eliminacjach do igrzysk olimpijskich 1972, został doskonale oceniony po wygranym przez Polskę meczu eliminacyjnym z Hiszpanią (w Gijón; 2:0), podobnie jak po rozegranym w tym samym sezonie meczu eliminacyjnym do Mistrzostw Europy z RFN (0:0).

Pojechał na IO w Monachium 1972 jako bramkarz rezerwowy, jednak w ani jednym meczu, ani przez jedną minutę nie wszedł na boisko. Z tego powodu nie otrzymał medalu olimpijskiego i przez długi czas w kronikach i statystykach sportowych nie był uznawany za olimpijczyka. Dopiero po latach znalazł się na oficjalnych listach medalistów olimpijskich.

Ostatni mecz w reprezentacji rozegrał w 1973 z USA (0:1).

Po zakończeniu kariery wrócił do Wałbrzycha, gdzie pracował zarobkowo jako taksówkarz, wyjeżdżając jednak przez kilka lat na dwu- lub trzymiesięczne kontrakty do Auxerre, gdzie szkolił bramkarzy.

Marian Szeja w 1961 r. zawarł związek małżeński, jego dwaj synowie (Bernard i Dariusz) również grali w wałbrzyskim Zagłębiu.

Reprezentacyjne

• Złoty medal na IO w Monachium: 1972

Klubowe z AJ Auxerre

• Finał Pucharu Francji: 1978/79
• Mistrzostwo Ligue 2: 1979/80

• Złoty Krzyż Zasługi (1972)^[5]
• Złota Odznaka PZPN (1972)^[6]

• Andrzej Basiński, Numer (boczny) 572, „Dziennik Dolnośląski” nr 64(131), 5 kwietnia 1991
• Podczas AJ Auxerre, grał w filmie Coup de tête, w roli bramkarza drużyny Trincamp.

• Marian Szeja w bazie 90minut.pl