Michał Rybikowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Michał Rybikowski
Ilustracja
Michał Rybikowski (przed 1934)
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1900
Rokany

Data i miejsce śmierci

27 stycznia 1991
Montreal

Przebieg służby
Lata służby

do 1947

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

17 Wielkopolska Dywizja Piechoty
5 Batalion Strzelców Karpackich
2 Brygada Strzelców Karpackich

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje – dwukrotnie ranny
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Wojska Medal Niepodległości Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Oficer Orderu Imperium Brytyjskiego od 1936 (wojskowy) Medal Obrony (Wielka Brytania) Gwiazda Italii (Wielka Brytania) Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania)

Michał Rybikowski (alias Peter Iwanow, Ian Jacobsen, Adam Michałowski i Andrzej Paszkowski[1]) (ur. 3 lutego 1900 w Rokanach, zm. 27 stycznia 1991 w Montrealu) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Rokanach, w ówczesnym powiecie poniewieskim guberni kowieńskiej, w rodzinie Antoniego i Pauliny z Paszkowskich[2][3].

W wieku 18 lat zgłosił się do Wojska Polskiego. Został przydzielony do służb wywiadu działającego na terenie Białorusi i Litwy. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej[4]. W 1927 roku został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[4]. W roku szkolnym 1927/28 był dowódcą plutonu w 4 kompanii podchorążych, w roku szkolnym 1928/29 – instruktorem kompanii, a w roku szkolnym 1929/30 – adiutantem III batalionu[5].

Od 15 czerwca do 15 września 1930 roku odbył staż w artylerii i piechocie. Od 15 października do 15 grudnia 1930 roku ukończył Kurs Próbny przy Wyższej Szkole Wojennej. 5 stycznia 1931 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza XI Kursu 1930–1932[6][4]. 1 listopada 1932 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do dowództwa 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie na stanowisko oficera sztabu[4]. 29 kwietnia 1933 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 116. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 88. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8].

Był oficerem wywiadu polskiego w Wolnym Mieście Gdańsku, Królewcu i Kownie, od 1941 tworzył siatkę szpiegowską pod przykrywką pracownika japońskiej ambasady w Sztokholmie – płk./gen. Makoto Onodery. Himmler nazwał Rybikowskiego „najniebezpieczniejszym funkcjonariuszem polskiego wywiadu”[9]. Jego działalność została przedstawiona w powieści Stanisława Strumph-Wojtkiewicza „Tiergarten”.

Od 24 października 1944 roku do 1 lutego 1945 roku był dowódcą 5 batalionu Strzelców Karpackich[10]. 6 sierpnia 1945 roku objął dowództwo 2 Brygady Strzelców Karpackich i sprawował do jej rozwiązania w 1947 roku[11].

Zmarł 27 stycznia 1991 roku w Montrealu. Został pochowany na Cmentarzu Weteranów Field of Honor w Pointe-Claire.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stanisław Strumph-Wojtkiewicz, „Tiergarten” (Książka i Wiedza, Warszawa, 1966).
  2. Kolekcja VM ↓, s. 1.
  3. Woźny 2002 ↓, s. 137.
  4. a b c d Kolekcja VM ↓, s. 4.
  5. Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 414, 418, 423.
  6. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 153, 800.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 29 kwietnia 1933 roku, s. 115.
  8. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 33.
  9. Jan Larecki, „80 tysięcy misji”, rozdział w książce pt. „Agenci, szpiedzy, spiski” (Wyd. GJ, Warszawa, 2011).
  10. Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 84.
  11. Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 81.
  12. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 372.
  13. Waligóra 1928 ↓, s. 35.
  14. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922 roku, s. 108.
  15. a b c d e f g h i Rybikowski, Michał - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2021-10-05].
  16. M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  17. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 3 marca 1926 roku, s. 71.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]