Michałkowa – Wikipedia, wolna encyklopedia
wieś | |
Kościół św. Anny | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Wysokość | 360-560[2] m n.p.m. |
Liczba ludności (2011) | 125[3] |
Strefa numeracyjna | 74 |
Kod pocztowy | 58-321[4] |
Tablice rejestracyjne | DBA |
SIMC | 0856422 |
Położenie na mapie gminy Walim | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego | |
Położenie na mapie powiatu wałbrzyskiego | |
50°44′23″N 16°26′55″E/50,739722 16,448611[1] |
Michałkowa – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wałbrzyskim, w gminie Walim.
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Michałkowa to luźno zabudowania wieś łańcuchowa o długości około 4 km, leżąca w północnej części Gór Sowich, w dolinie Michałkowskiego Potoku, na wysokości około 360–560 m n.p.m.[2]
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Michałkowa jest najstarszą wsią w regionie, została lokowana w 1318 roku[2]. W 1787 roku była to duża wieś, w której były: kościół z plebanią, szkoła, folwark i 2 młyny wodne, a większość mieszkańców trudniła się tkactwem chałupniczym[2]. W 1825 roku było tu 119 domów w tym: kościół katolicki, szkoła ewangelicka, folwark, szpital, gorzelnia, browar, 2 młyny wodne, tartak, 12 bielników i 3 folusze, a wieś miała status wolnego sołectwa[2]. Miejscowość była wówczas dużym ośrodkiem tkactwa, działało tu 25 krosien bawełnianych i 83 lniane[2]. W 1840 roku liczba krosien wrosła do 172 i był to szczytowy okres rozwoju wsi[2]. Pod koniec XIX wieku korzystne zmiany przyniósł rozwój turystyki, Michałkowa stała się wtedy letniskiem. W latach 1911–1914 zbudowano zaporę na rzece Bystrzycy i utworzono Jezioro Bystrzyckie, którego południowy brzeg znalazł się w pobliżu wsi, co przyczyniło się do jej dalszego letniskowego rozwoju[2].
Po 1945 roku początkowo Michałkowa była wsią rolniczą, dopiero w latach 60. XX wieku odrodziła się jej funkcja letniskowa. Obecnie rolnictwo zanikło prawie całkowicie, a miejscowość przekształciła się w letnisko znane z pięknych widoków[2].
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Według Narodowego Spisu Powszechnego (2011 r.) liczyła 125 mieszkańców[3]. Jest najmniejszą miejscowością gminy Walim.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisany jest[5]:
- kościół filialny pw. św. Anny, należący do parafii św. Barbary w Walimiu; wzniesiony w XVII wieku, przebudowywany w 1835 roku, jednonawowy, z wydzielonym prezbiterium i wieżą po stronie zachodniej[2].
Szlaki turystyczne
[edytuj | edytuj kod]Przez Michałkową przechodzi szlak turystyczny z Zagórza Śląskiego na Wielką Sowę[6]. Szlak ten jest częścią europejskiego szlaku turystycznego E3, prowadzącego z Portugalii nad Morze Czarne.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Sarkopsyd – minerał odkryty i po raz pierwszy opisany w Michałkowej.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 79258
- ↑ a b c d e f g h i j Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: I-BiS, 1994, s. 241-244. ISBN 83-85773-12-6.
- ↑ a b GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 782 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 191. [dostęp 2012-10-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].
- ↑ Mapa szlaków turystycznych. [dostęp 2017-10-28].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1995, ISBN 83-85773-12-6.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Michałkowa, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 321 .