Michaił Malinin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Michaił Malinin
ихаил Сергеевич Малинин
ilustracja
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

28 grudnia 1899
Połutino, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

24 stycznia 1960
Moskwa, Rosyjska FSRR

Przebieg służby
Lata służby

19191960

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Stanowiska

szef sztabu – z-ca nacz. d-cy Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech, szef Głównego Zarządu Operacyjnego –
I z-ca szefa SG RKKA

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji;
II wojna światowa:

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za obronę Stalingradu” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR” Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Order Krzyża Grunwaldu III klasy Distinguished Service Order (Wielka Brytania)

Michaił Siergiejewicz Malinin, ros. Михаил Сергеевич Малинин (ur. 16 grudnia?/28 grudnia 1899 we wsi Połutino, zm. 24 stycznia 1960 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał armii, szef sztabu – zastępca głównodowodzącego Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech, szef Głównego Zarządu Operacyjnego – I zastępca szefa Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR, Bohater Związku Radzieckiego (1945), deputowany do Rady Najwyższej ZSRR 3. i 4. kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we wsi Połutino, w rejonie antropowskim obwodu kostromskiego, w biednej rodzinie chłopskiej. Ukończył dwie klasy szkoły średniej. Następnie pracował w lesie jako drwal. Członek WKP(b) od 1931.

Służbę w Armii Czerwonej rozpoczął w 1919. Uczestnik wojny domowej. W 1919 jako szeregowy w 6 zapasowym pułku strzelców brał udział w tłumieniu wystąpień kontrrewolucyjnych w pow. kostromskim.

W 1922 ukończył II Moskiewską Oficerską Szkołę Piechoty. W latach 1922–1928 pełnił służbę w jednostkach wojskowych Moskiewskiego Okręgu Wojskowego – był dowódcą plutonu, zastępcą dowódcy kompanii, komendantem pułkowej szkoły podoficerskiej i dowódcą batalionu w 42 pułku strzeleckim. W 1931 ukończył studia w Akademii Wojskowej im. M. Frunzego. Po ukończeniu studiów był szefem sztabu 219 pułku strzeleckim, szefem wydziału w sztabie 45 Dywizji Strzeleckiej i szefem oddziału sztabu korpusu zmechanizowanego w Uralskim Okręgu Wojskowym. W 1933 ukończył wyższy kurs akademicki w Akademii Motoryzacji i Mechanizacji ACz. W latach 1933–1937 służył w Zabajkalskim Okręgu Wojskowym na stanowiskach: szefa sztabu 20 Samodzielnej Brygady Zmechanizowanej, szefa oddziału w sztabie Okręgu Wojskowego i dowódcy 32 Brygady Zmechanizowanej. Od 1938 w szkolnictwie wojskowym: był wykładowcą taktyki, starszym wykładowcą taktyki wojsk pancernych, kierownikiem kursu taktycznego na Leningradzkich kursach doskonalenia wyższych kadr dowódczych wojsk pancernych. Następnie w latach 1939–1940 brał udział w wojnie zimowej z Finlandią jako szef oddziału operacyjnego sztabu 9 Armii oraz zastępca szefa sztabu 9 Armii do spraw tyłów. Latem 1940 został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 7 Korpusu Zmechanizowanego Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, funkcję tę pełnił do rozpoczęcia wojny z Niemcami.

Od czerwca 1941 na Froncie Zachodnim był szefem sztabu 16 Armii do 16 lipca 1942. Następnie był szefem sztabu szeregu Frontów: Briańskiego – od 20 lipca do 27 września 1942, Dońskiego – od 30 września 1942 do 15 lutego 1943, Centralnego – od 15 lutego do 20 października 1943, Białoruskiego – od 20 października 1943 do 23 lutego 1944 i od 6 – do 16 kwietnia 1944, 1 Białoruskiego – od 24 lutego do 5 kwietnia 1944 oraz od 16 kwietnia 1944 do 10 czerwca 1945. Na tych odpowiedzialnych stanowiskach on brał udział w przygotowaniu i przeprowadzeniu operacji rozbicia niemieckich wojsk pod Stalingradem, Kurskiem oraz w operacjach: Białoruskiej, Warszawsko-Poznańskiej, Zachodniopomorskiej i Berlińskiej. 20 grudnia 1942 awansował na stopień generała porucznika, a 18 września 1943 – na stopień generała pułkownika.

Postanowieniem Prezydium Rady Najwyższej ZSRR z 29 maja 1945 – za umiejętne dowodzenie wojskami frontów oraz przejawione w tym czasie męstwo i bohaterstwo nadano mu tytuł Bohatera Związku Radzieckiego wraz z wręczeniem Orderu Lenina i medalu Złota Gwiazda (nr 6456).

Po zakończeniu wojny – w latach 1945–1948 był szefem sztabu – zastępcą głównodowodzącego Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech. W latach 1948–1950 pełni funkcję szefa sztabu głównego i zastępcy Głównodowodzącego Wojsk Lądowych. Od 1950 był zastępcą Głównego Inspektora, następnie Głównym Inspektorem Armii Radzieckiej. Od 1952 do 1960 był szefem Głównego Zarządu Operacyjnego – I zastępcą szefa Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR. Pełniąc służbę na tym stanowisku koordynował działania wojsk radzieckich biorących udział w interwencji na Węgrzech jesienią 1956.

3 sierpnia 1953 awansował na stopień generała armii.

Był deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR 3. i 4. kadencji. Był zastępcą członka Komitetu Centralnego KPZR w latach 1952–1956 oraz członkiem Centralnej Komisji Rewizyjnej KPZR w latach 1956–1960.

Zmarł 24 stycznia 1960 w Moskwie i został pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]