Monika Mann – Wikipedia, wolna encyklopedia

Monika Mann

Monika Mann ok. 1919
Data i miejsce urodzenia	7 czerwca 1910 Monachium
Data i miejsce śmierci	17 marca 1992 Leverkusen
Narodowość	niemiecka
Język	niemiecki
Dziedzina sztuki	literatura
Multimedia w Wikimedia Commons

Monika Mann (ur. 7 czerwca 1910 w Monachium, zm. 17 marca 1992 w Leverkusen) – niemiecka pisarka i felietonistka.

Była czwartym z sześciorga dzieci Tomasza Manna i Kathariny Hedwig (z domu Pringsheim), siostrą Eriki, Klausa i Golo, Elizabeth i Michaela Mannów^[1].

Studiowała muzykę i historię sztuki we Florencji. Tam poznała węgierskiego-żydowskiego historyka sztuki Jenö Lányi. W 1938 przenieśli się do Londynu, gdzie w marcu 1939 wzięli ślub^[1].

We wrześniu 1940 płynęli z Liverpoolu do Kanady brytyjskim statkiem „City of Benares”, który został storpedowany przez niemiecką łódź podwodną U-48^[2]. Monika uratowała się, ale jej mąż zatonął. Rozbitków wziął na pokład angielski okręt wojenny i przetransportował do Szkocji. Stamtąd Monika popłynęła do Nowego Jorku na pokładzie statku „Cameronia”. Kolejne lata spędziła w Stanach Zjednoczonych u rodziny^[1].

W 1948 przebyła załamanie psychiczne; rodzina umieściła ją wtedy w hinduskim centrum medytacyjnym w La Crescenta koło Los Angeles, spędziła tam zaledwie kilka dni.

W 1952 otrzymała obywatelstwo amerykańskie, jednak we wrześniu tego roku wróciła do Europy i zamieszkała w Rzymie^[1].

W 1955 napisała autobiografię Vergangenes und Gegenwärtiges (Przeszłość i teraźniejszość). Książka została opublikowana w 1956 równocześnie z książką siostry Eriki Mann Das letzte Jahr. Bericht über meinen Vater (Zeszły rok. Raport o moim ojcu)^[1].

W końcu 1954 zamieszkała na Capri w Villi Monacone z rybakiem Antonio Spadaro, któremu poświęciła swoją kolejną książkę. W 1958 ponownie przyjęła obywatelstwo niemieckie. W 1986 po śmierci Antonia Spadaro, musiała opuścić Villę Monacone. Zamieszkała w Leverkusen w domu Ingrid Beck-Mann, wdowy po adoptowanym synu jej brata Golo Manna^[1].

Zmarła 17 marca 1992 w Leverkusen; została pochowana w rodzinnym grobie na cmentarzu w Kilchbergu w Szwajcarii^[1].

• Vergangenes und Gegenwärtiges. 1956.

· Monika Mann, Past and Present, translated by Frances F. Reid and Ruth Hein (New York: St. Martin's Press, 1960

• Der Start. 1960.
• Tupfen im All. 1963.
• Erinnerungen an Heinrich Mann. 1965 (wspólna praca z Karlem Lemke).
• Wunder der Kindheit. 1966.
• Der letzte Häftling. 1967.
• Inventionen. 1974.