Narodowy pomnik Stanów Zjednoczonych – Wikipedia, wolna encyklopedia

Narodowy pomnik Stanów Zjednoczonych (ang. US National Monument) – obszar chroniony, który podobnie jak park narodowy regulowany jest przez prawo federalne. Decyzję o ich utworzeniu podejmuje prezydent Stanów Zjednoczonych, który na mocy ustawy z 1906 roku (tzw. Antiquities Act) ma prawo je samodzielnie ustanawiać^[1][2]. Sporadycznie także Kongres ustanawiał pomniki narodowe^[2].

Podstawowe różnice pomiędzy parkiem narodowym a pomnikiem narodowym są następujące:

• Prezydent może wydać dekret o powstaniu bez aprobaty Kongresu.
• Przepisy często są mniej rygorystyczne niż w parkach narodowych.
• Pomniki otrzymują mniejszą ilość funduszy rządowych niż parki narodowe.
• Zazwyczaj chroniony jest tylko jeden obiekt, a nie wszystko co znajduje się w granicach obszaru.
• Urzędnicy często zezwalają na polowania w lasach obejmujących pomnik.

Pierwszym pomnikiem był szczyt Devils Tower w hrabstwie Crook stanu Wyoming. Prezydent Theodore Roosevelt uznał, że zanim parlament zdecyduje o utworzeniu parku narodowego, zostanie ona całkowicie zniszczona.

Opiekę sprawują następujące agendy federalne:

• Bureau of Land Management
• National Park Service
• United States Fish and Wildlife Service
• United States Forest Service

 Osobny artykuł: Lista pomników narodowych Stanów Zjednoczonych.

W czerwcu 2008 roku w Stanach Zjednoczonych znajdowało się 96 pomników narodowych. Najstarszym pomnikiem był Devils Tower National Monument ustanowiony 24 września 1906 roku, zaś najnowszym Papahānaumokuākea Marine National Monument ustanowiony 15 czerwca 2006 roku.

Zobacz multimedia związane z tematem: Narodowy pomnik Stanów Zjednoczonych

• parki stanowe
• Narodowy Pomnik Historyczny USA