Negocjacje zbiorowe – Wikipedia, wolna encyklopedia

Negocjacje zbiorowe – proces negocjacji między pracodawcami a grupą pracowników, którego celem jest zawarcie umów regulujących wynagrodzenia pracownicze, warunki pracy, świadczenia i inne aspekty wynagrodzeń i praw pracowniczych. Interesy pracowników są przeważnie prezentowane przez przedstawicieli związku zawodowego, do którego należą pracownicy. Układy zbiorowe osiągnięte w wyniku tych negocjacji zwykle określają stawki płac, godziny pracy, szkolenia, BHP, nadgodziny, mechanizmy składania skarg oraz prawa do uczestniczenia w pracy lub sprawach firmy[1].

Najczęstszą formą negocjacji zbiorowych są rokowania na szczeblu przedsiębiorstwa, mogą być też prowadzone na poziomie branży, działu gospodarki lub ogólnokrajowym. W Polsce porozumienie obejmujące swoim zakresem więcej, niż jedno przedsiębiorstwo przybiera formę ponadzakładowego układu zbiorowego pracy[2]. Układ zbiorowy funkcjonuje jako wewnętrzny akt normatywny między pracodawcą a jednym lub kilkoma związkami zawodowymi. Negocjacje zbiorowe składają się z procesu negocjacji pomiędzy przedstawicielami związku a pracodawcami (na ogół reprezentowanymi przez kierownictwo lub, w niektórych krajach, takich jak Austria, Szwecja i Holandia, przez organizację pracodawców) w odniesieniu do warunków zatrudnienia pracowników, takich jak wynagrodzenie, godziny pracy, warunki pracy, procedury rozpatrywania skarg oraz o prawach i obowiązkach związków zawodowych[1].

Najważniejsze zagadnienia podejmowane przez negocjacje zbiorowe

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Co określa układ zbiorowy pracy? (art.240) [online], kadry.infor.pl [dostęp 2022-08-04] (ang.).
  2. Ponadzakładowy układ zbiorowy pracy – strony [online], kadry.infor.pl [dostęp 2022-08-04] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Leksykon polityki gospodarczej. pod red. Urszuli Kaliny-Prasznic, Oficyna Ekonomiczna, Kraków 2005, s. 137, ISBN 83-89355-61-2