Nekropolia – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nekropolia, nekropola (gr. νεκρόπολις nekropolis, miasto umarłych) – starożytny lub wczesnochrześcijański cmentarz usytuowany w pobliżu miasta albo inny stary cmentarz o dużej powierzchni, zwłaszcza taki, na którym pochowani są członkowie znanych rodów i ludzie sławni^[1].

Okazałe nekropolie z gigantycznymi grobowcami (piramidy, mastaby) zakładano w Egipcie i w Chinach. W starożytnej Grecji i Cesarstwie Rzymskim ciągnęły się one wzdłuż dróg (na przykład wzdłuż Via Appia).

Nekropolie mogły mieć formy:

• podziemne – katakumby
• naziemne – jako zgrupowanie grobowców, mauzoleów
• grzebalne – o grobach wykopanych w ziemi i oznaczonych nagrobkami
• skalne.

Obecnie terminu tego używa się także w odniesieniu do nowożytnego lub nawet współczesnego cmentarza otoczonego szczególnym kultem^[1].

• kolumbarium

• Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 104. ISBN 83-85001-89-1.