Neoscholastyka – Wikipedia, wolna encyklopedia

Neoscholastyka – nurt filozoficzny odnawiający filozofię scholastyczną. Współczesna neoscholastyka zapoczątkowana została encykliką Leona XIII – Aeterni Patris. Leon XIII wezwał do zaangażowania się katolików w pracę filozoficzną i przyjęcie w niej jednego wzorca - scholastyki, w szczególności w formie nadanej przez Tomasza z Akwinu.

Neoscholastyką nazywa się także wcześniejsze formy odradzające filozofię scholastyczną w epoce nowożytnej^[1].

W ramach neoscholastyki pojawiły się dwa kierunki:

• Kierunek konserwatywny według którego należy ściśle trzymać się Tomasza. Reprezentowany był głównie przez dominikanów. Jego polskim przedstawicielem był Jacek Woroniecki i Franciszek Gabryl.
• Kierunek zmierzający do dalszego rozwoju scholastyki. Niekoniecznie tomistyczny (w jego ramach pojawił się też neoaugustynizm, neoskotyzm).

Wśród szczególnych cech nowej scholastyki wymienia się:

• realizm poznawczy – przedmioty materialne, realnie istnieją i można je poznać
• byt jest konkretny i jednostkowy
• metafizyka musi brać pod uwagę fakty naukowe, ale może odrzucać teorie, gdyż te są jedynie hipotezami

• Władysław Tatarkiewicz, Historia filozofii, t. 3, Warszawa 2004.