Obiegnik – Wikipedia, wolna encyklopedia

Obiegnik (wł. gruppetto) – ozdobnik polegający na wykonaniu w krótkich wartościach rytmicznych linii melodycznej złożonej z:

• dźwięku ozdabianego (może być pominięty);
• dźwięku o sekundę wyżej;
• ponownie dźwięku ozdabianego;
• dźwięku o sekundę niżej;
• powrotu na dźwięk ozdabiany.

Jeżeli symbol obiegnika nie posiada nad lub pod sobą znaków chromatycznych, obiegnik wykonuje się za pomocą dźwięków gamowłaściwych; jeżeli symbol zawiera znaki chromatyczne, należy je uwzględnić w realizacji.

Obiegnik może być zanotowany wprost nad nutą ozdabianą bądź nad pustą przestrzenią pomiędzy dwiema nutami. W pierwszym przypadku obiegnik wykonuje się natychmiast, skracając nutę ozdabianą (bądź pomijając ją całkowicie), w drugim - wykonanie obiegnika opóźnia się, przybliżając je w czasie do momentu zagrania kolejnego dźwięku.

Wyjątkowo występuje obiegnik realizowany od dolnej sekundy: wówczas jego symbol jest przekreślony pionową linią, podobnie jak w przypadku mordentu dolnego.

• Franciszek Wesołowski: Zasady muzyki, Polskie Wydawnictwo Muzyczne 1995, ISBN 978-83-224-0461-4