Odon Mieszkowic – Wikipedia, wolna encyklopedia

Odon (Odo) poznański (wielkopolski, Mieszkowic) (ur. pomiędzy 1141 a 1149, zm. 20 kwietnia 1194) – książę poznański 1177/79-1182, książę w południowej Wielkopolsce 1177/79-1194, książę kaliski w latach 1193–1194.

Odon był najstarszym synem księcia wielkopolskiego Mieszka Starego i jego pierwszej żony Elżbiety węgierskiej.

Imię otrzymał zapewne na cześć wuja, margrabiego brandenburskiego Ottona I Askańczyka, który ożenił się z Judytą, siostrą Mieszka Starego, w 1148^[1].

Nie wiadomo kiedy dokładnie się urodził, nastąpiło to jednak około roku 1145.

Osoba Odona po raz pierwszy pojawia się 21 maja 1161 na zjeździe w Łęczycy, gdzie książę poświadczył dokument, który został wydany przez Bolesława IV Kędzierzawego i Henryka Sandomierskiego.

W 1177 Odon przyłączył się do ogólnopolskiego powstania przeciw władzy Mieszka III. Podstawową przyczyną oprócz próby wywalczenia własnej dzielnicy było faworyzowanie przez ojca przyrodniego rodzeństwa Odona zrodzonego z drugiej małżonki księcia wielkopolskiego Eudoksji. Walki Odona z Mieszkiem przeciągnęły się zapewne do 1179, kiedy to Mieszko Stary musiał ostatecznie uchodzić z kraju. Usadowienie się Odona w Poznaniu zaakceptował nowy książę senior – Kazimierz II Sprawiedliwy.

W 1181, gdy Mieszko III powraca do kraju, dochodzi do porozumienia pomiędzy ojcem i synem, na mocy którego Mieszko zostaje zwierzchnim księciem wielkopolskim i ponownie przejmuje władzę w Poznaniu – Odon zostaje wtedy władcą terytoriów położonych w południowej Wielkopolsce nad rzeką Obrą (część historyków uważa, że Odon utrzymał się w stolicy Wielkopolski do swej śmierci).

O rządach Odona w Wielkopolsce nie zachowało się wiele informacji: wiemy tylko, że uruchomił własną mennicę. Zachowała się także konna pieczęć władcy z napisem "Odo Dux" (Odo książę).

2 sierpnia 1193 umiera jego młodszy brat Mieszko Młodszy, Odon przejmuje wtedy za zgodą Mieszka III Kalisz.

Odon Poznański zmarł 20 kwietnia 1194 i został pochowany w katedrze w Poznaniu. Po śmierci Odona dzielnicę nad Obrą objął w zastępstwie małoletniego syna księcia Władysława najmłodszy syn Mieszka Starego Władysław III Laskonogi, Kalisz przejął zaś Mieszko Stary.

Żoną Odona była Wyszesława, córka Jarosława Ośmiomysła, księcia halickiego^[2], albo jego syna Włodzimierza^[3]. Dokładna data zawarcia tego małżeństwa nie jest znana. Badacze sądzą, że doszło do niego po 1184 roku^[4].

Dziećmi Odona i Wyszesławy byli:

• Władysław Odonic (ur. ok. 1190, zm. 5 czerwca 1239) – książę wielkopolski,
• Ryksa (ur. ok. 1190, zm. 18 XI po 1238) – księżniczka wielkopolska^[5].

W literaturze przedmiotu czasem ukazuje się informacja, że dziećmi Odona byli również:

• Eufrozyna, żona księcia gdańskiego Świętopełka II Wielkiego. W świetle współczesnych badań genealogicznych osobę tę odrzuca się z filiacji^[6],
• Odon – pleban kapituły magdeburskiej^[7].