Okręty podwodne typu Brin – Wikipedia, wolna encyklopedia

Okręty podwodne typu Brin

Kraj budowy	Włochy
Stocznia	Cantieri navali Tosi di Taranto(inne języki) w Tarencie
Zbudowane	5
Użytkownicy	Regia Marina
Typ poprzedzający	Archimede
Typ następny	Liuzzi
Uzbrojenie:
1 działo 100 mm 4 karabiny maszynowe plot 13,2 mm (2xII) 14 torped kal. 533 mm
Wyrzutnie torpedowe: • dziobowe • rufowe	4 × 533 mm 4 × 533 mm
Załoga	54 oficerów i marynarzy
Wyporność:
• na powierzchni	1016 t
• w zanurzeniu	1266 t
Zanurzenie testowe	110 m
Długość	72,5 m
Szerokość	6,7 m
Prędkość: • na powierzchni • w zanurzeniu	17,3 w 8 w

Okręty podwodne typu Brin – typ włoskich okrętów podwodnych używanych przez Regia Marina w okresie II wojny światowej.

Okręty tego typu były podwodnymi okrętami oceanicznymi z częściowo podwójnym kadłubem, operującymi na głębokości do 110 m. Wszystkie zostały wybudowane przez stocznię Cantieri navali Tosi di Taranto(inne języki) w Tarencie. Powstały jako rozwinięcie typu Archimede. Dwa okręty drugiej serii: „Archimede” i „Torricelli” były budowane w tajemnicy i otrzymały nazwy przejęte po dwóch poprzednikach przekazanych w 1937 roku hiszpańskim nacjonalistom, w celu ukrycia tego faktu^[1]. Ogółem wybudowano 5 okrętów tego typu. Cztery z nich zostały utracone w czasie działań wojennych, z tego dwa – na pierwszym patrolu bojowym.

Początkowo uzbrojenie artyleryjskie okrętów stanowiło działo 100 mm/43 (o długości lufy 43 kalibry) Model 27, umieszczone w obrotowej obudowie na szczycie dość dużego kiosku, z jego tyłu (była to próba skonstruowania lekkiego działa dla okrętów podwodnych, chronionego przed bryzgami wody, używanego oprócz tego tylko na typie Foca)^[2]. Działo to nie okazało się jednak udane i w latach 1941–1942 na istniejących okrętach („Brin”, „Archimede” i być może „Guiglemotti”) zostało zamienione na standardowe działo 100 mm/47, umieszczone na pokładzie górnym, przed zmniejszonym kioskiem^[3].

• „Brin” („Benedetto Brin”) – zwodowany 3 kwietnia 1938, w służbie od 30 czerwca 1938. Po kapitulacji Włoch poddał się Aliantom. Jako jedyny okręt typu nie został utracony podczas wojny, skreślony z listy floty w 1948.
• „Galvani” („Luigi Galvani”) – zwodowany 22 maja 1938, w służbie od 29 lipca 1938. Zatopiony w rejonie Zatoki Perskiej 26 czerwca 1940.
• „Guglielmotti” – zwodowany 11 września 1938, w służbie od 12 października 1938. Storpedowany przez brytyjski okręt podwodny HMS „Unbeaten” (typu U) 17 marca 1942 w pobliżu przylądka Spartivento zatonął wraz z całą załogą.
• „Archimede” – zwodowany 5 marca 1939, w służbie od 18 kwietnia 1939. Zatopiony przez amerykańską łódź latającą Catalina u wybrzeży Brazylii 16 marca 1943.
• „Evangelista Torricelli” – zwodowany 26 marca 1939, w służbie od 7 maja 1939. Zatopiony 23 czerwca 1940 przez okręty Royal Navy na Morzu Czerwonym.

23 czerwca 1940 roku rano doszło do pojedynku „Torricellego” w cieśninie Bab al-Mandab z niszczycielami brytyjskimi HMS „Khartoum”, „Kandahar”, „Kingston” i slupem „Shoreham”, zakończonego zatopieniem okrętu podwodnego. Po walce na pokładzie „Khartouma” wybuchł pożar, spowodowany – zgodnie z raportem Royal Navy – samoczynnym wybuchem zbiornika sprężonego powietrza jednej z wyrzutni torped^[4]. Część publikacji, w ślad za informacjami włoskimi, podaje wersję, że pożar został spowodowany ostrzelaniem przez okręt podwodny „Torricelli”, którego ogień był niecelny i miał miejsce kilka godzin wcześniej. O 12.45 wybuchła na „Khartoumie” rufowa komora amunicyjna^[5]. Nie mogąc opanować pożaru, okręt wyrzucił się na brzeg koło wyspy Perim^[6]. Zginął tylko jeden członek załogi, trzech zostało rannych^[7]. Okręt został następnie uznany za nienadający się do remontu i skreślony z listy floty.

• Regia Marina Italiana. [dostęp 2010-05-03].
• Trentoincina. [dostęp 2009-08-09].
• Roger Chesneau (red.), Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922-1946, Londyn 1992, ISBN 0-85177-146-7.