Olga Glinkówna – Wikipedia, wolna encyklopedia

Olga Glinkówna

Olga Glinkówna (1935)
Imię i nazwisko	Walentyna Glinka-Borkowska
Data i miejsce urodzenia	12 stycznia 1916 Warszawa
Data i miejsce śmierci	16 lipca 2000 Skolimów
Zawód	tancerka
Odznaczenia

Olga Glinkówna (ur. 12 stycznia 1916 w Warszawie, zm. 16 lipca 2000 w Skolimowie)^[1] – polska tancerka i choreograf, pierwsza solistka Teatru Wielkiego w Warszawie.

Córka Wincentego (zm. 1941)^[1][2]. Debiutowała w 1936 na scenie Teatru Wielkiego w Warszawie w „Miłości czarodziejskiej”. Z Polskim Baletem Feliksa Parnella występowała podczas igrzysk w Berlinie w 1936, a następnie odbyła tournée po Europie i Ameryce Północnej. Podczas okupacji hitlerowskiej występowała w jawnych teatrach rewiowych.

Po II wojnie światowej początkowo związana z objazdową grupą Feliksa Parnella, następnie primabalerina Opery Śląskiej w Bytomiu, od 1950 była pierwszą solistką Teatru Wielkiego w Warszawie, występowała m.in. w „Strasznym dworze”, „Panu Twardowskim”, „Serenadzie”, „Harnasiach”, „Suicie hiszpańskiej”, „Swantewicie”, „Coppélia”, „Romeo i Julii”, „Jeziorze łabędzim”, „Halce”, „Zaczarowanej oberży”, „Mandragorze” i „Fauście z Nocą Walpurgi”^[3]. Po raz ostatni wystąpiła 22 listopada 1970 w „Jeziorze łabędzim”^[4]. Następnie zajmowała się choreografią m.in. współtworzyła realizację „Pana Twardowskiego” na Kubie. W 1996 zamieszkała w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie, gdzie cztery lata później zmarła^[5].

Została pochowana na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kwatera 68A-2-14)^[1].

Olga Glinkówna była żoną tancerza Witolda Borkowskiego^[6] i matką aktora Mariana Glinki.

• Złoty Krzyż Zasługi (11 lipca 1955)^[2]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[7]

• Olga Glinkówna na zdjęciach w bibliotece Polona