Witold Borkowski – Wikipedia, wolna encyklopedia

Witold Borkowski
Data i miejsce urodzenia

26 października 1919
Wilno

Data i miejsce śmierci

5 listopada 1995
Warszawa

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

taniec, choreografia

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota) Honorowa Odznaka Miasta Łodzi

Witold Borkowski (ur. 26 października 1919 w Wilnie, zm. 5 listopada 1995 Warszawie) – polski tancerz, choreograf, reżyser.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Grób Witolda Borkowskiego na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie

Ukończył Studio Baletowe Muraszowej w Wilnie (1937), debiutował w wileńskim Teatrze Lutnia w balecie „Zaproszenie do tańca” Webera. Przed II wojną światową występował w zespole baletowym Feliksa Parnella i teatrze Wielka Rewia w Warszawie.

Podczas okupacji niemieckiej był tancerzem i asystentem choreografa w Teatrze Muzycznym Lutnia w Wilnie, występował także w teatrach Maska i Rozmaitości „Jar” w Warszawie.

Po wojnie występował w Krakowie, następnie tańczył w zespole Feliksa Parnella. W latach 1947–1949 był pierwszym tancerzem i pedagogiem w Operze Śląskiej w Bytomiu, a w latach 1950–1964 pierwszym tancerzem baletu Opery w Warszawie. W latach 1951–1953 współpracował jako choreograf z warszawskimi teatrami, m.in.: Syrena, Nowym i Satyryków. W latach 1955–1959 odbył studia choreograficzne w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, odbył staże w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej (GITIS), Teatrze im. Kirowa w Leningradzie (1950), Londynie, Operze Paryskiej (1957), Balecie XX Wieku Maurice’a Béjarta (1968). W latach 1964/1965–1974/1975 zajmował stanowisko kierownika baletu i głównego choreografa Opery Łódzkiej. Był kierownikiem artystycznym działającego przy teatrze studia baletowego (1967–1972), inicjatorem Łódzkich Spotkań Baletowych (1968). W latach 1975–1980 był kierownikiem baletu i choreografem Centralnego Zespołu Artystycznego Wojska Polskiego. Współpracował w dziedzinie choreografii z wieloma teatrami muzycznymi i dramatycznymi, był wielokrotnie jurorem konkursów krajowych i zagranicznych. Był członkiem Prezydium Zarządu i przewodniczącym sekcji choreograficznej Związku Artystów Scen Polskich, wiceprzewodniczącym sekcji choreograficznej Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.

Żoną Witolda Borkowskiego była Olga Glinkówna, tancerka, pierwsza solistka Teatru Wielkiego w Warszawie[1].

Zmarł w Warszawie, pochowany 9 listopada 1995 na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 68A-2-14)[2].

Najważniejsze partie[3]

[edytuj | edytuj kod]
  • Diabeł i Pan Twardowski (Pan Twardowski)
  • Piękny chłopiec (Swantewit)
  • Satyr (Noc Walpurgii)
  • Franz (Coppelia)
  • Dyl (Dyl Sowizdrzał)
  • Zygfryd (Jezioro łabędzie)
  • Romeo (Romeo i Julia)
  • Jan Kazimierz (Mazepa)
  • Pietruszka (Pietruszka)
  • Faun (Popołudnie Fauna)
  • Bachus (Zaczarowana oberża)
  • Cygan (Kamienny kwiat)

Najważniejsze choreografie[3]

[edytuj | edytuj kod]
  • Królewna Śnieżka (Łódź)
  • Don Kichot (Wrocław)
  • Don Kichot Minkusa w Londynie z Ballet Rambert (1962) z London Festival Ballet (1970, 1975)
  • Don Kichot i Romeo i Julia w Oslo (1969)
  • Królewna Śnieżka w Wilnie (1972), Brnie (1974) Skopje (1989)
  • Pan Twardowski w Hawanie (1974)
  • prapremiera Joanny Papieżycy Stojanowa w Sofii (1970)
  • Fontanna Bachczysaraju Asafiewa w Skopje (1981)
  • Romeo i Julia w São Paulo (1985).

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

W 2017 w Teatrze Wielkim w Łodzi nadano imię Witolda Borkowskiego Sali Baletowej i odsłonięto pamiątkową tablicę.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mała encyklopedia muzyki. Warszawa 1968, s. 352.
  2. Cmentarze Bródzieńskie [online], brodnowski.grobonet.com [dostęp 2024-01-04].
  3. a b taniec POLSKA [pl] - ludzie tańca - Witold Borkowski [online], www.taniecpolska.pl [dostęp 2020-03-05] (pol.).
  4. M.P. z 1955 r. nr 91, poz. 1144 „w 10 rocznicę Polski Ludowej za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  5. M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/196 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]