Olivier Giroud – Wikipedia, wolna encyklopedia

Olivier Giroud

Olivier Giroud (2018)
Pełne imię i nazwisko	Olivier Jonathan Giroud
Data i miejsce urodzenia	30 września 1986 Chambéry
Wzrost	192 cm
Pozycja	napastnik
Informacje klubowe
Klub	Los Angeles FC
Kariera juniorska
Lata Klub 1994–1999 Olympique Froges 1999–2005 Grenoble Foot 38
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 2005–2008 Grenoble Foot 38 23 (2) 2007–2008 → FC Istres (wyp.) 33 (14) 2008–2010 Tours FC 61 (30) 2010–2012 Montpellier HSC 73 (33) 2012–2018 Arsenal 180 (73) 2018–2021 Chelsea 75 (17) 2021–2024 AC Milan 90 (37) 2024– Los Angeles FC 0 (0) W sumie: 535 (206)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 2011–2024  Francja 137 (57)
↑ Aktualne na: 10 lipca 2024. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata I miejsce Rosja 2018 II miejsce Katar 2022 Mistrzostwa Europy II miejsce Francja 2016 III miejsce Niemcy 2024 Liga Narodów UEFA złoto Włochy 2020/2021
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Olivier Jonathan Giroud (ur. 30 września 1986 w Chambéry) – francuski piłkarz, występujący na pozycji napastnika w amerykańskim klubie Los Angeles FC. W latach 2011–2024 wielokrotny reprezentant Francji. Jest najskuteczniejszym strzelcem w historii reprezentacji Francji z 57 golami.

Złoty medalista Mistrzostw Świata 2018. Srebrny medalista Mistrzostw Świata 2022 i Mistrzostw Europy 2016. Półfinalista Mistrzostw Europy 2024. Uczestnik Mistrzostw Europy 2012 i 2020 orazMistrzostw Świata 2014.

Olivier Giroud podstaw futbolu uczył się w klubie z rodzinnej wioski w Alpach francuskich – Olympique Froges. W wieku 13 lat znalazł się w drużynie juniorów pobliskiego Grenoble Foot 38, a w wieku 19 lat podpisał pierwszy zawodowy kontrakt z tym klubem. Po kilku sezonach w rezerwach Grenoble, w których pokazywał się z dobrej strony, otrzymał parę szans w seniorskiej kadrze występującej w Ligue 2. Jako, że nie przebił się do końca w Grenoble, postanowił odejść na wypożyczenie do FC Istres grającego w Championnat National, czyli 3. klasie rozgrywkowej, a więc stopień niżej.

Po sezonie 2007/2008, w którym zdobył 14 bramek dla Istres, został zauważony przez Tours FC z Ligue 2. W pierwszym sezonie w mieście nad Loarą zmagał się z kontuzją stawu skokowego, mimo to wystąpił w 23 meczach i zdobył 9 goli. W sezonie 2009/10 natomiast jego talent eksplodował, gdyż sezon zakończył z 21 golami i tytułem króla strzelców, dodatkowo zostając najlepszym graczem Ligue 2. W Tours FC występował razem Laurent Koscielnym, z którym spotkał się ponownie w jednym zespole przechodząc do Arsenalu^[1].

W przerwie zimowej sezonu 2009/2010 interesował się nim Celtic Glasgow, jednak prezes Montpellier HSC, Louis Nicollin, przekonał go do związania się z tym klubem^[2]. 21 stycznia 2010 Giroud podpisał kontrakt z Montpellier HSC, które zapłaciło Tours 2 mln euro za napastnika^[3]. Giroud wyjawił, że wybrał Montpellier HSC, gdyż tam miał większe szansę na grę niż w szkockim Celticu, a także szansę na awans do Ligue 1^[4]. W sezonie 2011/12 został królem strzelców Ligue 1, dwukrotnie zdobywał 3 bramki w jednym meczu, a mianowicie w 10. kolejce przeciw Dijon FCO oraz w 15. kolejce przeciw FC Sochaux^[5]. 11 marca 2012 po meczu z SM Caen, w którym strzelił siedemnastą bramkę w sezonie 2011/12, pobił rekord swojego klubu pod względem liczby goli zdobytych w jednym sezonie, a także ostatecznie został królem strzelców Ligue 1 (ex aequo razem z Brazylijczykiem Nenê z PSG). Trafił również oczywiście do drużyny sezonu.

26 czerwca 2012 został piłkarzem angielskiego Arsenalu, do którego przeszedł za ok. 15 mln euro^[6]. Pierwszego gola dla nowej drużyny zdobył w swoim siódmym meczu w barwach Arsenalu, otwierając wynik przeciw Coventry City w Pucharze Ligi^[7]. Pierwszego gola w lidze angielskiej strzelił w wygranych derbach Londynu przeciw West Ham United^[8]. W swoim pierwszym sezonie zajął z "Kanonierami" 4. miejsce strzelając w samej lidze 11 bramek, a we wszystkich rozgrywkach łącznie 17. W następnym sezonie już w pierwszym meczu strzelił bramkę przeciwko Aston Villi. Łącznie Giroud zdobył we wszystkich rozgrywkach 22 bramek, w tym 16 w lidze. W finale Pucharu Anglii rozegranym 17 maja 2014, Arsenal wygrał po dogrywce 3:2 z Hull City, a Giroud zaliczył asystę przy decydującym golu Aarona Ramseya. Sezon zwieńczył obecnością w drużynie sezonu Premier League 2013/14. Następny sezon rozpoczął od zdobycia Tarczy Wspólnoty wygrywając 3:0 z Manchesterem City, strzelając jedną z bramek. Sezon 2014/15 był ciężki dla Girouda, gdyż już we wrześniu doznał poważnej kontuzji, a mianowicie złamania nogi^[9]. Skończył z Arsenalem sezon na 4. miejscu wygrywając na końcu jeszcze Puchar Anglii pokonując 4:0 Aston Ville. Następny sezon rozpoczął równie udanie jak poprzedni, gdyż w meczu o Tarczę Wspólnoty "Kanonierzy" pokonali Chelsea i triumfowali w tych rozgrywkach drugi rok z rzędu. Giroud dla Arsenalu w lidze rozegrał wszystkie mecze i zdobył w nich 16 bramek. W sezonie 2016/17 Giroud stracił pewne miejsce w wyjściowej jedenastce, a także znów miał problemy z kontuzjami. Nie przeszkodziło mu to jednak zwyciężyć z "Kanonierami" po raz trzeci Pucharu Anglii, a także zdobyć nagrodę FIFA im. Ferenca Puskasa za najładniejszego gola sezonu w europejskim futbolu. Nagrodę tę zdobył za sprawą gola popularnym "skorpionem" przeciwko Crystal Palace pierwszego dnia roku 2017^[10].

W sezonie 2017/2018 w Arsenalu spędził jedynie rundę jesienną, gdyż 31 stycznia 2018 został piłkarzem Chelsea^[11]. Podobnie jak w Arsenalu jednak Olivier Giroud nie miał pewnego miejsca w drużynie "The Blues". Zagrał jednak w finale Pucharu Anglii z Manchesterem United, który jego drużyna wygrała 1:0, a Francuz zdobył swój czwarty Puchar Anglii^[12]. Następny sezon w Premier League był słaby dla Girouda, gdyż w 27 meczach zdobył jedynie 2 bramki. Głównie dlatego, że za strzelanie w lidze odpowiedzialny był Hiszpan, Álvaro Morata. Francuski napastnik grał pierwsze skrzypce jednak w Lidze Europy UEFA, którą wraz z Chelsea wygrał^[13]. "The Blues" również grało w finale Pucharu Ligi Angielskiej, ale przegrało w nim z Manchesterem City po rzutach karnych^[14]. W sezonie 2019/20 na posadzie menadżera Maurizio Sarriego zastąpił Frank Lampard^[15], a Giroud dalej jako rezerwowy napastnik drużyny z Londynu zagrał 25 meczy we wszystkich rozgrywkach zdobywając w sumie 9 goli, w tym 8 w lidze^[16]. Sezon 2020/21 natomiast skończył już pod wodzą Thomasa Tuchela rozgrywając łącznie 31 spotkań i zdobywając 11 bramek we wszystkich rozgrywkach. Chelsea zwyciężyła w rozgrywkach Ligi Mistrzów UEFA zwyciężając z Manchesterem City 1:0 po bramce Kaia Havertza^[17].

17 lipca 2021 podpisał dwuletni kontrakt z AC Milan^[18]. W klubie zadebiutował 23 sierpnia 2021 w wygranym 1:0 meczu z Sampdorią^[19]. 29 sierpnia w wygranym 4:1 meczu z Cagliari, strzelił swoje pierwsze dwie bramki w Serie A^[20]. 20 maja 2023 strzelił hat tricka w wygranym 5:1 meczu z Sampdorią^[21]. 7 października 2023 roku zastąpił w bramce Mike'a Maignana po czerwonej kartce w meczu z Genoą.

Dzięki znakomitym występom Giroud w rundzie jesiennej 2011, gdy po 12 kolejkach był z 8 golami liderem strzelców Ligue 1 (razem z Kévinem Gameiro z PSG), selekcjoner Laurent Blanc powołał go w skład reprezentacji Francji na mecze z USA (11 listopada 2011) i Belgią (15 listopada 2011), jako jednego z 6 napastników. Giroud zadebiutował na Stade de France w meczu z USA, w którym grał od 70. minuty zmieniwszy Kévina Gameiro^[22]. Cztery dni później grał też od 71. minuty w meczu z Belgią^[23]. Ze względu na kontuzję Karima Benzemy zagrał od początku w wygranym 2:1 meczu przeciw Niemcom w dniu 29 lutego 2012 i zdobył swoją pierwszą bramkę w reprezentacji^[24]. Powołany do składu reprezentacji Francji na Mistrzostwa Europy 2012 w Polsce i na Ukrainie^[25] zagrał w trzech meczach turnieju.

Pomimo dobrych występów w Arsenalu i kilku udanych meczów dla Francji, jak ten przeciw Hiszpanii, Giroud pozostaje w reprezentacji zmiennikiem Karima Benzemy, mimo iż ten nie zdobył gola w meczu międzypaństwowym od czerwca 2012. Podczas nieudanego dla reprezentacji Francji tournée po Ameryce Południowej w czerwcu 2013 (porażki z Urugwajem i Brazylią), Giroud przyznał, że z trudem przychodzi mu zaakceptowanie statusu zmiennika i wolałby ustawienie, w którym mógłby występować razem z Benzemą^[26]. Po świetnym występie w towarzyskim meczu z Australią w październiku 2013, w którym zdobył 2 gole, umocniła się jego pozycja w reprezentacji, w tym samym meczu jednak Benzema także strzelił gola kończąc trwający 1222 minut okres gry bez gola w reprezentacji. Benzema trafił do siatki rywali ponownie w drugim meczu barażowym do MŚ 2014 przeciw Ukrainie, co pokazało, że nie zamierza ustąpić pola Giroud.

Olivier Giroud został powołany w skład 23-osobowej reprezentacji Francji na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej 2014 w Brazylii^[27]. Na Mundialu w Brazylii Giroud zdobył jedną bramkę w meczu przeciwko Szwajcarii. Zaliczył także 1 asystę w tym samym meczu. Przez większość czasu Giroud przegrywał rywalizację z Karimem Benzemą. Ostatecznie Francja odpadła w ćwierćfinale przegrywając 1:0 z Niemcami. Po mundialu nie brał udziału w jesiennych meczach towarzyskich reprezentacji ze względu na kontuzję stawu skokowego odniesioną 23 sierpnia 2014 w meczu z Evertonem (wrócił na boisko dopiero w listopadzie 2014).

W 2010 Francję ogłoszono gospodarzem Mistrzostw Europy w roku 2016^[28]. Giroud został powołany przez Didiera Deschampsa do kadry, która w meczu otwarcia mierzyła się z reprezentacją Rumunii. Olivier Giroud strzelił pierwszą bramkę na tym turnieju pokonując rumuńskiego bramkarza w drugiej połowie. Ostatecznie mecz zwyciężyła Francja wynikiem 2:1. Reprezentacji Girouda udało się awansować do finału gdzie miała zmierzyć się z reprezentacją Portugalii, po drodze pokonując m.in. Islandię wynikiem 5:2. W finale przegrali po bramce Portugalczyka Edera.

Wraz z kadrą Deschampsa udał się na swoją czwartą imprezę piłkarską, Mistrzostwa Świata 2018 w Rosji^[29]. Startował w każdym meczu poza pierwszym, grupowym spotkaniu przeciwko reprezentacji Australii. Udało im się wygrać grupę wygrywając z Peru i bezbramkowo remisując z Danią^{[potrzebny przypis]}. Po drodze do finału Francja wygrała z Argentyną, Urugwajem i Belgią, gdzie przeciwko drużynie "La Albiceleste" Giroud asystował, a mecz wygrała Francja wynikiem 4:3. W finale Francuzom udało się pokonać z Chorwację 4:2, a Olivier Giroud boisko opuścił dziesięć minut przed ostatnim gwizdkiem.

W 2021 udał się na swoje trzecie Mistrzostwa Europy, odbywające się z rocznym opóźnieniem^[30]. Tam Francja jednak zagrała poniżej oczekiwań odpadając od razu po wyjściu z grupy przeciwko Szwajcarii za sprawą konkursu rzutów karnych. Giroud swój rzut karny wykorzystał, a do siatki z jedenastu metrów nie trafił wówczas Kylian Mbappé^[31].

Został powołany do kadry Francji na Mistrzostwa Świata 2022 w Katarze. 22 listopada 2022 w pierwszym meczu grupowym z Australią strzelił dwa gole i wyrównując 51-bramkowy rekord Thierry'ego Henry'ego dla Francji^[32][33]. 4 grudnia 2022 pobił rekord i został najskuteczniejszym strzelcem reprezentacji narodowej po strzeleniu gola przeciwko Polsce w meczu 1/8 finału, a mecz zakończył się wygraną trójkolorowych 3:1^[34]. 10 grudnia 2022 w meczu ćwierćfinałowym przeciwko Anglii strzelił zwycięskiego gola na 2:1^[35]. 14 grudnia 2022 w meczu półfinałowym z Marokiem, grał do 65 minuty gdzie został zastąpiony przez Marcusa Thurama a mecz zakończył się wygraną 2:0 dla Francuzów^[36][37]. 18 grudnia 2022 w finale z Argentyną rozegrał 41 minut, gdzie mecz zakończył się remisem po dogrywce 3:3, a w konkursie jedenastek przegrali 2:4 po dwóch niewykorzystanych karnych przez trójkolorowych^[38], a sam turniej zakończył z czterema bramkami.

18 listopada 2023 w meczu eliminacyjnym do Euro 2024 Francja–Gibraltar wygranym (14:0) strzelił ostatnie dwa gole w tym spotkaniu w 89' i 91' minucie^[39]. 16 maja 2024 został powołany przez selekcjonera reprezentacji Francji Didiera Deschampsa na Mistrzostwa Europy 2024 w Niemczech^[40]. Początek Mistrzostw Europy jest trudny dla francuskiego napastnika, podobnie jak pozostali napastnicy w szczególności Antoine Griezmann, który w meczu z Polską zremisowanym 1:1, zasiadł na ławce rezerwowych, jest on celem krytyki za małą skuteczność napastnika w pierwszych trzech meczach, co doprowadziło do żmudnego awansu do 1/8 finału. Przy tej okazji L’Équipe zauważa, że ​​jest „mało wykorzystywany w grze” przez trenera, który zazwyczaj wchodzi z ławki rezerwowej na kilkanaście minut przed końcem meczu. W kolejnych meczach 1/8 finału wygranym 1:0 z Belgią i ćwierćfinale wygranym w serii rzutów karnych 5:3 z Portugalią także pozostał na ławce rezerwowej^[41]. 9 lipca w półfinale przegranym 1:2 z Hiszpanią wszedł na boisko w 79' minucie meczu i w rezultacie Francuzi odpadli z turnieju^[42]. Po tych Mistrzostwach Europy zakończył reprezentacyjną karierę^[43].

(aktualne na koniec sezonu 2022/2023)

(aktualne na 16 czerwca 2023)

• Mistrzostwo Francji: 2011/2012

• Puchar Anglii: 2013/2014, 2014/2015, 2016/2017
• Tarcza Wspólnoty: 2014, 2015, 2017

• Puchar Anglii: 2017/2018
• Liga Mistrzów UEFA: 2020/2021^[44]
• Liga Europy UEFA: 2018/2019

• Mistrzostwo Włoch: 2021/2022

• Mistrzostwo świata: 2018
• Wicemistrzostwo świata: 2022
• Wicemistrzostwo Europy: 2016

• Król strzelców Ligue 2: 2009/2010 (21 goli)
• Król strzelców Ligue 1: 2011/2012 (21 goli)
• Król strzelców Ligi Europy UEFA: 2018/2019 (11 goli)

• Drużyna sezonu Ligue 1 według UNFP: 2011/2012
• Drużyna sezonu Premier League według PLF: 2013/2014
• Zawodnik sezonu Ligue 2 według UNFP: 2009/2010
• Drużyna sezonu Ligue 2 według UNFP: 2009/2010
• Zawodnik miesiąca Ligue 2: wrzesień 2009, listopad 2009
• Nagroda FIFA im. Ferenca Puskása: 2017

• Najskuteczniejszy zawodnik w historii reprezentacji Francji: 54 gole^[b]

Giroud jest od 2014 ambasadorem monakijskiej organizacji charytatywnej Monaco Collectif Humanitaire, która zajmuje się operacjami dla dzieci z Afryki^[45].

• Chevalier Legii Honorowej – nadanie 2018^[46], wręczenie 2019^[47][48]

• Olivier Giroud na oficjalnej stronie Arsenalu (ang.)
• Olivier Giroud na oficjalnej stronie Fédération Française de Football (fr.)
• Olivier Giroud w bazie National Football Teams (ang.)
• Olivier Giroud w bazie Soccerbase (ang.)
• Olivier Giroud, [w:] baza Soccerway (zawodnicy) [dostęp 2021-01-02] .
• Olivier Giroud, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-24] .