French
DeutschWomen’s Prize for Fiction – Wikipedia, wolna encyklopedia
| Nagroda za | powieść anglojęzyczną napisaną przez kobietę |
|---|---|
| Państwo | |
| Pierwsze rozdanie | 1996 |
| Strona internetowa | |
Women’s Prize for Fiction (w latach 1996–2012: Orange Prize, w latach 2014–2017: Baileys Women’s Prize for Fiction) – jedna z najbardziej prestiżowych brytyjskich nagród literackich przyznawana corocznie za powieść anglojęzyczną z ostatniego roku, opublikowaną przez kobietę bez względu na jej obywatelstwo.
.jpg)
Inspiracją do powstania nagrody był brak kobiet wśród nominowanych do The Man Booker Prize for Fiction w 1992, co nie odzwierciedlało realiów rynku wydawniczego: więcej publikacji autorstwa kobiet niż mężczyzn[1]. Zwyciężczyni otrzymuje w nagrodę czek na 30 000 £ oraz, wykonaną przez artystkę Grizel Nivel, rzeźbę z brązu nazywaną Bessie[2].
W 2023 roku zarząd powierniczy Women's Prize for Fiction ogłosił powstanie analogicznej nagrody dla autorek literatury niefikcjonalnej; jej pierwsza edycja została zaplanowana na kolejny rok[3].
Laureatki
[edytuj | edytuj kod]- 1996: Helen Dunmore – A Spell of Winter
- 1997: Anne Michaels – Płomyki pamięci (Fugitive Pieces)
- 1998: Carol Shields – Przyjęcie u Larry'ego (Larry's Party)
- 1999: Suzanne Berne – A Crime in the Neighborhood
- 2000: Linda Grant – Kiedy żyłam w nowych czasach (When I Lived in Modern Times)
- 2001: Kate Grenville – The Idea of Perfection
- 2002: Ann Patchett – Belcanto (Bel Canto)
- 2003: Valerie Martin – Własność (Property)
- 2004: Andrea Levy – Wysepka (Small Island)
- 2005: Lionel Shriver – We Need to Talk About Kevin
- 2006: Zadie Smith – O pięknie (On Beauty)
- 2007: Chimamanda Ngozi Adichie – Połówka żółtego słońca (Half of a Yellow Sun)
- 2008: Rose Tremain – Droga do domu (The Road Home)
- 2009: Marilynne Robinson – Home
- 2010: Barbara Kingsolver – The Lacuna
- 2011: Téa Obreht – Żona tygrysa (The Tiger's Wife)
- 2012: Madeline Miller – Pieśń o Achillesie (The Song of Achilles)
- 2013: A.M. Homes – Niech będzie nam wybaczone (May We Be Forgiven)
- 2014: Eimear McBride – A Girl is a Half-formed Thing
- 2015: Ali Smith – How to be both
- 2016: Lisa McInerney – Herezje chwalebne (The Glorious Heresies)
- 2017: Naomi Alderman – Siła (The Power)
- 2018: Kamila Shamsie – Home Fire
- 2019: Tayari Jones – Nasze małżeństwo (An American Marriage)[4]
- 2020: Maggie O’Farrell – Hamnet[5]
- 2021: Susanna Clarke – Piranesi[6]
- 2022: Ruth Ozeki – The Book of Form and Emptiness[7]
- 2023: Barbara Kingsolver – Demon Copperhead[8]
- 2024: V. V. Ganeshananthan – Brotherless Night[9]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ History [online], Women's Prize for Fiction [dostęp 2019-12-10] [zarchiwizowane z adresu 2019-11-19] (ang.).
- ↑ About [online], Women's Prize for Fiction [dostęp 2019-12-10] (ang.).
- ↑ Sarah Shaffi, Women’s prize to launch annual award for women’s non-fiction writing, „The Guardian”, 8 lutego 2023, ISSN 0261-3077 [dostęp 2023-02-13] (ang.).
- ↑ Announcing the 2019 Women's Prize for Fiction Winner [online], Women's Prize for Fiction, 5 czerwca 2019 [dostęp 2019-06-06].
- ↑ Novel about Shakespeare's son wins fiction prize, „BBC News”, 9 września 2020 [dostęp 2020-09-10] (ang.).
- ↑ Women's Prize for Fiction: Susanna Clarke wins for 'truly original' comeback, „BBC News”, 9 września 2021 [dostęp 2021-09-09] (ang.).
- ↑ Michael Schaub, Ruth Ozeki Wins the Women’s Prize for Fiction [online], Kirkus Reviews, 16 czerwca 2022 [dostęp 2022-07-19] (ang.).
- ↑ Demon Copperhead [online], Women's Prize [dostęp 2024-09-08] (ang.).
- ↑ Brotherless Night [online], Women's Prize [dostęp 2024-09-08] (ang.).