Ottmar Hitzfeld – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ottmar Hitzfeld

Ottmar Hitzfeld (2011)
Data i miejsce urodzenia	12 stycznia 1949 Lörrach
Wzrost	176 cm
Pozycja	napastnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1960–1967 TuS Stetten 1967–1968 FV Lörrach
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1968–1971 FV Lörrach 1971–1975 FC Basel 92 (66) 1975–1978 VfB Stuttgart 80 (38) 1978–1980 FC Lugano 55 (35) 1980–1983 FC Luzern 72 (30)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1972  Niemcy IO 8 (5) 1972  Niemcy B 1 (1) W sumie: 9 (6)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1983–1984 FC Zug 1984–1988 FC Aarau 1988–1991 Grasshopper Club Zurych 1991–1997 Borussia Dortmund 1998–2004 Bayern Monachium 2007–2008 Bayern Monachium 2008–2014 Szwajcaria
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Ottmar Hitzfeld (ur. 12 stycznia 1949 w Lörrach) – niemiecki trener piłkarski i piłkarz, znany z długoletniego prowadzenia Bayernu Monachium i reprezentacji Szwajcarii. Podczas swoich dwóch kadencji w niemieckim klubie, trwających (pierwsza) 6 lat i (druga) 1 rok zdobył 5 tytułów mistrza Niemiec, 3 razy Puchar Niemiec, 4 razy Puchar Ligi, 1 tytuł klubowego mistrza świata oraz raz wygrał Ligę Mistrzów i raz przegrał w jej finale. Prowadząc przez 6 lat Szwajcarów udało mu się doprowadzić zespół do udziału w dwóch edycjach Mistrzostw Świata w 2010 r. i 2014 r. W pierwszym Helweci nie wyszli z grupy, natomiast w drugim drużyna odpadła w 1/8 finału. Po porażce reprezentacji Szwajcarii z Argentyną ogłosił zakończenie kariery trenerskiej i rozpoczęcie współpracy ze stacją telewizyjną Sky jako ekspert^[1].

Hitzfeld rozpoczynał swoją piłkarską karierę w latach 60. w amatorskich klubach niemieckich, skąd trafił w 1971 do pierwszoligowego klubu szwajcarskiego FC Basel. Z tym zespołem wywalczył w 1972 i 1973 mistrzostwo kraju, zaś w 1975 krajowy puchar. W 1973 był królem strzelców szwajcarskiej Super Ligi. W 1972 Hitzfeld, jako piłkarz amatorski, wystąpił z reprezentacją RFN na olimpiadzie w Monachium, na których jego drużyna odpadła w drugiej fazie grupowej po porażce z NRD 2:3. W tym meczu Hitzfeld zdobył jedną z bramek. W 1975 roku skorzystał z oferty VfB Stuttgart, wówczas klubu 2. Bundesligi. W trakcie dwóch sezonów zdobył 33 gole w 55 meczach ligowych i w 1977 wywalczył z klubem awans do 1. Bundesligi, w której VfB zajęło w 1978 4. miejsce. Hitzfeld zagrał w tym sezonie 22 razy i zdobył 5 bramek. W tym samym roku powrócił jednak do Szwajcarii, gdzie zakończył karierę w klubach z Lugano i Lucerny.

Pracę trenerską Hitzfeld rozpoczynał w Szwajcarii. Jego pierwszym trofeum był wywalczony w 1988 krajowy puchar z FC Aarau. Sukces ten spowodował zatrudnienie Hitzfelda przez lepszy klub, Grasshoppers Zurych, z którym w 1989 powtórzył osiągnięcie sprzed roku, zaś w 1990 wywalczył dublet – puchar i mistrzostwo Szwajcarii. W 1991 w dobrym stylu obronił mistrzowski tytuł i został doceniony przez kluby Bundesligi. Szybko został szkoleniowcem Borussii Dortmund, gdzie długo pracował bez większych sukcesów, jednak po zdobyciu w 1995 mistrzostwa Niemiec Borussia znalazła się na fali wznoszącej. W 1996 ponownie wywalczył mistrzostwo, zaś w 1997 pokonał w finale Ligi Mistrzów w Monachium Juventus F.C. 3:1, dzięki czemu Borussia Dortmund stała się trzecim niemieckim zdobywcą Pucharu Europy. W 1997 Hitzfeld został wybrany przez FIFA trenerem roku na świecie i opuścił klub z Dortmundu. Od 1998 pełnił funkcję szkoleniowca Bayernu Monachium, z którym również osiągnął pasmo sukcesów. Czterokrotnie (1999, 2000, 2001, 2003) był mistrzem Niemiec, trzykrotnie (2000, 2003, 2008) wywalczył Puchar Niemiec, Puchar Ligi niemieckiej 2007 jednak najbardziej spektakularny sukcesy odnosił w Lidze Mistrzów. W 1999 dotarł do finału, w którym Bayern Monachium przegrał w dramatycznych okolicznościach z Manchesterem United. W 2001 zaś wywalczył drugi raz w karierze trenerskiej Puchar Europy po pokonaniu w serii rzutów karnych Valencii. W 2001 został ponownie wybrany trenerem roku na świecie. Hitzfeld jest obecnie jednym z sześciu trenerów, którym udało się wygrać Puchar Europy z dwoma różnymi klubami (obok Ernsta Happela, José Mourinho, Juppa Heynckesa, Carlo Ancelottiego oraz Pepa Guardioli). Może się także pochwalić największą liczbą trofeów wśród wszystkich niemieckich szkoleniowców – wywalczył ich aż 18. W 2004 opuścił Bayern Monachium i został zastąpiony przez Felixa Magatha. Po 3 latach powrócił do klubu z Bawarii, gdzie na trenerskim stanowisku zmienił swojego dawnego następcę Magatha. 19 lutego 2008 Szwajcarski Związek Piłki Nożnej poinformował, że w lipcu 2008 – po zakończeniu Euro 2008 – Hitzfeld objął obowiązki selekcjonera reprezentacji Szwajcarii. Na Mundialu w RPA prowadzona przez niego Szwajcaria zajęła trzecie miejsce w grupie H wygrywając mecz z Hiszpanią 1:0, remis z Hondurasem 0:0, i przegrana z Chile 0:1. Na następnym turnieju – Euro 2012 Szwajcarzy nie brali udziału, lecz udało im się awansować do Mistrzostw Świata 2014. Tam mimo nieznacznie rozczarowującej gry wyszli z grupy po dwóch zwycięstwach (2:1 z Ekwadorem i 3:0 z Hondurasem) oraz dosyć bolesnej porażce w drugim meczu 2:5 z Francją. W 1/8 finału mimo dobrej postawy nie sprostali faworyzowanej Argentynie i przegrali 1:0 po dogrywce. Szwajcaria odpadła z turnieju, a Ottmar dotrzymał przed mundialowej obietnicy i zgodnie z zapowiedzią zrezygnował z funkcji trenera kadry tym samym przechodząc na trenerską emeryturę i kończąc swój związek ze sportem. Wyraził nadzieję w dobrą przyszłość Szwajcarskiego zespołu, który prowadził przez długi okres. Widzi ogromny potencjał w młodych zawodnikach, stanowiących dużą część kadry i liczy, że jego następca będzie wiedział jak go wykorzystać.

• Ottmar Hitzfeld, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-12-01] .
• Artykuł o Hitzfeldzie