Palowanie – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2011-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Palowanie – jedna z grup robót fundamentowych polegająca na osadzaniu w gruncie przy użyciu odpowiednich technologii stałych pali.

W procesie palowania można wyróżnić fazy:

• wciskanie, wbijanie lub wkręcanie pala lub rury obsadowej i wiercenie otworu
• formowanie trzonu pala^[1]
• prace pomocnicze

• żelbetowe
• sprężone
• stalowe o przekroju rurowym lub kombinowane
• drewniane

• metoda KPF (Franki)
  • na dnie rury obsadowej tworzy się korek z betonu lub kruszywa i wbija się go przy użyciu młotów wciągarkowych
  • po wbiciu na żądaną głębokość formuje się trzon pala, jednocześnie wyciągając rurę obsadową i wbijąc "półsuchą" mieszankę betonową
  • pale dodatkowo można zbroić
  • nośność pali do 200 ton, długości do 25 m

• metoda Vibro
  • rury obsadowe zakończone butem stalowym lub żelbetowym, wbijane w grunt przy użyciu kafarów z młotami
  • formowanie pala w rurze obsadowej poprzez wprowadzanie porcjami mieszanki betonowej o konsystencji plastycznej i wyciąganie rury dodatkowo uderzanej młotem
  • długość pali do 20 m

• metoda Alcon
  • rura obsadowa odpowiednio zakończona u dołu stożkowym zgrubieniem z butem, wkręcana i jednocześnie wciskana siłą ok. 20 ton
  • mieszanka betonowa wprowadzana poprzez specjalny pojemnik na szczycie rury obsadowej a rura jest jednocześnie wykręcana i wyciągana z siłą ponad 40 ton

• metoda Wolfsholz
  • rura obsadowa wprowadzana we wcześniej wykonany otwór wiertniczy wykonywany zazwyczaj ręcznie przy użyciu prostych narzędzi
  • przy formowaniu pala do rury obsadowej doprowadza się sprężone powietrze, które usuwa z otworu wodę gruntową a jednocześnie wciska płynny beton doprowadzany przez specjalny podajnik
  • metoda stosowana w wyjątkowych sytuacjach (trudny dostęp, kiedy są niedopuszczalne wstrząsy)
  • długość pali do 20 m

• metoda HW
  • podobna do technologii Wolfsholz, jedynie wiercenie otworów odbywa się przy użyciu wybieraków dłutowych, a zagłębianie rury dokonywane jest mechanicznie głowicą pokrętną

• metoda Benoto
  • rura obsadowa pogrążana w grunt ruchem pokrętnym przy użyciu zestawu siłowników hydraulicznych
  • następnie wiercenie otworu w zagłębionej rurze obsadowej przy zastosowaniu wybieraka dłutowego
  • formowanie pala podczas wyciągania rury obsadowej; w zależności od tego czy w otworze jest woda, beton układany za pomocą rury kontraktorowej lub po prostu wrzucany do otworu

• metoda Salzgitter
  • otwór wykonywany przy użyciu wierteł wprawianych w ruch obrotowy poprzez żerdź wiertniczą i stół obrotowy; dodatkowo układ pomp wysysa urobek przez otwór w żerdzi lub wytłacza poza żerdzią
  • betonowanie pala podobnie jak w metodzie Benoto

• metoda Icos-Weder
  • otwór drążony w płuczce iłowej przy użyciu specjalnego chwytaka
  • formowanie pali podobnie jak w metodzie Benoto i Salzgitter
  • metoda stosowana do wykonywania głębokich lub obszernych palowań