Paradygmat interpretatywny – Wikipedia, wolna encyklopedia

Paradygmat interpretatywny (The Interpretative Paradigm^[1]) – jeden z czterech głównych paradygmatów (obok ‘Radical humanist’, ‘Radical structuralist’, ‘Functionalist’) zaproponowany w 1979 roku przez Gibsona Burrella i Garetha Morgana w „Sociological paradigms and organisational analysis”. Paradygmat interpretatywny jest bezpośrednim produktem wytworzonym przez ideową tradycję niemieckiej myśli społecznej, gdzie głównym przedstawicielem był niemiecki filozof oświeceniowy Immanuel Kant. Paradygmat interpretatywny dba o rozumienie świata takim, jakim jest, i aby rozumieć go jako społeczeństwo z poziomu subiektywnych doświadczeń. Szuka wyjaśnień w domenie świadomości indywidualnej i subiektywnej, przede wszystkim w ramach uczestnika zdarzeń niż obserwatora. W odniesieniu do nauk społecznych paradygmat widzi świat wyłaniający się w procesie kreacji przez indywidualne jednostki. Społeczna rzeczywistość w zakresie jaka jest rozpoznawana, czyli jako egzystencja jest (poza świadomością poszczególnej jednostki) rozumiana bardziej jako sieć założeń i intersubiektywnych wspólnych znaczeń. Podobna myśl została wyrażona przez amerykańskiego antropologa Clifforda Geertza: „...za Maksem Weberem, człowiek jest zwierzęciem zawieszonym w sieciach znaczenia, które sam utkał”^[2] (Geertz, C. 1973). A według Moniki Kostery świat życia społecznego nie istnieje „na zewnątrz” naszego umysłu, czekając, by jego prawa zostały odkryte, ale cały czas tworzony jest przez nas samych, a więc i przez badaczy. Uczestnicy tego świata widzą go jako oczywisty, lecz zadaniem badacza jest ukazanie, jak został stworzony (interpretacja). Nauka jest zatem zbiorem gier językowych, opartych na pojęciach i regułach, które są skonstruowane przez używających język (poprzez język nadajemy światu sens i interpretujemy go).”^[3] (Kostera, M. 1996).

Źródła i inspiracje do powstania czterech paradygmatów Burrell i Morgan odnaleźli w niemieckiej szkole myśli filozoficznej. Fundamentem tej myśli było odzwierciedlenie filozofii w taki sposób, jak podkreślał I.Kant aby wyłonić z niej zasadniczy i duchowy charakter świata społecznego. Tradycja ideowa była najważniejsza i odgrywała kluczową rolę w niemieckim nurcie filozoficznym w połowie XVIII wieku i odrodziła się pod koniec XIX wieku pod postacią tak zwanego ruchu nowo-ideowego (neo-idealist). Teoretycy jak: Wilhelm Dilthey, Max Weber, Edmund Husserl i Alfred Schütz odegrali ważniejszą rolę w kontynuacji tej myśli i ustanowili nowe struktury w społecznych analizach.

Spośród kluczowych założeń charakteryzujących teorię socjologii można wyróżnić dwa wymiary, które stanowią kluczowe podsumowanie do zagadnień poruszanych w obrębie tej dziedziny. Zakłada się, że naturę nauki można rozważać jako tak zwany wymiar subiektywno-obiektywny, a zagadnienia o charakterze socjologicznym pod pojęciem regulacji i radykalnej zmiany. W przypadku socjologii regulacji zakłada się, że przyjmuje ona formę debaty pomiędzy socjologią interpretatywną a funkcjonalizmem. Podobnie jest w kontekście socjologii radykalnej zmiany gdzie można było zaobserwować podział pomiędzy teoretykami opisującymi obiektywny i subiektywny pogląd na temat rzeczywistości. W latach 60. XX wieku debata przerodziła się w spór dwóch szkół myślowych czego wynikiem było zaniedbanie wymiarów regulacyjnego i radykalnej zmiany na rzecz subiektywno-obiektywnego podejścia do opisywanej rzeczywistości. W konsekwencji tych zmian Burrell i Morgan zdefiniowali cztery paradygmaty, które mogłyby być częścią wspólną i użyteczną dla szerokiego pola rozważań nad teoriami społecznymi. Relacje pomiędzy nimi zostały przedstawione w tabeli.

Pomimo niewielkiego zainteresowania wykorzystaniem paradygmatu interpretatywnego w naukach w czasach jego powstania, znalazł on szerokie zastosowanie w naukach o organizacji obecnie. Na przykład w teorii organizacji, opisując organizacje jako „sieć powiązań o zmiennej konfiguracji”^[4] albo „organizowanie jako konstrukcja sieci działań”^[5]. W odniesieniu do kultury w organizacji Mary Jo Hatch pisała: „Chociaż członkowie kultury mogą nadawać symbolom wieloznacznym własne znaczenia, to ich interpretacje powstają w sytuacji mniej lub bardziej nieprzerwanego oddziaływania pozostałych członków kultury. Interpretacji nie tworzy się w próżni, lecz podobnie do kultury, w której są zakorzenione – powstają jako byty skonstruowane społecznie.”^[6]

• Gibson Burrell, Gareth Morgan Sociological paradigms nad organisational analysis Ashgate Publishing Company, USA 2008 ISBN 978-0-566-05148-7 (Sociological paradigms nad organisational analysis 1979)
• Clifford Geertz Interpretacja kultur. Wybrane eseje Kraków 2005, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, ISBN 83-233-2054-3 (The Interpretation of Cultures 1973)
• Andrzej K. Koźmiński, Dominika Latusek-Jurczak, Rozwój teorii organizacji, Wolters Kluwer 2011 ISBN 978-83-264-1222-6.
• Barbara Czarniawska Trochę inna teoria organizacji, Wydawnictwo Poltext 2010 ISBN 978-83-7561-089-5.
• Monika Kostera Postmodernizm w zarządzaniu Warszawa 1996 Wydawnictwo PWE ISBN 83-208-1017-5.
• Mary JoM.J. Hatch Mary JoM.J., Teoria organizacji, PawełP. Łuków (tłum.), Warszawa: PWN, 2002, ISBN 83-01-13541-7, OCLC 749492889 . Brak numerów stron w książce