Pascal Quignard – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pascal Quignard

Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1948 Verneuil-sur-Avre
Narodowość	francuska
Język	francuski
Dziedzina sztuki	literatura
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Pascal Quignard (ur. 23 kwietnia 1948 w Verneuil-sur-Avre) – francuski pisarz, eseista i tłumacz. Laureat Nagrody Goncourtów z 2002 za książkę Les Ombres Errantes (Błędne cienie).

Pochodzi z rodziny inteligenckiej, jego rodzice byli profesorami filologii klasycznej, ma troje rodzeństwa. Dzieciństwo spędził w Hawrze.

Ukończył filozofię na Uniwersytecie Nanterre. W 1969 rozpoczął pracę jako lektor w wydawnictwie Gallimard, gdzie stopniowo awansował – w 1976 wszedł w skład komitetu wydawniczego, w 1989 został członkiem dyrekcji wydawnictwa, a rok później objął stanowisko sekretarza generalnego. W Gallimardzie przestał pracować w 1994.

Obok pracy w wydawnictwie Quignard wykładał na Uniwersytecie w Vincennes i w École pratique des hautes études, oraz zajmował się tłumaczeniami z greki, łaciny i chińskiego. W latach 1990 – 1993 był prezesem Concert des Nations. Gra na wiolonczeli, jest jednym z założycieli Festiwalu Oper Barokowych w Wersalu. Od 1994 poświęcił się wyłącznie pisaniu.

• L'être du baltutiement, 1969;
• Alexandra de Lycophron, 1971;
• La parole de la Délie, 1974;
• Michel Deguy, 1975;
• Écho, suivi d'Epistolè Alexandroy, 1975;
• Sang, 1976;
• Le lecteur, 1976;
• Hiems, 1977;
• Sarx, 1977;
• Les mots de la terre, de la peur et du sol, 1978;
• Carus, 1979;
• Inter aerias fagos, 1979;
• Sur le défaut de la terre, 1979;
• Le secret du domaine, 1980;
• Les tablettes de buis d'Apronenia Avitia, 1984;
• Le voeu de silence, 1985;
• Une gêne technique à l'égard des fragment, 1986;
• Le salon de Wurtemberg, 1986;
• Ethelrude et Wolframm, 1986;
• La leçon de musique, 1987;
• Les escaliers de Chambord, 1989;
• Petits traités, 1990;
• Albucius, 1990 (wyd. pol. Albucjusz, Czytelnik, 2002, ISBN 83-07-02870-1);
• La raison, 1990;
• Georges de la Tour, 1991;
• Tous les matins du monde, 1991 (wyd. pol. Wszystkie poranki świata, Prószyński i S-ka, 1997);
• La frontière, 1992;
• Le nom sur bout de la langue, (pol. "Słowo na końcu języka") 1993;
• Le sexe et l'Effroi, 1994 (wyd. pol. Seks i trwoga, Czytelnik, 2002, ISBN 83-07-02859-0);
• L'occupation américaine, 1994;
• Les Septante, 1994;
• L’Amour conjugal, 1994;
• Rhétorique spéculative, 1995;
• La Haine de la musique, 1996;
• Vie secrète, 1998 (wyd. pol. Życie sekretne, Vesper, 2006);
• Terrasse à Rome, 2000 (wyd. pol. Taras w Rzymie, 2001, ISBN 83-07-02862-0);
• Tondo, 2002;
• Les ombres errantes (Dernier Royaume, Tome I), 2002, (wyd. pol. Błędne cienie, Czytelnik, 2004, ISBN 83-07-02973-2);
• Sur le jadis (Dernier Royaume, Tome II), 2002;
• Abîmes (Dernier Royaume, Tome III), 2002;
• Les paradisiaques (Dernier Royaume, Tome IV), 2005;
• Sordidissimes (Dernier Royaume, Tome V), 2005;
• Écrits de l'éphémère, 2005;
• Pour trouver les Enfers, 2005;
• Quartier de la Transportation (współautorstwo z Jean-Paul Marcheschi), 2006;
• Villa Amalia, 2006;
• L'Enfant au visage couleur de la mort, 2006;
• Triomphe du temps, 2006;
• Ethelrude et Wolframm, 2006;
• Le Petit Cupidon, 2006;
• Requiem, 2006;
• La Nuit sexuelle, 2007 (wyd. pol. Noc seksualna, Słowo/Obraz/Terytoria, 2008);
• Boutès, 2008;
• La barque silencieuse (Dernier Royaume VI), 2009;
• Lycophron et Zétès, 2010;
• Medea, 2011;
• Les solidarités mystérieuses, Gallimard, 2011;
• Sur le désir de se jeter à l'eau, wspólnie z Irène Fenoglio, Presses Sorbonne Nouvelle, 2011;
• Les désarçonnés (Dernier Royaume VII), Grasset, 2012;
• L'Origine de la danse, Galilée, 2013;
• Leçons de Solfège et de piano, Arléa, 2013;

• Pascal Quignard. bibliomonde.com. [dostęp 2010-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-29)]. (fr.).