Pascal Quignard – Wikipedia, wolna encyklopedia

Pascal Quignard
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 kwietnia 1948
Verneuil-sur-Avre

Narodowość

francuska

Język

francuski

Dziedzina sztuki

literatura

Odznaczenia
Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja)

Pascal Quignard (ur. 23 kwietnia 1948 w Verneuil-sur-Avre) – francuski pisarz, eseista i tłumacz. Laureat Nagrody Goncourtów z 2002 za książkę Les Ombres Errantes (Błędne cienie).

Pochodzi z rodziny inteligenckiej, jego rodzice byli profesorami filologii klasycznej, ma troje rodzeństwa. Dzieciństwo spędził w Hawrze.

Ukończył filozofię na Uniwersytecie Nanterre. W 1969 rozpoczął pracę jako lektor w wydawnictwie Gallimard, gdzie stopniowo awansował – w 1976 wszedł w skład komitetu wydawniczego, w 1989 został członkiem dyrekcji wydawnictwa, a rok później objął stanowisko sekretarza generalnego. W Gallimardzie przestał pracować w 1994.

Obok pracy w wydawnictwie Quignard wykładał na Uniwersytecie w Vincennes i w École pratique des hautes études, oraz zajmował się tłumaczeniami z greki, łaciny i chińskiego. W latach 1990 – 1993 był prezesem Concert des Nations. Gra na wiolonczeli, jest jednym z założycieli Festiwalu Oper Barokowych w Wersalu. Od 1994 poświęcił się wyłącznie pisaniu.

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]
  • L'être du baltutiement, 1969;
  • Alexandra de Lycophron, 1971;
  • La parole de la Délie, 1974;
  • Michel Deguy, 1975;
  • Écho, suivi d'Epistolè Alexandroy, 1975;
  • Sang, 1976;
  • Le lecteur, 1976;
  • Hiems, 1977;
  • Sarx, 1977;
  • Les mots de la terre, de la peur et du sol, 1978;
  • Carus, 1979;
  • Inter aerias fagos, 1979;
  • Sur le défaut de la terre, 1979;
  • Le secret du domaine, 1980;
  • Les tablettes de buis d'Apronenia Avitia, 1984;
  • Le voeu de silence, 1985;
  • Une gêne technique à l'égard des fragment, 1986;
  • Le salon de Wurtemberg, 1986;
  • Ethelrude et Wolframm, 1986;
  • La leçon de musique, 1987;
  • Les escaliers de Chambord, 1989;
  • Petits traités, 1990;
  • Albucius, 1990 (wyd. pol. Albucjusz, Czytelnik, 2002, ISBN 83-07-02870-1);
  • La raison, 1990;
  • Georges de la Tour, 1991;
  • Tous les matins du monde, 1991 (wyd. pol. Wszystkie poranki świata, Prószyński i S-ka, 1997);
  • La frontière, 1992;
  • Le nom sur bout de la langue, (pol. "Słowo na końcu języka") 1993;
  • Le sexe et l'Effroi, 1994 (wyd. pol. Seks i trwoga, Czytelnik, 2002, ISBN 83-07-02859-0);
  • L'occupation américaine, 1994;
  • Les Septante, 1994;
  • L’Amour conjugal, 1994;
  • Rhétorique spéculative, 1995;
  • La Haine de la musique, 1996;
  • Vie secrète, 1998 (wyd. pol. Życie sekretne, Vesper, 2006);
  • Terrasse à Rome, 2000 (wyd. pol. Taras w Rzymie, 2001, ISBN 83-07-02862-0);
  • Tondo, 2002;
  • Les ombres errantes (Dernier Royaume, Tome I), 2002, (wyd. pol. Błędne cienie, Czytelnik, 2004, ISBN 83-07-02973-2);
  • Sur le jadis (Dernier Royaume, Tome II), 2002;
  • Abîmes (Dernier Royaume, Tome III), 2002;
  • Les paradisiaques (Dernier Royaume, Tome IV), 2005;
  • Sordidissimes (Dernier Royaume, Tome V), 2005;
  • Écrits de l'éphémère, 2005;
  • Pour trouver les Enfers, 2005;
  • Quartier de la Transportation (współautorstwo z Jean-Paul Marcheschi), 2006;
  • Villa Amalia, 2006;
  • L'Enfant au visage couleur de la mort, 2006;
  • Triomphe du temps, 2006;
  • Ethelrude et Wolframm, 2006;
  • Le Petit Cupidon, 2006;
  • Requiem, 2006;
  • La Nuit sexuelle, 2007 (wyd. pol. Noc seksualna, Słowo/Obraz/Terytoria, 2008);
  • Boutès, 2008;
  • La barque silencieuse (Dernier Royaume VI), 2009;
  • Lycophron et Zétès, 2010;
  • Medea, 2011;
  • Les solidarités mystérieuses, Gallimard, 2011;
  • Sur le désir de se jeter à l'eau, wspólnie z Irène Fenoglio, Presses Sorbonne Nouvelle, 2011;
  • Les désarçonnés (Dernier Royaume VII), Grasset, 2012;
  • L'Origine de la danse, Galilée, 2013;
  • Leçons de Solfège et de piano, Arléa, 2013;

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]