Paweł Huelle – Wikipedia, wolna encyklopedia

Paweł Huelle

Data i miejsce urodzenia	10 września 1957 Gdańsk
Data i miejsce śmierci	27 listopada 2023 Gdańsk
Miejsce spoczynku	cmentarz Srebrzysko
Zawód, zajęcie	pisarz
Alma Mater	Uniwersytet Gdański
Małżeństwo	Anna Huelle, Ida Łotocka-Huelle
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Paweł Marek Huelle (ur. 10 września 1957 w Gdańsku, zm. 27 listopada 2023 tamże^[1][2]) – polski pisarz; prozaik, poeta i dramaturg.

Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim^[3]. W trakcie wydarzeń sierpniowych w 1980 był jednym z inicjatorów apelu o powołanie niezależnej organizacji studenckiej^[4]. Zaangażowany następnie w działalność związaną z NSZZ „Solidarność”, był m.in. członkiem redakcji „Głosu Wolnego” wydawanego w czasie I Krajowego Zjazdu Delegatów związku^[5]. Po wprowadzeniu stanu wojennego współpracował z wydawnictwami podziemnymi^[3].

W latach 1983–1986 uczył języka polskiego w szkołach podstawowych, zawodowych i średnich. Pracował też w spółdzielni Świetlik^[6]. Następnie wykładał filozofię na Akademii Medycznej w Gdańsku. W latach 1994–1999 zajmował stanowisko dyrektora TVP3 Gdańsk^[3]. W 2010 został wykładowcą na kierunku reżysersko-operatorskim Gdyńskiej Szkoły Filmowej^[6], a w 2011 kierownikiem literackim Teatru Miejskiego w Gdyni^[7].

Twórczość poświęcił w większości Gdańskowi jako rodzinnemu miastu. Popularność przyniosła mu debiutancka powieść Weiser Dawidek (wydana w 1987)^[3], zekranizowana przez Wojciecha Marczewskiego w 2000^[8] pod tytułem Weiser. Był członkiem polskiego PEN Clubu^[9], objął funkcję wiceprezesa tej organizacji^[10].

Na podstawie jego twórczości powstały spektakle teatralne^[3]: w Teatrze Telewizji Stół (2000)^[11] i Srebrny deszcz (2000)^[12], a także Kąpielisko ostrów (2001) w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Lublinie^[13].

Krytykował wypowiedzi księdza Henryka Jankowskiego, które oceniał, podobnie jak gdańska kuria metropolitalna, jako antysemickie^[14][15]. Po stwierdzeniu, że przemawia on jak gauleiter, gensek, a nie jak kapłan, duchowny wytoczył mu proces, który zakończył się korzystnie dla pisarza^[16].

Zasiadał w konwencie Ruchu Stu^[17]. W 1998 z listy Unii Wolności bez powodzenia kandydował na radnego Gdańska^[6]. W 2010 był członkiem komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed przedterminowymi wyborami prezydenckimi^[18].

Od 2019 był członkiem Rady Kultury Gdańskiej^[19].

Został pochowany 7 grudnia 2023 na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku^[20] (rejon IV, kwatera TAR I/2a/8)^[21].

Dwukrotnie żonaty. Był mężem Anny, z którą miał syna Juliusza. Jego drugą żoną była malarka Ida Łotocka-Huelle^[6].

 Z tym tematem związana jest kategoria: Powieści Pawła Huelle.

Paweł Huelle był autorem następujących książek^[22]:

• Weiser Dawidek (1987)^[23],
• Opowiadania na czas przeprowadzki (1991)^[24],
• Wiersze (1994)^[25],
• Pierwsza miłość i inne opowiadania (1996)^[26],
• Inne historie (1999)^[27],
• Mercedes-Benz. Z listów do Hrabala (2001)^[28], tłum. na język litewski (Mercedes-Benz. Iš laiškų Hrabalui, tłum. Vytautas Dekšnys, 2011),
• Byłem samotny i szczęśliwy (2002)^[29],
• Castorp (2004)^[30],
• Ostatnia Wieczerza (2007)^[31],
• Opowieści chłodnego morza (2008)^[32],
• Śpiewaj ogrody (2014)^[33],
• Ulica świętego Ducha i inne historie (2016)^[34],
• Talita (2020)^[35].

Paweł Huelle był również współautorem scenariuszy do filmów Wróżby kumaka (2005)^[36][37], NZS. Tak się zaczęło… (2005)^[38], O dwóch takich, co nic nie ukradli (1999)^[39].

Odznaczenia i wyróżnienia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2012)^[40][41]
• Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2014)^[42]
• Medal św. Wojciecha (2013)^[43]
• Nagroda Artystyczna Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (1987, 2007)^[6]
• Nagroda Fundacji im. Kościelskich (1988)^[44]
• Nagroda Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury „Splendor Gedanensis” (1990, 2008, 2015)^[45]
• Nagroda polskiego PEN Clubu w dziedzinie prozy (1995)^[6]
• Paszport „Polityki” za powieść Mercedes-Benz. Z listów do Hrabala (2001)^[3]
• Pomorska Nagroda Artystyczna (2002, 2007)^[6]
• Nagroda Miast Partnerskich Torunia i Getyngi im. Samuela Bogumiła Lindego (2005)
• Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (2007, 2022)^[46]
• „Sztorm Roku 2007” w kategorii Literatura za powieść Ostatnia wieczerza (2008)^[6]
• Nominacja do Nagrody Literackiej Nike za powieść Ostatnia Wieczerza (2008)^[47]
• Nagroda Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny” (2010)^[6]
• Wielka Pomorska Nagroda Artystyczna (2016)^[6]
• „Galion Gdyński” w kategorii kreacja artystyczna (2018)^[6]
• Pomorska Nagroda Literacka „Wiatr od morza” za całokształt pracy literackiej (2021)^[48][49][50]
• Nagroda Fundacji Alfreda Jurzykowskiego^[43]
• Nagroda im. Andreasa Gryfiusa^[43]

Upamiętnienie

Został uwieczniony jako jeden z apostołów na obrazie Ostatnia wieczerza Macieja Świeszewskiego, który umieszczono w hali przylotów gdańskiego lotniska. Obraz stanowił inspirację dla powieści pisarza pt. Ostatnia Wieczerza z 2007^[51].

Poeta Janusz Szuber zadedykował Pawłowi Huellemu wiersz Krahla, wydany w tomikach poezji 19 wierszy z 2000^[52] oraz Pianie kogutów z 2008^[53].

W 2024 na jednym z filarów przystanku PKM Gdańsk Niedźwiednik powstał mural upamiętniający pisarza^[54].