Paweł Lisicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nie mylić z: Paweł Lisiecki.

Paweł Lisicki

Paweł Lisicki (2022)
Data i miejsce urodzenia	20 września 1966 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarz, publicysta, eseista, tłumacz, apologeta[1]
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Paweł Andrzej Lisicki (ur. 20 września 1966^[2] w Warszawie) – polski dziennikarz, publicysta, eseista, tłumacz i apologeta chrześcijański^[1].

W latach 1991–1993 dziennikarz „Życia Warszawy”, od 1993 dziennikarz i w latach 2006–2011 redaktor naczelny dziennika „Rzeczpospolita”, współzałożyciel (2011) i w latach 2011–2012 redaktor naczelny tygodnika „Uważam Rze”, od 2013 redaktor naczelny tygodnika „Do Rzeczy”.

Ukończył XLI Liceum Ogólnokształcące im. Joachima Lelewela w Warszawie, w 1985 rozpoczął studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W czasie studiów założył i prowadził koło naukowe Młodych Prawników, był członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów, a w marcu 1988 został członkiem jawnego Komitetu Założycielskiego NZS Uniwersytetu Warszawskiego. Był zaliczany do działaczy przeciwnych działaniom radykalnym.

W latach 1991–1993 był dziennikarzem „Życia Warszawy”. Publikował m.in. w miesięczniku Znak i Przeglądzie Politycznym. Od 1993 do 2005 pracował w dzienniku „Rzeczpospolita”, gdzie kierował działem „Opinie” (od 2000) i był zastępcą redaktora naczelnego (2004–2005).

W styczniu 2005 sprzeciwiał się zwolnieniu z pracy Bronisława Wildsteina za ujawnienie tzw. listy Wildsteina i wszedł w spór z ówczesnym redaktorem naczelnym „Rzeczpospolitej” Grzegorzem Gaudenem. W związku z tym kilka miesięcy później odszedł z redakcji, by kierować zespołem przygotowującym projekt nowego dziennika, który planował stworzyć Michał Sołowow.

Od 13 września 2006 do 27 października 2011 był redaktorem naczelnym dziennika „Rzeczpospolita”^[3], a od 7 lutego 2011 do 28 listopada 2012 redaktorem naczelnym tygodnika „Uważam Rze”^[4].

Od stycznia 2013 jest współwydawcą i redaktorem naczelnym tygodnika „Do Rzeczy”^[5]. Od 2013 propaguje model mediów tożsamościowych, postulując jako główny cel mediów nie podawanie faktów, ale budowanie wspólnoty wśród odbiorców^[6]. W latach 2016–2020 był jednym z prowadzących audycji Salon polityczny Trójki, będącej częścią porannego pasma Zapraszamy do Trójki, emitowanej na antenie Programu Trzeciego Polskiego Radia^[7][8].

W 2015 był członkiem jury Nagrody Literackiej i Historycznej Identitas^[9]. Od marca 2018 roku jest prezesem fundacji Strażnik Pamięci^[10][11].

Jako apologeta broni historycznej wiarygodności Ewangelii kanonicznych^[12]. Uznaje prawdziwość zmartwychwstania Jezusa jako wydarzenia historycznego^[1]. W swojej książkach takich, jak Czy Jezus jest Bogiem? Od judaizmu do chrześcijaństwa (2014) czy Kto fałszuje Jezusa (2021) podjął w tym celu polemikę z wybranymi badaczami Jezusa historycznego reprezentującymi nurt „third quest”^[13].

Lisicki jest znany z krytyki liberalnego chrześcijaństwa i modernizmu katolickiego^[14].

• 1998: Nagroda im. Andrzeja Kijowskiego za zbiór esejów Doskonałość i nędza
• 2010: nominacja do studenckiej nagrody dziennikarskiej MediaTory w kategorii ProwokaTOR za odważną i bezkompromisową polemikę z Jarosławem Kaczyńskim na łamach „Rzeczpospolitej”, która poruszyła opinię publiczną w Polsce^[15].
• 2010: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej (nadany przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego)^[16][17]
• 2017: Główna Nagroda Wolności Słowa za rok 2016 przyznana przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich za książkę Krew na naszych rękach?^[18]
• Feniks 2019 w kategorii „Kościół wobec współczesności” za książkę Chrystus jest zawsze nowoczesny – wywiad-rzekę z kard. Gerhardem Müllerem^[19]
• 2021: Nagroda Literacka im. Józefa Mackiewicza za książkę Dogmat i tiara

W 2018 r. Paweł Lisicki opublikował powieść z gatunku fikcji politycznej pt. Epoka Antychrysta. Dzieło to, według Waldemara Łysiaka, przedstawia konsekwencje przyjęcia liberalnego nurtu w Kościele katolickim, skutkujące odstępstwem od wiary i dechrystianizacją świata prowadzoną przez Watykan w imię poprawności politycznej^[20][21].

Recenzując powyższą książkę w „Przewodniku Katolickim”, Monika Białkowska zwróciła m.in. uwagę, że „Lisicki sprowadza to jednak do prostackiego wręcz ukierunkowania na przyszłość, zamiast na przeszłość” i „teologicznej mizerii”, a znacząca część książki jest „zwyczajnie obrzydliwa”^[22]. Natomiast w opinii jednego z publicystów portalu PCh24.pl Polonia Christiana, podpisanego jako „TK”, wbrew zarzutom krytyków, książka nie służy ukazaniu odstręczających scen, lecz niebezpieczeństw, jakie wiążą się z dalszą liberalizacją Kościoła i społeczeństwa^[23]. Zgodnie zaś z oświadczeniem autora zastosowanie niekiedy nawet brutalnych scen ma jedynie skłonić czytelnika do refleksji na temat kierunku zmian postępujących w liberalizującym się Kościele^[23] oraz zachęcić do przeciwstawienia się tym zmianom^[24].

• Nie-ludzki Bóg (1995)
• Doskonałość i nędza (1997)
• Punkt oparcia (2000)
• Powrót z obcego świata (2006)
• Luter. Ciemna strona rewolucji (2017)^[25]

• Kto zabił Jezusa? Prawda i interpretacje (2013)
• Tajemnica Marii Magdaleny. Kobiety w otoczeniu Jezusa (2014)
• Czy Jezus jest Bogiem? Od judaizmu do chrześcijaństwa (2014)
• Grób Rybaka. Śledztwo w sprawie największej tajemnicy watykańskich podziemi (2019)^[26]
• Kto fałszuje Jezusa? Odpowiedź na oskarżenia współczesnych ateistów (2021)
• Prawdziwie zmartwychwstał. Śledztwo w sprawie najważniejszego wydarzenia w historii (2024)

• Dżihad i samozagłada Zachodu (2015)^[27]
• Krew na naszych rękach? (2015)^[28]
• Poza polityczną poprawnością. Polska, Europa i Kościół między nihilizmem a islamem (2017)
• Dogmat i tiara. Esej o upadku rzymskiego katolicyzmu (2020)^[29]

• Kontrrewolucja. Eseje i szkice (2021)^[30]
• Wygnanie Melchizedeka. W jaki sposób Kościół katolicki może odzyskać zgubione sacrum (2022)
• Imperium Sodomy i jego sojusznicy. Szkice na temat upadku cywilizacji zachodniej z nutką optymizmu mimo wszystko (2023)^[31]

• Jazon (dramat) (1999)
• Próba. Przypowieść w dwóch aktach (2005)
• Przerwa w pracy (powieść) (2006)
• Epoka Antychrysta. Powieść (2018)
• Nowa wspaniała przyszłość. Zbiór opowiadań o tym co nas czeka i nie tylko (2019)^[32]
• System diabła. Blog z piekła rodem (2021)

• Chrystus jest zawsze nowoczesny. O Kościele, zbawieniu, historii i współczesności z Kardynałem Gerhardem L. Müllerem rozmawia Paweł Lisicki (2018)^[33]
• Wiosna Kościoła, która nie nadeszła – zapis rozmowy z bpem Athanasiusem Schneiderem (2020)^[34]
• Po prostu Uważam Rze. Z Pawłem Lisickim rozmawia Piotr Gursztyn (2013)
• Czas szaleństwa czy czas wiary? O kryzysie w Kościele, fałszywym ekumenizmie, „myślicielach” nowej lewicy i czasach ostatecznych z Pawłem Lisickim rozmawia Tomasz D. Kolanek (2019)^[35]

• Martin Buber, Zaćmienie Boga (1994)
• Víctor Farías, Heidegger i narodowy socjalizm (1997 – wspólnie z Robertem Marszałkiem)
• Karl Adam, Natura katolicyzmu (1999)

• Patryk Pleskot, Robert Spałek Pokolenie 82-90. Niezależne Zrzeszenie Studentów na Uniwersytecie Warszawskim we wspomnieniach (1982–1990), wyd. IPN, Warszawa 2011 (tam relacja Pawła Lisickiego)
• Po prostu Uważam Rze. Z Pawłem Lisickim rozmawia Piotr Gursztyn, wyd. The Facto, Warszawa 2013

• Blog Rzeczpospolitej – Paweł Lisicki [online], rp.pl [dostęp 2011-08-26] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-23] .
• Rzeczpospolita. Ludzie [online], rp.pl [dostęp 2011-08-26] [zarchiwizowane z adresu 2011-05-14] .
• Tygodnik Lisickiego Do Rzeczy [dostęp 20 stycznia 2013].