Paweł Lisicki – Wikipedia, wolna encyklopedia

Nie mylić z: Paweł Lisiecki.

Paweł Lisicki

Paweł Lisicki (2022)
Data i miejsce urodzenia	20 września 1966 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarz
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Paweł Andrzej Lisicki (ur. 20 września 1966^[1] w Warszawie) – polski dziennikarz, publicysta, eseista i tłumacz literacki. W latach 1991–1993 dziennikarz „Życia Warszawy”, od 1993 dziennikarz i w latach 2006–2011 redaktor naczelny dziennika „Rzeczpospolita”, współzałożyciel (2011) i w latach 2011–2012 redaktor naczelny tygodnika „Uważam Rze”, od 2013 redaktor naczelny tygodnika „Do Rzeczy”.

Ukończył XLI Liceum Ogólnokształcące im. Joachima Lelewela w Warszawie, w 1985 rozpoczął studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W czasie studiów założył i prowadził koło naukowe Młodych Prawników, był członkiem Niezależnego Zrzeszenia Studentów, a w marcu 1988 został członkiem jawnego Komitetu Założycielskiego NZS Uniwersytetu Warszawskiego. Był zaliczany do działaczy przeciwnych działaniom radykalnym.

W latach 1991–1993 był dziennikarzem „Życia Warszawy”. Publikował m.in. w miesięczniku Znak i Przeglądzie Politycznym. Od 1993 do 2005 pracował w dzienniku „Rzeczpospolita”, gdzie kierował działem „Opinie” (od 2000) i był zastępcą redaktora naczelnego (2004–2005).

W styczniu 2005 sprzeciwiał się zwolnieniu z pracy Bronisława Wildsteina za ujawnienie tzw. listy Wildsteina i wszedł w spór z ówczesnym redaktorem naczelnym „Rzeczpospolitej” Grzegorzem Gaudenem. W związku z tym kilka miesięcy później odszedł z redakcji, by kierować zespołem przygotowującym projekt nowego dziennika, który planował stworzyć Michał Sołowow.

Od 13 września 2006 do 27 października 2011 był redaktorem naczelnym dziennika „Rzeczpospolita”^[2], a od 7 lutego 2011 do 28 listopada 2012 redaktorem naczelnym tygodnika „Uważam Rze”^[3].

Od stycznia 2013 jest współwydawcą i redaktorem naczelnym tygodnika „Do Rzeczy”^[4]. Od 2013 propaguje model mediów tożsamościowych, postulując jako główny cel mediów nie podawanie faktów, ale budowanie wspólnoty wśród odbiorców^[5]. W swojej książce Czy Jezus jest Bogiem? Od judaizmu do chrześcijaństwa (2014) podejmuje polemikę z niektórymi badaczami Jezusa historycznego reprezentującymi nurt third quest^[6]. W latach 2016–2020 był jednym z prowadzących audycji Salon polityczny Trójki, będącej częścią porannego pasma Zapraszamy do Trójki, emitowanej na antenie Programu Trzeciego Polskiego Radia^[7][8].

W 2015 był członkiem jury Nagrody Literackiej i Historycznej Identitas^[9]. Od marca 2018 roku jest prezesem fundacji Strażnik Pamięci^[10][11].

eseistyka, publicystyka

• Nie-ludzki Bóg (1995)
• Doskonałość i nędza (1997)
• Punkt oparcia (2000)
• Powrót z obcego świata (2006)
• Kto zabił Jezusa? Prawda i interpretacje (2013)
• Tajemnica Marii Magdaleny. Kobiety w otoczeniu Jezusa (2014)
• Czy Jezus jest Bogiem? Od judaizmu do chrześcijaństwa (2014)
• Dżihad i samozagłada Zachodu (2015)^[12]
• Krew na naszych rękach? (2015)^[13]
• Poza polityczną poprawnością. Polska, Europa i Kościół między nihilizmem a islamem (2017)
• Luter. Ciemna strona rewolucji (2017)^[14]
• Grób Rybaka. Śledztwo w sprawie największej tajemnicy watykańskich podziemi (2019)^[15]
• Dogmat i tiara. Esej o upadku rzymskiego katolicyzmu (2020)^[16]
• Kto fałszuje Jezusa? Odpowiedź na oskarżenia współczesnych ateistów (2021)
• Kontrrewolucja. Eseje i szkice (2021)^[17]
  • Nie-ludzki Bóg
  • Doskonałość i nędza
  • Punkt oparcia
  • Powrót z obcego świata
  • Oko w oko z rewolucją
• Wygnanie Melchizedeka. W jaki sposób Kościół katolicki może odzyskać zgubione sacrum (2022)
• Imperium Sodomy i jego sojusznicy. Szkice na temat upadku cywilizacji zachodniej z nutką optymizmu mimo wszystko (2023)^[18]
• Prawdziwie zmartwychwstał. Śledztwo w sprawie najważniejszego wydarzenia w historii (2024)

literatura piękna

• Jazon (dramat) (1999)
• Próba. Przypowieść w dwóch aktach (2005)
• Przerwa w pracy (powieść) (2006)
• Epoka Antychrysta. Powieść (2018)
• Nowa wspaniała przyszłość. Zbiór opowiadań o tym co nas czeka i nie tylko (2019)^[19]
• System diabła. Blog z piekła rodem (2021)

wywiady Pawła Lisickiego

• Chrystus jest zawsze nowoczesny. O Kościele, zbawieniu, historii i współczesności z Kardynałem Gerhardem L. Müllerem rozmawia Paweł Lisicki (2018)^[20]
• Wiosna Kościoła, która nie nadeszła – zapis rozmowy z bpem Athanasiusem Schneiderem (2020)^[21]

wywiady z Pawłem Lisickim

• Po prostu Uważam Rze. Z Pawłem Lisickim rozmawia Piotr Gursztyn (2013)
• Czas szaleństwa czy czas wiary? O kryzysie w Kościele, fałszywym ekumenizmie, „myślicielach” nowej lewicy i czasach ostatecznych z Pawłem Lisickim rozmawia Tomasz D. Kolanek (2019)^[22]

tłumaczenia

• Martin Buber Zaćmienie Boga (1994)
• Víctor Farías, Heidegger i narodowy socjalizm (1997 – wspólnie z Robertem Marszałkiem)
• Karl Adam, Natura katolicyzmu (1999)

W 2018 r. Paweł Lisicki opublikował powieść z gatunku fikcji politycznej pt. Epoka Antychrysta. Dzieło to, według Waldemara Łysiaka, przedstawia konsekwencje przyjęcia liberalnego nurtu w Kościele katolickim, skutkujące odstępstwem od wiary i dechrystianizacją świata prowadzoną przez Watykan w imię poprawności politycznej^[23][24]. Recenzując powyższą książkę w „Przewodniku Katolickim”, Monika Białkowska zwróciła m.in. uwagę, że „Lisicki sprowadza to jednak do prostackiego wręcz ukierunkowania na przyszłość, zamiast na przeszłość” i „teologicznej mizerii”, a znacząca część książki jest „zwyczajnie obrzydliwa”^[25]. Natomiast w opinii jednego z publicystów portalu PCh24.pl Polonia Christiana, podpisanego jako „TK”, wbrew zarzutom krytyków, książka nie służy ukazaniu odstręczających scen, lecz niebezpieczeństw, jakie wiążą się z dalszą liberalizacją Kościoła i społeczeństwa^[26]. Zgodnie zaś z oświadczeniem autora zastosowanie niekiedy nawet brutalnych scen ma jedynie skłonić czytelnika do refleksji na temat kierunku zmian postępujących w liberalizującym się Kościele^[26] oraz zachęcić do przeciwstawienia się tym zmianom^[27].

• 1998: Nagroda im. Andrzeja Kijowskiego za zbiór esejów Doskonałość i nędza
• 2010: nominacja do studenckiej nagrody dziennikarskiej MediaTory w kategorii ProwokaTOR za odważną i bezkompromisową polemikę z Jarosławem Kaczyńskim na łamach „Rzeczpospolitej”, która poruszyła opinię publiczną w Polsce^[28].
• 2010: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w podejmowanej z pożytkiem dla kraju pracy zawodowej i społecznej (nadany przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego)^[29][30]
• 2017: Główna Nagroda Wolności Słowa za rok 2016 przyznana przez Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich za książkę Krew na naszych rękach?^[31]
• Feniks 2019 w kategorii „Kościół wobec współczesności” za książkę Chrystus jest zawsze nowoczesny – wywiad-rzekę z kard. Gerhardem Müllerem^[32]
• 2021: Nagroda Literacka im. Józefa Mackiewicza za książkę Dogmat i tiara

• Patryk Pleskot, Robert Spałek Pokolenie 82-90. Niezależne Zrzeszenie Studentów na Uniwersytecie Warszawskim we wspomnieniach (1982–1990), wyd. IPN, Warszawa 2011 (tam relacja Pawła Lisickiego)
• Po prostu Uważam Rze. Z Pawłem Lisickim rozmawia Piotr Gursztyn, wyd. The Facto, Warszawa 2013

• Blog Rzeczpospolitej – Paweł Lisicki [online], rp.pl [dostęp 2011-08-26] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-23] .
• Rzeczpospolita. Ludzie [online], rp.pl [dostęp 2011-08-26] [zarchiwizowane z adresu 2011-05-14] .
• Tygodnik Lisickiego Do Rzeczy [dostęp 20 stycznia 2013].